ในห้องของหานเซิ่นที่สตีลอาเมอร์ เขากำลังรู้สึกปวดหัวอย่างมาก ขณะมองดูซีโร่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม     ย้อนกลับไปในวันที่พวกเขาอยู่ในถ้ำ ซีโร่ยืนกรานจะตามหานเซิ่นมา เธอเดินตามหานเซิ่นตลอดเวลา ถ้าเขาเดิน เธอก็เดิน และถ้าเขาหยุด เธอก็หยุดด้วย เมื่อหานเซิ่นทำอาหารเสร็จ เธอจะเอามันไปกินโดยไม่ขอเขาก่อน เมื่อเขาถามอะไรเธอ เธอจะแค่พยักหน้าไม่ก็ส่ายหน้าอย่างเดียว     หานเซิ่นไม่ได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอเพิ่มเลย และเขาก็ไม่สามารถสลัดการติดตามของเธอได้ ทำให้เขาต้องทำใจเกี่ยวกับเรื่องนี้     หานเซิ่นเคยถึงขั้นใช้โกลเด้นโกรวเลอร์วิ่งหนีเธอตอนกลางดึก ขณะที่เธอกำลังหลบอยู่ แต่อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาขี่โกลเด้นโกรวเลอร์มามากกว่าครึ่งวัน ขณะที่เขาหยุดพักเพื่อทำอาหาร ซีโร่ก็มานั่งรออยู่ข้างหม้อเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับจ้องมองมันด้วยตาโตๆของเธอ     หานเซิ่นพยายามคิดหาวิธีกำจัดเธอ เพราะในสายตาของเขา เธอเป็นเหมือนกับระเบิดเวลา ซึ่งเขาไม่ควรจะอยู่ใกล้ๆเธอ แต่อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะใช้วิธีไหน เขาก็ไม่สามารถหนีเธอได้     ทางเดียวที่พอเป็นไปได้ก็คือการใช้ความรุนแรง แต่ทว่าแค่เขานึกถึงสภาพของร็อคเวิร์มที่สวมชุดเกราะขั้นสุดยอด แต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บหนักจากการโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาก็ต้องล้มเลิกความคิดนี้ไปทันที     หานเซิ่นจำต้องพาซีโร่กลับมาที่เมืองสตีลอาเมอร์ ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่าหลังจากมาถึงเมืองแล้วเขาอาจจะแก้ปัญหานี้ได้ เพราะในสตีลอาเมอร์มีคนจำนวนมาก ซึ่งอาจจะดึงดูดความสนใจของซีโร่ได้ ซีโร่อาจจะเลือกไปเดินตามคนอื่น จากนั้นเขาก็จะสามารถไปแจ้งตำรวจหรือเจ้าหน้าที่ของสหพันธ์ให้เข้ามาตรวจสอบ     แต่ทว่าซีโร่ไม่ยอมตามคนอื่นนอกจากเขา เธอจะไปทุกที่ที่หานเซิ่นไปเหมือนกับเงา     ที่สำคัญเธอดูเหมือนจะไม่ได้โง่อย่างที่เขาคิดในตอนแรก เพราะอย่างน้อยๆตอนที่หานเซิ่นเข้าห้องน้ำ ซีโร่ก็ไม่ได้ตามเขาเข้าไปด้วย     สุดท้ายหานเซิ่นเลยต้องจำใจพาเธอกลับมาที่ห้องในสตีลอาเมอร์ และนั่งปวดหัวอยู่ตอนนี้     เขาไม่พบข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอเลย ก่อนที่จะออกมาจากถ้ำ เขาก็ได้เช็คข้าวของของซีโร่แล้ว ซึ่งพวกมันก็เป็นแค่อุปกรณ์ธรรมดาที่ผลิตขึ้นโดยฝีมือมนุษย์ ไม่มีทางที่เขาจะบอกได้ว่าเธอมาจากที่ไหน และทำไมเธอถึงได้ตามเขาตลอดเวลา     “ตอนนี้พวกเราก็อยู่ในเมืองแล้ว ดังนั้นเธอก็ควรจะเทเลพอร์ตกลับบ้านของตัวเองนะ?” หานเซิ่นพูดกับซีโร่อย่างช่วยไม่ได้     