“หยวน นายสามารถไล่พวกเราไปได้ แต่นายต้องจ่ายเงินตามที่สัญญาไว้ก่อน” ลิ่วเฟิงพูด   “ไปซะ” หยวนขว้างถุงเงินไปให้พวกเขา   ลิ่วเฟิง และคนอื่นๆเก็บถุงเงินขึ้นมา ถึงแม้พวกเขาจะไม่พอใจ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรพวกผู้จ้าง เพราะพวกเขารู้ดีว่าเด็กพวกนี้เป็นลูกคนใหญ่คนโต พวกเขาชำเลืองมองไปที่หานเซิ่น และพูดว่า “งั้นพวกคุณก็ควรระวังกันหน่อย ที่นี่อยู่ไกลจากเมืองมาก พวกคุณกำลังไว้ใจคนที่พึ่งพาไม่ได้”   “เขาพึ่งพาได้มากกว่าพวกนายเป็นร้อยเท่า” หยวนตอบกลับ   พวกคนที่ถูกจ้างมาไม่กล้าต่อปากต่อคำ พวกเขาเดินจากไปเงียบๆ   “ไอ้โรค… เอ่อ ธนูของนายสุดยอดไปเลย” ชิงชมเชยหานเซิ่น หลังจากที่พวกลิ่วเฟิงเดินจากไปแล้ว เขาไม่ต้องการเรียกหานเซิ่นว่าโรคจิต แต่เขายังไม่รู้ชื่อของหานเซิ่น   “ระดับความแข็งแกร่งของเขาต้องมากกว่า 7.0 เพราะเขาใช้ธนูดูมเดย์ได้ มันต้องสุดยอดอยู่แล้ว” หยวนพูด   “7.0? แต่คน9jพวกนั้นบอกว่าเขาก็แค่…” ชิงและคนอื่นๆมองไปที่หานเซิ่นกับธนูของเขาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ พวกเขาได้ยินชื่อเสียงในทางแย่ๆของหานเซิ่นมาจากคนอื่น   “ฉันหมายถึงอย่างน้อยๆ 7.0 แต่เขายิงหลายครั้งในระหว่างซ้อม ถ้าระดับความแข็งแกร่งของเขาไม่มากกว่า 8.0 คงทำแบบนั้นไม่ได้” หยวนพูดต่อ   “8.0!” พวกเขาประหลาดใจมาก และมองไปที่หานเซิ่น คนที่ระดับความแข็งแกร่ง 8.0 ถือว่าเป็นพวกระดับแนวหน้าในก็อตแซงชั่วรี่เขต 1 พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ทุกคนเรียกว่าไอ้โรคจิตจะแข็งแกร่งขนาดนั้น   “ให้ผมลองธนูหน่อยได้ไหม?” หนึ่งในผู้จ้างยังไม่เชื่อสิ่งที่หยวนพูดสักเท่าไหร่   หานเซิ่นยิ้มและส่งธนูดูมเดย์ให้เขา เด็กหนุ่มลองดึงสายธนูสุดแรง แต่สายก็ไม่ขยับเลยสักนิด เขาลองพยายามดูอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถดึงสายธนูได้ ถึงแม้ว่าเขาจะจบจากโรงเรียนชั้นแนวหน้า และฝึกไฮเปอร์จีโนมาตั้งแต่เด็ก แต่ร่างกายของพวกเขายังไม่ได้รับจีโนพ้อย ความแข็งแกร่งของพวกเขาอย่างมากก็อยู่ที่ 3.5 ซึ่งห่างจากระดับขั้นต่ำสำหรับผู้ใช้ธนูดูมเดย์มาก   “นายมันอ่อนเกิน เอามานี่ให้ฉันลองมั้ง” เด็กหนุ่มอีกคนไม่ทนดูอยู่เฉยๆ เขาคว้าธนูไป และลองพยายามดึงดูบ้าง แต่ก็ไม่สำเร็จ   ทุกคนต่างลองทดสอบกันหมด ยกเว้นหยวน แต่ไม่มีใครเลยที่ทำให้สายของธนูดูมเดย์ขยับได้ ทำให้พวกเขาประทับใจหานเซิ่นเป็นอย่างมาก   มีคนจำนวนไม่มากที่เลือกฝึกธนู ดังนั้นคนส่วนมากจะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับธนูเท่าไหร่ พวกเขาไม่รู้ว่าธนูดูมเดย์นั่นสุดยอดแค่ไหน อย่างเช่นพวกหานฮ่าว และเพื่อนๆของเขา ไม่มีใครรู้เลยว่าธนูที่หานเซิ่นถืออยู่นั้นราคาถึง 6 ล้าน และยังหัวเราะเยาะเย้ยเขา   พวกผู้จ้างประทับใจในตัวหานเซิ่นมาก พวกเขาถามชื่อของหานเซิ่น