การเดินทางด้วยยานอวกาศนั้นค่อนข้างยาวนานและน่าเบื่อ คนส่วนมากจะเลือกไปที่ยิมไม่ก็ร้านเน็ตเพื่อฆ่าเวลา   แม้จุดหมายปลายของหานเซิ่นคือดาวเหยี่ยวซึ่งอยู่ไม่ไกล แต่มันก็ยังใช้เวลาหลายวัน   หานเซิ่นเบื่อที่จะนั่งอยู่เฉยๆ เขาเลยตัดสินใจว่าจะไปโรงยิม แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นเด็กผู้หญิงที่นั่งตรงข้าม กำลังใช้คอมของเธอเล่นเกมหัตถ์พระเจ้าออนไลน์อยู่   หานเซิ่นคิดว่ามันคล้ายๆกับเกมหัตถ์พระเจ้าที่เขาเคยเล่นที่สถานี แต่ต่างกันตรงที่ภาพโฮโลแกรมที่เขาเล่นนั้นกว้างกว่า ส่วนที่เธอเล่นนั้นมีขนาดเล็ก และสามารถเล่นได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว   นิ้วอันเรียวยาวของเธอกำลังจิ้มไปยังจุดที่ปรากฏขึ้นมาด้วยความเร็วที่สูงมาก   แต่มันก็ยังมีส่วนที่หานเซิ่นไม่เข้าใจ เพราะนอกจากจุดแสงที่ปรากฏขึ้นมาแล้ว ยังมีรูปฝ่ามือที่พยายามแย่งเธอจิ้มไปยังจุดที่ปรากฏขึ้นมาด้วย ซึ่งมันแตกต่างจากที่เขาเคยเล่นที่สถานี   หลังจากที่ยืนดูอย่างสักพัก หานเซิ่นก็เริ่มเข้าใจว่ามันคือ เกมหัตถ์พระเจ้าออนไลน์มินิเวอร์ชั่น ส่วนอันที่เขาเคยเล่นนั้นเป็นเวอร์ชั่นสำหรับเล่นคนเดียว   หลังจากที่เธอเล่นจบรอบแล้ว เธอก็หันมาเห็นหานเซิ่นที่กำลังมองเธออยู่ เธอมองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นชา   หานเซิ่นจ้องไปที่เธอแบบตาไม่กระพริบ เขาคิดว่าเธอน่าจะอายุพอๆกับเขา ไม่ก็อาจจะมากกว่านิดหน่อย เธอสวมชุดยูนิฟอร์ม ใบหน้าของเธอหวานและเรียบเนียนเหมือนกับเซรามิกสีขาว เธอมีริมฝีปากขนาดเล็กสีแดงและผมสีดำ   เธอมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แต่หานเซิ่นก็ยังคงจ้องเธออยู่ เธอทำเป็นไม่สนใจและเริ่มเล่นเกมต่อ   หานเซิ่นยืนขึ้น และเดินเข้าไปข้างๆเธอ จากนั้นเขาก็พูดพร้อมกับยิ้ม “พี่สาว คุณเป็นนักเรียนของเหยี่ยวดำใช่รึป่าว?”   เธอหันมามองหานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ “นายเองก็เป็นนักเรียนของเหยี่ยวดำงั้นหรอ?”   “ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่ผมกำลังจะไปสอบ” หานเซิ่นตอบ   พอเธอได้ยินคำตอบเธอก็เลิกสนใจหานเซิ่น ในแต่ละปีมีคนจำนวนมากที่ต้องการจะสอบเข้าเหยี่ยวดำ แต่จำนวนคนที่สอบติดในแต่ละปีนั้นอยู่ที่ 1 ใน 1000   เธอคิดว่าหานเซิ่นก็เป็นแค่คนที่จะไปลองสอบเหมือนกับคนอื่นๆ ไม่ได้ดีเด่นอะไร   “พี่สาวกำลังเล่นเกมอะไรอยู่หรอ? มันดูคล้ายๆกับเกมหัตถ์พระเจ้าที่ผมเคยเล่นเลย ซึ่งผมเซียนเกมนี้มาก” หานเซิ่นไปนั่งข้างๆเธอ และเริ่มชวนคุย   เธอหันกลับมามองหานเซิ่นพร้อมกับยิ้ม “งั้นก็อย่าถามเลย มาเล่นดวลกันดีกว่า”   เธอยอมรับทุกคนที่รู้จักเกมนี้ ซึ่งมันเป็นเกมเฉพาะของโรงเรียนทหาร