“ฉันแพ้แล้ว” เเบล็คก็อตพูดด้วยสีหน้าที่มืดมน

ถ้าเขามีทางเลือก คนอย่างแบล็คก็อตไม่มีทางยอมรับความพ่ายแพ้แบบนี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกกลัวมาก ถ้ายังสู้ต่อไป เขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว เขาจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน

 

หานเซิ่นรู้สึกผิดหวังลึกๆ เทคนิคการสกัดกั้นของหานเซิ่นใช้ได้ผลกับวิชามีดทอร์นาโดมาก แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่สามารถหาจังหวะฆ่าแบล็คก็อตได้ ทำให้แบล็คก็อตมีโอกาสขอยอมแพ้

 

หานเซิ่นและคนอื่นๆยืนมองแบล็คก็อตและลูกสมุนเดินออกจากเมืองไปด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง หลี่ซิงหลุนโอนวิญญาณอสูรหญิงสาวหิมะกับวิญญาณอสูรโคไฟนรกให้กับหานเซิ่น

 

“ฝีมือของนายไม่ธรรมดาเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อว่านายจะสามารถทำให้เเบล็คก็อตคนนั้นหมดทางสู้ได้” หลี่ซิงหลุนกล่าวชมเชย

 

“ฝีมือของฉันก็ธรรมดาๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะเเบล็คก็อตอ่อนเองก็ได้” หานเซิ่นหัวเราะ

 

เสียงของหานเซิ่นดังพอที่จะทำให้เเบล็คก็อตได้ยิน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เขาไม่พูดอะไร เขาเดินออกจากเมืองไป

 

หลังจากการต่อสู้นี้สิ้นสุด ชื่อของหานเซิ่นก็เป็นที่รู้สึกกันทั่วทุ่งน้ำแข็ง เรื่องราวการต่อสู้ระหว่างหานเซิ่นกับเเบล็คก็อตแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

 

หานเซิ่นไม่มีเวลาพอที่จะมานั่งฟังเรื่องที่คนเขาลื่อกัน หลังจากที่เขาได้วิญญาณอสูรหญิงสาวหิมะ เขาก็กลับไปที่ปราสาทคริสตัลทันที หลังจากนั้นเขาก็ใช้ปราสาทคริสตัลเดินทางกลับไปที่เมืองเทพธิดา เขาจำเป็นต้องกลับไปดูสถานการณ์ที่เมืองบ้าง ขณะเดียวกันเขาก็สามารถนำเนื้อที่ล่าได้จากทะเลกลับไปขายด้วย

 

ระหว่างทางหานเซิ่นลองใช้วิญญาณอสูรหญิงสาวหิมะดู หลังจากที่เปลี่ยนร่างแล้ว สิ่งที่หานเซิ่นรู้สึกได้ก็คือร่างกายของเขาเย็นลง ใบหน้าของเขาซีด เส้นผมของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว รูปร่างของเขาดูเหมือนกับผู้หญิงมากขึ้น เมื่อเทียบกับร่างกายที่มีมัดกล้ามก่อนหน้านี้

 

หานเซิ่นลองทดสอบความเร็ว และพบว่ามันเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงมันจะเป็นวิญญาณอสูรที่เพิ่มเฉพาะความเร็วอย่างเดียว แต่ระดับความเร็วที่มันเพิ่มก็ถือว่ายอดเยี่ยมมาก

 

ระดับความเย็นของร่างกาย ทำให้เขาสามารถใช้กายหยกได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ถ้าเป็นคนธรรมดาหลังเปลี่ยนเป็นหญิงสาวหิมะแล้ว ถึงพวกเขาจะได้ประโยชน์จากความเร็วที่เพิ่มขึ้น แต่พวกเขาก็จะรู้สึกกลัวว่าอาจจะต้องแข็งตาย

 

หลังจากทอสอบแล้ว หานเซิ่นรู้สึกพอใจกับวิญญาณอสูรหญิงสาวหิมะมาก เขารีบให้หล่อนกินคริสตัลสีดำทันที เพื่อที่จะอัพเกรดเป็นเบอร์เซิร์ก

 