หานเซิ่นให้พวกเขาเรียกเขาว่า “เซิ่น”   ในก็อตเเซงชัวรี่ ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะได้รับการยอมรับ และฝีมือการยิงธนูของหานเซิ่นนั้นก็สุดยอดจริงๆ   “เซิ่น นายแสดงฝีมือธนูจริงๆของนายให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?” ชิงพูด ขณะที่คนอื่นๆก็มองมาที่หานเซิ่นเช่นกัน   “ฝีมือธนูของฉันมันก็งั้นๆ” หานเซิ่นหัวเราะ   “อย่าถ่อมตัวเลย ยิ่งคนถ่อมตัวมากเท่าไหร่ก็แปลว่าเขาไม่ธรรมดา” ชิงพูด   “ก็ได้ งั้นฉันจะลองยิงดูสักครั้ง” หานเซิ่นเองก็ตื่นเต้นที่จะได้ลองธนูดูมเดย์แบบจริงๆ ตั้งแต่ได้มันมาเขาก็ยังไม่เคยลองประสิทธิภาพสูงสุดของมัน   กลุ่มผู้จ้างเริ่มรู้สึกสนุก และส่งเสียงเชียร์หานเซิ่น หานเซิ่นมองไปรอบๆ และเดินไปที่ข้างภูเขา เขาเล็งธนูไปที่อะไรบางอย่าง แล้วดึงลูกธนูเซเบอร์ออกมา เขารั้งสายธนูจนสุด มีเส้นเลือดปูดขึ้นมา ลูกธนูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และหายไปในพริบตา   “เขาพลาดหรอ ฉันไม่ได้ยินเสียงร้องของมอนสเตอร์” ชิง และคนอื่นๆหันมามองหน้ากัน และคิดว่าเขาพลาด   “มันไกลเกินไป มันก็เข้าใจได้นะถ้าเขาจะพลาด” ชิงพูด   “มานี่ก่อน มาดูตรงนี้” หานเซิ่นพูดขณะเดินไปตามภูเขา   กลุ่มผู้จ้างเดินตามไปด้วยความสงสัย ลึกเข้าไปในป่า 100 เมตร พวกเขาเห็นหมียักษ์ถูกลูกธนูยิงทะลุหัว และลูกธนูไปปักติดกับต้นไม้   “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมพวกเราไม่ได้ยินเสียงร้อง ลูกธนูทุละสมองของมัน มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ส่งเสียงร้องออกมา” ทุกคนประทับใจฝีมือของหานเซิ่นมาก ระยะห่างเกินกว่า 100 เมตร แต่เขาสามารถสังหารมอนสเตอร์ระดับโบราณได้ด้วยการยิงธนูดอกเดียว ฝีมือการยิงธนูของเขาต้องเป็นอันดับต้นๆของก็อตแซงชั่วรี่แน่   พวกเขาต่างก็ชื่นชมหานเซิ่น และให้โบนัสเขาเป็นเงิน 1 แสน 5 หมื่นดอลลาร์   พวกผู้จ้างต้องการจะเซ็นสัญญาให้หานเซิ่นเป็นผู้คุ้มกันระยะยาว แต่หานเซิ่นปฏิเสธ เพราะเขาแค่ต้องการหาเงินพอเงินขาดมือชั่วคราว แต่ระยะยาวแล้ว เขาต้องการมุ่งเน้นล่ามอนสเตอร์เพื่อวิวัฒนาการ   หานเซิ่นกลับไปที่สตีลอาเมอร์คนเดียว และถูกหยุดไว้ที่หน้าประตูโดยพวกลิ่วเฟิง   “ไอ้โรคจิต แกทำพวกเราหัวเสียมาก แกจะชดใช้ยังไง?” ลิ่วเฟิงเดินตรงเข้าไปหาหานเซิ่นอย่างช้าๆ   Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 88 แล้วครับ

ดูเหมือนว่าชื่อเสียงของหานเซิ่นจะไม่ค่อยดีนัก ตอนนี้ทุกคนต่างพากันเหยียดหยามเขา หนึ่งในผู้จ้างวานมองมาที่หานเซิ่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณคือ โรคจิตที่เขาล่ำลือกันหรอ?”   “ใช่” หานเซิ่นตอบแบบสบายๆ เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแย่ เพราะในสตีลอาเมอร์มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เคยแทงก้นซินเสวียน มันถือเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่   เด็กหนุ่มอีกคนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของหานเซิ่น พูดขึ้นมาทันที “คุณมาเพื่อรับงานงั้นหรอ”   หานเซิ่นพยักหน้า “แต่ถ้าพวกนายไม่ต้องการ ผมไปตอนนี้เลยก็ได้”   “ไม่ๆ ถ้าคุณไม่มีอะไรสอบถามเพิ่มเติม พวกเราสามารถเซ็นสัญญากันได้เลย” ชายหนุ่มรีบพูด   เริ่มมีเสียงตะโกนมาจากฝูงชน หลังจากที่ได้ยินเด็กหนุ่มตัดสินใจ แม้แต่เพื่อนของเขาก็ยังประหลาดใจ พวกเขาดึงชายหนุ่มคนนั้นออกไปข้างๆและพูด “หยวน นั่นคือหนุ่มโรคจิตที่เขาลือกันนะ นายเอาจริงดิ?” “ถ้าพวกเราตกอยู่ในอันตราย เขาอาจจะวิ่งหนีก่อนเราด้วยซ้ำ ฉันว่านายจะเสียเงินฟรีนะเพื่อน”   “ฉันจ้างเขาแล้ว พวกนายก็เลือกคนที่ชอบละกัน” หยวนยืนกรานว่าเขาต้องการจ้างหานเซิ่น   คนอื่นๆไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาเริ่มเลือกคนที่ตัวเองต้องการ คนที่ดูแข็งแกร่ง และมีประสบการณ์ หานฮ่าวเรียกอาวุธอสูรกลายพันธ์ออกมาโชว์ และถูกเลือก เพื่อนอีก 2 คนที่มากับหานฮ่าวโชว์ฝีมือแล้วก็ได้รับเลือกเช่นเดียวกัน   “ไอ้โรคจิต นายโชคดีมากนะที่ได้รับเลือก ขอบคุณผู้จ้างวานซะสิ” ลิ่วเฟิง 1 ใน 2 คนที่มากับหานฮ่าวพูด ขณะเดินผ่านหานเซิ่น   “โชคของฉันมันก็ดีเสมอนั่นแหละ” หานเซิ่นพูด   พวกผู้จ้างเลือกผู้มีประสบการณ์ 10 คน เพื่อมาคุ้มกันพวกเขาระหว่างล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณ เนื่องจากมากันเป็นกลุ่ม ทำให้พวกเขาสามารถล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณที่อยู่กันเป็นฝูงได้   พวกคนที่ถูกจ้างต่างอารมณ์ดี บางคนพยายามเลียแข้งเลียขาผู้จ้างอยู่ตลอดเวลา พวกเขาต่างรู้ดีว่ากลุ่มเด็กพวกนี้ฐานะดี และเป็นลูกพวกคนใหญ่คนโตทั้งนั้น   ผู้จ้างมีฝีมือค่อนข้างดี พวกเขาจบการศึกษาจากโรงเรียนรอยัล ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในดาวรูก้า ถึงแม้พวกเขาจะเพิ่งเข้ามาในก็อตแซงชั่วรี่ แต่ฝีมือและร่างกายของพวกเขาดีกว่าหานเซิ่นตอนที่เพิ่งเข้ามาลิบลับ พวกเขาขาดเพียงแค่ประสบการณ์ในการล่ามอนสเตอร์เท่านั้น   ตอนที่ผู้จ้างกำลังล่ามอนสเตอร์โบราณ หานเซิ่นเพียงแค่ฝึกยิงธนูอยู่ข้างๆ ในตอนแรกที่เขาเลือกฝึกธนูก็เพราะว่ามันง่ายกว่าอาวุธประเภทอื่น อย่างพวกมีดหรือดาบ ที่ถ้าจะใช้ให้ได้อย่างเชี่ยวชาญก็ต้องมีทักษะและเทคนิคที่สูง ขณะที่ธนูใช้เพียงแค่ความแม่นยำก็เพียงพอแล้ว   หานเซิ่นเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับการทำงานของธนูดูมเดย์ เขาเลือกต้นไม้ใกล้ๆเพื่อเป็นเป้าหมายในการฝึกซ้อม   “นี่ไอ้โรคจิต ทำไมนายเอาแต่ยิงธนูไร้สาระไม่สนใจพวกผู้จ้าง?” ลิ่วเฟิงเริ่มสับสนกับพฤติกรรมของหานเซิ่น และมองดูหานเซิ่นยิงธนูอย่างเย้ยหยัน “นายทำไม่ได้แม้แต่จะยิงให้โดนเป้าหมายในระยะ 60 