หานเซิ่นช็อค และรีบถอยกลับมา เขาเตรียมที่จะเรียกโฮลี่แองเจิลและร็อคเวิร์มออกมา หานเซิ่นตัดสินใจว่าจะใช้สัตว์เลี้ยงซื้อเวลา ขอแค่ตัวเขาหนีไปได้ก็พอเรื่องอื่นไม่สำคัญแล้วตอนนี้

 

 

ขณะที่หานเซิ่นถอยกลับมา สาวน้อยไม่ได้มีทีท่าว่าจะโจมตีเขาเลย เธอแค่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่กลมโต สีหน้าของเธอดูไม่เหมือนกับคนที่คิดร้ายเลย

 

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น หานเซิ่นก็เลิกล้มความคิดที่จะเรียกโฮลี่แองเจิลและร็อคเวิร์มออกมา

 

 

ถ้าผู้หญิงคนนี้ต้องการจะโจมตีหานเซิ่น เธอก็น่าจะทำไปนานแล้ว แม้ตอนแรกเธอจะอยู่ใกล้หานเซิ่นมากกว่าร็อคเวิร์มก็ตาม แต่เธอกับเลือกที่เข้าไปโจมตีร็อคเวิร์ม เธออาจจะคิดว่าร็อคเวิร์มเป็นมอนสเตอร์ที่อันตราย

 

 

ดังนั้นถ้าหานเซิ่นไม่อยากจะทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นศัตรู เขาก็ไม่ควรจะเรียกโฮลี่แองเจิลกับร็อคเวิร์มออกมา

 

 

แม้หานเซิ่นจะคิดได้เช่นนั้น แต่สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่สาวน้อย และคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา

 

 

ถึงสาวน้อยคนนี้จะดูเหมือนไม่ใช่ศัตรู แต่มันก็อาจจะแค่รูปลักษณ์ภายนอก ไม่มีใครรู้ว่าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่ ยังไม่รวมกับที่เขาสงสัยว่าหล่อนอาจจะเป็นชูร่า

 

 

สาวน้อยไม่ได้แตะต้องตัวหานเซิ่นเลย เธอแค่ยืนมองอย่างเดียว เหมือนกับว่าเธอกำลังสงสัย

 

 

“น้องสาว ฉันชื่อหานเซิ่น แล้วจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรดี?” หานเซิ่นตัดสินถามออกไป พร้อมกับบังคับตัวเองให้ยิ้มออกมา แม้เขาอยากจะพูดให้ดีกว่านี้ แต่เขาก็คิดคำพูดไม่ออก

 

 

“ซีโร่” หานเซิ่นไม่ได้คาดหวังอะไรกับคำถามมาก แต่เขาก็ต้องประหลาด เพราะสาวน้อยยอมตอบคำถามเขา

 

 

เสียงของเธอฟังดูน่ารื่นรมย์ แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอพูดออกมาเฉยๆหรือตอบคำถามของเขากันแน่

 

 

“ซีโร่งั้นหรอ?” หานเซิ่นถามด้วยความสงสัย

 

 

“ซีโร่” สาวน้อยตอบ เธอนั่งยองๆและเขียนคำว่า “zero” บนพื้น ซึ่งเป็นตัวอักษรแบบมาตรฐานของสหพันธ์ดวงดา

 

 

เมื่อเห็นคำที่สาวน้อยเขียน หานเซิ่นก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เพราะดูแล้วเขาน่าจะพอสื่อสารกับเธอได้ มนุษยชาติต่อสู้กับชูร่ามาเป็นเวลานานแล้ว ทำให้มนุษย์จำเป็นต้องเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมของชูร่า

 

 

ขณะเดียวกันชูร่าเองก็เรียนรู้ภาษาของมนุษย์ แต่ปรกติแล้วแม้แต่ชูร่าระดับพลเมืองก็ยังไม่ยอมที่จะใช้ภาษาของมนุษย์ เพราะพวกเขาคิดว่ามนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ด้อยกว่า และยิ่งไม่ต้องพูดถึงชูร่าระดับราชวงศ์

 

 

สาวน้อยใช้ภาษาของมนุษย์ได้ดูเป็นธรรมชาติมาก ซึ่งทำให้เขาคิดว่าเธอดูเหมือนจะเป็นมนุษย์มากกว่า

 

 

“ซีโร่ นี่คือชื่อของเธองั้นหรอ? แล้วเธอแซ่อะไร?” หานเซิ่นถาม

 

 

“ซีโร่เฉยๆ” สาวน้อยพูดโดยไม่อธิบายเพิ่ม เธอยังคงจ้องหานเซิ่นตลอดเวลา ทำให้หานเซิ่นคิดว่ามีอะไรติดอยู่ที่หน้าของเขาหรือเปล่า

 

 

เท่าที่ดูหานเซิ่นคิดว่าสติปัญญาของซีโร่ดูจะไม่สูงมากนัก เขาเลียริมฝีปาก และแสร้งยิ้มออกมา “พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่ศัตรู.. ใช่ไหม?”

