หมาป่าสีดำปรากฏตัวต่อหน้าเฉินหนานชิงอย่างรวดเร็ว แต่เฉินหนานชิงก็เร็วพอเขาที่จะเรียกวิญญาณอสูรโล่สีทองแดงออกมาป้องกัน   เคร็ง! โล่ที่หนากว่า 5 นิ้วถูกกรงเล็บของหมาป่าฉีกขาดได้ง่ายๆเหมือนกระดาษ มันเกือบจะขาดครึ่งเลยทีเดียว   “โล่เลือดศักดิ์สิทธิของฉัน!” เฉินหนานชิงร้องออกมาด้วยความโกรธ   เฉินจื่อเฉินและเยี่ยหยู่เฟิงฟันไปที่หมาป่าด้วยดาบของพวกเขา ขณะที่ดาบกำลังจะถึงตัว หมาป่าก็กระโจนใส่หานเซิ่นเรียบร้อยแล้ว   แม้หานเซิ่นจะถือหอกของบีทเทิลไนท์อยู่ในมือ แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับโล่ระดับเลือดศักดิ์สิทธิ เขาก็ไม่กล้าที่จะใช้มันป้องกันหมาป่า หัวใจของเขาเต้นรัว และร่างกายของเขาก็มีพลังมหาศาลไหลเวียนอยู่   หานเซิ่นใช้สปาติเคิลเคลื่อนที่ไปด้านข้าง เพื่อหลบการโจมตีของหมาป่าสีเงิน   หลังจากที่หมาป่าลงพื้น มันก็ไม่ลังเลที่จะกระโจนออกไปโจมตีอีกครั้ง มันหันไปจ้องที่หานเซิ่น เห็นได้ชัดว่ามันประหลาดใจที่หานเซิ่นสามารถหลบการโจมตีของมันได้   นอกจากหมาป่าแล้ว เฉินหนานชิง เฉินจื่อเฉินและเยี่ยหยู่เฟิงก็ไม่ได้คาดคิดว่าหานเซิ่นจะหลบการโจมตีของหมาป่าได้เหมือนกัน   พวกเขารู้สึกว่ามันไม่ง่ายที่จะทำแบบนั้น ขนาดคนที่วิวัฒนาการด้วยจีโนพ้อยกลายพันธ์ยังไม่สามารถทำแบบนี้ได้   การที่หานเซิ่นหลบการโจมตีของหมาป่าได้ ทำให้พวกเขาประหลาดใจมาก   “ถอยก่อน!” เยี่ยหยู่เฟิงตะโกน และรีบวิ่งไปที่ทางออกทันที แม้หมาป่าจะอยู่ใต้อิทธิพลของไทม์เคิร์ส แต่พวกเขาก็ยังมองไม่เห็นความหวังที่จะฆ่ามันได้เลย   เยี่ยหยู่เฟิงและเฉินหนานชิงเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว แต่ในตอนที่พวกเขาเริ่มขยับ หมาป่าก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าพวกเขาราวกับเงา มันบังทางออกเอาไว้   “บัดซบ! ฉันจะสู้กับมันเอง” เฉินหนานชิงยกโล่ที่แทบจะขาดครึ่งขึ้นมา และใช้มันกระแทกหมาป่า   คนอื่นๆเองก็ไม่กล้าที่จะรอช้า พวกเขาพยายามกวัดแกว่งอาวุธของตัวเอง พวกเขารู้ดีว่าถ้าไม่ฝ่าออกไปละก็พวกเขาจะต้องตายอยู่ที่นี่   แต่อย่างไรก็ตามการกระทำของหมาป่าทำให้พวกเขามองเห็นความหวังขึ้นมาบ้าง เหตุผลที่พวกเขาไม่สามารถฆ่ามันได้ก็ก่อนหน้านี้ก็เพราะพวกเขามันไม่โดน ซึ่งการที่หมาป่ามาขวางทางออกของพวกเขา มันก็ต้องเตรียมตัวที่จะรับการโจมตีของพวกเขาเช่นกัน บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสในการฆ่ามันก็ได้   แต่ไม่นานพวกเขาก็พบว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้   หมาป่ามันไม่ได้แค่หลบการโจมตีของพวกเขาได้ทั้งหมดเท่านั้น แต่มันยังใช้กรงเล็บตะปบโล่ของเฉินหนานชิงในชั่วพริบตา   โล่ของเฉินหนานชิงไม่สามารถคงรูปเดิมได้อีกต่อไป เฉินหนานชิงกระเด็นถอยหลังไปด้วยแรงจากการโจมตีของหมาป่า และต้องตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น   ติ๊ง! เยี่ยหยู่เฟิงใช้มีดของเขาโจมตีไปที่หมาป่าในตอนที่มันเผลอ   “วิญญาณอสูรต้องเป็นของฉัน!” เยี่ยหยู่เฟิงร้องออกมา