การที่หานเซิ่นพูดถึงเกมนี้ ทำให้เธอเริ่มสนใจเขาขึ้นมา   “เล่นเฉยๆมันก็น่าเบื่อ มาเดิมพันกันหน่อยน่าจะสนุกกว่า” หานเซิ่นพูด   “ก็ได้ ถ้านายชนะฉันจะยอมไปเดทกับนายก็ยังได้” เธอพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา   “งั้นถ้าคุณแพ้ คุณจะยอมเป็นแฟนผมงั้นหรอ?” หานเซิ่นมองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ เขาไม่อยากเชื่อว่าเธอจะพูดอย่างนั้นออกมา ดูเหมือนว่าเธอจะมั่นใจในฝีมือมาก   เธอมีใบหน้าที่หวาน รูปร่างดี และขายาว เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ   ตอนนี้เธอยังดูเป็นเด็กอยู่ แต่ในไม่อีกกี่ปีข้างหน้า เมื่อเธอโตขึ้นเธอจะน่าดึงดูดไม่ได้ด้อยไปกว่าซินเสวียน   ผู้หญิงอย่างเธอจะกลายเป็นคู่เดทของเขา ถ้าหากเขาชนะเธอได้ มันเป็นข้อเสนอที่น่าจูงใจไม่น้อย   “แน่นอน ฉันจีเหยียนหรันรักษาคำพูดเสมอ ถ้านายสามารถเข้าเหยี่ยวดำได้ นายสามารถไปถามกับใครก็ได้” จีเหยียนหรันยิ้ม   ที่เหยี่ยวดำ จีเหยียนหรันเป็นประธานของชมรมหัตถ์พระเจ้า และฝีมือของเธอก็ติด 1 ใน 10 ของเหยี่ยวดำ แม้แต่พวกมืออาชีพก็ยังไม่มั่นใจว่าจะชนะเธอได้ ไม่ต้องพูดถึงหานเซิ่นที่ยังไม่เข้าเหยี่ยวดำด้วยซ้ำ   “ดี งั้นมาเริ่มกันเลย” หานเซิ่นไม่อยากจะพลาดโอกาสนี้ไป เขามีโอกาสได้เดทกับผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้ก่อนจะเข้าเหยียวดำเสียอีก โอกาสแบบนี้ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ   “เนื่องจากมันคือการเดิมพัน และนายก็มีโอกาสได้เดทกับฉัน แล้วถ้าเกิดนายแพ้ นายจะเสนออะไร?” จีเหยียนหรันยิ้มหวานๆให้เขา   “ถ้าผมแพ้ ผมจะยอมเป็นแฟนของคุณก็ได้ มันฟังดูยุติธรรมดีใช่ไหม?” หานเซิ่นพูด   จีเหยียนหรันจ้องไปที่เขาและพูด “ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก ถ้านายแพ้อย่างโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก ตั้งแต่ตอนนี้จนถึงดาวเหยี่ยว”   “ตกลง” หานเซิ่นพยักหน้า   หานเซิ่นเห็นการเล่นของจีเหยียนหรันแล้ว เขาคิดว่าเธอยังอ่อนกว่าเขา เขามั่นใจว่าจะชนะ   “แล้วไอดีในเกมของนายอะไร? ฉันจะได้แอดไป และชวนนายเข้ามา” จีเหยียนหรันต้องการไล่หานเซิ่นไปให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้   “ต้องขอโทษด้วยพี่สาว ผมไม่เคยเล่นเกมหัตถ์พระเจ้าในเวอร์ชั่นนี้มาก่อน คุณจะช่วยดูให้ผมก่อนได้ไหมว่าต้องยังไง?” หานเซิ่นพูด เขาเคยเล่นที่เครื่องเล่นในสถานี แต่ไม่เคยเล่นผ่านคอม   “นายไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจริงดิ?” จีเหยียนหรันไม่เชื่อเขา   “อะไรคือชื่อที่ผมควรจะค้นหา?” หานเซิ่นเปิดคอมขึ้นมา   “เอ่อ ฉันจะรอดูว่านายจะแกล้งไม่รู้ได้อีกนานแค่ไหน” จีเหยียนหรันไม่เชื่อหานเซิ่น