ซูซินเหมยคิดว่าเรื่องค่าธรรมเนียมในการโชว์วิญญาณอสูรเป็นเรื่องที่เหลวไหลมาก แต่เมื่อเห็นท่าทางอวดดีของหานเซิ่น ซูซินเหมยก็เลยเล่นด้วย “วิญญาณอสูรกลายพันธ์ใช่ไหม? นี่เอาไป เรียกสัตว์เลี้ยงของคุณออกมา ฉันอยากจะเห็นแล้วว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงแบบไหน ถึงสมควรจะให้กินเนื้อเลือดศักดิ์สิทธิ”   ซูซินเหมยส่งวิญญาณอสูรกลายพันธ์ให้หานเซิ่น ซึ่งเป็นวิญญาณอสูรที่ไม่ค่อยจำเป็นสำหรับเธอ   หานเซิ่นยิ้ม เนื่องจากพวกเขากล้าที่จะจ่าย หานเซิ่นเองก็กล้าที่จะเรียกออกมาโชว์เหมือนกัน   หานเซิ่นเรียกร็อคเวิร์มเลือดศักดิ์สิทธิ ซึ่งมีขนาดตัวใหญ่โตออกมา มันดูเหมือนกับรถบรรทุกสีทองขนาดใหญ่   ทั้งหม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยช็อค พวกเขาไม่เคยเห็นสัตว์เลี้ยงที่ตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน   “พี่หาน นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของคุณหรอ มันเปลี่ยนร่างแล้วใช่ไหม? มันคงจะต้องเป็นสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิแน่” หม่าหมิงจวิ้นประหลาดใจมาก   “มันเป็นสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิก็จริง แต่มันยังไม่เปลี่ยนร่าง” หานเซิ่นพูดอย่างสงบ   ซูซินเหมยนิ่งเงียบ ขณะที่หม่าหมิงจวิ้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเมื่อเห็นร็อคเวิร์มเลือดศักดิ์สิทธิ ปริศนาทุกอย่างคลี่คลายแล้ว แต่ความจริงที่ว่าหานเซิ่นเลี้ยงสัตว์เลี้ยงด้วยเนื้อเลือดศักดิ์สิทธิก็ยังทำให้พวกเขาช็อค   หานเซิ่นเป็นคนเดียวที่พวกเขาเคยเห็นว่าให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิสัตว์เลี้ยงกิน   “พี่หาน คุณจะกลับเมืองสตีลอาเมอร์ใช่ไหม?” หม่าหมิงจวิ้นเริ่มชวนคุยอีกครั้ง   “เปล่า ฉันได้ยินว่าแถวเมืองกลอรี่มีคนพบเต่าเลือดศักดิ์สิทธิ ฉันเลยว่าจะไปดูมันหน่อย” หานเซิ่นไม่ได้ปกปิดความจริง   “อ่อ คุณมาเพื่อล่าเต่าตัวนั้นเองหรอ งั้นก็ง่าย มันเข้าไปในภูเขาทองแดง ซึ่งเป็นที่ที่พวกเราคุ้นเคยดี ให้พวกเรานำทางให้ไหม?” หม่าหมิงจวิ้นแนะนำ พร้อมกับยิ้ม   หม่าหมิงจวิ้นเชื่อว่าการได้เป็นเพื่อนกับคนที่แข็งแกร่งเป็นเรื่องที่ดี เขาเชื่อว่าหานเซิ่นนั่นไม่ธรรมดา เพราะเขาสามารถเดินทางไปมาระหว่างเมืองได้ด้วยตัวคนเดียว แถมยังให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิกับสัตว์เลี้ยง   หานเซิ่นรู้สึกว่ามันเป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน ถึงเขาจะหาข้อมูลในเน็ตมาพอสมควร แต่ภูเขานั้นใหญ่มาก ทำให้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะหาตำแหน่งของเต่าได้   ด้วยการที่มีคนนำทาง เขาสามารถย่นระยะเวลา และหลีกเลี่ยงอันตรายได้ ยิ่งกว่านั้นหานเซิ่นไม่ได้กังวลว่าหม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยจะลอบทำร้ายอยู่แล้ว เพราะตอนนี้ในก็อตเเซงชัวรี่เขต 1 ไม่มีใครทำให้เขาบาดเจ็บได้   หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยนำทางหานเซิ่นไปที่ภูเขาทองแดง ซึ่งช่วยประหยัดเวลาได้มาก   