ตาของเขาเป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าเขามั่นใจในการโจมตีครั้งนี้มาก   ปัง! มีดสัมผัสกับคอของหมาป่า และระเบิดออก เศษมีดนับพันชิ้นกระจัดกระจายไปทุกทิศทาง ส่วนมากจะกระเด็นไปที่หมาป่าด้วยความเร็วสูง   หานเซิ่นช็อคเล็กน้อย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเยี่ยหยู่เฟิงถึงได้มั่นใจนัก นั่นก็เพราะเขามีมีดที่เป็นวิญญาณอสูรแบบใช้ได้ครั้งเดียวเหมือนบูมเมอแรงโกสบัพเตอร์ฟราย ดูแล้วมันน่าจะเป็นวิญญาณอสูรระดับเลือดศักดิ์สิทธิด้วย   แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำให้เยี่ยหยู่เฟิงหน้าซีด   เศษมีดนับพันชนเข้ากับตัวของหมาป่าแล้วก็เด้งออก ด้วยความคมและความเร็วของมันไม่สามารถทำอะไรหมาป่าได้เลยแม้แต่เส้นขนของมัน เศษมีดล่วงลงไปบนพื้นเหมือนกับเศษแก้วแตก   “นี่มันเป็นไปได้ยังไง?” เยี่ยหยู่เฟิงเบิกตากว้าง เฉินหนานชิงและเฉินจื่อเฉินเองก็ตกตะลึงเช่นกัน แค่ดูพวกเขาก็รู้ว่ามีดนั่นมีพลังมากแค่ไหน แต่การที่มันใช้กับหมาป่าไม่ได้ผล ทำให้พวกเขารู้สึกสิ้นหวังมาก   มีเพียงแค่หานเซิ่นคนเดียวที่ดูไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้เท่าไหร่ เพราะเขารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด   หลังจากที่โดนโจมตี หมาป่าก็แสดงความหงุดหงิดออกมา มันหอนและกระโจนใส่เยี่ยหยู่เฟิง   เยี่ยหยู่เฟิงใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อวิ่งหนี แม้เขาจะสามารถหลบเลี่ยงจุดตายเอาไว้ได้ แต่ขาของเขาก็มีเลือดไหลออกมา   เฉินจื่อเฉินและเฉินหนานชิงใช้โอกาสนี้เพื่อหนีออกไปทางกำแพงสีเขียวที่เปิดอยู่ จากนั้นพวกเขาก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที   เพราะได้รับบาดเจ็บที่ขา ทำให้เยี่ยหยู่เฟิงไม่สามารถวิ่งหนีได้ เขาเป็นคนที่อยู่รั้งท้าย และเขาก็ไม่สามารถหลบการโจมตีของหมาป่าได้อีกเป็นครั้งที่ 2   ตอนนี้เขารู้สึกสิ้นหวังมาก เขาต้องการจะฟันหมาป่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย แม้สถานการณ์จะสิ้นหวัง แต่เขาก็ไม่ต้องการตายอย่างไร้ประโยชน์ ดาบวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของเขาเด้งกลับมา หลังจากฟันไปที่หมาป่า   เมื่อเห็นกรงเล็บของหมาป่าเกือบจะถึงตัวเขาแล้ว แม้เยี่ยหยู่เฟิงจะใส่ชุดเกราะระดับเลือดศักดิ์สิทธิก็ตาม เขาก็ไม่คิดว่ามันจะป้องกันการโจมตีนี้ได้   ‘ฉันจะต้องมาตายแบบนี้น่ะหรอ?’ เขาคิด   แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนดึงเขาไปข้างหลัง เพื่อหลบการโจมตีของหมาป่า   ปัง! เยี่ยหยู่เฟิงถูกโยนไปที่ทางออก หลังจากลุกขึ้นมาได้ เขาก็เห็นหานเซิ่นกำลังยืนประจัญหน้ากับหมาป่า   “ดอลลาร์?” เยี่ยหยู่เฟิงอึ้ง เขาไม่อยากเชื่อว่าดอลลาร์จะมาช่วยชีวิตเขา   “รีบไป! ทำไมนายยังมัวยืนอยู่ตรงนั้นอีก?” หานเซิ่นตะโกนออกมา ขณะจ้องไปที่หมาป่า   เหตุผลที่เขาช่วยเยี่ยหยู่เฟิง ไม่ใช่เพราะว่าเขาชอบคนประเภทนี้ แต่เพราะเขาคิดวิธีที่จะฆ่ามอนสเตอร์ตัวนี้ได้แล้ว และไทม์เคิร์สของเยี่ยหยู่เฟิงก็เป็นสิ่งที่จำเป็นในแผนการของเขา