หนึ่งในคนคุ้นหน้าคือเฟิงจินซี หานเซิ่นไม่เคยเจอเขาอีกเลย ตั้งแต่ที่เล่นเกมมือแดง และหานเซิ่นดูแปลกใจมากที่เห็นเฟิงจินซีวันนี้   ขณะที่อีกคน หานเซิ่นรู้สึกว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน แต่เขาอยู่ในชุดปกคอยาว สวมหมวกและแว่นกันแดด ซึ่งยากที่หานเซิ่นจะบอกได้ว่าเขาเป็นใคร   ชายคนที่สวมแว่นโบกมือมาทางเขา แต่หานเซิ่นพบว่าเขาไม่ได้โบกมือมาที่หานเซิ่น แต่เป็นที่ฉวี้หวังเกอที่อยู่ข้างๆ   ทันทีที่หานเซิ่นกับฉวี้หวังเกอเดินออกจากประตูโรงเรียน เฟิงจินซีกับเพื่อนของเขาก็เดินเข้ามา ชายสวมแว่นกันแดดพูดคุยกับฉวี้หวังเกอเหมือนพวกเขาจะรู้จักกันเป็นอย่างดี   เฟิงจินซียิ้มให้หานเซิ่นอย่างลังเล “หานเซิ่น ฉันไม่ได้คิดว่าจะพบนายที่นี่ เด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนนั้นเป็นใคร?”   “นี่คือน้องสาวของผมเอง หานเหยี่ยน ผมมาเพื่อรับเธอกลับบ้าน” หานเซิ่นตอบ   “เธอจะไม่ไปบนยานเหาะของฉันหรอ? ให้ฉันไปส่งพวกเธอดีกว่า” ฉวี้หวังเกอพูดเมื่อเห็นหานเซิ่นกำลังจะเดินจากไป   “เนื่องจากพวกเราก็อยู่รู้จักกันหมด น่าจะไปกินอาหารเย็นด้วยกันสักหน่อย” ชายสวมแว่นกันแดดพูด   “ผมไม่อยากรบกวน และผมเองก็มีงานที่ต้องกลับไปทำ ดังนั้นผมขอกลับก่อนดีกว่า..” หานเซิ่นพูด   “ไม่ได้… เดียวพ่อแม่ของเธอมาตำหนิฉันทีหลัง” ฉวี้หวังเกอไม่ได้เห็นหานเซิ่นเป็นผู้ใหญ่จริงๆ หานเซิ่นอายุ 17 ปี ซึ่งถึงเกณฑ์ที่จะเป็นผู้ปกครองหานเหยี่ยนได้แล้ว แต่ฉวี้หวังเกอยังเห็นเขาเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดา   “เธอกับเหยี่ยนมากินข้าวกับพวกเราก่อนก็ได้ และเดียวฉันไปส่งพวกเธอที่บ้านเอง” ฉวี้หวังเกอ ต้องการทำหน้าที่ครู เธอยืนกรานจะไปส่งพวกเขาให้ได้   “หานเซิ่น เนื่องจากคุณฉวี้พูดถึงขนาดนี้ แค่มากินอาหารด้วยกันก่อน ยังไงพวกเราทั้งหมดก็เป็นเพื่อนกัน” เฟิงจินซียิ้มและแนะนำ เหมือนว่าเขาเกิดความคิดบางอย่าง   ความจริงหานเซิ่นอยากจะปฏิเสธฉวี้หวังเกอ แต่เพราะเธออุ้มหานเหยี่ยน และเดินไปที่ยานเหาะของเธอแล้ว   ชายสวมแว่นกันแดดเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ แต่เขาไม่กล้าแสดงออกมาต่อหน้าฉวี้หวังเกอ   หานเซิ่นกับหานเหยี่ยนอยู่บนยานเหาะของฉวี้หวังเกอ ขณะที่ชายสวมแว่นกันแดดอยู่บนยานเหาะของเฟิงจินซี เมื่อเขานั่งลง เขาก็ถามเฟิงจินซีทันที “จินซี เด็กหนุ่มนั่นเป็นใคร? ทำไมหวังเกอเหมือนจะสนใจเขานัก?”   “บางทีเขาอาจจะเป็นเด็กใหม่ของหวังเกอก็ได้มั้ง หมอนั่นยิ่งชอบผู้หญิงอายุมากกว่าอยู่ด้วย” เฟิงจินซีแกล้งพูดไป   “จินซี ดาวรูก้าเป็นถิ่นของนายนะ นายจะปล่อยให้เจ้าหนุ่มนั้นมาหลอกหวังเกองั้นหรอ?” ชายสวมแว่นกันแดดพูด   “แล้วจะให้ฉันทำยังไง? พวกเราทั้งคู่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่อยากรังแกเด็กหรอกนะ และฉันกลัวว่าหวังเกอจะมองฉันไม่ดีด้วย” เฟิงจินซียักไหล่และพูด   “นายมันใจอ่อนเกินไป! เดียวคอยดู ฉันจะขู่หมอนั่นเองแต่จะไม่ทำร้ายเขา” ชายสวมแว่นกันแดดพูด ในที่สุดเขาก็ถอดแว่นกันแดดออก เขาคือถังเตียงลิ่ว ผู้ถูกเลือกที่ได้ลำดับ 5 ของก็อตแซงชั่วรี่เขต 1 เมื่อปีก่อน   “เยี่ยม ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่านายจะทำยังไง” แววตาของเฟิงจินซีเปล่งประกาย เขาในคิด ‘ไอ้เด็กเหลือขอ นายทำฉันเจ็บแสบมากเมื่อคราวก่อน ส่วนนายเตียงลิ่ว เดียวนายก็จะได้รู้ซึ่งถึงความร้ายกาจของเจ้าหนุ่มนั่น’   ตั้งแต่เฟิงจินซีได้รับความทรมานจากการเล่นเกมมือแดงครั้งก่อน เขาก็กลัวหานเซิ่นไปเลย ครั้งนี้เขาจะให้หานเซิ่นเจอกับถังเตียงลิ่ว   ถ้าถังเตียงลิ่วกับหานเซิ่นสู้กัน เฟิงจินซีไม่คิดว่าหานเซิ่นจะชนะได้ แต่ถ้าแค่เล่นเกมกันละก็ เฟิงจินซีคิดว่าถังเตียงลิ่วน่าจะเจอสถานการณ์ที่ยากลำบาก   เฟิงจินซีเองก็ต้องการให้ถังเตียงลิ่วเจอสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นเดียวกัน เขาจะได้เลิกทะนงตัวว่าเป็นผู้ถูกเลือก   สถานที่ที่กำลังมุ่งหน้าไปนั้นเป็นที่สำหรับผู้มีชื่อเสียงและผู้มีเกียรติเท่านั้น หานเซิ่นกับหานเหยี่ยนยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าไปได้ แต่เนื่องจากคนที่เหลือเป็นบุคคลระดับ VIP ทำให้หานเซิ่นกับหานเหยี่ยนสามารถเข้าไปได้   ภายในห้องอาหารส่วนบุคคล ถังเตียงลิ่วถอดแว่นและหมวกออก เขายิ้มให้หานเซิ่นพร้อมกับยื่นมือออกไป “ฉันยังไม่ได้แนะนำตัว ฉันชื่อ ถังเตียงลิ่ว”   ถังเตียงลิ่วคิดในใจ ‘ฉันคือซุปเปอร์สตาร์ นายจะต้องตกตะลึงที่เห็นฉันปรากฏตัว และมันจะดีมากถ้าเกิดนายกับน้องของนายเป็นแฟนคลับของฉันอยู่ก่อนแล้ว และพยายามขอลายเซ็นต์ฉัน’   “ผมชื่อหานเซิ่น” หานเซิ่นจับมือกับถังเตียงลิ่ว และพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เขาจำถังเตียงลิ่วได้ แต่เขายุ่งอยู่กับการหาเงินและล่ามอนสเตอร์ ทำให้เขาไม่มีเวลาไปสนใจพวกดารามาก เมื่อเขาเจอถังเตียงลิ่วจึงรู้สึกเฉยๆมาก   ถังเตียงลิ่วรู้สึกเฟลนิดหน่อย ถึงแม้หานเซิ่นจะไม่ใช่แฟนคลับของเขา เขาก็ควรจะมีปฏิกิริยาที่ดูตกตะลึงมากกว่านี้ แต่เขากลับทำเหมือนว่าเห็นคนธรรมดาคนหนึ่ง   ‘หมอนี่มันเป็นเอเลี่ยน? ไม่รู้จักฉันจริงดิ ฉันคือถังเตียงลิ่วนะเฟ้ย!’ ถังเตียงลิ่วต้องการจับมือกับหานเซิ่นและบอกชื่อกับเขาอีกรอบ แต่เขาไม่กล้าทำมัน เพราะฉวี้หวังเกอนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เฟิงจินซีเกือบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขารู้ว่าถังเตียงลิ่วกำลังคิดอะไรอยู่   ไม่นานพนักงานก็นำอาหารและเครื่องดื่มจำนวนมากมาเสิร์ฟ เป็นอาหารที่ดูหรูมาก หานเซิ่นกับหานเหยี่ยนไม่เคยกินอาหารแบบนี้มาก่อน   เนื่องจากมีคนเลี้ยงหานเซิ่นก็ไม่เกรงใจ เขาเริ่มกินอย่างไร้มารยาททันที เขาเลือกอาหารดีๆและตักมันให้เหยี่ยน ส่วนเหยียนไม่ได้กินแบบตะกละแบบพี่ของเธอ แต่เธอมีความสุขกับอาหารตรงหน้ามาก   ฉวี้หวังเกอไม่ค่อยชอบใจกับความไร้มารยาทของหานเซิ่น แต่เธอชอบหานเหยียนมากขึ้นเรื่อยๆ   ‘โชคดีที่หานเหยี่ยนถูกส่งเข้าเซนท์พอลและได้มาเป็นนักเรียนของฉัน ไม่งั้นเด็กผู้หญิงดีๆแบบนี้จะต้องถูกครอบครัวของเธอทำลายแน่’ ฉวี้หวังเกอคิดในใจ เธอตัดสินใจที่จะสอนหานเหยี่ยนให้ดีและจะพยายามให้เธออยู่ห่างๆพี่ชายของเธอ     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 251 แล้วครับ

แค่นั่งอ่านคำบรรยายหานเซิ่นก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว ยกเว้นอันที่ต้องการคุณสมบัติสูงเพื่อฝึก นอกนั้นหานเซิ่นต้องการพวกมันทั้งหมด   โชคไม่ดีที่ใบอนุญาต 1 ใบ สามารถเลือกได้แค่ 1 วิชาเท่านั้น หานเซิ่นต้องเลือกอันที่น้องของเขาพอจะฝึกได้ด้วย ด้วยวิชาไฮเปอร์จีโนระดับสูง หานเหยี่ยนจะไม่ด้อยไปกว่าพวกนักเรียนจากโรงเรียนรอยัส ซึ่งเป็นโรงเรียนอันดับ 1 ของดาวนี้ เธออาจจะเหนือกว่าพวกเขาเสียอีก เพราะแม้แต่โรงเรียนรอยัสเองก็ไม่ได้สอนไฮเปอร์จีโนระดับสูงขนาดนี้   ในที่สุดหานเซิ่นก็เลือกได้สำเร็จ เขาเลือกซื้อไฮเปอร์จีโนที่ชื่อว่า ‘โฮรี่แองเจิล’ ตามคำบรรยาย ศิลปะการต่อสู้ไฮเปอร์จีโนนี้สามารถฝึกได้ไม่ว่าจะมีจีโนพ้อยระดับไหน เป็นวิชาที่ฝึกได้แบบราบรื่นไม่มีความเสี่ยง เหมาะสำหรับการเริ่มต้น   วิชานี้ตรงกับที่หานเซิ่นต้องการทุกอย่าง มันง่ายที่จะฝึกและไม่มีความเสี่ยง มีหลายคนที่ฝึกมันด้วย แม้จะมีคนรู้ว่าแม่กับน้องของเขาฝึกโฮรี่แองเจิล พวกเขาก็จะไม่แปลกใจ   เขากดสั่งซื้อมัน และดาวน์โหลดการฝึกโฮรี่แองเจิลมา แต่เขาก็ต้องประหลาดใจที่เห็นว่าไฮเปอร์จีโนระดับชั้นเรียนพิเศษนั่นไม่ได้ดีไปกว่ากายหยกของเขา   “เสวียหลงเหยียนเป็นใครกันแน่นะ? ทำไมเขาถึงมีไฮเปอร์จีโนที่สุดยอดแบบนี้ได้?” หานเซิ่นรู้สึกดีที่ยังไม่มีใครรู้ว่าเขาฝึกกายหยก   โฮรี่แองเจิลกับกายหยกนั้นคล้ายๆกัน เวลามีคนถามว่าเขาใช้ไฮเปอร์จีโนอะไร เขาจะได้ตอบว่าโฮรี่แองเจิล นั่นเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เขาเลือกวิชานี้ มันยากที่จะบอกความแตกต่างของกายหยกกับโฮรี่แองเจิลได้ ถ้าไม่สังเกตดีๆ   หานเซิ่นปิดวิธีฝึกโฮรี่แองเจิล และออกไปรับหานเหยี่ยน เขาต้องการให้เธอกลับมาอยู่ที่บ้านสักพัก เพื่อฝึกโฮรี่แองเจิล   ครูของหานเหยียนชื่อว่า ฉวี้หวังเกอ เธอเป็นผู้หญิงอายุ 27 ปี ในชุดกระโปรงสั้น เผยให้เห็นขายาวๆของเธอ เธอมัดผมไปข้างหลัง และสวมแว่นตา ถึงแม้เธอจะดูเคร่งขรึม และดูเป็นคนมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ แต่หานเซิ่นรู้ดีว่าเธออยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นมาตรฐานขั้นต้นของคนที่จะมาเป็นครูที่เซนท์พอล   “เธอคือพี่ชายของหานเหยี่ยนใช่ไหม?” ฉวี้หวังเกอมองมาที่หานเซิ่น พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย   “ใช่ครับคุณฉวี้ ผมต้องการให้หานเหยี่ยนกลับไปอยู่ที่บ้านสัก 2-3 วัน” หานเซิ่นพูด   “พ่อแม่ของเธออยู่ที่ไหน? ทำไมพวกเขาไม่ได้มาด้วย?” ฉวี้หวังเกอดูไม่ค่อยพอใจ   “พวกเขางานยุ่ง และผมเองก็อายุถึงเกณฑ์ที่จะเป็นผู้ปกครองให้เหยียนได้แล้ว คุณสามารถบอกผมได้ถ้ามีอะไรจะพูด” หานเซิ่นพูด   “พ่อแม่ของเธอต้องการอะไรจากการศึกษา? พวกเขาคิดว่าทุกอย่างมันง่าย? เพียงแค่พวกเขาใช้เงินส่งลูกเข้าโรงเรียนดีๆ? โรงเรียนเปิดมาตั้งนานแล้ว จนถึงตอนนี้พ่อแม่ของเธอยังไม่เคยมาที่นี้เพื่อถามเกี่ยวกับการเรียนของหานเหยี่ยน พวกเขารู้ไหมว่าหานเหยี่ยนต้องการอะไร?” ฉวี้หวังเกอพูด   “ผมต้องขอโทษด้วยคุณฉวี้ พวกเรามีงานยุ่งมาก ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเราเอง เกิดอะไรขึ้นกับเหยียนงั้นหรอ?”   ฉวี้หวังเกอส่ายหัว และพูดอย่างข่มขื่นเล็กน้อย “หานเหยี่ยนสบายดี เธอเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์และจะดีขึ้นอีกถ้าเธอได้รับการดูแลที่ดีพอรวมถึงโภชนาการที่ดี เธอไม่ได้รับอาหารเสริมและการเรียนพิเศษเสริมเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ โดยเฉพาะด้านสมรรถภาพซึ่งส่งผลต่อเกรดของเธอ พ่อแม่ของเธอส่งให้เธอเข้าเรียนโรงเรียนแพงๆ แต่พวกเขาจะปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?”   ครอบครัวที่จะสามารถจ่ายค่าเรียนพิเศษให้กับติวเตอร์ของเซนท์พอลนั้นจะต้องมีเงินในบัญชีขั้นต่ำเป็นแสน ฉวี้หวังเกอไม่ได้ตะหนักว่าครอบครัวของหานเซิ่นนั่นไม่ได้มีเงินมากมาย   หานเซิ่นเองก็เข้าใจในสิ่งที่ฉวี้หวังเกอพูดดี ถึงแม้อาหารการกินที่ดีจะไม่ได้ทำให้ร่างการพัฒนาเหมือนกับเนื้อในก็อตเเซงชั่วรี่ แต่มันก็ส่งผลต่อพัฒนาการของเด็กในวัยกำลังโต   พวกอาหารเสริมดีๆหานเซิ่นเองก็เคยได้กินตอนเด็ก แต่หลังจากพ่อของเขาเสียชีวิตไป ครอบครัวเขาก็หยุดใช้มัน ทำให้หานเหยียนไม่ได้รับอาหารเสริมใดๆเหมือนกับลูกคนรวยในเซนท์พอล   