หลังจากกลับมาถึงเมืองแล้ว หานเซิ่นก็ส่งเนื้อให้กับหยางม่านลี่ เขาวางแผนที่จะกลับไปฝึกวิชาการต่อสู้ที่สหพันธ์ดวงดาว แต่ก่อนที่เขาจะไปหยางม่านลี่ก็บอกเขาว่าช่วงนี้ซีโร่ไม่ยอมกินอะไรเลย เธอไม่ได้กินอะไรมา 3-4 วันแล้ว

 

“ทำไมเธอถึงไม่ยอมกิน? ที่นี่ไม่มีอาหารที่เธอชอบหรอ?” เมื่อเขามาพบซีโร่ หานเซิ่นก็ถามทันที ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนหอต่างของหอคอย เธอกำลังนั่งดูหิมะตก สีหน้าของเธอดูหมดอะไรตายอยาก

 

ซีโร่ส่ายหัว “ฉันไม่หิว”

 

“เธอไม่ใช่เทพ เธอจะไม่หิวได้ยังไง? บอกฉันมาเลยว่าเธออยากจะกินอะไร เดี๋ยวฉันจะไปหาให้เอง” หานเซิ่นเอามือลูบหัวของซีโร่อย่าง

อ่อนโยน

 

“พาฉันไปด้วยได้ไหม?” ซีโร่หันมามองหานเซิ่น ด้วยดวงตาอันกลมตาของเธอ

 

“อืมม… แน่นอน..” หานเซิ่นลังเลอยู่ชั่วขณะ ตัวตนของซีโร่ยังเป็นเรื่องลึกลับ แต่เขาลองคิดดีๆแล้ว เธอไม่มีครอบครัว ซึ่งเขาอาจจะเป็นคนเดียวที่เธอพอจะรู้สึก ทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ และไม่อยากจะปฏิเสธเธอ

 

ในที่สุดใบหน้าของซีโร่ก็มีรอยยิ้ม แค่มองก็แทบจะทำให้หัวใจของหานเซิ่นละลาย

 

“มา บอกมาเลยว่าจะกินอะไร ถึงฝีมือทำอาหารของฉันจะห่วย แต่ฉันก็จะทำให้เธอกินเอง” หานเซิ่นพูดพร้อมกับจูงมือซีโร่กับเข้าไปในห้อง

 

หานเซิ่นพูดความจริงออกไป ฝีมือทำอาหารของเขาค่อนข้างแย่ สิ่งที่เขาทำเป็นก็คือเนื้อย่างกับสตูเนื้อ แต่ถ้าวัตถุดิบที่เขามีไม่สามารถใช้ 2 วิธีนี้ทำได้ เขาก็จะกินมันแบบดิบๆเลย

 

หานเซิ่นย่างเนื้อกุ้งสดๆให้ซีโร่ ซีโร่นั่งเอามือเท้าคางมองดูหานเซิ่นทำอาหารอย่างใจจดใจจ่อ หลังจากที่หานเซิ่นย่างเนื้อกุ้งเสร็จ เขาก็ราดมันด้วยน้ำซอสสูตรพิเศษ จากนั้นเขาก็ป้อนซีโร่ ซีโร่อ้าปากและกินมันอย่างรวดเร็ว หลังจากกินเนื้อกุ้งเข้าไปเต็มคำ แววตาของเธอก็เต็มไปด้วยความปริติยินดี

 

เมื่อหานเซิ่นมองเธอ เขารู้สึกเสียใจเพราะที่ผ่านมา เขาไม่ได้ดูแลเธอเลย ตอนนี้ซีโร่ยังใส่เสื้อผ้าที่เขาเคยซื้อให้เธอเมื่อนานมาแล้ว สภาพมันดูเหมือนกับชุดที่เธอใส่ในตอนแรก สีของมันซีดไปหมดแล้ว

 

หลังจากที่พวกเขากินเสร็จ หานเซิ่นก็ตัดสินใจไปซื้อชุดใหม่ให้กับซีโร่ เขาพาซีโร่ไปร้านที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเทพธิดา หลังจากที่เธอเปลี่ยนชุดแล้ว เธอก็ดูน่ารักเหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป

 

“นี่สิเด็กสาววัยรุ่นก็ควรจะต้องแต่งตัวแบบนี้” หานเซิ่นพูด

 

