โชคดีที่ป่านี้อยู่ในหุบเขาที่ซับซ้อน ทำให้หานเซิ่นสามารถลัดเลาะไปตามเส้นทางในหุบเขา เพื่อหนีจากการไล่ล่าของนกสีเงินได้   แต่กระนั้นนกสีเงินก็ยังคงตามเขามา ภายใต้กรงเล็บของมันแม้แต่ก้อนหินขนาดเท่ารถยนต์ก็ยังแหลกเป็นชิ้นๆ พละกำลังของมันมากอย่างไม่น่าเชื่อ   หลังจากที่วิ่งมาได้สักพัก หานเซิ่นก็ออกมาจากหุบเขา “ตอนนี้ไม่มีที่ให้กำบังแล้ว แล้วเราจะหนีจากเจ้านกบ้านี่ยังไง”   พอไม่มีหุบเขาเป็นที่กำบัง นกสีเงินก็บินตรงเข้ามาหาหานเซิ่นทันที   หานเซิ่นรีบเรียกวิญญาณอสูรนักฆ่ากระหายเลือดกับด้วงทมิฬเลือดศักดิ์ออกมาทันที เขาเปลี่ยนร่างเป็นครึ่งคนครึ่งม้าสีทอง และวิ่งหนีไปด้วยขาทั้ง 4 ของเขา   ทุกครั้งหานเซิ่นจะมั่นใจในความเร็วของนักฆ่ากระหายเลือดเสมอ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าความเร็วของมันจะไม่สามารถทิ้งห่างการตามล่าของนกสีเงินได้   “ผมจะมาตายแบบนี้ไม่ได้” ระยะเวลาการเปลี่ยนร่างของหานเซิ่นนั้นมีจำกัด ด้วยจีโนพ้อยที่เขามีตอนนี้ เขาจะคงร่างนี้ได้ไม่เกิน 1 ชั่วโมง เมื่อเวลาหมด เขาจะไม่มีทางวิ่งหนีนกตัวนี้ได้ทันอย่างแน่นอน   แต่ตอนนี้หานเซิ่นไม่มีเวลาคิดอะไร เขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้   สำหรับปีกเลือดศักดิ์สิทธินั้น หานเซิ่นไม่กล้าที่จะใช้มัน เพราะถ้าเขาใช้ปีกบินขึ้นฟ้าไปละก็ เขาคงไม่มีทางบินได้เร็วกว่านกตัวนี้แน่นอน ซึ่งมันจะไม่ต่างจากส่งเนื้อเข้าปากเสือถ้าเข้าบินขึ้นไป   หานเซิ่นวิ่งต่อไปยังทุ้งหญ้าที่กว้างใหญ่ เขาเริ่มรู้สึกสิ้นหวัง ขณะที่นกสีเงินพยายามใช้กรงเล็บตะครุบมาที่เขา เมื่อเวลาผ่านไป หานเซิ่นเริ่มรู้สึกเจ็บปวดกล้ามเนื้ออย่างรุนแรง ทำให้เขารู้แล้วว่าเวลาในการเปลี่ยนร่างของเขาใกล้จะหมดลงแล้ว   ขณะที่หานเซิ่นกำลังจะตัดสินใจหันกลับไปสู้กับนกสีเงิน เขาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ข้างหน้าเขา มันเหมือนว่าจะมีแม่น้ำอยู่ใกล้ๆนี้ ตาของเขาเปล่งประกายขึ้นมาทันที   หานเซิ่นแทบไม่ต้องคิดอะไร เขารีบวิ่งตามเสียงนั้นไปด้วยความเร็วสูงสุด และเขาได้ใช้กายหยกช่วย เพื่อให้เขาสามารถคงร่างนี้ได้นานขึ้นอีกหน่อย   ในที่สุดหานเซิ่นก็เห็นแม่น้ำที่กว้างใหญ่ ที่มีคลื่นค่อนข้างแรง เมื่อเห็นแม่น้ำ หานเซิ่นเริ่มรู้สึกมีหวังขึ้นมา ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาขอให้นกสีเงินตัวนี้ไม่รู้วิธีว่ายน้ำ เขาจะได้ลงไปซ่อนตัวในน้ำได้สักพัก   เขากำลังใช้เท้าทั้ง 4 วิ่งไปด้วยความเร็วสูงสุด หานเซิ่นรู้สึกว่ากล้ามเนื้อของเขาใกล้จะฉีกขาด เขาใช้เวลาในการเปลี่ยนร่างเกินขีดจำกัดของร่างกายแล้ว แต่สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้ก็คือวิ่งต่อไป