หลังจากที่การสอบกลางภาคจบลง หานเซิ่นก็ไปฉลองกับพวกรูทเมท จีเหยียนหรันและฉวี้ลี่ลี่ที่ร้านอาหาร   “เซิ่น พวกเราต่างก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่ทำไมความสามารถถึงแตกต่างกันขนาดนี้? ฉันไม่เคยใช้เวลาอย่างสูญเปล่า ฉันทุ่มเทฝึกซ้อมเสมอ แต่ดูผลลัพธ์ที่ฉันได้สิ นายแทบจะไม่เคยโผล่หัวมาเลยด้วยซ้ำ นายเอาแต่ขับวอเฟรม และเล่นอยู่กับแฟนของนายตลอด แต่นายกับได้เกรดS? นั่นมันไม่ยุติธรรม” ซื่อจื้อคังบ่นออกมาเสียงดัง   “เอาน่า นายเองก็อยู่ในชมรมวอเฟรมหนักเกือบจะทั้งวันเหมือนกัน” ลู่เหมินพูด “เหมิน นายอยู่ข้างใครกันแน่?” ซื่อจื้อคังมองลู่เหมิน “แน่นอนว่าไม่ใช่ข้างนาย” ลู่เหมินหัวเราะ …   หลังจากทานอาหารเย็น พวกเขาก็ไปร้องคาราโอเกะ และเล่นเกมกันต่อจนกระทั่งดึก หานเซิ่นส่งซิกให้ซื่อจื้อคังพาฉวี้ลี่ลี่ไปก่อน เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสอยู่กับแฟนของเขา 2 ต่อ 2   “นายเดินตามฉันมาทำไม?” จีเหยียนหรันพูดที่ประตูทางเข้าหอพักของเธอ ตอนนี้หานเซิ่นเตรียมพร้อมที่จะเดินตามเธอขึ้นไปถึงห้อง   “ผมจะไปทำให้เตียงของเธออบอุ่นให้เอง” หานเซิ่นยิ้ม   “ฉันไม่ต้องการ” จีเหยียนหรันหน้าแดง   “คนสวย เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอพึ่งจะให้ผมยืมเงินตั้ง 5 แสนเมื่อไม่กี่วันก่อน? ผมก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ผมจะชดเชยให้คุณเอง ดังนั้นผมจะต้องขึ้นไปทำให้เตียงของเธออบอุ่นให้ได้” หานเซิ่นกระพริบตา   “ออกไปนะ ถ้ามีใครมาเห็นจะทำยังไง ฉันจะไม่ให้อภัยนายแน่” จีเหยียนหรันหน้าแดง และกัดริมฝีปากของตัวเอง   “งั้นถ้าไม่มีใครมองเห็นผม ผมก็ตามขึ้นไปได้ใช่ไหม?” หานเซิ่นถาม   “ใช่ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง? นายกลับไปเถอะ”   หานเซิ่นไม่ยอมกลับ เขาเดินไปตรงมุมอับของกล้องวงจรปิด และเรียกวิญญาณอสูรกิ้งก่าเปลี่ยนสีเลือดศักดิ์สิทธิออกมา ทันใดนั้นตัวของเขาก็กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมทันที   จีเหยียนหรันเบิกตากว้าง เธอเห็นหานเซิ่นหายไปต่อหน้าต่อตา เธอช็อคมาก เธอไม่เห็นอะไรเลย ทั้งๆที่เมื่อกี้หานเซิ่นยังยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เธอลองสัมผัสตัวเขาดูเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ตรงนั้น   “นี่เป็นวิญญาณอสูรอะไรกัน?” จีเหยียนหรันประหลาดใจ   “มันเป็นวิญญาณอสูรเปลี่ยนร่างที่สามารถทำให้ร่างกายเปลี่ยนสีได้ ตอนนี้ผมขึ้นไปได้แล้วใช่ไหม?” หานเซิ่นยิ้ม   “อยู่ห่างๆฉัน ถ้ามีใครเห็นนายละก็ นายตายแน่” เธอหน้าแดง และรีบเดินขึ้นบันไดไป   หานเซิ่นเดินตามเธอไปอย่างช้าๆ โชคดีที่ตอนนี้ดึกมากแล้ว ทำให้ไม่ค่อยมีคนอยู่ ถึงหานเซิ่นจะเดินผ่านจุดที่มีคน มันก็ค่อนข้างมืดจนไม่มีใครมองเห็นเขา เขาตรงไปที่ห้องของจีเหยียนหรันได้อย่างราบลื่น   ตอนนี้ฉวี้ลี่ลี่ถูกเพื่อนของเขาพาออกไป หล่อนไม่น่าจะกลับมาในเร็วๆนี้ จีเหยียนหรันเปิดประตูห้อง และมองดูในห้องให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ ก่อนจะให้แฟนของเธอเข้าไป   “นายต้องการกินอะไรไหม? ที่ร้านอาหารนายเอาแต่ดื่มเครื่องดื่ม และไม่ค่อยได้กินอะไร” จีเหยียนหรันมองไปที่อาหารในห้อง   “เธอกินเลย ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม ขณะนั่งอยู่บนที่นอน   “ช่วยจริงจังสักนิดได้ไหม?” จีเหยียนหรันเอาเค้กและน้ำดื่มออกมาให้หานเซิ่น   “ผมจริงจังอยู่แล้ว และผมก็เป็นลูกผู้ชายพอ ผมกำลังพยายามจะตอบแทน 5 แสนที่เธอให้ผมมา” หานเซิ่นพูด   จีเหยียนหรันมองเขาและก็หัวเราะ “ถ้านายไม่กิน งั้นฉันกินเอง” เธอตัดเค้กเป็นชิ้นใส่จาน และเริ่มกินมัน   หานเซิ่นนั่งอยู่ข้างๆจีเหยียนหรัน และมองเธอกิน “นายกำลังมองอะไร?” จีเหยียนหรันหน้าแดง   “ก็มองเธอไง แก้มของเธอมีเค้กติดอยู่” หานเซิ่นยื่นมือไปที่หน้าของเธอ   จีเหยียนหรันคิดว่าเขาคงจะใช้มือหยิบเค้กออกจากหน้าของเธอให้ แต่มือของเขากลับจับอยู่ที่คางของเธอ จากนั้นเขาก็ใช้ลิ้นเลียเค้กออกไปแทน   หลังจากที่เขาเลียครีมบนริมฝีปาก เขาก็พูด “อร่อยมาก”   ตาของจีเหยียนหรันเป็นประกายขึ้นมา และทันใดนั้นเธอก็เอาเค้กทั้งชิ้นกดไปที่หน้าของหานเซิ่น   หานเซิ่นช็อค เธอจับที่ไหล่ของหานเซิ่นและพูด “นายก็มีเค้กติดบนแก้มเหมือนกัน”   หานเซิ่นอึ้ง เธอใช้ลิ้นของเธอเลียครีมออกจากหน้าเขา หานเซิ่นหน้าแดง   หานเซิ่นรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา เขาจับไปที่เอวของเธอแล้วใช้หน้าของเขาถูไปหน้าของเธอ และลิ้มรสครีมบนผิวเนียนๆของเธอ ตอนนี้มือของเขาเอื้อมลงมาจับที่ก้นของจีเหยียนหรัน   ขณะที่พวกเขาทั้ง 2 คนกำลังสนุกกันอยู่ ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตู   “ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันผิดปรกติ อัจฉริยะ นายเป็นอัจฉริยะด้านการขโมยหัวใจของผู้หญิงด้วยสินะ” ฉวี้ลี่ลี่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยิ้ม   จีเหยียนหรันรีบกระโดดออกจากแขนของหานเซิ่นทันที เธอมองที่ไปฉวี้ลี่ลี่แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา   ‘ไอ้บ้าจื้อคัง ฉันไม่น่าไว้ใจนายเลย ทำไมถึงปล่อยให้เธอกลับมาเร็วขนาดนี้?’ หานเซิ่นคิด ในตอนนี้เขาไม่มีหน้าจะอยู่อีกแล้ว   เนื่องจากฉวี้ลี่ลี่เข้ามาแล้ว เขาก็ไม่รู้จะต้องยังไง เขาจำใจต้องใช้วิญญาณอสูรเปลี่ยนสีแอบออกมาอย่างขมขื่น   เมื่อเห็นหานเซิ่นคอตกกลับไป ใบหน้าของฉวี้ลี่ลี่ก็เหมือนจะปรากฏความคิดที่ซับซ้อน   หานเซิ่นยังไม่ทันจะเดินไปไหนไกล คอมของเขาก็ดังขึ้นมา หานเซิ่นคิดว่าต้องเป็นจีเหยียนหรันแน่ เขาเลยรีบรับสาย แต่กลับเป็นภาพโฮโลแกรมของหวงฟูผิงชิงในสภาพชุดชั้นในสีขาวปรากฏขึ้นมา   “น้องหาน ยังจำข้อตกลงของเราได้ไหม? พรุ่งนี้พอมีเวลารึเปล่า?” หวงฟูผิงชิงถามพร้อมกับยิ้ม   “แน่นอน คุณต้องการไปที่ไหน?” หานเซิ่นเอามือจับจมูกและพูด   ในตอนที่เขาซื้อวิญญาณอสูรฉมวก เขาได้สัญญาไว้ด้วยว่าเขาจะไปล่ามอนสเตอร์กับเธอสักครั้ง ซึ่งเขาจำเป็นต้องรักษาสัญญา     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 737 แล้วครับ

การสอบกลางภาคเริ่มต้นขึ้น พวกนักเรียนที่ทดสอบเสร็จแล้วกำลังเดินออกมา และตอนนี้ก็ถึงตาที่หานเซิ่นต้องเข้าไปทดสอบ หลังจากนักเรียนส่วนใหญ่ทดสอบเสร็จ พวกเขาก็ยังไม่ได้กลับไปทันที พวกเขากำลังยืนรอดูหานเซิ่น   “อัจฉริยะฝีมือการขับวอเฟรม และมวยขาวและดำสุดยอดมาก ฉันสงสัยว่าฝีมือธนูของเขาจะเป็นยังไงบ้าง” “เขาเป็นนักเรียนหน่วยธนู ฝีมือของเขาต้องดีอยู่แล้ว” “แน่นอน ฝีมือธนูของเขาอาจจะสุดยอดกว่าวอเฟรมก็ได้” “แน่นอน ยังไงเขาก็เป็นที่ 1” …   เสียงของพวกนักเรียน ทำให้ซื่อถูเซียงรู้สึกไม่สบอารมณ์   “ดูเหมือนหานเซิ่นจะฮอทในหมู่นักเรียนจริงๆ” หลิวตง อาจารย์คุมสอบอีกคนพูดขึ้นมา   ซื่อถูเซียงพูดแบบไม่ค่อยพอใจ “การที่เขาฮอทก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำคะแนนสอบได้ดี ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าพวกนักเรียนจะยังเทิดทูนเขาอยู่ไหม หลังจากที่ได้เห็นคะแนนสอบของเขา”   หลิวตงมองซื่อถูเซียงด้วยความประหลาดใจ โดยปรกติแล้วนักเรียนที่สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนอย่างหานเซิ่นจะเป็นที่ถูกอกถูกใจของพวกครู แต่ดูเหมือนซื่อถูเซียงจะไม่ใช่หนึ่งในนั้น   “เขาได้คะแนนไม่ค่อยดีงั้นหรอครับ?” หลิวตงถาม   “ก็กลางๆ แต่ฉันแทบไม่เห็นเขามาเรียนเลย” ซื่อถูเซียงตอบ   ขณะที่ทั้ง 2 คนกำลังพูดกัน มันก็ถึงตาของหานเซิ่นทดสอบยิงธนูแบบเป้านิ่ง หานเซิ่นยิงธนู 10 ดอกรวดเดียว และทุกดอกก็ตรงเข้าไปที่กลางเป้าทั้งหมด   หลิวตงเบิกตากว้าง “โค้ชซื่อถู นี่หรอที่เรียกว่ากลางๆ? คุณช่างมีอารมณ์ขันจริงๆ” หลิวตงคิดว่าซื่อถูเซียงกำลังล้อเล่นอยู่ เพราะฝีมือระดับนี้ต้องได้เกรดSอย่างแน่นอน   ซื่อถูเซียงเองก็อึงไปชั่วขณะ ไม่ใช่แค่หานเซิ่นยิงได้อย่างแม่นยำ แต่เขายังยิงได้ต่อเนื่องและรวดเร็วมาก   “อัจฉริยะสุดยอดไปเลย” “เหมือนกับว่าเขายิงลูกธนูออกไป 10 ดอกในเวลาเดียวกันเลย” “เขาต้องได้เกรดSในการสอบอย่างแน่นอน” …   คะแนนสอบกลางภาคของโรงเรียนทหารจะแบ่งเกรดออกเป็น 8 ระดับ S A B C D E F G ซึ่งถ้าได้เกรดต่ำกว่าระดับ D จะถือว่าสอบตก และต้องไปเรียนซ้ำเพื่อสอบแก้ตัว แต่ถ้าสอบแก้ตัวแล้วเกรดเฉลี่ยยังต่ำกว่าระดับ D จะต้องถูกไล่ออกจากโรงเรียน   ผลการสอบของหานเซิ่นถูกระบบอัตโนมัติประเมินให้ได้เกรดS นักเรียนที่เข้าสอบทุกคนจะได้รับคะแนนโดยระบบอัตโนมัติ ซึ่งมันรวดเร็วและแม่นยำกว่าการให้คะแนนด้วยคนมาก   “โค้ชซื่อถู ผมล่ะอิจฉาคุณจริงๆที่มีนักเรียนเก่งขนาดนี้อยู่ในหน่วยที่ดูแลอยู่” หลิวตงเป็นอาจารย์จากหน่วยอื่นที่มาช่วยคุมสอบ   “นี่แค่การทดสอบกับเป้านิ่ง พวกเราควรรอดูการทดสอบอื่นๆของเขาก่อน” ซื่อถูเซียงไม่อยากเชื่อว่าหานเซิ่นที่แทบไม่เคยมาเรียนจะทำคะแนนได้ดีแบบนี้   “อย่าล้อผมเล่นเลยโค้ชซื่อถู แค่นี้พวกเราก็น่าจะรู้ระดับของหานเซิ่นแล้ว” ซื่อถูเซียงไม่พูดอะไร เธอมองไปที่หานเซิ่นด้วยสายตาแปลกๆ   หลังจากการทดสอบเป้านิ่งจบลง มันก็ถึงการทดสอบเป้าเคลื่อนที่ การทดสอบนี้จะใช้ปืนไรเฟิลแทนการใช้ธนู แต่ไม่ว่ายังไงหานเซิ่นก็ยิงไม่พลาดเป้าเลย ทำให้เขาได้ระดับSในการทดสอบเป้าเคลื่อนที่   ในการทดสอบต่อสู้จำลอง หานเซิ่นปฏิบัติการได้เหมือนกับทหารอาชีพจริงๆ เขาไม่พลาดและไม่มีความลังเลเลย เขาทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้เขาได้ระดับSโดยไม่ต้องสงสัย   แต่เกรดที่ยอดเยี่ยมของหานเซิ่นไม่ได้ทำให้อาจารย์ที่ปรึกษาอย่างซื่อถูเซียงมีความสุข เพราะด้วยฝีมือที่สูงขนาดนี้ แต่เขากับไม่เคยคิดจะเข้าร่วมชมรมธนูหรือเข้าแข่งขันธนู เพื่อช่วยกู้ชื่อเสียงคืนให้หน่วยธนูเลย นั่นเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยในสายตาเธอ   ‘เป็นนักเรียนโควต้าพิเศษของหน่วยเรา