แต่เธอก็ไม่ได้โกรธ เธออยากดูว่าเขาจะเล่นละครไปได้นานแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงบอกเขาว่าจะต้องเข้าเกมยังไง     แต่แล้วเธอก็ต้องช็อค เพราะหน้าต่างที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอของหานเซิ่นเป็นหน้าวิธีการเล่น ซึ่งมันจะปรากฏเฉพาะคนที่เพิ่งเข้าเล่นครั้งแรกเท่านั้น   “นายไม่เคยเล่นหัตถ์พระเจ้าจริงๆหรอเนี่ย?” จีเหยียนหรันมองที่หานเซิ่นอย่างแปลกใจ   “ไม่เคยเล่นเวอร์ชั่นนี้ แต่ผมเคยเล่นเวอร์ชั่นสำหรับเล่นคนเดียว” หานเซิ่นตอบ   “2 เวอร์ชั่นนี้ค่อนข้างแตกต่างกัน แต่นายก็ยังกล้ามาเล่นกับอีกฉันเนี่ยนะ ทั้งๆที่ไม่เคยเล่นโหมดดวลกัน?” จีเหยียนหรันทั้งช็อคทั้งขำ       Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 401 เเล้วครับ

หานเซิ่นไม่สามารถกลับไปที่สตีลอาเมอร์ได้ทันที ดังนั้นเขาจึงเทเลพอร์ตออกจากก็อตแซงชัวรี่ เมื่อเขากลับไปที่ดาวรูก้า เขาเห็นสายที่ไม่ได้รับจำนวนมากจากเฟิงจินซี เขาโทรกลับไป และได้ยินเสียงของเฟิงจิซี “นายยังไม่ตายใช่ไหม?”   “คนอย่างผมไม่ตายง่ายๆแบบนั้นหรอก บอกเฉวียนเกอด้วยว่าผมยังไปพบเขาตอนนี้ไม่ได้ เดียวผมจะส่งวิญญาณอสูรกลายพันธ์คืนเขาทีหลัง” หานเซิ่นคิดว่าสัญญาณถูกยกเลิก เพราะสเกลเล็ต อามาดิโลนั้นถูกนกสีเงินกินไปแล้ว พวกเฉวียนเกอคงต้องกลับไปมือเปล่า เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลที่หานเซิ่นจะเก็บวิญญาณอสูรกลายพันธ์ไว้กับตัว   “ไม่จำเป็น เพราะหลังจากที่นายล่อนกไป พวกเขาก็กลับไปเอาซากของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่เหลือ และดูเหมือนว่ามันจะถูกนกกินไปแค่นิดหน่อย นั้นจึงไม่ใช่ปัญหา แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากังวลว่านายจะรอดกลับมารึป่าวมากกว่า” เฟิงจินซีหัวเราะ   “ฮาฮา โชคร้ายที่ผมไม่มีธนูเลือดศักดิ์สิทธิ ไม่งั้นจะสอยไอ้นกนั้นลงมาด้วย” หานเซิ่นพูดติดตลก   “ถ้านายต้องการวิญญาณอสูรธนูและลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิ มันก็พอมีโอกาสอยู่นะ” เฟิงจินซียิ้ม   “โอกาสอะไร? นายคงไม่แนะนำงานเสี่ยงอันตรายอีกใช่ไหม ผมคงไม่ไหวแล้ว งานแบบนี้ขอครั้งเดียวก็พอ” หานเซิ่นพูด แต่ดูเหมือนว่าเขาเองก็สนใจอยู่ ดูมเดย์เป็นธนูที่ดีก็จริง แต่มันยังห่างชั้นกับธนูเลือดศักดิ์สิทธิมาก   “ในอีก 2 เดือน เฉวียนเกอจะไปยังก็อตแซงชัวรี่เขต 2 และเขาจะขายวิญญาณอสูรบางดวงที่เขาไม่ได้ใช้ รวมถึงธนูเลือดศักดิ์สิทธิด้วย ถ้านายสนใจก็ลองไปดูได้” เฟิงจินพูด   “แน่นอน ผมจะลองไปดู” หานเซิ่นวางสายและเดินออกมา หยางม่านลี่ยืนอยู่หน้าประตูของสถานีเทเลพอร์ตจ้องมาที่เขา   “นายไปอยู่ที่ไหนมา? นายไม่ได้ตระหนักเลยหรอว่าการสอบเข้าเหยี่ยวดำมันจะเริ่มอยู่แล้ว ถ้านายสอบไม่ติด ก็อย่าเที่ยวไปบอกใครว่าฉันเป็นคนช่วยนายเตรียมสอบ ฉันไม่อยากจะขายหน้าไปด้วย” ดูเหมือนหยางม่านลี่จะโกรธ   “ผมไปล่ามอนสเตอร์กับเพื่อน แต่เกิดผิดพลาดนิดหน่อย ผมพึ่งกลับมาถึงเมือง และรีบเทเลพอร์ตกลับมาเลย ต้องขอโทษจริงๆ” หานเซิ่นรู้ตัว เขาไปนานเกินกว่าที่บอกกับหยางม่านลี่ไว้มาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมหยางม่านลี่ถึงโกรธ   “ไม่ว่ายังไง การสอบของนายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว จริงๆฉันก็อยากให้นายสอบไม่ผ่านด้วยซ้ำ ฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอหน้านายทุกวัน” หยางม่านลี่ไม่ค่อยพอใจ   หานเซิ่นยักไหล่ เขารู้ว่าหยางม่านลี่ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร เธอแค่ต้องการให้เขาตั้งใจฝึก   แต่ตอนนี้หานเซิ่นต้องรีบกลับบ้านก่อน เขาออกจากบ้านมาหลายวันแล้ว เขาต้องปล่อยให้หยางม่านลี่โกรธไปก่อน   เมื่อเห็นหานเซิ่นเดินออกจากสถานีไปแทนจะเข้าไปในห้องฝึก เธอก็คิดอย่างขมขื่น ‘มันจะไร้เหตุผลมาก ถ้าคนอย่างหมอนี่เข้าเหยี่ยวดำได้’   หานเซิ่นกลับไปที่บ้าน เพื่อเยี่ยมแม่ของเขาแล้วก็เข้านอน เขายังไม่รีบกลับไปรับวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิที่เป็นรางวัลสำหรับการประลอง เพราะมันสามารถรับเมื่อไรก็ได้ที่สตีลอาเมอร์ ขอแค่รับก่อนการแข่งขันในปีหน้าเริ่มก็พอ   การสอบเข้าเหยี่ยวดำจะมาเริ่มในอีกไม่กี่วัน และเขาวางแผนที่จะสอบให้เสร็จเรียบร้อยก่อน ถึงจะหาทางกลับจากไปเมืองสตีลอาเมอร์ เขาต้องรีบกลับไปก่อนที่เฉวียนเกอจะเปิดประมูลวิญญาณอสูรด้วย เขาเองก็สนใจวิญญาณอสูรที่เป็นธนูระดับเลือดศักดิ์สิทธิ บวกกับมอนสเตอร์ที่เขาให้มันกินคริสตัลสีดำเข้าไปนั้น มันน่าจะวิวัฒนาการเป็นมอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิเรียบร้อยแล้ว เขาไม่อยากจะเสียเวลาใช้คริสตัลต่อ   เมื่อคิดถึงวิญญาณอสูรหานเซิ่นก็นึกขึ้นได้ เขาเรียกวิญญาณอสูรสเกลเล็ต อามาดิโลออกมา ซึ่งมันคือโล่รูปร่างกลมๆ สีดำ ขนาด 4 ฟุต โล่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดและหนามแบบเดียวกับสเกลเล็ต อามาดิโล ซึ่งมันดูน่าเกรงขามจริงๆ มันสามรถใช้ได้ทั้งรุกและรับในเวลาเดียวกัน ใครก็ตามที่ถูกโล่นี่กระแทกใส่ก็คงจะบาดเจ็บหนักแน่นอน   “ยอดเยี่ยมจริงๆ ถ้าใช้มันคู่นักฆ่ากระหายเลือดที่มีความเร็วละก็ แม้แต่ซินเสวียนก็คงไม่กล้าสู้กับผมแน่” หานเซิ่นคิดแล้วก็หัวเราะออกมา   ในเช้าวันถัดมา หานเซิ่นไปที่สถานีเทเลพอร์ตเพื่อฝึกซ้อม และหยางม่านลี่ก็ให้เขาทดสอบความแข็งแกร่งของร่างกายอีกครั้ง   