“แบบนี้ก็สนุกสิ พวกเซินเทียนจื่อมันอาจจะตายกันหมดเลยก็ได้ ทำดีมากราชาจิ้งจอก!” หานเซิ่นรู้สึกดีมาก เขารอเห็นวันที่เซินเทียนจื่อถูกฆ่าโดยเขาไม่ต้องลงมือเองมานานแล้ว   หานเซิ่นต้องการฆ่าเซินเทียนจื่อมานานแล้ว แต่เขาไม่มีโอกาส เพราะนอกจากเซินเทียนจื่อจะแข็งแกร่งแล้ว เขายังมีผู้ติดตามหลายคน   ในที่สุดหานเซิ่นก็เจอกับโอกาสดีๆ และเขาจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปง่ายๆ   ไม่นานกลุ่มของเซินเทียนจื่อก็ถูกพวกแมลงสีทองล้อม พวกเขาไม่มีที่จะให้หนีไป เนื่องจากมีแมลงสีทองจำนวนมาก ทำให้ทั่วบริเวณนี้เหมือนกับทะเลสีทอง   “ฝ่าออกไปเร็ว” เซินเทียนจื่อกัดฟันและเริ่มวิ่งออกไป   กลุ่มของเซินเทียนจื่อพยายามเหยียบพวกแมลงและวิ่งฝ่าออกไป ตัวของแมลงพวกนั้นเปราะบางกว่าที่หานเซิ่นคิดไว้ พวกมันไม่สามารถทนน้ำหนักของพวกเขาได้ แต่ก็มีแมลงจำนวนมากที่สามารถปีนขึ้นมาบนตัวของพวกเขาได้   อ้า! มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาทันที ซึ่งทำให้หานเซิ่นรู้สึกบรรเทิงเป็นอย่างมาก คนพวกนี้สมควรเจอแบบนี้จริงๆ   “ตามฉันมา” ชายคนที่ถือค้อนเลือดศักดิ์สิทธิคำรามออกมา เขาพยายามกวัดแกว่งค้อนเพื่อเป่าพวกแมลงกระเด็นไป การที่เขากวัดแกว่งค้อนอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกแมลงที่ขวางทางกระเด็นไปไกล และสร้างทางเดินให้กับคนที่เหลือ   “ตามเขาไปเร็วเข้า” เซินเทียนจื่อรีบสั่งการคนของเขาเพื่อจะฝ่าออกไปจากหุบเขา   “เวรเอ้ย! ไอ้บ้านั่นเป็นใครกัน? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเซินเทียนจื่อ มันจะรอดจากเหตุการณ์แบบนี้ได้!” หานเซิ่นรู้สึกหัวเสียมาก   หลังจากที่ฝ่าออกมาจากหุบเขาได้ พวกแมลงก็ไม่ตามพวกเขาอีก และหลังจากที่พวกมันกินร่างของคนและมอนสเตอร์ที่ตายไปแล้ว พวกมันก็กลับลงรูไป   พวกมันใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการเก็บกวาดทุกอย่างในหุบเขา ตอนนี้หุบเขาเงียบสงบมาก ไม่มีแม้แต่เลือดสักหยดที่ลงเหลืออยู่ มันราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น   คนของเซินเทียนจื่อเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล โชคดีที่บาดแผลไม่ได้ร้ายแรงมากนัก และพวกเขาก็ฆ่าพวกแมลงที่เกาะอยู่ตามร่างกายของเขาจนหมดแล้ว   “บัดซบจริงๆ ไอ้จิ้งจอกตัวนั้นมันหัวแหลมมาก!” สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของเซินเทียนจื่อสบถออกมา ขณะนั่งทำแผลของตัวเอง   “พี่กู่ ขอบคุณมาก ที่พวกเรารอดมาได้ก็เพราะพี่” เซินเทียนจื่อพูด   กู่ยิ้มและพูด “ไม่เป็นไร พวกเราเป็นเพื่อนกัน”   