แต่การซื้ออาหารเสริมและจ้างครูสอนพิเศษนั่นมีค่าใช้จ่ายที่สูง ซึ่งรวมๆแล้วก็ต้องใช้เงินหลักล้าน หานเซิ่นกับหลัวซูหลานใช้เงินเกือบทั้งหมดเพื่อส่งหานเหยียนเข้าเรียนที่เซนท์พอลแล้ว จึงทำให้พวกเขาไม่มีเงินเหลือมาใช้ในส่วนนี้   “คุณฉวี้ คุณพูดถูก เดียวพวกเราจะซื้ออาหารเสริมในเดือนหน้าและได้โปรดหาครูสอนพิเศษดีๆให้เธอด้วย” หานเซิ่นพูด   คำตอบของหานเซิ่นทำให้ฉวี้หวังเกอพอใจ เธอพยักหน้าและพูด “นั่นเป็นสิ่งที่จำเป็น ถึงแม้ว่ามันจะมีค่าใช้จ่ายที่สูง แต่เหยียนเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์โดดเด่น มันจะต้องสูญเปล่าถ้าหากเธอได้รับการดูแลที่ไม่ดีพอ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้รับการดูแลอย่างดีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่เกรดของเธอก็อยู่ในเกณฑ์ดีนี้แสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ของเธอ”   ฉวี้หวังเกอหยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเป็นไปได้ก็ควรจะหาซื้อวิชาไฮเปอร์จีโนระดับสูงมาให้เธอได้เรียนไว้บ้าง มันจะทำให้ร่างกายของเธอดีขึ้นและพร้อมสำหรับการเรียนในระดับสูงต่อไป”   “แน่นอนครับ ผมจะหามาให้เธอเรียน” หานเซิ่นเริ่มรู้สึกว่าฉวี้หวังเกอนั่นเอาใจใส่หานเหยี่ยนเป็นพิเศษ   การที่เหยี่ยนฝึกไฮเปอร์จีโนนั้นฉวี้หวังเกอจะไม่ได้อะไรตอบแทน ต่างจากอาหารเสริมและครูสอนพิเศษที่เธอจะได้รับส่วนแบ่งเป็น% ถ้าเกิดเด็กในชั้นเรียนซื้อ แต่การที่เธอเอาใจใส่เรื่องไฮเปอร์จีโนที่เธอไม่ได้ประโยชน์อะไร แสดงให้เห็นว่าเธอเอาใจใส่เหยี่ยนจริง ไม่ได้เห็นแก่เงินเพียงอย่างเดียว   อาหารเสริมระดับพรีเมี่ยมนั้นมีค่าใช้จ่ายเดือนละ 1 ล้าน บวกกับค่าครูสอนพิเศษอีก 2-3 แสนต่อเดือน   เมื่อก่อนนั้นหานเซิ่นไม่มีเงิน แต่ตอนนี้เขามีความสามารถในการหาเงิน เขาจะต้องให้น้องของเขาได้รับในสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะหาได้   ฉวี้หวังเกอเก็บของใส่โต๊ะทำงานของเธอและลุกขึ้น “ชั้นเรียนของหานเหยี่ยนน่าจะเลิกเร็วๆนี้ ไปรับเธอกัน เดียวฉันจะไปส่งพวกเธอเอง”   หานเซิ่นไม่ต้องการถึงขนาดนั้น แต่ฉวี้หวังเกอเห็นว่าเขาเองก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่น   หานเหยียนดีใจมากที่เห็นหานเซิ่น แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะทำความเคารพครูของเธอ ก่อนที่จะเข้าไปหาหานเซิ่น   หานเซิ่นอุ้มหานเหยียนและเดินตามฉวี้หวังเกอออกไป ที่หน้าโรงเรียนเขาเห็นคนคุ้นเคย 2 คนกำลังโบกมือให้เขาอยู่     Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 248 แล้วครับ