การคืนร่างตอนนี้ก็เท่ากับฆ่าตัวตาย   แม่น้ำอยู่ห่างจากเขา 600 ฟุต ตาของเขาเริ่มมีเลือดไหลออกมา เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง เขาอยากจะกรีดร้องออกมา แต่เขาก็ยังคงวิ่งต่อไป 500 ฟุต.. 300 ฟุต… 100ฟุต.. 10 ฟุต   ขณะที่หานเซิ่นรู้สึกว่าร่างกายของเขาจะระเบิดเต็มทีแล้ว ในที่สุดเขาก็โดดลงน้ำได้สำเร็จ ตูม!   ตอนที่หานเซิ่นกระโดดลงน้ำ เขารู้สึกเจ็บปวดบริเวณหลังอย่างมาก ซึ่งมันเกือบจะทำให้เขาหมดสติ   หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว เมื่อเขาเห็นนกสีเงินตามมาถึงในน้ำ เนื่องจากความต้องมีชีวิตรอด ทำให้หานเซิ่นตะเกียกตะกายว่ายน้ำต่อไปด้วยแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมด เขาว่ายลึกลงไปในแม่น้ำ   ในตอนนี้เขาไม่สามารถจะคงร่างของนักฆ่ากระหายเลือดได้อีกต่อไปแล้ว ในตอนที่เขาคืนร่างเดิมเขารู้สึกเหมือนถูกดูดลงไปในน้ำ   เขาพยายามจะรักษาสติไว้ และดำลึกลงไปในน้ำต่อไปเรื่อยๆ เพื่อที่จะไม่ถูกนกสีเงินกิน   ในขณะนั้นหานเซิ่นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาเรียกวิญญาณอสูรบาร์ราคูด้ากลายพันธ์ออกมา ซึ่งเป็นวิญญาณอสูรประเภทขี่ในน้ำ ปลาบาร์ราคูด้าขนาด 4 ฟุต ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา เขารีบขึ้นไปจับตัวมันไว้แน่น และบังคับให้มันดำลึกลงไปในน้ำ   เมื่อหานเซิ่นไม่อาจจะกลั้นหายใจได้อีกต่อไป เขาก็บังคับให้บาร์ราคูด้าขึ้นไปบนผิวน้ำ   ในที่สุดเขาก็ได้พักหายใจหายคอ หานเซิ่นรู้สึกโล่งใจที่ไม่เห็นนกสีเงินแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะว่ายน้ำไม่เป็น มันทำได้แค่ใช้กรงเล็บตะปบมาที่หลังของหานเซิ่นตอนที่เขากระโดดลงน้ำ หลังของเขายังคงเจ็บปวดอยู่มาก ร่างกายของเขาทั่วทั้งร่างเหมือนจะฉีกออกจากกัน เป็นผลมาจากการที่เขาใช้นักฆ่ากระหายเลือดเกินขีดจำกัดของตัวเอง แต่โชคดีที่ชุดเกราะเลือดศักดิ์สิทธิยังคงป้องกันเขาไว้ได้ ไม่งั้นมอนสเตอร์ตัวอื่นๆที่อยู่ในน้ำคงได้กลิ่นเลือด และมาฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆแล้ว   มีกลุ่มปลารูปร่างแปลกๆความยาวกว่า 2 ฟุตกำลังว่ายอยู่รอบๆเขา และพยายามจะกัดเขาตลอดเวลา แต่เกราะเลือดศักดิ์สิทธิยังคงป้องกันไว้ได้   หานเซิ่นต้องทนกับความเจ็บปวด เขาเอามีดโลหะzออกมาจากแขนเสื้อ และแทงไปที่ปลาพวกนั้น ซึ่งทำให้มันตายทันที “แบล็คแลนเทรินระดับโบราณถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยโบราณ”   เมื่อเห็นแบล็คแลนเทรินตัวอื่นๆว่ายหนีกระจายกันออกไป หานเซิ่นก็กินเนื้อปลาในมือของเขา รสชาติของมันคราวและก็ขมมาก