ซีโร่หันกลับมามองหานเซิ่นและพูด พร้อมกับกระพริบตา “ฉันหิว”     หานเซิ่นต้องกุมขมับอย่างหมดปัญญา ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาเจอกับเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้ว     “น้องสาว ฉันขอบอกเธอเอาไว้ก่อน ฉันจะวิวัฒนาการ และไปจากก็อตแซงชัวรี่เขต 1 เร็วๆนี้ ถึงเธอจะมาอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่มีทางตามฉันไปได้ตลอด” หานเซิ่นบอกความจริงไป     เขากินผลึกพลังชีวิตที่ได้มาระหว่างทาง ทำให้ตอนนี้เขามีจีโนพ้อยขั้นสุดยอดทั้งหมด 82 แล้ว และยังเหลือคริสตัลอีก 2 ลูกครึ่ง เมื่อหานเซิ่นกินทุกอย่างจนหมด เขาน่าจะมีจีโนพ้อยขั้นสุดยอดเต็ม     ซีโร่นิ่งเงียบ ตาของเธอใสเหมือนกับน้ำบริสุทธิ์ เธอจ้องมองหานเซิ่นอยู่อย่างนั้น และก็พูดซ้ำ “ฉันหิว”     หานเซิ่นเกือบจะบ้าตาย แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะบ่นอะไร เขาจำใจต้องเริ่มทำอาหาร     ขณะที่พวกเขากำลังกิน หานเซิ่นถามซีโร่ที่กำลังมีอาหารอยู่เต็มปาก “บอกหน่อยได้ไหม ทำไมเธอถึงได้เลือกตามฉัน?”     หานเซิ่นประหลาดใจที่ซีโร่วางชามข้าวลง และยืนขึ้น จากนั้นหานเซิ่นก็เห็นเธอถอดเสื้อของเธอออก     “อย่า ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เธอคิดว่าเธอจะยั่วยวนฉันได้เพราะเธอสวยงั้นหรอ? ฉันต้องบอกเธอไว้เลยว่าเธอไม่มีทางทำสำเร็จ…” หานเซิ่นเอามือทั้ง 2 ปิดตาและพูด ขณะที่เขาก็แอบมองผ่านช่องว่างระหว่างนิ้ว     ซีโร่ถอดเสื้อของเธอออก ซึ่งเธอก็ไม่ได้ใส่เสื่อซับในหรือชุดชั้นใน แต่อย่างไรก็ตามเธอก็หันหลังให้หานเซิ่นเรียบร้อยแล้ว หานเซิ่นเบิกตากว้างทันทีที่ได้เห็นหลังของเธอ     บนแผ่นหลังอันงดงาม และไร้รอยขีดข่วนของซีโร่ หานเซิ่นเห็นรอยสัก มันคือรอยสักสีแดง     รอยสักนั้นมีรูปร่างคล้ายกับแมวหรือสุนัขจิ้งจอก สีของมันแดงเหมือนกับไฟ หัวและหางของมันเชื่อมต่อกันเป็นวงกลม หานเซิ่นคุ้นเคยกับมันดี     จี้สีแดงที่หานเซิ่นได้มาก็มีรูปร่างแบบเดียวกัน หานเซิ่นบอกได้เลยว่ารอยสักบนหลังของซีโร่คือแมว 9 ชีวิต มันเป็นรูปของจี้ห้อยคอที่หานจิงจื่อพกติดตัวตลอดเวลา     และบนหลังของสาวน้อยคนนี้ หานเซิ่นก็ได้เห็นแมว 9 ชีวิตอีกครั้ง ซึ่งมันทำให้เขาประหลาดใจมาก     ซีโร่ใส่เสื้อกลับเหมือนเดิม เธอเดินเข้ามาหาหานเซิ่น และยื่นมือมาที่หน้าอกของหานเซิ่น     “เธอกำลังทำอะไร?” หานเซิ่นรู้สึกกลัวขึ้นมา เขาพยายามจะกระโดดถอยหลังไป     แต่กระนั้นซีโร่ก็รวดเร็วกว่าหานเซิ่น เธอยื่นมือไปถึงคอของหานเซิ่น และดึงจี้แมว 9 ชีวิตที่หานเซิ่นห้อยไว้ออกมานอกเสื้อ เธอชี้ไปที่จี้อันนั้น และเธอก็เดินถอยหลังไป     “เธอตั้งใจจะบอกว่าที่เธอตามฉันมาก็เพราะจี้อันนี้น่ะหรอ? เธอกับมันมีความเกี่ยวข้องกันยังไง?” หานเซิ่นมองซีโร่ด้วยความสงสัย     ซีโร่ไม่ตอบอะไรหานเซิ่นเลย เธอกลับไปนั่งกินอาหารของเธอต่อ ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น     หานเซิ่นสงสัยว่าซีโร่นั้นไม่ได้โง่เลย หานเซิ่นไม่เคยได้ข้อมูลอะไรจากเธอเลยถึงเขาจะพยายามหลอกถามเธอยังไงก็ตาม เมื่อมองดูหน้าซีโร่ตอนนี้หานเซิ่นก็ไม่ต้องการถามอีก     ‘มันยังไงกันแน่? ทำไมมีแมว 9 ชีวิตอยู่บนหลังของซีโร่? เธอเกี่ยวข้องยังไงกับจี้อันนี้? เธอมีความสัมพันธ์ยังไงกับหานจิงจื่อ?’ หานเซิ่นมองจี้แมว 9 ชีวิตด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน     แต่อย่างไรก็ตาม หานเซิ่นก็คิดว่าไม่มีทางเลยที่ซีโร่จะเกี่ยวข้องกับหานจิงจื่อได้ หานจิงจื่อเป็นคนที่มีชีวิตอยู่เมื่อศตวรรษก่อน ขณะที่ซีโร่ดูอายุประมานแค่ 14-15 ไม่มีทางพวกเขาจะเกี่ยวข้องกันได้     ‘บางทีมันอาจจะแค่บังเอิญ แมว 9 ชีวิตอาจจะไม่ใช่สัญลักษณ์ของหานจิงจื่อแค่คนเดียว’ หานเซิ่นพยายามหาข้อสรุปให้ตัวเอง     “ฉันคงต้องไปแล้ว เธอสามารถอยู่ที่นี่หรือไม่ก็เทเลพอร์ตกลับบ้านของเธอไป” หานเซิ่นใช้เครื่องเทเลพอร์ตในห้องของเขากลับไปที่สถานี     เขายังมีเมมโมรี่การ์ดที่เขาได้มาจากในถ้ำอยู่ บางทีเขาอาจจะรู้ข้อมูลอะไรบางอย่างหลังจากที่เข้าดูข้างในแล้ว     หานเซิ่นไม่เชื่อว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่กระเป๋าอัลลอยอันนี้ไปอยู่ในถ้ำ บางทีอาจจะมีเบาะแสเกี่ยวกับซีโร่อยู่ในเมมโมรี่การ์ดก็ได้     ในตอนที่หานเซิ่นเดินออกมาจากเครื่องเทเลพอร์ต และกำลังเสียบเมมโมรี่การ์ดเข้าไปในคอม เขาก็ต้องตกใจ     จากเครื่องเทเลพอร์ตเครื่องเดียวกันมีสาวน้อยผู้งดงามที่มีใบหน้าใสซื่อเดินออกมาด้วยสภาพที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่ จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากซีโร่     “มันจะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ…” สีหน้าของหานเซิ่นขณะกำลังจ้องมองซีโร่ในตอนนี้ มันเหมือนกับเขากำลังจ้องมองภูติผียังไงยังงั้น     VIPถึงตอนที่ 1299 เเล้วครับสนใจสมัครได้ที่ https://www.facebook.com/SuperGodGene/

หานเซิ่นช็อค และรีบถอยกลับมา เขาเตรียมที่จะเรียกโฮลี่แองเจิลและร็อคเวิร์มออกมา หานเซิ่นตัดสินใจว่าจะใช้สัตว์เลี้ยงซื้อเวลา ขอแค่ตัวเขาหนีไปได้ก็พอเรื่องอื่นไม่สำคัญแล้วตอนนี้     ขณะที่หานเซิ่นถอยกลับมา สาวน้อยไม่ได้มีทีท่าว่าจะโจมตีเขาเลย เธอแค่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่กลมโต สีหน้าของเธอดูไม่เหมือนกับคนที่คิดร้ายเลย     เมื่อเห็นเช่นนั้น