พวกสมาชิก 3 คนจากหน่วยพิเศษเคยฟังเรื่องที่ซุนหมิงฮว่าเล่ามาหลายครั้งแล้ว ทำให้พวกเขาไม่สนใจอีก ขณะที่หานเซิ่นทึ่งเป็นอย่างมาก   ตระกูลของซุนหมิงฮว่าทั้ง 2 รุ่น ทุ่มเทแรงกายศึกษาเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 และยังมีสิ่งที่พวกเขาสนใจอยู่คือการหาว่าพืชอะไรในก็อตเเซงชัวรี่เขต 1 สามารถเอามาทำยาได้บ้าง   เนื่องจากวิธีทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถนำมาใช้ที่ก็อตแซงชัวรี่ได้ ตระกูลของศาสตราจารย์ซุนยังต้องใช้เวลาศึกษาอีกมากกว่าจะทำเรื่องนี้สำเร็จ   วิธีการวิจัยของพวกเขาหลักๆมาจากการสังเกต พวกเขาจะสังเกตมอนสเตอร์หลังจากกินพืชชนิดต่างๆเข้าไป พวกเขาจะนำมอนสเตอร์บางตัวมาเลี้ยง และให้พืชมันกิน เพื่อดูผลของพืชชนิดต่างๆ   แน่นอนว่ามอนสเตอร์นั้นแตกต่างจากมนุษย์ ก่อนที่พวกเขาจะใช้มนุษย์ทดลอง พวกเขาไม่สามารถเผยแพร่งานวิจัยของพวกเขาได้   อย่างไรก็ตามซุนหมิงฮว่าก็แบ่งปันความรู้ที่ได้จากการค้นคว้าให้หานเซิ่นฟัง ตัวอย่างเช่นปู่ของซุนหมิงฮว่าได้พบว่ามีพืชหลายชนิดที่สามารถนำมารักษาบาดแผลภายนอกได้ และเขาก็เคยทดลองด้วยตัวเองมาแล้ว แต่ว่าในกาแล็กซี่มียาที่ให้ผลดีกว่านี้มาก ทำให้งานวิจัยของพวกเขายังไม่มีประโยชน์เท่าที่ควร   เหตุผลหลักก็คือยาสมุนไพรที่พวกเขาค้นคว้านั้นไม่ได้ดีกว่ายาที่มนุษย์ใช้อยู่ในปัจจุบัน ยิ่งกว่านั้นผลข้างเคียงมีอะไรบ้างก็ไม่อาจะรู้ได้ ซึ่งเป็นเหตุผลที่มันไม่ได้รับความนิยม   หานเซิ่นยังคงสนทนากับซุนหมิงฮว่าไปตลอดทาง หานเซิ่นต้องการรู้ทุกอย่างที่สามารถช่วยให้เขาอยู่ในก็อตแซงชัวรี่ได้อย่างปลอดภัย   นอกจากนี้เขาก็ยังสนใจเกี่ยวกับพืชที่เต่ามันเลือกกินว่าพวกมันมีประโยชน์ยังไง   โชคร้ายที่แม้ซุนหมิงฮว่าจะอุทิศชีวิตในการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับพืช แต่เขาก็ยังมีเวลาไม่พอที่จะสำรวจได้ทั่วทั้งก็อตแซงชัวรี่เขต 1   หานเซิ่นบรรยายถึงผลไม้ที่เขาเห็นเต่ากินให้ซุนหมิงฮว่าฟัง ขณะที่ซุนหมิงฮว่าไม่รู้ว่ามันคือต้นอะไร   แต่ทว่าหลังจากที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเต่าที่หานเซิ่นเล่าให้ฟัง ซุนหมิงฮว่าก็พูด “ตลอดหลายสิบปีที่ฉันค้นคว้ามา ฉันเคยเห็นมอนสเตอร์จำนวนมากกำลังกินพืช แต่จริงๆแล้วพวกมันส่วนใหญ่นั้นไม่ได้ต้องการกินพืช เพื่อสารอาหารหรือพลังงานในการดำรงชีวิตเหมือนกับมนุษย์”   “แล้วพวกมันกินพืชเพื่ออะไรครับ?” หานเซิ่นรู้สึกสงสัยมาก   “มีสมมุติฐานหลายอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่จากข้อสรุปของฉัน พวกมอนสเตอร์นั้นกินพืชเพื่อช่วยในการขยายพันธ์ของพวกมัน” ซุนหมิงฮว่าลังเลและพูด   พวกสมาชิกของหน่วยพิเศษกลอรี่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของซุนหมิงฮว่าเท่าไหร่ การกินพืชมันจะช่วยในการขยายพันธุ์ได้ยังไง พืชนะไม่ใช่ไวอากร้า   แต่กระนั้นคำพูดของซุนหมิงฮว่าก็ทำให้หานเซิ่นนึกถึงโกลเด้นโกรวเลอร์ ถึงโกลเด้นโกรวเลอร์จะไม่ได้กินพืช แต่มันก็กินมอนสเตอร์จำนวนมากก่อนที่มันจะคลอดลูกออกมา   หานเซิ่นเลยสงสัยว่าไม่ว่าจะเป็นพืชหรือเนื้อ แต่พวกมอนสเตอร์ที่ตั้งครรภ์อยู่อาจจะต้องการกินให้มากที่สุด   ถ้านั่นเป็นความจริงละก็ หานเซิ่นรู้สึกว่าเขามีโอกาส บางทีเต่าตัวนั้นอาจกำลังจะให้กำเนิดลูกของมันเหมือนกันก็ได้   ถ้ามันเหมือนกับโกลเด้นโกรวเลอร์ล่ะก็ มันจะต้องให้ผลึกพลังชีวิตของมันกับลูก หลังจากลูกของมันเกิดขึ้นมา ถึงตอนนั้นหานเซิ่นจะมีโอกาสในการขโมยผลึกพลังชีวิต   หานเซิ่นเพิ่งจะเริ่มฝึกโอเวอร์โหลด เขากลัวว่าเต่าตัวนั้นอาจจะกลับไปที่ทะเลซะก่อน   ถ้าเขาสามารถขโมยผลึกพลังชีวิต ขณะที่เต่าให้กำเนิดลูกได้ล่ะก็ นั่นจะเป็นอะไรที่เพอร์เฟคมาก   “หานเซิ่น เต่าตัวที่เธอพูดถึงยังอยู่ในภูเขาทองแดงรึเปล่า?” ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดหาวิธีให้ซุนหมิงฮว่าเดินทางไปตรวจสอบเต่าตัวนั้นบ้าง ซุนหมิงฮว่าก็เป็นฝ่ายพูดมันขึ้นมาก่อน   “มันน่าจะยังอยู่ที่นั่น เนื่องจากยังไม่มีใครเห็นว่ามันออกมา” หานเซิ่นรีบตอบ   “โอเค งั้นพวกเราไปดูเต่าตัวนั้นกัน มันอาจจะมีประโยชน์ต่องานวิจัยของฉัน” ซุนหมิงฮว่าตัดสินใจว่าเขาจะไปสังเกตเต่าตัวนั้น   สมาชิกหน่วยพิเศษกลอรี่ไม่ได้คัดค้านอะไร พวกเขายังไม่เคยเข้าร่วมการล่าเต่าตัวนั้น ทำให้พวกเขาไม่รู้ว่ามันแข็งแกร่งขนาดไหน แต่พวกเขาเคยได้ยินคนพูดถึงมัน มีมอนสเตอร์อยู่จำนวนมากที่ภูเขาทองแดง แต่ไม่มีอะไรที่น่ากลัว ในความเห็นของพวกเขาเต่าตัวนี้ไม่น่าจะอันตรายมาก เพราะว่ามันไม่ได้เร็ว   มีเพียงแค่หานเซิ่นคนเดียวที่รู้ว่าเต่าตัวนั้นมีความเร็วที่สุดยอดมาก หานเซิ่นไม่พูดอะไรเกี่ยวกับมัน เขาเพียงแค่ต้องการสังเกตมันจากระยะไกล ยิ่งกว่านั้นหานเซิ่นต้องการให้ซุนหมิงฮว่ายืนยันว่ามันกำลังจะออกลูกจริงๆหรือเปล่า ด้วยประสบการณ์ของเขา ซุนหมิงฮว่าควรจะสามารถบอกได้จากการสังเกต   พวกเขาเดินทางไปที่ภูเขาทองแดง นอกจากซุนหมิงฮว่าจะมีร่างกายที่ดีแล้ว เขายังมีสัตว์ขี่เลือดศักดิ์สิทธิ ทำให้การเดินทางรวดเร็วและราบลื่นมาก   หานเซิ่นไม่มีอะไรทำ ทำให้เขาสนทนากับซุนหมิงฮว่าไปตลอดทาง ซุนหมิงฮว่าใช้เวลาหลาย 10 ปีในการศึกษาค้นคว้าในก็อตแซงชัวรี่ ทำให้เขามีเรื่องอยากจะเล่ามากมาย แต่คนส่วนมากจะฟังเขาได้แค่แปปเดียว มันยากที่จะมีคนวัยหนุ่มที่ตั้งใจฟังเขาได้นานเหมือนกับหานเซิ่น   เนื่องจากหานเซิ่นสนใจมาก ซุนหมิงฮว่าเลยแบ่งปันความรู้ให้เขาฟังเกือบทุกอย่าง ซุนหมิงฮว่าทำการค้นคว้า เพราะต้องการทำประโยชน์ต่อมนุษยชาติ และตัวเขาเองก็สนใจด้วย ดังนั้นเขาเลยไม่มีอะไรที่ต้องปกปิด เขาสอนหานเซิ่นทุกอย่าง เช่นวิธีดูว่าพืชไหนมีพิษไม่มีพิษ พืชไหนสามารถกินได้บ้าง หานเซิ่นจดจำข้อมูลทุกอย่าง มันอาจจะช่วยชีวิตเขาในสักวัน   หลังจากที่ได้ท่องเที่ยวไปกับโกลเด้นโกรวเลอร์ หานเซิ่นก็ได้เข้าใจว่ามันไม่ง่ายที่จะมีรอดชีวิตในก็อตแซงชัวรี่   