แต่ทันใดนั้นเอง สีหน้าของกู่ก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าเขากำลังได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง บริเวณเอวของเขามีมีด 2 เล่มกำลังแทงลึกเข้าไปที่เอวของเขา เหลือเพียงแค่ด้ามที่โผล่ออกมา   ลูกน้องของเซินเทียนจื่อจับไปที่แขนของกู่ทั้ง 2 ข้าง และกดเขาลงกับพื้น ส่วนคนที่เหลือก็เข้ามาช่วยกันจับเขากดไว้ เพื่อให้เขาไม่มีโอกาสได้ขัดขื่นและตอบโต้ มีเลือดจำนวนมากไหลออกมาจากเอวของเขา   หานเซิ่นตกใจกับสิ่งที่เห็น เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น พวกเขาพึ่งจะร่วมเป็นร่วมตายกันมา และกู่ก็เป็นคนช่วยชีวิตพวกเขาทุกคนไว้ แต่ทำไมพวกเขาถึงปฏิบัติกับกู่เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง   “พวกแกคิดจะทำอะไร?” กู่ส่งเสียงออกมา เขาไม่อยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น   “แกมันก็แค่ขยะคนหนึ่ง คิดหรอว่าเซินเทียนจื่อจะคิดว่าแกเป็นพี่จริงๆ แกมันแค่โชคดีที่ได้อาวุธเลือดศักดิ์สิทธิมา” หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มเซินเทียนจื่อกระทืบลงไปที่หน้าของกู่ ทำให้มีเลือดไหลออกมาจากจมูกของกู่   “บดซับเอ้ย!” ด้วยความโกรธจัด กู่พยายามดิ้นร่น เขาพยายามอย่างหนักเพื่อจะลุกขึ้นให้ได้ และด้วยแรงที่เหลืออยู่ของเขาทำให้คนที่จับตัวเขาอยู่ลอยขึ้นไป   เมื่อเห็นแบบนั้น ลูกน้องของเซินเทียนจื่อก็แทงมีดอีกเล่มไปที่ลำตัวของเขา กู่ส่งเสียงร้องออกมาและหมดแรงลง   หลังจากนั้นกลุ่มของเซินเทียนจื่อก็ทำการรุมกระทืบกู่ จนเขาค่อยๆล้มตัวลงบนพื้นอีกครั้ง   เซินเทียนจื่อยังคงยืนอยู่เงียบๆ และพยักหน้าให้ลูกน้องของเขา เมื่อเห็นกู่อ่อนแอลงไปแล้ว   “กู่ เนื่องจากนายช่วยชีวิตพวกเราไว้ ส่งค้อนเลือดศักดิ์สิทธิมา และพวกเราจะปล่อยให้นายมีชีวิตรอดกลับไป” ลูกน้องของเซินเทียนจื่อพูด ขณะจับไปที่เส้นผมของกู่   “แม้ต้องตาย ฉันก็ไม่ให้อะไรพวกแก” กู่พ่นเลือดออกไปใส่หน้าชายคนนั้น   ผัวะ ชายคนนั้นชกหน้ากู่ด้วยความโกรธและพูด “แกคิดว่าอยากตายก็ตายได้ตามต้องการงั้นหรอ? พวกเราจะไม่ปล่อยให้แก จนกว่าแกจะส่งค้อนให้พวกเรา ฉันจะให้แกต้องร้องขอชีวิต แกะเล็บของมันออกมา”   กลุ่มของเซินเทียนจื่อถนัดเรื่องการทรมานคนอยู่แล้ว พวกเขาจับมือของกู่วางลงไปบนพื้น และใช้ด้ามมีดกระแทกนิ้วของกู่   กู่ส่งเสียงร้องออกมา นิ้วของเขาสั่นอย่างรุนแรง   ชายคนหนึ่งสอดมีดเข้าไปใต้เล็บของกู่ และพยายามแงะมันออกมา มีเลือดไหลออกมาจากเล็บของเขา ตอนนี้เล็บของเขาเกือบจะหลุดออกมาจากเนื้อแล้ว และด้วยการดึงอย่างรุนแรงในที่สุดเล็บของเขาก็หลุดออกมา   