เมื่อเห็นหานเซิ่นกำลังขี่ทอร์นาโดวูฟ หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยก็รู้สึกแย่ขึ้นมา แต่ยังไงพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะฆ่ามันได้อยู่แล้ว และพวกเขาก็ยังไม่สามารถหาคนอื่นมาช่วยได้ เพราะคนอื่นๆไม่มีปีกเลือดศักดิ์สิทธิ ทำให้บินขึ้นมาบนเกาะลึกลับไม่ได้   ผ่านไป 2 วัน พวกเขาทั้ง 3 คนก็มาถึงภูเขาทองแดง ภูเขาลูกนี้มีสีเหมือนกับทองแดงจริงๆ   ภูเขาลูกนี้ไม่ค่อยมีพืชขึ้นเท่าไหร่ แต่มันก็มีขนาดใหญ่ และมียอดเขาหลายลูก ทำให้ไม่ง่ายที่จะหาตัวเต่าให้พบ แม้หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยจะคุ้นเคยทางก็ตาม   แต่ยังไงทางที่พวกเขานำมาก็ดีกว่าการที่เดินหาคนเดียว หานเซิ่นตามหม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยลึกเข้าไปในภูเขา ไม่ถึงหนึ่งวันพวกเขาก็เห็นกลุ่มคนประมาน 8 คน   ไม่นานกลุ่มคนพวกนั้นก็เดินเข้ามา ในบรรดาพวกเขามีคนที่อายุพอๆกับหานเซิ่นพูดทักทายหม่าหมิงจวิ้น   “คุณหม่า คุณก็มาที่ภูเขาทองแดงนี้เหมือนกันหรอ? หรือว่าคุณเองก็สนใจเต่าเลือดศักดิ์สิทธิด้วย?” แม้ชายคนนั้นจะยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาก็ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่   “คุณจ้าวพูดล้อเล่นอีกแล้ว พวกเขากลุ่มกลอรี่เพิ่งจะได้รับความเสียหายจากการต่อสู้ครั้งก่อน แล้วผมจะกล้ามาเสี่ยงอีกครั้งได้ยังไง? ผมแค่พาเขามาดูมันเท่านั้น” หม่าหมิงจวิ้นพูด   จ้าวกู่มองหานเซิ่น เขาถามพร้อมกับยิ้ม “ฉันคิดว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเพื่อนคนนี้มาก่อน”   “แค่คนแปลกหน้า ไม่จำเป็นต้องรู้จักก็ได้” หานเซิ่นพูดและขี่ทอร์นาโดวูฟผ่านกลุ่มของพวกเขาไป   “คุณหม่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ ผมคิดว่าเราควรต้องแยกกันแล้ว” หานเซิ่นหันกลับมาพูดกับหม่าหมิงจวิ้น   แค่ดูก็รู้ว่าจ้าวกู่มาที่นี่เพื่อล่าเต่าแน่นอน และเนื่องจากหานเซิ่นเองก็มาเพื่อล่ามันเช่นกัน พวกเขาถือว่าเป็นคู่แข่งกัน   สำหรับหานเซิ่นตอนนี้เวลาเป็นสิ่งที่มีค่ามาก และจ้าวกู่เองก็ไม่ใช่คู่แข่งที่คู่ควรสำหรับเขา   คนอื่นๆในกลุ่มของจ้าวกู่เริ่มหัวร้อนขึ้นมาทันที พวกเขาต้องการจะหยุดหานเซิ่น แต่จ้าวกู่ห้ามพวกเขาไว้ จ้าวกู่จ้องมองหานเซิ่นขี่ทอร์นาโดวูฟออกไป และหันกลับมาถามหม่าหมิงจวิ้น “คุณหม่า เพื่อนของคนดูจะเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก ฉันอยากจะรู้ว่าเขามาจากที่ไหน?”   เมื่อมองดูหานเซิ่นขี่สัตว์อสูรออกไป หม่าหมิงจวิ้นไม่พูดอะไรอีก แม้เขาต้องการจะเป็นเพื่อนกับหานเซิ่น แต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องไปมีเรื่องขัดแย้งกับจ้าวกู่   หม่าหมิงจวิ้นลังเล และบอกจ้าวกู่ว่าเขาพบหานเซิ่นได้ยังไง กลุ่มกลอรี่ของหม่าหมิงจวิ้นกับกลุ่มของจ้าวกู่เป็นพันธมิตรกันอยู่ และจ้าวกู่เองก็เป็นคนสนับสนุนอาวุธโลหะZให้กับกลุ่มกลอรี่ หม่าหมิงจวิ้นเลยไม่กล้าที่จะขัดใจจ้าวกู่   “เป็นแค่คนจากเมืองอื่น! กล้าดียังไงมาพูดกับเราแบบนี้? ดูเหมือนมันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว” หลิวเฮยที่อยู่ข้างหลังจ้าวกู่พูดออกมาอย่างไม่พอใจ   จ้าวกู่พูด “ถ้าเขาแค่มาดูเต่าก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าเขามาทำอะไรที่ขัดกับพวกเราละก็ เขาจะต้องตาย”   หลังจากที่พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของหานเซิ่น จ้าวกู่ก็ลาหม่าหมิงจวิ้น และออกเดินทางหาเต่าต่อไป   “พวกเขาจะฆ่าหานเซิ่นจริงๆหรอ?” ซูซินเหมยถามอย่างเป็นกังวล   “เธอก็น่าจะรู้จักพวกเขาดี พวกเขาเป็นพวกนอกกฎ พวกเขาทำทุกเรื่องที่ตัวเองได้ประโยชน์ ถ้าหานเซิ่นรู้ตัวก่อนก็คงดี” หม่าหมิงจวิ้นพูด พร้อมกับยิ้มอย่างขมขื่น   หม่าหมิงจวิ้นรู้ดีว่าฝีมือการต่อสู้ของหานเซิ่นนั้นสูงมาก แต่ถ้าต้องสู้กับกลุ่มคนที่มีจีโนพ้อยสูงๆละก็ ถึงหานเซิ่นจะมีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิเต็มก็ยากที่จะรอดไปได้      

“นั่นไม่สมเหตุสมผลเลย พวกเราไม่มีวิญญาณอสูรของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ถึงเรามี มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอามาแลกกับวิญญาณอสูรของก็อตแซงชัวรี่เขต 1” หม่าหมิงจวิ้นพูด   วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 หาได้ยากกว่าของก็อตเเซงชัวรี่เขต 1 ทำให้ราคาของมันสูงกว่ามาก   แต่กระนั้นผู้ที่ยังไม่วิวัฒนาการไม่สามารถรับเอาวิญญาณอสูรจากก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ได้ ถ้าหานเซิ่นต้องการจะซื้อวิญญาณอสูรจากก็อตแซงชัวรี่เขต 2 เขาจะต้องให้แม่ของเขาไปรับจากบุคคลที่ 3 โดนตรง ไม่งั้นถ้าผู้ยังไม่วิวัฒนาการสามารถใช้วิญญาณอสูรของก็อตเเซงชัวรี่เขต 2 ได้ล่ะก็ แม้เพียงแค่วิญญาณอสูรระดับโบราณของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ก็สามารถฆ่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ได้อย่างสบาย   แต่เนื่องจากมนุษย์ไม่สามารถใช้วิญญาณจากก็อตแซงชัวรี่ระดับสูงกว่าได้ ทำให้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ยังมีมูลค่าสูงอยู่   แต่กระนั้นการใช้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แลกกับวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่ 2 เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก   “งั้นลืมมันไป” ยังไงหานเซิ่นก็ไม่ได้จริงจังกับการแลกเปลี่ยนตั้งแต่แรกแล้ว เนื่องจากกลุ่มของหม่าหมิงจวิ้นมีทหารในเมืองกลอรี่หนุนหลัง คล้ายๆกับกลุ่มของหยาวม่านลี่ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมหานเซิ่นถึงยอมเสนอข้อแลกเปลี่ยนให้พวกเขา   หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยซุบซิบกัน จากนั้นซูซินเหมยก็พูดกับหานเซิ่น “ชื่อของคุณคือ? คุณมาจากสตีลอาเมอร์ใช่ไหม?”   “ใช่” หานเซิ่นตอบและรีบออกจากเกาะลึกลับไปพร้อมกับซากหมาป่าสีเงินทันที   ซูซินเหมยรู้สึกไม่พอใจ “พวกเราจะปล่อยให้เขาไปทั้งแบบนี้เลยหรอ? พวกเราอุส่าสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวนั้นมาตั้งนาน แต่เขาก็เอามันไป…”   หม่าหมิงจวิ้นส่ายหัวและพูด “คนคนนี้ใช้วิชาลับของสถาบันเอเรส ซึ่งนักเรียนธรรมดาๆไม่สามารถใช้มันได้ เขาน่าจะเป็นบุคคลสำคัญในสถาบันเอเรส”   หลังจากที่หานเซิ่นลงไปถึงพื้นแล้ว เขาก็เรียกเหมียวออกมา และวางซากของทอร์นาโดวูฟบนหลังของมัน จากนั้นเขาก็ไปหาแหล่งน้ำสะอาดๆ เพื่อทำบาร์บีคิวกิน   ทอร์นาโดวูฟมีขนาดตัวพอๆกับวัวตัวเต็มวัย หานเซิ่นไม่สามารถกินมันหมดได้ด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นเขาเลยเรียกโฮลี่แองเจลมาร่วมกินด้วย เพราะเก็บมันไว้ก็จะทำให้เดินทางลำบากเปล่าๆ   โฮลี่แองเจิลดูจะอารมณ์ดีมากในช่วง 2 วันนี้ เธอเพิ่งจะได้กินเนื้อของมูชู และวันนี้เธอก็ยังได้กินเนื้อของทอร์นาโดวูฟอีก แววตาของเธอกำลังเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น   ทอร์นาโดวูฟมีเนื้อเยอะกว่ามูชู แม้โฮลี่เเองเจิลจะมีความหิวกระหายที่เหนือมนุษย์ แต่เธอก็ไม่สามารถกินเนื้อหมดได้ในเวลาอันสั้น หานเซิ่นและโฮลี่เเองเจิลต้องใช้เวลา 3 วันเต็มๆกว่าจะกินเนื้อของทอร์นาโดวูฟหมด ขณะที่กระดูกและอวัยวะภายใน หานเซิ่นให้ร็อคเวิร์มกินจนหมด   ครั้งนี้ร็อคเวิร์มดูจะชอบใจมาก มันยังไม่เคยได้กินเนื้อเลือดศักดิ์สิทธิมาก่อน มันมีความสุขในการกินกระดูกและอวัยวะภายในมาก   หานเซิ่นได้รับจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิมาจากทอร์นาโดวูฟมาอีก และตอนนี้เขาก็มีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิทั้งหมด 80 จีโนพ้อยแล้ว   ในที่สุดหานเซิ่นก็เดินทางผ่านหนองน้ำแห่งความมืดมาได้ เมื่อถึงเวลาอาหาร เขาก็ก่อกองไฟ และตัดสินใจที่จะย่างเนื้อมูชูที่เขาเก็บสำรองไว้ เนื่องจากมันเหลือไม่มาก เขาเลยไม่ได้เรียกสัตว์เลี้ยงทั้ง 2 ออกมา   แต่เมื่อเริ่มกินไปได้สักพัก เขาก็เห็นคน 2 คนกำลังขี่สัตว์อสูรตรงเข้ามาหาเขา พวกเขาทั้ง 2 คนก็คือหม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมย.   หานเซิ่นไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร ช่วงที่ผ่านมาเขาหยุดเพื่อกินอาหารบ่อยครั้ง เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไล่ตามทัน   หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยประหลาดใจเมื่อเห็นหานเซิ่น เนื่องจากหานเซิ่นเป็นคนจากเมืองสตีลอาเมอร์ พวกเขาเลยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมุ่งหน้าไปยังเมืองกลอรี่   “บังเอิญอะไรแบบนี้! ดีใจที่ได้พบนายอีกครั้ง พวกเราขอใช้ไฟของนายทำอาหารหน่อยได้ไหม?” หม่าหมิงจวิ้นถาม   “ตามสบาย” หานเซิ่นไม่สนใจ เขานั่งกินบาร์บีคิวต่อไป   หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยมองหานเซิ่นด้วยอาการตกตะลึง แค่ดูก็รู้ว่าเนื้อที่หานเซิ่นกำลังกินนั้นไม่ใช่เนื้อของทอร์นาโดวูฟ แต่ข้างๆตัวหานเซิ่นก็ไม่ได้มีสัมภาระอะไรมากมาย ซึ่งดูแปลกมาก   ทอร์นาโดวูฟมีขนาดใหญ่พอๆกับวัวตัวเต็มวัย ซึ่งมันเพิ่งผ่านมาแค่ 3 วัน ตั้งแต่พวกเขาแยกกัน ดังนั้นมันน่าแปลกที่หานเซิ่นสามารถกินเนื้อพวกนั้นได้หมด เนื้อขนาดนั้นถึงจะช่วยกันกินสัก 5 คนก็ยากจะหมดได้ใน 3 วัน แต่กระนั้นเนื้อของทอร์นาโดวูฟกลับหายไปอย่างน่าประหลาด   “ผมคือหัวหน้าของกลุ่มกลอรี่ หม่าหมิงจวิ้น และนี่คือแฟนของผลเอง ซูซินเหมย เอ่อ..