ดูเหมือนว่าชื่อเสียงของหานเซิ่นจะไม่ค่อยดีนัก ตอนนี้ทุกคนต่างพากันเหยียดหยามเขา หนึ่งในผู้จ้างวานมองมาที่หานเซิ่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“คุณคือ โรคจิตที่เขาล่ำลือกันหรอ?”

 

“ใช่” หานเซิ่นตอบแบบสบายๆ เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแย่ เพราะในสตีลอาเมอร์มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เคยแทงก้นซินเสวียน มันถือเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่

 

เด็กหนุ่มอีกคนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของหานเซิ่น พูดขึ้นมาทันที

“คุณมาเพื่อรับงานงั้นหรอ”

 

หานเซิ่นพยักหน้า

“แต่ถ้าพวกนายไม่ต้องการ ผมไปตอนนี้เลยก็ได้”

 

“ไม่ๆ ถ้าคุณไม่มีอะไรสอบถามเพิ่มเติม พวกเราสามารถเซ็นสัญญากันได้เลย” ชายหนุ่มรีบพูด

 

เริ่มมีเสียงตะโกนมาจากฝูงชน หลังจากที่ได้ยินเด็กหนุ่มตัดสินใจ แม้แต่เพื่อนของเขาก็ยังประหลาดใจ พวกเขาดึงชายหนุ่มคนนั้นออกไปข้างๆและพูด

“หยวน นั่นคือหนุ่มโรคจิตที่เขาลือกันนะ นายเอาจริงดิ?”

“ถ้าพวกเราตกอยู่ในอันตราย เขาอาจจะวิ่งหนีก่อนเราด้วยซ้ำ ฉันว่านายจะเสียเงินฟรีนะเพื่อน”

 

“ฉันจ้างเขาแล้ว พวกนายก็เลือกคนที่ชอบละกัน”

หยวนยืนกรานว่าเขาต้องการจ้างหานเซิ่น

 

คนอื่นๆไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาเริ่มเลือกคนที่ตัวเองต้องการ คนที่ดูแข็งแกร่ง และมีประสบการณ์ หานฮ่าวเรียกอาวุธอสูรกลายพันธ์ออกมาโชว์ และถูกเลือก เพื่อนอีก 2 คนที่มากับหานฮ่าวโชว์ฝีมือแล้วก็ได้รับเลือกเช่นเดียวกัน

 

“ไอ้โรคจิต นายโชคดีมากนะที่ได้รับเลือก ขอบคุณผู้จ้างวานซะสิ”

ลิ่วเฟิง 1 ใน 2 คนที่มากับหานฮ่าวพูด ขณะเดินผ่านหานเซิ่น

 

“โชคของฉันมันก็ดีเสมอนั่นแหละ” หานเซิ่นพูด

 

พวกผู้จ้างเลือกผู้มีประสบการณ์ 10 คน เพื่อมาคุ้มกันพวกเขาระหว่างล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณ เนื่องจากมากันเป็นกลุ่ม ทำให้พวกเขาสามารถล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณที่อยู่กันเป็นฝูงได้

 

พวกคนที่ถูกจ้างต่างอารมณ์ดี บางคนพยายามเลียแข้งเลียขาผู้จ้างอยู่ตลอดเวลา พวกเขาต่างรู้ดีว่ากลุ่มเด็กพวกนี้ฐานะดี และเป็นลูกพวกคนใหญ่คนโตทั้งนั้น

 

ผู้จ้างมีฝีมือค่อนข้างดี พวกเขาจบการศึกษาจากโรงเรียนรอยัล ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในดาวรูก้า ถึงแม้พวกเขาจะเพิ่งเข้ามาในก็อตแซงชั่วรี่ แต่ฝีมือและร่างกายของพวกเขาดีกว่าหานเซิ่นตอนที่เพิ่งเข้ามาลิบลับ พวกเขาขาดเพียงแค่ประสบการณ์ในการล่ามอนสเตอร์เท่านั้น

 

ตอนที่ผู้จ้างกำลังล่ามอนสเตอร์โบราณ หานเซิ่นเพียงแค่ฝึกยิงธนูอยู่ข้างๆ ในตอนแรกที่เขาเลือกฝึกธนูก็เพราะว่ามันง่ายกว่าอาวุธประเภทอื่น อย่างพวกมีดหรือดาบ ที่ถ้าจะใช้ให้ได้อย่างเชี่ยวชาญก็ต้องมีทักษะและเทคนิคที่สูง ขณะที่ธนูใช้เพียงแค่ความแม่นยำก็เพียงพอแล้ว

 

หานเซิ่นเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับการทำงานของธนูดูมเดย์ เขาเลือกต้นไม้ใกล้ๆเพื่อเป็นเป้าหมายในการฝึกซ้อม

 

“นี่ไอ้โรคจิต ทำไมนายเอาแต่ยิงธนูไร้สาระไม่สนใจพวกผู้จ้าง?”