หานเซิ่นก็เลิกล้มความคิดที่จะเรียกโฮลี่แองเจิลและร็อคเวิร์มออกมา     ถ้าผู้หญิงคนนี้ต้องการจะโจมตีหานเซิ่น เธอก็น่าจะทำไปนานแล้ว แม้ตอนแรกเธอจะอยู่ใกล้หานเซิ่นมากกว่าร็อคเวิร์มก็ตาม แต่เธอกับเลือกที่เข้าไปโจมตีร็อคเวิร์ม เธออาจจะคิดว่าร็อคเวิร์มเป็นมอนสเตอร์ที่อันตราย     ดังนั้นถ้าหานเซิ่นไม่อยากจะทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นศัตรู เขาก็ไม่ควรจะเรียกโฮลี่แองเจิลกับร็อคเวิร์มออกมา     แม้หานเซิ่นจะคิดได้เช่นนั้น แต่สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่สาวน้อย และคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา     ถึงสาวน้อยคนนี้จะดูเหมือนไม่ใช่ศัตรู แต่มันก็อาจจะแค่รูปลักษณ์ภายนอก ไม่มีใครรู้ว่าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่ ยังไม่รวมกับที่เขาสงสัยว่าหล่อนอาจจะเป็นชูร่า     สาวน้อยไม่ได้แตะต้องตัวหานเซิ่นเลย เธอแค่ยืนมองอย่างเดียว เหมือนกับว่าเธอกำลังสงสัย     “น้องสาว ฉันชื่อหานเซิ่น แล้วจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรดี?” หานเซิ่นตัดสินถามออกไป พร้อมกับบังคับตัวเองให้ยิ้มออกมา แม้เขาอยากจะพูดให้ดีกว่านี้ แต่เขาก็คิดคำพูดไม่ออก     “ซีโร่” หานเซิ่นไม่ได้คาดหวังอะไรกับคำถามมาก แต่เขาก็ต้องประหลาด เพราะสาวน้อยยอมตอบคำถามเขา     เสียงของเธอฟังดูน่ารื่นรมย์ แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอพูดออกมาเฉยๆหรือตอบคำถามของเขากันแน่     “ซีโร่งั้นหรอ?” หานเซิ่นถามด้วยความสงสัย     “ซีโร่” สาวน้อยตอบ เธอนั่งยองๆและเขียนคำว่า “zero” บนพื้น ซึ่งเป็นตัวอักษรแบบมาตรฐานของสหพันธ์ดวงดา     เมื่อเห็นคำที่สาวน้อยเขียน หานเซิ่นก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เพราะดูแล้วเขาน่าจะพอสื่อสารกับเธอได้ มนุษยชาติต่อสู้กับชูร่ามาเป็นเวลานานแล้ว ทำให้มนุษย์จำเป็นต้องเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมของชูร่า     ขณะเดียวกันชูร่าเองก็เรียนรู้ภาษาของมนุษย์ แต่ปรกติแล้วแม้แต่ชูร่าระดับพลเมืองก็ยังไม่ยอมที่จะใช้ภาษาของมนุษย์ เพราะพวกเขาคิดว่ามนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ด้อยกว่า และยิ่งไม่ต้องพูดถึงชูร่าระดับราชวงศ์     สาวน้อยใช้ภาษาของมนุษย์ได้ดูเป็นธรรมชาติมาก ซึ่งทำให้เขาคิดว่าเธอดูเหมือนจะเป็นมนุษย์มากกว่า     “ซีโร่ นี่คือชื่อของเธองั้นหรอ? แล้วเธอแซ่อะไร?” หานเซิ่นถาม     “ซีโร่เฉยๆ” สาวน้อยพูดโดยไม่อธิบายเพิ่ม เธอยังคงจ้องหานเซิ่นตลอดเวลา ทำให้หานเซิ่นคิดว่ามีอะไรติดอยู่ที่หน้าของเขาหรือเปล่า     เท่าที่ดูหานเซิ่นคิดว่าสติปัญญาของซีโร่ดูจะไม่สูงมากนัก เขาเลียริมฝีปาก และแสร้งยิ้มออกมา “พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่ศัตรู.. ใช่ไหม?”     “เพื่อน ไม่ใช่ศัตรู” ซีโร่พยักหน้าและพูด     หานเซิ่นรู้สึกดีขึ้นมาก เขารีบพูดต่อ “พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดังนั้นพวกเราจะไม่สู้กันใช่ไหม?”     “เพื่อนที่ดี ไม่สู้กัน” ซีโร่พยักหน้าอีกครั้ง เหมือนเธอจะเห็นด้วยกับหานเซิ่น     หานเซิ่นรู้สึกดีขึ้นไปอีกที่ซีโร่ดูเหมือนจะโง่กว่าที่เขาคิด เธอดูเหมือนกับเด็กอายุ 3 ขวบ     ‘หรือว่าสมองของเธอจะกระทบกระเทือน ตอนที่เธอเอาหัวกระแทกพื้น?’ หานเซิ่นคิด ตอนนี้เขารู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มเข้าทางเขามากขึ้น เขาเดินไปข้างๆ 2 ก้าว และชี้นิ้วไปที่ผลึกพลังชีวิตที่ตกอยู่บนพื้น “ฉันสามารถเอามันไปได้ไหม?”     ครั้งนี้ซีโร่ไม่ได้พูด เธอแค่พยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอเห็นด้วยกับหานเซิ่น     หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขมาก เดิมทีเขาคิดว่าจะไม่รอดซักแล้ว เพราะขนาดร็อคเวิร์มที่ใส่ชุดเกราะขั้นสุดยอดยังได้รับบาดเจ็บหนัก โอกาสที่เขาจะรอดชีวิตไปได้แทบจะไม่มีเลย หากเธอต้องการฆ่าเขา     อย่างไรก็ตามนอกจากจะไม่ต้องตายแล้ว เขายังได้ผลึกพลังชีวิตทั้งหมด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก     “ฉันเอามันไปได้จริงๆนะ?” หานเซิ่นชี้ไปที่ผลึกพลังชีวิต และถามอีกครั้ง     “ใช่” ซีโร่พยักหน้าอย่างแรง ดูเหมือนเธอจะตอบอย่างจริงจัง     “ขอบคุณมาก.. เธอเป็นคนดีจริงๆ..” ในที่สุดหานเซิ่นก็มั่นใจแล้วว่าซีโร่เสียสติไปแล้ว สมองของเธอต้องได้รับการกระทบกระเทือน ไม่งั้นใครมันจะบ้าให้ผลึกพลังชีวิตคนอื่นแบบนี้?     แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ยังกังวลอยู่ เขาลองเดินไปที่คริสตัล และหันไปดูท่าทีของซีโร่ที่นั่งอยู่บนก้อนหิน เธอเอามือเท้าคาง และเฝ้าดูหานเซิ่นด้วยความสนใจ ดูเหมือนหานเซิ่นจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอสนใจเป็นอย่างมาก     “เนื่องจากเธอให้ฉันแล้ว งั้นฉันกินมันนะ?” หานเซิ่นแลบลิ้นออกมาทำท่าจะเลียคริสตัล     ซีโร่ไม่พูดอะไร เธอแค่นั่งมองเขาอย่างเดียว สายตาของเธอดูเป็นมิตรมาก     “ฉันจะกินจริงๆแล้วนะ?” หานเซิ่นเริ่มเลียคริสตัล เธอยิ้มให้เขา เหมือนว่าเธอมีความสุขที่ได้เห็นหานเซิ่นกินมันเข้าไป     หานเซิ่นเห็นว่าซีโร่ไม่ได้มีท่าทีคิดร้ายกับเขา เธอยินดีให้เขากินมันได้ ทำให้เขาเริ่มเลียผลึกพลังชีวิตเร็วขึ้นอีก     แม้จะเลียเร็วขึ้น แต่ซีโร่ก็ยังแค่นั่งดู ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก ‘ดูท่าทางสมองของเธอน่าจะมีปัญหาจริงๆ ไม่งั้นคงไม่ง่ายขนาดนี้’ หานเซิ่นคิดขณะเลียคริสตัล     “ผลึกพลังชีวิตถูกกิน คุณได้รับ 1 จีโนพ้อยขั้นสุดยอด”     ไม่นานคริสตัลสีฟ้าก็ถูกหานเซิ่นกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว หานเซิ่นรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะมีเสียงที่บอกว่าเขาได้จีโนพ้อยขั้นสุดยอดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง     ในตอนนี้หานเซิ่นมั่นใจว่าซีโร่ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นศัตรู ด้วยความแข็งแกร่งของเธอ ถ้าเธอต้องการจะฆ่าเขา หานเซิ่นไม่คิดว่าเขาจะสามารถต้านเธอได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว     ความแตกต่างของระดับความแข็งแกร่งมีมากเกินไป แม้แต่ในหมู่ผู้วิวัฒนาการแล้ว คนที่มีระดับความแข็งแกร่งเกิน 100 ก็ถือเป็นระดับแนวหน้าของสหพันธ์ดวงดาวแล้ว แต่ถ้าต้องมาสู้กัน หานเซิ่นก็ยังไม่มั่นใจว่าคนเหล่านั้นจะเอาชนะสาวน้อยคนนี้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเขาเอง     แต่เมื่อคิดได้แบบนั้นก็ยิ่งทำให้หานเซิ่นสับสนเข้าไปใหญ่ ถ้าซีโร่เป็นมนุษย์ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมีระดับความแข็งแกร่งเกิน 100 ได้ แม้เธอจะมีจีโนพ้อยขั้นสุดยอดเต็มก็ตาม หานเซิ่นรู้เรื่องนั้นดีเพราะตามที่เขาประมานไว้ ถึงเขาจะเก็บจีโนพ้อย 5 ชนิดเต็ม และเข้าไปแช่ในบ่อแห่งการวิวัฒนาการ กลายเป็นผู้วิวัฒนาการโดยสมบูรณ์ เขาก็ยังมีระดับความแข็งแกร่งประมาน 60-70 เท่านั้น ซึ่งมันยังห่างไกลจาก 100     แม้หานเซิ่นจะไม่เข้าใจ และไม่มั่นใจว่าซีโร่คือมนุษย์หรือชูร่า แต่เขาก็ไม่อยากจะทิ้งผลประโยชน์ตรงหน้า เนื่องจากดูแล้วซีโร่น่าจะมีปัญหาที่สมอง และไม่คิดจะทำร้ายเขา เขาก็สามารถเอาผลึกพลังชีวิตกลับไปได้     หานเซิ่นเรียกเหมียวออกมาอีกครั้ง และหยิบผลึกพลังชีวิตใส่กระเป๋าทีละลูกๆ จากนั้นเขาก็เอากระเป๋าไปไว้บนหลังเหมียว     “ขอบคุณมากคนสวย ไว้โอกาสหน้าถ้าเจอกันอีก เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวเธอสักมื้อ” หานเซิ่นโบกมือให้ซีโร่ และเขาก็เดินออกไปพร้อมๆกับเหมียว     แม้ซีโร่จะไม่คิดว่าเขาเป็นศัตรู แต่หานเซิ่นก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ไม่รู้ว่าเธอมาจากไหน และที่น่าเป็นห่วงดูเหมือนสภาพจิตใจเธอจะมีปัญหา เห็นได้จากตอนที่เธอเอาหัวกระแทกพื้นรัวๆ เขาไม่รู้ว่าถ้าอยู่ๆเธอคลั่งขึ้นมาอะไรจะเกิดขึ้น? หานเซิ่นตัดสินใจว่าเขาต้องอยู่ห่างๆเธอจะเป็นการดีที่สุด     แต่ทว่าเมื่อหานเซิ่นเดินไปถึงอุโมงค์ที่เป็นทางออก เขาก็พบว่าซีโร่อยู่ข้างหลังเขาเรียบร้อยแล้ว มันเหมือนกับว่าเธอเดินตามเขามาเงียบๆ     VIPถึงตอนที่ 1293 เเล้วครับสนใจสมัครได้ที่ https://www.facebook.com/SuperGodGene/