ฟุต”   หานเซิ่นไม่สนใจลิ่วเฟิง เขายังคงพยายามฝึกยิงธนูต่อไป เขาไม่ได้เล็งไปที่จุดใดจุดหนึ่ง ทำให้การยิงของเขาดูมั่วๆ   “ปล่อยมันไปเถอะ พวกผู้จ้างคงไม่ได้หวังอะไรจากมันตั้งแต่แรกแล้ว” พวกคนอื่นที่ถูกจ้างมาคุ้มกันเริ่มหัวเราะหานเซิ่น   “ไอ้โรคจิต แกมันไร้ประโยชน์!” ลิ่วเฟิงแยกตัวออกไปจากหานเซิ่น และไปรวมกลุ่มกับพวกที่เหลือ   “อย่าบอกใครว่ารู้จักฉันเชี่ยวนะ” หานฮ่าวได้โอกาส เขาเดินเข้ามากระซิบหานเซิ่น และเดินกลับไปร่วมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ   พวกผู้จ้างพัฒนาไปไวมาก ตอนเริ่มใหม่ๆพวกเขายังต้องการความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้พวกเขาสามารถล่าเองได้แล้ว และเริ่มล่ามอนสเตอร์ที่อันตรายมากขึ้นแบบตัวต่อตัว โรงเรียนรอยัลสอนนักเรียนได้ดีจริงๆ ขณะพวกคนที่จบมาจากโรงเรียนรัฐบาลไม่กล้าแม้แต่จะล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณในตอนแรก   หลังจากเวลาผ่านไป ทุกคนเริ่มคลายความระมัดระวัง ระหว่างที่ล่าหมียักษ์ระดับโบราณ 3 ตัว มีหมีตัวหนึ่งนอนแกล้งตายอยู่ มันเริ่มโจมตีพวกผู้จ้างทันทีเมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้มัน   หานฮ่าวและผู้คุ้มกันคนอื่นๆไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น หมียักษ์อยู่ใกล้ผู้จ้างมากเกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าไปช่วยได้ทัน มันใช้อุ้มมือของมันจับไปที่คออันบอบบางของผู้จ้าง   เด็กหนุ่มส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เขาเริ่มนึกเสียใจที่ไม่ได้ใส่หมวกเหล็กป้องกัน แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ทุกๆคนมองดูและกรีดร้องออกมา   สวบ! ลูกธนูลอยผ่านหน้าผู้จ้าง และปักเข้าไปที่ตาซ้ายของหมียักษ์จนมันล้มลงบนพื้น   หานฮ่าว และคนอื่นๆรีบวิ่งเข้าไปรุมฟันมันจนเป็นชิ้นๆ   “ไอ้โรคจิต ทำไมถึงยิงธนูมา? มันเกือบจะโดนชิงแล้ว เขาอาจจะต้องบาดเจ็บ!” ลิ่วเฟิงหันหลังกลับไปตวาดใส่หานเซิ่น   คนอื่นๆเริ่มทำตามลิ่วเฟิง พวกเขาต่างพากันวิจารณ์หานเซิ่น และเก็บซ่อนความอับอายเอาไว้ โดยหันไปตำหนิหานเซิ่นแทน ในสายตาพวกเขาหานเซิ่นก็แค่ฟลุค หน้าอย่างเขาไม่มีทางยิงธนูแม่นได้   “ไปให้พ้น!” หยวนตะโกนด้วยสีหน้าจริงจัง   “นายได้ยินไหม ไอ้โรคจิต? หยวนบอกให้ไปให้พัน” ลิ่วเฟิงพูด   “ฉันกำลังบอกให้นายไป” หยวนมองไปที่ลิ่วเฟิงด้วยสายตาเย็นชา “พวกเราจ้างพวกนายมาคุ้มกัน แต่นี้อะไร พวกนายทำอะไรตอนที่ชิงตกอยู่ในอันตราย? ไม่มีเลย! และพวกนายยังพยายามโทษคนอื่น เขาเป็นคนเดียวที่ทำหน้าที่ได้ดี นอกจากเขาแล้วที่เหลือไปให้พ้น และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”   Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/ ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 85 แล้วครับ