กู่ส่งเสียงร้องออกมาเหมือนกับหมูถูกเชือด ร่างกายของเขาสั่นและบิดไปมาด้วยความเจ็บปวดที่เหนือกว่าจิตนาการ   แม้จะเจ็บปวดมาก แต่ร่างกายของเขาถูกคนหลายคนจับกดไว้อยู่ ทำให้เขาไม่สามารถที่จะดิ้นหลุดออกไปได้ สิ่งที่เขาทำได้คือส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง   “บ้าเอ้ย! คนพวกนี้มันเลวจริงๆ” ในตอนแรกหานเซิ่นไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง แต่ตอนนี้เขาทนดูไม่ไหวแล้ว   ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน ถึงเขาจะไม่รู้ว่ากู่เป็นใคร แต่หานเซิ่นก็อยากเพิ่มศัตรูให้กับเซินเทียนจื่อบ้าง อีกอย่างเขาก็ทนดูการทรมานของพวกเขาไม่ได้จริงๆ   หานเซิ่นกวาดสายตายไปทั่วๆ เขาพบว่าลูกน้องของเซินเทียนจื่อมีแต่คนที่ดูท่าทางแข็งแกร่งทั้งนั้น มันยากมากที่จะเข้าไปช่วยชีวิตกู่   ‘ไม่น่าเลย ทำไมนายต้องช่วยพวกมันด้วย? ดูสิ่งที่พวกมันกำลังทำตอนนี้สิ’ หานเซิ่นคิดอย่างขมขื่น เขากำลังรอโอกาสเหมาะๆ   กู่เป็นชายที่ทรหดมาก หลังจากที่เล็บของเขาหลุดไป 3 เล็บแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมส่งค้อนให้พวกเซินเทียนจื่อ ในที่สุดร่างกายของเขาก็ไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดได้อีกต่อไป และหมดสติไป   “เซินเทียนจื่อเอาไงดี? หมอนี่มันอึดกว่าที่คิด”   “มัดมันไว้ก่อน พวกเราต้องไปหาที่เหมาะๆตั้งเต็นท์ และหาอะไรกินกันก่อน” เซินเทียนจื่อเห็นว่ามันดึกแล้ว เขาไม่กล้าพอที่จะตั้งแค้มป์ใกล้ๆหุบเขานั้น     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 548 แล้วครับ

หลังจากเดินสำรวจไปอีกครึ่งวัน หานเซิ่นก็ยังไม่เห็นวี่แววของจิ้งจอกหรือพวกมอนสเตอร์อื่นๆที่ควรอยู่ตามทางก็แทบจะไม่มี ทำให้หานเซิ่นรู้สึกแปลกๆ   ทันใดนั้นเอง หานเซิ่นก็เห็นร็อคเวิร์มขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าของเขา หานเซิ่นรีบเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ทันที แม้ว่ามันจะเป็นแค่มอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่ด้วยขนาดและพละกำลังของมัน ทำให้เขาไม่กล้าประมาท   แต่เมื่อหานเซิ่นเข้าไปใกล้ ร็อคเวิร์มก็ไม่ได้ขยับไปไหน และเมื่อหานเซิ่นเข้าไปใกล้ขึ้นอีก เขาก็พบว่าร็อคเวิร์มตายไปเรียบร้อยแล้ว หัวของมันแหลกด้วยการโจมตีบางอย่าง   “เหมือนจะมีคนมาที่นี่จริงๆ” หานเซิ่นเริ่มระวังมากขึ้น เขาเรียกเหมียวกลับมา และเดินไปด้วยตัวคนเดียว   ตามทางมีจำนวนซากของร็อคเวิร์มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บางตัวก็ตายในสภาพที่โผล่พ้นดินมาครึ่งตัว