หลังจากค้นหาในภูเขาทองแดงได้ 1 วันเต็ม ในที่สุดพวกเขาก็พบจุดที่เต่าอยู่ ซึ่งมันกำลังเคี้ยวเถาวัลย์สีดำและสีน้ำตาลอยู่   “ศาสตราจารย์ แค่ยืนดูมันอยู่ตรงนี้ ถ้าพวกเราเข้าไปใกล้เกิน มันจะอันตรายมาก” หานเซิ่นหยุดซุนหมิงฮว่าที่กำลังจะเดินเข้าไปหาเต่าไว้   ซุนหมิงฮว่าขมวดคิ้วและพูด “ตรงนี่มันไกลเกินไป ฉันมองอะไรแทบไม่เห็นเลยจากตรงนี้ พวกเราเข้าไปใกล้กว่านี้ได้ไหม?”   “งั้นก็ใช้กล้องส่องทางไกลจะดีกว่า มันอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปใกล้ๆ” หานเซิ่นพูด   “ยืนอยู่ตรงนี้จะไปมองเห็นอะไร? เข้าไปเลยศาสตราจารย์ พวกเราจะคุ้มกันคุณเอง” หลู่หมิงต๋าพูดและมองหานเซิ่นด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วย  

เนื้อหาของภารกิจคือให้คุ้มกันเป้าหมาย เมื่อเป้าหมายไปถึงเมืองสตีลอาเมอร์ และจะต้องคุ้มกันเป้าหมายให้ไปถึงเมืองถัดไปอย่างปลอดภัย   ในตอนนี้เป้าหมายอยู่ที่เมืองกลอรี่ และกำลังจะออกเดินทางไปที่เมืองสตีลอาเมอร์ หานเซิ่นตัดสินใจไปพบเป้าหมายก่อนที่ภารกิจจะเริ่มขึ้น   เป้าหมายคือศาสตราจารย์ที่ชื่อว่า ซุนหมิงฮว่า ตามโปรไฟล์ เขามีอายุเกือบ 80 ปีแล้ว และมีจีโนพ้อยเต็มทั้ง 4 ชนิดแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเขายังเลือกที่จะอยู่ที่ก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แทนการไปก็อตแซงชัวรี่เขต 2 เพราะเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านพฤกษศาสตร์   เขาทำการศึกษาและวิจัยเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 มาเป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว ความจริงถึงซุนหมิงฮว่าจะมีจีโนพ้อยเต็มทั้ง 4 ชนิด แต่เขาก็แทบไม่มีความสามารถในการต่อสู้เลย สิ่งที่เขามีก็แค่ร่างกายที่แข็งแกร่งจากจีโนพ้อยจำนวนมาก ซุนหมิงฮว่าไม่ได้ใช้เวลาในการฝึกซ้อมวิชาไฮเปอร์จีโนหรือทักษะการสู้ต่อสู้อะไรเลย เขาทุ่มเททั้งหมดไปกับการศึกษาเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่เขต 1   จีโนพ้อยทั้ง 4 ชนิดที่เขาได้รับมานั้นคือสิ่งที่ทางรัฐบาลให้การสนับสนุน เขาไม่เคยล่าด้วยตัวเอง   หานเซิ่นนับถือคนประเภทนี้มาก ถ้าซุนหมิงฮว่าเลือกที่จะอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 อายุของเขาจะไปไวกว่าคนที่วิวัฒนาการ ในอนาคตถึงเขาจะได้รับอายุขัยอีก 100 ปีจากการวิวัฒนาการ แต่ร่างกายของเขาก็จะอยู่ในสภาพชรา ซึ่งมันไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้ เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในสภาพนั้นไปอีกไม่ต่ำกว่า 100 ปี   ที่แย่กว่านั้นสภาพร่างกายที่ชราจะทำให้การล่านั้นยากลำบากมาก ถ้าซุนหมิงฮว่าเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่เขต 3 ยากที่เขาจะรอดชีวิตได้   ที่สำคัญที่สุดซุนหมิงฮว่าไม่เคยฝึกวิชาไฮเปอร์จีโน สำหรับคนอายุเท่าเขา มันสายเกินไปแล้วที่จะเริ่มฝึก ทางเลือกของเขาก็คือการทำงานวิจัยไปตลอดชีวิต ซึ่งหานเซิ่นไม่สามารถทำแบบเขาได้ ทำให้เขาชื่นชมคนแบบนี้จากใจจริง   แต่สิ่งที่หานเซิ่นไม่เข้าใจก็คือซุนหมิงฮว่าทำการวิจัยภายใต้เงื่อนไขที่เทคโนโลยีไม่สามารถนำมาใช้ได้ เครื่องมือต่างๆใช้การในก็อตเเซงชัวรี่ไม่ได้ แล้วซุนหมิงฮว่าทำการวิจัยยังไง?   