แต่เขากับไม่เคยคิดจะทำประโยชน์ให้หน่วยเลย ฉันต้องสอนบทเรียนให้เขาบ้าง’ ซื่อถูเซียงต้องการให้หานเซิ่นเข้าร่วมการแข่งระดับกาแล็กซี่ แต่เนื่องจากหานเซิ่นไม่เคยโผล่หน้ามาเรียนเลย และเธอก็ไม่อยากเป็นฝ่ายไปขอร้องเขาก่อน   จริงๆเธออยากปฏิบัติกับหานเซิ่นเหมือนกับเป็นนักเรียนคนสำคัญของหน่วย และจะให้เข้าร่วมการแข่งระดับกาแล็กซี่ แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องให้บทเรียนกับเขาก่อน   ในห้องพักของซื่อถูเซียง เธอดูวิดีโอการทดสอบของหานเซิ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากนั้นเธอก็โทรหาใครบางคน   “เซียง นานแล้วนะที่ไม่ได้เห็นหน้าเห็นตากันเลย…” เสียงของผู้ชายดังมาจากคอมของเธอ   หลังจากคุยกันอยู่สักพัก ซื่อถูเซียงก็วางสาย ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มที่น่ากลัว   เธอพึ่งขอให้ซื่อถูชิง พ่อของเธอช่วย ครั้งนี้เธอคิดจะขู่ให้หานเซิ่นกลัวจนยอมเข้าร่วมทีมของเธอ เธอคิดจะใช้ไม้แข็งกับเขา อีกอย่างหนึ่งเธอต้องการให้ฝีมือของหานเซิ่นพัฒนาฝีมือขึ้นไปอีกระดับ ก่อนที่การแข่งจะเริ่มต้นขึ้น   ซื่อถูเซียงไว้ใจพ่อของเธอมาก เขาเคยเป็นครูฝึกหน่วยธนูของกองทัพมาก่อน และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอต้องฝึกฝนธนูมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ   “หนุ่มน้อย คราวนี้เธอเตรียมสวดภาวนาได้เลย นี่คือการลงโทษที่เธอไม่ยอมมาเข้าร่วมทีม” เมื่อซื่อถูเซียงนึกถึงฉายาของพ่อเธอ เธอก็ยิ้มขึ้นมา   ก่อนที่พ่อของเธอจะเกษียณ เขาเป็นครูฝึกที่มีชื่อเสียงมาก เขาได้ฉายาว่า ‘นาซี’ ทหารทุกคนจะต้องตัวสั่น ถ้าได้ยินชื่อของเขา   หลังจากที่ซื่อถูชิงเกษียณ เขาเคยมาเป็นอาจารย์พิเศษอยู่ที่เหยี่ยวดำระยะหนึ่ง แต่เขาทำผลงานได้ไม่ค่อยดีนัก   เมื่อเขามาอยู่เหยี่ยวดำ ผู้อำนวยการโรงเรียนขอให้เขาไปช่วยฝึกซ้อมนักเรียนหน่วยธนู แต่ทว่าผ่านใน 2-3 วัน ไม่มีนักเรียนคนไหนเลยที่สามารถลุกจากเตียงได้ พวกเขาได้รับบาดเจ็บจากการฝึกที่หนักเกินไป นักเรียนหน่วยธนูรวมตัวกันทำหนังสือถึงผู้อำนายการ และขู่ผู้อำนวยการให้ไล่ซื่อถูชิงออก   ซื่อถูเซียงย้ำกับซื่อถูชิง พ่อของเธอว่าให้ฝึกหานเซิ่นหนักที่สุดเท่าที่ทำได้   ‘ฉันจะรอดูว่าเธอจะทนได้สักแค่ไหน’ ซื่อถูเซียงนึกถึงสภาพที่น่าอนาถของหานเซิ่น หลังจากโดนพ่อของเธอฝึกอย่างหนัก เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 734 แล้วครับ