หานเซิ่นสงสัยมากว่าการโจมตีแบบไหนถึงรุนแรงขนาดที่ทำให้พวกมันตายได้ขนาดนี้   นอกเหนือจากซากร็อคเวิร์มแล้ว เขายังเห็นร่างของหมาจิ้งจอกที่มีบาดแผลทั่วร่าง   หานเซิ่นขมวดคิ้วและเดินทางต่อ อีกครึ่งวัน เขาก็เริ่มได้ยินเสียงคำรามของมอนสเตอร์ และเสียงร้องของมนุษย์อยู่ด้านหน้า   หานเซิ่้นไปซ่อนตัวบริเวณเนินทราย และเอากล้องส่องทางไกลออกมาสำรวจดูรอบๆ   “เซินเทียนจื่อ!” หานเซิ่นประหลาดใจมาก เมื่อเห็นกลุ่มของเซินเทียนจื่อ   ภายในหุบเขา กลุ่มของเซินเทียนจื่อกำลังล่าจิ้งจอกทะเลทรายอยู่ ซึ่งหานเซิ่นจำหน้าพวกเขาได้หมดทุกคน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่หานเซิ่นไม่เคยเห็นมาก่อน เขาตัวใหญ่เหมือนกับหมีและกำยำเหมือนกับซื่อจื้อคัง เขาสวมชุดเกราะแค่ครึ่งตัว และกำลังกวัดแกว่งค้อนสีดำ ทำให้เขาดูค่อนข้างน่ากลัว แม้แต่ร็อคเวิร์มยังแหลกชิ้นๆเมื่อถูกค้อนของเขาทุบ   “เฮ้! เซินเทียนจื่อมันไปหาคนแบบนี้มาจากที่ไหนเนี่ย?” หานเซิ่นสงสัย ถ้าคนคนนี้อยู่ในสตีลอาเมอร์ หานเซิ่นก็ควรจะต้องเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้าง   หานเซิ่นเห็นราชาจิ้งจอกอยู่บริเวณท้ายหุบเขา พวกจิ้งจอกพยายามบุกเข้ามาโจมตีกลุ่มของเซินเทียนจื่อ แต่พวกมันไม่สามารถหยุดชายคนที่ใช้ค้อนได้   หุบเขานี่เป็นทางตัน พวกจิ้งจอกไม่มีทางหนีไปที่ไหนได้ พวกมันจะต้องยืนหยัดเพื่อสู้   “ถ้าเราไม่ไปฆ่าร็อคเวิร์มเลือดศักดิ์สิทธิ ราชาจิ้งจอกคงไม่ตกที่นั่งลำบากแบบนี้แน่ และเซินเทียนจื่อกับพวกก็อาจจะถูกฆ่าไปแล้ว ครั้งนี้เราดันไปช่วยพวกมันทางอ้อมซะแล้ว” หานเซิ่นแอบย่องเข้าไปในหุบเขาอย่างเงียบๆ เขาทนไม่ได้ที่เห็นเซินเทียนจื่อได้ประโยชน์จากเขา   ชายคนที่ใช้ค้อนทรงพลังมาก พวกจิ้งจอกไม่สามารถต้านความรุนแรงจากการโจมตีของเขาได้ ตอนนี้มีจิ้งจอกตายไปจำนวนนับไม่ถ้วน และพวกมันกำลังถูกกดดันให้ถอยไปยังท้ายหุบเขา   ราชาจิ้งจอกกำลังร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง ดูเหมือนครั้งนี้มันจะเข้าตาจนจริงๆ   “ฮาฮา พี่กู่ ฉันชื่นชมคุณจริงๆ” เซินเทียนจื่อชมชายร่างกายกำยำ   “น้องชายก็พูดเกินไป ฉันแค่โชคดีได้ค้อนเลือดศักดิ์สิทธิมาก็เท่านั้น ถึงทำแบบนี้ได้” แม้ว่ากู่จะพูดถ่อมตัว แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนสีหน้าที่กำลังภูมิใจของเขาได้   หานเซิ่นลังเลว่าจะเอาไงดี จะบุกเข้าไปลุยกับพวกเซินเทียนจื่อตอนที่พวกเขากำลังสู้กับจิ้งจอก หรือจะรอแย่งฆ่าราชาจิ้งจอกก่อนดี ตอนนี้ราชาจิ้งจอกดูเหมือนจะสิ้นหวังจริงๆ มันจนมุมอยู่ที่ท้ายหุบเขา