หานเซิ่นใช้วิชากายหยกบังคับให้ระดับความแข็งแกร่งของเขาอยู่ที่ 10-11 ทำให้หยางม่านลี่ค่อนข้างพอใจ   ตอนนี้หานเซิ่นเองก็ไม่รู้ว่าระดับความแข็งแกร่งจริงๆของเขาเท่าไหร่กันแน่ เพราะหานเซิ่นไม่ได้ใช้ความสามารถเต็มที่มานานแล้ว และเขาก็เพิ่งได้รับจีโนพ้อยกลายพันธ์เพิ่มมาอีก 5 จากการกินลิงหางดำระดับกลายพันธ์ ซึ่งตอนนี้เขามีจีโนพ้อยกลายพันธ์ทั้งหมด 52   หยางม่านลี่ใช้เวลาที่เหลือเกือบทั้งหมด ในการฝึกพิเศษและติวเข้มให้กับหานเซิ่น ทำให้เขาแทบไม่มีเวลาได้พัก   ถึงแม้หยางม่านลี่จะไม่ค่อยชอบหานเซิ่นเท่าไหร่ แต่เธอก็ทำหน้าที่ตามที่ซินเสวียนสั่งมาอย่างเต็มที่ ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง หานเซิ่นจะสอบเข้าได้หรือไม่ก็ตาม มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ สำหรับหยางม่านลี่นั้น เธออยากได้ดอลลาร์มาเติมเต็มหน่วยในตำแหน่งนักธนูมากกว่าหานเซิ่น   แต่ดอลลาร์อยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้ เธอไม่มีทางจะติดต่อเขาได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องโน้มน้าวให้เขาเข้าร่วมหน่วยของซินเสวียน   เมื่อการสอบใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ซินเสวียนซึ่งเป็นหัวหน้าสถานีไม่สามารถเดินทางไปกับหานเซิ่นที่เหยี่ยวดำได้ เธอให้ตั๋วขึ้นยานอวกาศกับหานเซิ่นไป และให้เขาเดินทางไปสอบด้วยตัวเอง   หานเซิ่นบอกหลัวซูหลานเรียบร้อยแล้วว่าเขาจะเข้าโรงเรียนทหาร และเธอก็สนับสนุนการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้ ถ้าเกิดเขาเข้าสอบเข้าได้ และทำเกรดได้ดี เขาจะได้นั่งทำงานในออฟฟิตเหมือนกับพวกซินเสวียน แต่ถึงแม้ว่าเขาจะได้เกรดระดับกลางๆ เขาก็ไม่ต้องออกไปรบแนวหน้า   แล้วยิ่งถ้าเกรดของเขาติดระดับท็อปของโรงเรียน เขาจะสามารถได้ตำแหน่งที่สูงขึ้นไปอีก และเรื่องเสี่ยงอันตรายในสนามรบก็ลืมไปได้เลย นั่นเป็นสิ่งที่หลัวซูหลานต้องการ แต่สิ่งเดียวที่เธอกังวลคือกลัวว่าหานเซิ่นจะสอบเข้าเหยี่ยวดำไม่ได้   หานเซิ่นเพียงแค่เรียนจบจากโรงเรียนรัฐบาล โอกาสที่เขาจะสอบเข้าโรงเรียนทหารที่มีชื่อเสียงแข่งกับพวกที่จบจากโรงเรียนเอกชนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ   บนยานอวกาศ ตอนนี้หานเซิ่นกำลังเดินทางออกไปยังอวกาศอันกว้างใหญ่ เมื่อเขามองผ่านกระจก หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงขึ้น มันเป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางออกจากดาวรูก้า   ตอนนี้หานเซิ่นรู้สึกไม่มีอะไรทำ เขาจึงหยิบหนังสือบนยานขึ้นมาอ่าน ชื่อของมันคือ ‘ชัยชนะของฉันคือทะเลแห่งดวงดาว’     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 397 เเล้วครับ