แต่หานเซิ่นไม่มีเวลาเลือกกิน ตอนที่เขาหนีลงมาในน้ำ เขาโดนนกโจมตีที่หลัง ทำให้กระเป๋าสัมภาระของเขาหลุดหายไปหมด เขาไม่มีอาหารและน้ำ เพราะฉะนั้นเขาต้องพึ่งเนื้อของมอนสเตอร์เพื่อเป็นแห่งพลังงาน   แต่เนื้อของมันรสชาติแย่มาก หานเซิ่นทนกินมันได้แค่คำเดียว และก็โยนมันทิ้งไป   เมื่อได้พละกำลังกลับมาบ้างแล้ว หานเซิ่นเริ่มสำรวจรอบๆ ถึงแม้ว่ามันจะมืดแล้ว แต่ก็พอมีแสงจากดวงจันทร์ ทำให้เขาเห็นภูเขา และป่าข้างๆแม่น้ำได้   เขารวบรวมแรงที่เหลือ และบังคับให้บาร์ราคูด้ากลับไปขึ้นฝั่ง   ดูเหมือนดวงของเขาจะไม่ได้เลวร้ายไปซะทีเดียว บริเวณฝั่งที่เขาขึ้นมานั้นมีต้นไม้อยู่จำนวนมาก เขามองไปรอบๆ และไม่เห็นมีมอนสเตอร์อยู่บริเวณใกล้ๆนี้   หานเซิ่นถอนหายใจอย่างโล่งอก และปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูง แต่เมื่อเขากำลังจะพัก และรักษาบาดแผล ก็มีเสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตบางอย่างดังมาจากภูเขาที่อยู่ใกล้ๆ   “ดวงของผมมันจะซวยไปถึงไหนเนี่ย!” หานเซิ่นยิ้มออกมาอย่างขมขื่น และมองไปยังทิศที่เสียงนั้นดังมา     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 388 เเล้วครับ

“หวังว่าเขาจะทำสำเร็จ” เฉวียนเกอมองลงไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก   ไม่มีอะไรมั่นใจได้ เมื่อล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ บวกกับชื่อเสียงที่ไม่ดีของหานเซิ่นยิ่งทำให้พวกเขาไม่ค่อยมั่นใจนัก   พวกเขามองดูมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิด้วยความกังวล เพราะมันยังไม่มีท่าทีที่จะไปดื่มน้ำเลย มันยังคงกินเถาวัลย์สีดำอยู่ มันกินมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่นานมันก็ขึ้นไปนอนอยู่บนก้อนหิน   เฉวียนเกอ และคนอื่นๆเริ่มหน้าซีดทันที เพราะหน้ากากออกซิเจนที่หานเซิ่นได้ไปนั้นมีเวลาจำกัด ถ้ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธินอนนานเกินไป ออกซิเจนอาจจะหมดก่อน   ขณะที่พวกเขากำลังสวดภาวนา ในที่สุดมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิก็ตื่นขึ้น และเดินไปที่สระน้ำอย่างช้าๆ มันยื่นหัวลงไปเหนือสระน้ำ และเริ่มใช้ลิ้นตวัดน้ำขึ้นมากิน แต่กระนั้นพวกเฉวียนเกอ และคนอื่นๆก็ยังไม่สบายใจ เพราะมันเลือกกินน้ำในตำแหน่งที่อยู่ห่างจากจุดที่หานเซิ่นซ่อนตัวอยู่ ถ้าหานเซิ่นพยายามจะว่ายน้ำไปใกล้ อาจจะทำให้มันรู้ตัวก่อน   “เอาไงต่อดี?” สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของเฉวียนเกอพูดขึ้นมา หานเซิ่นไม่อาจจะสัมผัสมอนสเตอร์ได้จากระยะไกล ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจะฆ่ามัน   