เมื่อพูดถึงเรื่องพืช หานเซิ่นก็นึกถึงเต่า มันขึ้นมาจากทะเลเพื่อกินพืชบนภูเขาทองแดง หานเซิ่นสงสัยว่าพืชอะไรถึงได้มีความหมายต่อเต่าถึงขนาดทำให้มันยอมขึ้นมาจากทะเล   หานเซิ่นเดินทางไปตามที่นัดหมายเอาไว้ เพื่อพบซุนหมิงฮว่า   เพราะเขามีจีโนพ้อยเต็ม 4 ชนิด ซุนหมิงฮว่าดูไม่เหมือนคนแก่อายุ 80 เท่าไหร่ ดูจากภายนอกเหมือนเขาอายุประมาน 40   นอกเหนือศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าแล้ว หานเซิ่นยังเห็นคนอีก 3 คน ซึ่งเป็นสมาชิกของหน่วยพิเศษกอลรี่้ที่ทำหน้าที่รับผิดชอบคุ้มกันศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าไปให้ถึงเมืองสตีลอาเมอร์อย่างปลอดภัย   “หานเซิ่นใช่ไหม? ดูเหมือนฉันจะกลายเป็นภาระให้เธอซะแล้ว” ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าทักทายหานเซิ่นอย่างอบอุ่น   “ความปลอดภัยของคุณให้เป็นหน้าที่ของผมเอง” หานเซิ่นพูด   แต่ทว่าสมาชิกของหน่วยพิเศษกอลรี่ดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับหานเซิ่นเท่าไหร่ เนื่องจากหานเซิ่นอยู่ในเมืองที่พวกเขารับผิดชอบ หานเซิ่นก็เป็นแค่คนแปลกหน้า หานเซิ่นเข้ามาแทรกแซงภารกิจของพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่ค่อยพอใจ   หานเซิ่นเข้าใจเรื่องนี้ดี เขาพูดกับหัวหน้าหน่วยพิเศษกอลรี่ จินรื่อเจี๋ย “โปรดวางใจได้ ผมเพียงแค่ติดตามพวกคุณไปเมืองสตีลอาเมอร์ ก่อนจะถึงที่นั่น ผมยินดีอยู่ใต้คำสั่งของคุณ และจะไม่โต้แย้งอะไร”   จินรื่อเจี๋ยรู้สึกดีขึ้นมาก เขาแนะนำลูกน้องของเขาอีก 2 คนให้หานเซิ่นรู้จัก คนหนึ่งชื่อว่าหลู่หมิงต๋า และอีกคนชื่อว่าจินฉิวหลี่   หลู่หมิงต๋าเป็นชายที่ค่อนข้างดิบเถื่อนและมีพลังกำลังมาก เขาถือค้อนขนาดใหญ่ ซึ่งมันดูคุ้นตาหานเซิ่นมาก หานเซิ่นครุ่นคิดและจำได้ว่ามันคือเกียร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิ ที่เขาได้มาจากการฆ่ามอนสเตอร์ในทะเลทรายปีศาจ   เขาให้ค้อนกับหวงฟูผิงชิงเพื่อให้เธอนำไปออกประมูล และตอนนี้มันก็อยู่ในมือของหลู่หมิงต๋า   การที่หลู่หมิงต๋าสามารถใช้ค้อนอันนี้ได้ แสดงว่าเขามีพรสวรรค์ในด้านความแข็งแรง หานเซิ่นเชื่อว่าเขาจะต้องฝึกวิชาไฮเปอร์จีโนที่เพิ่มความแข็งแกร่งของร่ายกายเขาด้วย   จินฉิวหลี่คือลูกพี่ลูกน้องของจินรื่อเจี๋ย เขาดูเป็นคนสุภาพและเข้ากับคนง่าย   แม้พวกเขาทั้ง 3 จะรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เห็นหานเซิ่นมาเข้าร่วมกับพวกเขาก่อนเวลา แต่พวกเขาก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะหานเซิ่นก็ถือเป็นระดับหัวหน้าหน่วยพิเศษแม้จะอยู่คนละเมือง