จะให้พวกเราเรียกนายว่าอะไรดี?” ขณะที่หม่าหมิงจวิ้นทำอาหาร เขาก็เริ่มชวนหานเซิ่นคุย   “หานเซิ่น จากเมืองสตีลอาเมอร์” หานเซิ่นตอบ   หม่าหมิงจวิ้นไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับสตีลอาเมอร์เท่าไหร่ ทำให้เขาไม่รู้จักหานเซิ่น เขาพยายามนึกเรื่องที่เขาพอรู้และพูด “ดอลลาร์จากสตีลอาเมอร์คือยอดฝีมือของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 น่าเสียดายที่เขาลงแข่งศึกชิงตำแหน่งผู้ถูกเลือกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ปีที่แล้วเขาก็ไม่ได้เข้าร่วม นายพอจะรู้จักเขาไหม?”   “ทุกคนในสตีลอาเมอร์ต่างก็รู้จักเขา แต่เขาคงไม่รู้จักฉันหรอก” หานเซิ่นยิ้ม   “หมาป่าสีเงินตัวนั้นหายไปไหนแล้ว นายคงไม่กินมันหมดภายใน 3 วันแน่ใช่ไหม?” หลังจากชวนคุยไปได้สักพักหม่าหมิงจวิ้นก็ถามคำถามที่เขาสงสัยอยู่   “ฉันเอาให้สัตว์เลี้ยงกินหมดแล้ว” หานเซิ่นตอบ   แค่ก…แค่ก! หม่าหมิงจวิ้นสำลักน้ำที่เขากำลังดื่ม นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้ยินว่ามีคนเอาเนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิให้สัตว์เลี้ยงกิน   ซูซินเหมยมองหานเซิ่นด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “คุณบอกว่าคุณเอาเนื้อของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิให้สัตว์เลี้ยงกินงั้นหรอ?”   “มีปัญหาอะไรงั้นหรอ?” หานเซิ่นถาม   หม่าหมิงจวิ้นรีบพูด “เนื่องจากพี่หานถึงขนาดให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิกับสัตว์เลี้ยงตัวนั้น มันคงเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่ธรรมดาแน่ พอจะเรียกมันออกมาให้พวกเราเปิดหูเปิดตาหน่อยได้ไหม?”   หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยไม่อยากเชื่อว่ามีคนที่ทำแบบนั้นจริงๆ แต่กระนั้นทอร์นาโดวูฟมันก็หายไปจริงๆ และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่หานเซิ่นจะกินมันหมดด้วยตัวคนเดียว สัตว์เลี้ยงดูจะเป็นคำอธิบายที่เป็นไปได้   แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นสัตว์เลี้ยงแบบไหนกัน เจ้าของถึงขนาดให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิมันกิน! แม้ว่าหม่าหมิงจวิ้นจะมีสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ แต่เขาก็จะไม่มีทางให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิมันกินแน่   “มันก็แค่สัตว์เลี้ยง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม   “พวกเราอยากรู้มากว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงแบบไหนถึงสมควรจะให้กินเนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ” ซูซินเหมยยังคงไม่เชื่อว่าหานเซิ่นจะทำแบบที่พูดจริงๆ   “ก็ได้ แต่การจะให้สัตว์เลี้ยงของฉันโชว์ตัว มันจะต้องมีค่าธรรมเนียมเป็นวิญญาณอสูรกลายพันธ์ ถ้าเธอจ่ายมา ฉันก็จะโชว์ให้เธอดูตามที่ต้องการ” หานเซิ่นพูด