โชคร้ายที่ใต้น้ำมืดเกินไป พวกเขาจึงไม่เห็นว่าหานเซิ่นกำลังทำอะไรอยู่   หัวใจของพวกเขาเกือบจะหล่นไปถึงตาตุ่ม เมื่อได้ยินเสียงน้ำกระเพื่อม   มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิยกหัวของมันขึ้น ทันใดนั้นมีลูกธนูสีดำพุ่งเข้าไปปักทะลุคางของมัน มีเลือดไหลออกมาตามลูกธนู   มันไม่สามารถหาศัตรูได้พบ มันพยายามขดตัว และกลิ้งหนีไป แต่ทว่าทีลูกธนูค้ำที่คอของมันอยู่ ทำให้มันงอตัวได้ไม่ดีนัก ตอนนี้มันเหมือนกับยางล้อรถที่บู้บี่ ซึ่งทำให้มันไม่สามารถปกปิดส่วนท้องที่เป็นจุดอ่อนได้ไม่มิด   เฉวียนเกอและคนอื่นๆเรียกวิญญาณอสูรออกมา และรีบวิ่งเข้าไปทันที มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิก็ยังคงมีพละกำลังที่มาก แม้ว่าจะบาดเจ็บ เมื่อมันกลิ้งไปแม้แต่ก้อนหินก็ยังแหลกเป็นชิ้นๆ ไม่มีใครสามารถป้องกันมันได้ตรงๆ   เฉวียนเกอและคนอื่นๆไม่กล้าที่จะสู้กับมันตรงๆ พวกเขาตัดสินใจที่จะสู้ไปถอยไป เพื่อรอจังหวะดีๆ พวกเขาหนีขึ้นไปข้างบน แต่มอนสเตอร์กลับเลือกที่จะไม่โจมตีพวกเขา มันหนีเข้าไปในอุโมงค์ด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่มันทำได้   หานเซิ่นถือดูมเดย์ และขึ้นจากน้ำมา เขารีบเข้าไปในอุโมงค์เพื่อตามคนอื่นๆและมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิไป   หานเซิ่นตามพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว แต่มอนสเตอร์ถึงแม้ว่ามันจะบาดเจ็บก็ไม่ได้มีผลกับความเร็วของมัน ไม่นานมันก็หายไปในอุโมงค์ แต่โชคดีที่มันมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกเขาสามารถตามรอยมันได้   ลูกธนูแบล็คสตริงเกอร์นั้นเคลือบด้วยพิษ และเมื่อมันกลิ้งจะทำให้ลูกธนูแทงลึกลงไปเรื่อยๆ ดังนั้นบาดแผลของมันจะไม่ฟื้นฟู เลือดของมันจะไหลออกมาเรื่อยๆ   พวกเขาไล่ตามมันมา 2 ชั่วโมงในอุโมงค์ และในที่สุดพวกเขาก็เห็นแสงสว่าง พวกเขาออกจากถ้ำ และเห็นว่าบนพื้นยังคงมีรอยเลือดอยู่ เห็นได้ชัดว่ามันกำลังหนีไปตามหุบเขา   “บ้าเอ้ย มอนสเตอร์นี่มันอึดอย่างไม่น่าเชื่อ ถ้าเป็นพวกเราคงตายไปนานแล้วถ้าเสียเลือดมากขนาดนี้” นิ้วโป้งพูด   ทางเดินนั้นขรุขระมาก ทำให้พวกเขาไม่สามารถใช้วิญญาณอสูรสำหรับขี่ได้ พวกเขาต้องวิ่งตามมันไปด้วยเท้า   ในขณะที่หานเซิ่นกำลังวิ่ง เขาได้ยินเสียงในหัวของเขา “สเกลเล็ต อามาดิโล่ระดับเลือดศักดิ์สิทธิถูกฆ่า คุณได้รับวิญญาณอสูรสเกลเล็ต อามาดิโล่ เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ”   หานเซิ่นหยุดวิ่ง เขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตายแล้ว? และยิ่งกว่านั้น