และที่สำคัญหานเซิ่นได้รับคำสั่งมา การที่เขาจะมาดูเป้าหมายก่อนถึงเมืองก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร   แต่การที่หานเซิ่นยอมทำตามพวกเขา และติดตามพวกเขาไปเงียบๆโดยไม่ออกความเห็น ทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง   ซุนหมิงฮว่าไม่ได้เดินทางไปที่สตีลอาเมอร์โดยทันที แต่เขาต้องการเก็บรวบรวมพันธุ์พืชใกล้ๆเมืองกลอรี่ก่อน ซึ่งมันจะต้องใช้เวลาประมาน 10 วัน   มันทำให้หานเซิ่นต้องประหลาดใจ เมื่อซุนหมิงฮว่ามีความคิดที่จะไปเก็บพันธ์พืชที่ภูเขาทองแดง   “ศาสตราจารย์ ทำไมคุณถึงต้องศึกษาเกี่ยวกับพืชภายในก็อตแซงชัวรี่ด้วย?” หลังจากรู้จักซุนหมิงฮว่าดีมากขึ้น หานเซิ่นก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดคุยเก่ง ขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารเย็นกินอยู่รอบกองไฟ หานเซิ่นก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย   ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่ายิ้มและพูด “มันเหมือนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของตระกูลฉัน ปู่และพ่อของฉัน พวกเขาต่างก็เป็นนักวิจัยและศึกษาอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 มาก่อน พวกเขาศึกษาแทบจะทุกเรื่อง แต่ฉันเลือกพฤกษศาสตร์และศึกษามันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะว่าฉันสนใจมัน”   หานเซิ่นครุ่นคิดและไม่พูดอะไร เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มถามยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องที่เขากำลังสงสัย   มอนสเตอร์ในก็อตแซงชัวรี่สามารถให้จีโนพ้อยกับมนุษย์ได้ ขณะที่ไม่เคยมีใครได้จีโนพ้อยจากการกินพืชเลย ที่สำคัญพืชส่วนใหญ่ในก็อตเเซงชัวรี่ยังเป็นอันตรายกับมนุษย์   มันเหมือนว่าซุนหมิงฮว่าจะรู้ความคิดของหานเซิ่น หรืออาจจะเป็นเพราะคนส่วนมากมักจะถามคำถามนี้กับเขา   “เหตุผลที่ฉันศึกษาเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่ก็เพื่อสร้างประโยชน์ให้กับมนุษยชาติ” ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าพูดและยิ้ม “มอนสเตอร์ในก็อตแซงชัวรี่สามารถให้จีโนพ้อยกับมนุษย์ได้ แต่พืชกับไม่สามารถให้จีโนพ้อยได้ พวกมันต่างก็เป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน แต่ทำไมพวกมันถึงได้แตกต่างกันมากขนาดนี้?” หานเซิ่นส่ายหัว เขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้   “จริงๆแล้วตระกูลของฉันเคยศึกษาวิชาการแพทย์และการทำยาที่เน้นเกี่ยวกับสมุนไพรโบราณมาก่อน ทั้งปู่และพ่อของฉันต่างก็เชื่อว่าสมุนไพรเกือบทุกชนิดมีคุณค่า พวกเราก็น่าจะใช้ประโยชน์จากพืชในก็อตแซงชัวรี่ได้เช่นกัน ปัจจุบันเรารู้กันมานานแล้วว่าพืชหลายชนิดเป็นอันตรายกับมนุษย์ แต่การวิจัยของฉันทำเพื่อพิสูจน์ว่าพืชเองก็มีคุณค่าเช่นกัน…” ซุนหมิงฮว่าเริ่มอธิบาย