 

 

“เพื่อน ไม่ใช่ศัตรู” ซีโร่พยักหน้าและพูด

 

 

หานเซิ่นรู้สึกดีขึ้นมาก เขารีบพูดต่อ “พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดังนั้นพวกเราจะไม่สู้กันใช่ไหม?”

 

 

“เพื่อนที่ดี ไม่สู้กัน” ซีโร่พยักหน้าอีกครั้ง เหมือนเธอจะเห็นด้วยกับหานเซิ่น

 

 

หานเซิ่นรู้สึกดีขึ้นไปอีกที่ซีโร่ดูเหมือนจะโง่กว่าที่เขาคิด เธอดูเหมือนกับเด็กอายุ 3 ขวบ

 

 

‘หรือว่าสมองของเธอจะกระทบกระเทือน ตอนที่เธอเอาหัวกระแทกพื้น?’ หานเซิ่นคิด ตอนนี้เขารู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มเข้าทางเขามากขึ้น เขาเดินไปข้างๆ 2 ก้าว และชี้นิ้วไปที่ผลึกพลังชีวิตที่ตกอยู่บนพื้น “ฉันสามารถเอามันไปได้ไหม?”

 

 

ครั้งนี้ซีโร่ไม่ได้พูด เธอแค่พยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอเห็นด้วยกับหานเซิ่น

 

 

หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขมาก เดิมทีเขาคิดว่าจะไม่รอดซักแล้ว เพราะขนาดร็อคเวิร์มที่ใส่ชุดเกราะขั้นสุดยอดยังได้รับบาดเจ็บหนัก โอกาสที่เขาจะรอดชีวิตไปได้แทบจะไม่มีเลย หากเธอต้องการฆ่าเขา

 

 

อย่างไรก็ตามนอกจากจะไม่ต้องตายแล้ว เขายังได้ผลึกพลังชีวิตทั้งหมด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก

 

 

“ฉันเอามันไปได้จริงๆนะ?” หานเซิ่นชี้ไปที่ผลึกพลังชีวิต และถามอีกครั้ง

 

 

“ใช่” ซีโร่พยักหน้าอย่างแรง ดูเหมือนเธอจะตอบอย่างจริงจัง

 

 

“ขอบคุณมาก.. เธอเป็นคนดีจริงๆ..” ในที่สุดหานเซิ่นก็มั่นใจแล้วว่าซีโร่เสียสติไปแล้ว สมองของเธอต้องได้รับการกระทบกระเทือน ไม่งั้นใครมันจะบ้าให้ผลึกพลังชีวิตคนอื่นแบบนี้?

 

 

แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ยังกังวลอยู่ เขาลองเดินไปที่คริสตัล และหันไปดูท่าทีของซีโร่ที่นั่งอยู่บนก้อนหิน เธอเอามือเท้าคาง และเฝ้าดูหานเซิ่นด้วยความสนใจ ดูเหมือนหานเซิ่นจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอสนใจเป็นอย่างมาก

 

 

“เนื่องจากเธอให้ฉันแล้ว งั้นฉันกินมันนะ?” หานเซิ่นแลบลิ้นออกมาทำท่าจะเลียคริสตัล

 

 

ซีโร่ไม่พูดอะไร เธอแค่นั่งมองเขาอย่างเดียว สายตาของเธอดูเป็นมิตรมาก

 

 

“ฉันจะกินจริงๆแล้วนะ?” หานเซิ่นเริ่มเลียคริสตัล เธอยิ้มให้เขา เหมือนว่าเธอมีความสุขที่ได้เห็นหานเซิ่นกินมันเข้าไป

 

 

หานเซิ่นเห็นว่าซีโร่ไม่ได้มีท่าทีคิดร้ายกับเขา เธอยินดีให้เขากินมันได้ ทำให้เขาเริ่มเลียผลึกพลังชีวิตเร็วขึ้นอีก