เขาได้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิ   เมื่อเห็นหานเซิ่นหยุด คนอื่นๆก็หันมามองหานเซิ่นทันทีและถาม “เกิดอะไรขึ้น”   “สเกลเล็ต อามาดิโล่ตายแล้ว” หานเซิ่นตอบ   “สกลเล็ต อามาดิโล่?” ไม่นานทุกคนก็ตระหนักว่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวนั้นชื่อสกลเล็ต อามาดิโล่ พวกเขาเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาทันที   “ลูกธนูนายเคลือบยาพิษหรอ?” เฉวียนเกอรีบถาม   “ใช่ แต่พิษไม่น่าจะแรงพอที่จะฆ่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิได้” หานเซิ่นตอบ เขาเองก็ยังสงสัยว่ามันตายได้ยังไง   “เจ้าตัวนิ่มนั้น มันอาจจะกลิ้งจนลูกธนูแทงทะลุเข้าไปถึงสมองของมัน” นิ้วนางออกความคิดเห็น   “อ่า ฉันก็คิดว่าใช่ พวกเรารีบไปดูกันเถอะ” นิ้วโป้งพูด   หลังจากที่ทุกคนวิ่งตามรอยเลือดไปไม่นาน พวกเขาก็พบซากสเกลเล็ต อามาโล่ แต่ทว่าพวกเขาก็ต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่พวกเขาเห็น มันแตกต่างจากที่จินตนาการไว้ สเกลเล็ต อามาดิโล่ตายก็จริง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะธนูหานเซิ่นเพียงอย่างเดียว   นกขนาดใหญ่สูงกว่า 9 ฟุต ตัวสีเงิน และดวงตาสีแดง มันกำลังใช้กรงเล็บสีเงินของมันฉีกร่างของสเกลเล็ต อามาดิโล่ เกล็ดของสเกลเล็ต อามาดิโล่นั้นแข็งมาก แม้แต่อาวุธวิญญาณอสูรยังทำอะไรมันไม่ได้ แต่มันกลับถูกกรงเล็บนกตัวนี้ฉีกขาดอย่างง่ายดาย   ตอนนี้หานเซิ่นรู้แล้วว่ามันไม่ได้ตายเพราะลูกธนู แต่เป็นเพราะนกสีเงินตัวนี้ที่ฆ่าสเกลเล็ต อามาดิโล่ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร มันยังคงนับว่าหานเซิ่นเป็นคนฆ่าสเกลเล็ต อามาดิโล่   “เวรเอ้ย มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิอีกตัวหรอเนี่ย แล้วแถมเป็นประเภทบินได้” นิ้วโป้งกรีดร้องออกมา   เสียงของเขาทำให้ทุกคนหน้าซีดทันที นกยักษ์ที่กำลังจิกกินเนื้ออย่างมีความสุขหันหน้ามาทันที มันจ้องมาที่พวกเขาด้วยตาสีแดงๆของมัน จากนั้นมันก็กางปีกขนาดใหญ่ของมัน และบินตรงมาที่พวกเขาอย่างรวดเร็ว   “รีบแยกย้ายกันหนี เร็วเข้า!” เฉวียนเกอตะโกนออกมา เห็นได้ชัดว่านกยักษ์ตัวนี้แข็งแกร่งมาก แม้แต่สเกลเล็ต อามาดิโล่ก็ยังไม่สามารถต้านทานกรงเล็บของมันได้ พวกเขาไม่มีทางจะสู้มันได้อย่างแน่นอน   หานเซิ่นวิ่งหนีด้วยความเร็วสูงสุด ทุกคนต่างแยกย้ายกันหนีไปคนละทาง แต่เมื่อหานเซิ่นหันกลับไป เขาเห็นว่านกยักษ์เลือกที่จะตามเขา ตาสีแดงๆของมันจ้องมาที่เขาแทบไม่กระพริบตา   ‘บ้าเอ้ย สงสัยพระเจ้าคงอิจฉาวิญญาณอสูรใหม่ของผม’ หานเซิ่นบ่นในใจ และวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 384 เเล้วครับ