ลิ่วเฟิงเริ่มสับสนกับพฤติกรรมของหานเซิ่น และมองดูหานเซิ่นยิงธนูอย่างเย้ยหยัน

“นายทำไม่ได้แม้แต่จะยิงให้โดนเป้าหมายในระยะ 60 ฟุต”

 

หานเซิ่นไม่สนใจลิ่วเฟิง เขายังคงพยายามฝึกยิงธนูต่อไป เขาไม่ได้เล็งไปที่จุดใดจุดหนึ่ง ทำให้การยิงของเขาดูมั่วๆ

 

“ปล่อยมันไปเถอะ พวกผู้จ้างคงไม่ได้หวังอะไรจากมันตั้งแต่แรกแล้ว”

พวกคนอื่นที่ถูกจ้างมาคุ้มกันเริ่มหัวเราะหานเซิ่น

 

“ไอ้โรคจิต แกมันไร้ประโยชน์!”

ลิ่วเฟิงแยกตัวออกไปจากหานเซิ่น และไปรวมกลุ่มกับพวกที่เหลือ

 

“อย่าบอกใครว่ารู้จักฉันเชี่ยวนะ”

หานฮ่าวได้โอกาส เขาเดินเข้ามากระซิบหานเซิ่น และเดินกลับไปร่วมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ

 

พวกผู้จ้างพัฒนาไปไวมาก ตอนเริ่มใหม่ๆพวกเขายังต้องการความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้พวกเขาสามารถล่าเองได้แล้ว และเริ่มล่ามอนสเตอร์ที่อันตรายมากขึ้นแบบตัวต่อตัว โรงเรียนรอยัลสอนนักเรียนได้ดีจริงๆ

ขณะพวกคนที่จบมาจากโรงเรียนรัฐบาลไม่กล้าแม้แต่จะล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณในตอนแรก

 

หลังจากเวลาผ่านไป ทุกคนเริ่มคลายความระมัดระวัง ระหว่างที่ล่าหมียักษ์ระดับโบราณ 3 ตัว มีหมีตัวหนึ่งนอนแกล้งตายอยู่ มันเริ่มโจมตีพวกผู้จ้างทันทีเมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้มัน

 

หานฮ่าวและผู้คุ้มกันคนอื่นๆไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น หมียักษ์อยู่ใกล้ผู้จ้างมากเกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าไปช่วยได้ทัน มันใช้อุ้มมือของมันจับไปที่คออันบอบบางของผู้จ้าง

 

เด็กหนุ่มส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เขาเริ่มนึกเสียใจที่ไม่ได้ใส่หมวกเหล็กป้องกัน แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ทุกๆคนมองดูและกรีดร้องออกมา

 

สวบ!

ลูกธนูลอยผ่านหน้าผู้จ้าง และปักเข้าไปที่ตาซ้ายของหมียักษ์จนมันล้มลงบนพื้น

 

หานฮ่าว และคนอื่นๆรีบวิ่งเข้าไปรุมฟันมันจนเป็นชิ้นๆ

 

“ไอ้โรคจิต ทำไมถึงยิงธนูมา? มันเกือบจะโดนชิงแล้ว เขาอาจจะต้องบาดเจ็บ!”

ลิ่วเฟิงหันหลังกลับไปตวาดใส่หานเซิ่น

 

คนอื่นๆเริ่มทำตามลิ่วเฟิง พวกเขาต่างพากันวิจารณ์หานเซิ่น และเก็บซ่อนความอับอายเอาไว้ โดยหันไปตำหนิหานเซิ่นแทน ในสายตาพวกเขาหานเซิ่นก็แค่ฟลุค หน้าอย่างเขาไม่มีทางยิงธนูแม่นได้

 

“ไปให้พ้น!” หยวนตะโกนด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“นายได้ยินไหม ไอ้โรคจิต? หยวนบอกให้ไปให้พัน” ลิ่วเฟิงพูด

 

“ฉันกำลังบอกให้นายไป” หยวนมองไปที่ลิ่วเฟิงด้วยสายตาเย็นชา

“พวกเราจ้างพวกนายมาคุ้มกัน แต่นี้อะไร พวกนายทำอะไรตอนที่ชิงตกอยู่ในอันตราย? ไม่มีเลย! และพวกนายยังพยายามโทษคนอื่น เขาเป็นคนเดียวที่ทำหน้าที่ได้ดี นอกจากเขาแล้วที่เหลือไปให้พ้น และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

 

---

Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/

ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 85 แล้วครับ