 

 

แม้จะเลียเร็วขึ้น แต่ซีโร่ก็ยังแค่นั่งดู ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
‘ดูท่าทางสมองของเธอน่าจะมีปัญหาจริงๆ ไม่งั้นคงไม่ง่ายขนาดนี้’ หานเซิ่นคิดขณะเลียคริสตัล

 

 

“ผลึกพลังชีวิตถูกกิน คุณได้รับ 1 จีโนพ้อยขั้นสุดยอด”

 

 

ไม่นานคริสตัลสีฟ้าก็ถูกหานเซิ่นกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว หานเซิ่นรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะมีเสียงที่บอกว่าเขาได้จีโนพ้อยขั้นสุดยอดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

 

ในตอนนี้หานเซิ่นมั่นใจว่าซีโร่ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นศัตรู ด้วยความแข็งแกร่งของเธอ ถ้าเธอต้องการจะฆ่าเขา หานเซิ่นไม่คิดว่าเขาจะสามารถต้านเธอได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว

 

 

ความแตกต่างของระดับความแข็งแกร่งมีมากเกินไป แม้แต่ในหมู่ผู้วิวัฒนาการแล้ว คนที่มีระดับความแข็งแกร่งเกิน 100 ก็ถือเป็นระดับแนวหน้าของสหพันธ์ดวงดาวแล้ว แต่ถ้าต้องมาสู้กัน หานเซิ่นก็ยังไม่มั่นใจว่าคนเหล่านั้นจะเอาชนะสาวน้อยคนนี้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเขาเอง

 

 

แต่เมื่อคิดได้แบบนั้นก็ยิ่งทำให้หานเซิ่นสับสนเข้าไปใหญ่ ถ้าซีโร่เป็นมนุษย์ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมีระดับความแข็งแกร่งเกิน 100 ได้ แม้เธอจะมีจีโนพ้อยขั้นสุดยอดเต็มก็ตาม หานเซิ่นรู้เรื่องนั้นดีเพราะตามที่เขาประมานไว้ ถึงเขาจะเก็บจีโนพ้อย 5 ชนิดเต็ม และเข้าไปแช่ในบ่อแห่งการวิวัฒนาการ กลายเป็นผู้วิวัฒนาการโดยสมบูรณ์ เขาก็ยังมีระดับความแข็งแกร่งประมาน 60-70 เท่านั้น ซึ่งมันยังห่างไกลจาก 100

 

 

แม้หานเซิ่นจะไม่เข้าใจ และไม่มั่นใจว่าซีโร่คือมนุษย์หรือชูร่า แต่เขาก็ไม่อยากจะทิ้งผลประโยชน์ตรงหน้า เนื่องจากดูแล้วซีโร่น่าจะมีปัญหาที่สมอง และไม่คิดจะทำร้ายเขา เขาก็สามารถเอาผลึกพลังชีวิตกลับไปได้

 

 

หานเซิ่นเรียกเหมียวออกมาอีกครั้ง และหยิบผลึกพลังชีวิตใส่กระเป๋าทีละลูกๆ จากนั้นเขาก็เอากระเป๋าไปไว้บนหลังเหมียว

 

 

“ขอบคุณมากคนสวย ไว้โอกาสหน้าถ้าเจอกันอีก เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวเธอสักมื้อ” หานเซิ่นโบกมือให้ซีโร่ และเขาก็เดินออกไปพร้อมๆกับเหมียว

 

 

แม้ซีโร่จะไม่คิดว่าเขาเป็นศัตรู แต่หานเซิ่นก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ไม่รู้ว่าเธอมาจากไหน และที่น่าเป็นห่วงดูเหมือนสภาพจิตใจเธอจะมีปัญหา เห็นได้จากตอนที่เธอเอาหัวกระแทกพื้นรัวๆ เขาไม่รู้ว่าถ้าอยู่ๆเธอคลั่งขึ้นมาอะไรจะเกิดขึ้น? หานเซิ่นตัดสินใจว่าเขาต้องอยู่ห่างๆเธอจะเป็นการดีที่สุด

 

 

แต่ทว่าเมื่อหานเซิ่นเดินไปถึงอุโมงค์ที่เป็นทางออก เขาก็พบว่าซีโร่อยู่ข้างหลังเขาเรียบร้อยแล้ว มันเหมือนกับว่าเธอเดินตามเขามาเงียบๆ