พวกเซินเทียนจื่อจะฆ่ามันเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลา   ทันใดนั้นเองหานเซิ่นได้สังเกตเห็นแววตาของราชาจิ้งจอกที่กำลังเปล่งประกาย แววตาที่แสดงความเหลี่ยมจัดของมันยังคงอยู่ เมื่อเห็นเช่นนั้นหานเซิ่นก็ตัวสั่นขึ้นมาทันที   “แย่จริงๆ ดันลืมไปว่าจิ้งจอกตัวนี้มันไม่ธรรมดา ถ้ามันต้องการหนีจริงๆมันคงไม่วิ่งมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว มันจะต้องมีแผนบางอย่างแน่นอน” หานเซิ่นเลือกที่จะซ่อนตัวเพื่อรอดูสถานการณ์ต่อไป   เซินเทียนจื่อและคนของเขาต่างก็คิดว่าพวกจิ้งจอกอยู่ในกำมือของพวกเขาหมดแล้ว แต่ทันใดนั้นราชาจิ้งจอกก็ผลักก้อนหินที่อยู่ข้างๆมันออก เผยให้เห็นรูขนาดใหญ่ ราชาจิ้งจอกและพวกจิ้งจอกระดับกลายพันธ์กระโดดลงไปในรูทันที   “บ้าเอ้ย! รีบตามพวกมันไปเร็วเข้า อย่าให้พวกมันหนีไปได้” เซินเทียนจื่อตะโกนสั่งทันทีเมื่อเห็นพวกมันหนีลงไป   เมื่อเห็นเซินเทียนจื่อทำแบบนั้นหานเซิ่นก็ส่ายหัว ตอนนี้เซินเทียนจื่อกำลังวิ่งเต้นอยู่บนฝ่ามือของราชาจิ้งจอก ถ้าหากตอนนี้หานเซิ่นเป็นเซินเทียนจื่อ เขาจะสั่งให้ถอยทันที   ด้วยขนาดของรู ทำให้คนสามารถลงไปได้ทีละคน และจะใช้อาวุธอะไรก็ยากลำบาก ใครจะรู้ว่าราชาจิ้งจอกวางกับดักแบบไหนไว้   ตามที่หานเซิ่นคิด การที่มันลงทุนมาถึงที่นี่คงไม่ใช่เพียงแค่หนีเอาตัวรอดอย่างแน่นอน มันจะต้องมีแผนบางอย่าง แม้จะเป็นหานเซิ่นที่มาตัวคนเดียว เขาก็เลือกที่จะหนีอยู่ดี   เห็นได้ชัดว่ากลุ่มของเซินเทียนจื่อไม่ได้คิดเหมือนหานเซิ่น พวกเขายังไม่รู้ถึงความฉลาดของราชาจิ้งจอก และไล่ตามมันไป   แต่เมื่อพวกเขาลงรูไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ทั่วทั้งหุบเขาก็สั่นสะเทือนทันที พวกทรายและก้อนหินเริ่มสั่นสะเทือนและเคลื่อนไหวเป็นระลอกคลื่นเหมือนกับมหาสมุทรไม่มีผิด   “แผนของมันใกล้จะเริ่มแล้วสินะ” หานเซิ่นรีบถอยออกมาห่างกว่าเดิม   “ถอย… ถอยเร็ว! ถอยออกจากหุบเขานี่” เซินเทียนจื่อเริ่มตระหนักถึงความผิดปรกติ และตะโกนออกมา เขาต้องการออกจากหุบเขาให้ไวที่สุด   แต่ดูเหมือนจะสายเกินไป หานเซิ่นเห็นจากระยะไกลว่ามีบางอย่างคล้ายของเหลวสีทองไหลออกมาจากทราย ราวกับว่าทรายกำลังหลั่งเลือดออกมาไม่มีผิด ไม่นานทั้งหุบเขาก็ถูกปกคลุมด้วยสีทอง   ด้วยการใช้กล้องส่องทางไกลบวกกับสายตาที่เหนือมนุษย์ของหานเซิ่น ทำให้เขาเห็นว่าจริงๆแล้วของเหลวที่เห็นคือแมลงสีทองขนาดเล็กจำนวนมากมายมหาศาล   เมื่อถูกฝูงแมลงปกคลุม เเม้เเต่ร่างที่ใหญ่โตของร็อคเวิร์มก็สลายหายไปในพริบตา ซึ่งทำให้หานเซิ่นช็อคมาก     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 545 แล้วครับ