ในตอนนี้หานเซิ่นตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทิ้งให้ซีโร่อยู่คนเดียวอีกต่อไป เพราะนอกจากเขาแล้ว เธอก็ไม่มีใครเป็นที่พึ่งได้อีก ที่สำคัญตอนนี้เขารู้ว่าเขาแข็งแกร่งกว่าเธอมาก ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องหลีกเลี่ยงเธอ

 

เขาพาซีโร่ไปที่ปราสาทคริสตัล พวกเขาออกล่ามอนสเตอร์กลายพันธ์ด้วยกัน พวกเขาฝึกและทำความเข้าใจวิชาดาบคู่ด้วยกัน ขณะที่หานเซิ่นกำลังเดินทางใต้ทะเลอย่างอิสระ เขาก็พบว่าเมืองสปิริตใต้ทะเลอยู่ด้านหน้า หานเซิ่นไม่กล้าที่เข้าไปใกล้เมืองสปิริต มอนสเตอร์แถวนี้อยู่กันเป็นฝูงใหญ่ ถ้าเขาอยากจะล่ามอนสเตอร์ระดับสูง เขาควรจะไปหาจุดอื่น

 

ซีโร่กำลังนั่งเงียบๆอยู่ที่มุม เธอนั่งเอามือเท้าคางมองหานเซิ่นฝึกวิชาดาบคู่เหมือนปรกติที่เธอมักจะทำ เธอเอาแต่นั่งมองหานเซิ่นอย่างเดียว โดยไม่สนใจหิมะเจ้าเสน่ห์ที่หานเซิ่นเรียกให้มาเป็นเพื่อนคุย

 

หลังจากที่เดินทางใต้ทะเลมาได้ 3-4 วัน หานเซิ่นก็เห็นแมงกะพรุนที่กำลังส่องแสงเหมือนกับโคมไฟขนาดใหญ่ เมื่ออยู่ในน้ำมันดูมีชีวิตชีวาและงดงามมาก

 

‘ดูแล้วมันน่าจะเป็นมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ แต่ส่วนมากมันจะอยู่กันเป็นกลุ่ม ยากมากที่จะเจอแบบอยู่ตัวเดียว ลองดูหน่อยแล้วกันว่าเราจะล่ามันได้ไหม’ หานเซิ่นคิด เขาเรียกวิญญาณอสูรชุดเกราะสีทองและกรีฟการ์กอยออกมา จากนั้นเขาก็ว่ายน้ำตรงไปที่แมงกะพรุนทันที

 

แม้จะไม่มีมอนสเตอร์ตัวอื่นอยู่รอบๆ แต่หานเซิ่นก็ยังเรียกชุดเกราะและกรีฟการ์กอยออกมาป้องกันไว้ก่อน ต่อให้แมงกะพรุนเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ หานเซิ่นก็คิดว่าเขามีพลังพอที่จะป้องกันตัวได้ มันไม่ยากสำหรับเขาที่จะหนีกลับไปที่ปราสาทคริสตัล

 

เนื่องจากหานเซิ่นว่ายน้ำค่อนข้างเร็ว ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของกระแสน้ำ จนน่าจะทำให้พวกมอนสเตอร์สังเกตเห็นได้ แต่แมงกะพรุนที่ดูเหมือนกับโคมไฟขนาดใหญ่ก็ยังเคลื่อนที่อย่างช้าๆ ราวกับว่ามันไม่ได้สังเกตเห็นหานเซิ่นเลย

 

“ดูแล้วแมงกะพรุนตัวนี้ไม่ฉลาดเท่าไหร่ มันไม่มีทางเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงแน่” หานเซิ่นเข้าไปใกล้แมงกะพรุนโดยไม่ได้เรียกวิญญาณอสูรเฟอเรทโกสพาวออกมา เขาเข้าไปใกล้ๆ และก็ชกไปที่แมงกะพรุน

 

กรงเล็บเฟอเรทโกสพาวมีพิษ ถึงหานเซิ่นจะไม่ได้กลัวพิษ แต่ถ้าเกิดเนื้อของมอนสเตอร์ติดพิษจะทำให้รสชาติของมันแย่ลง หานเซิ่นจึงตัดสินใจใช้พลังหยินในการฆ่าแมงกะพรุนแทน

 

แมงกะพรุนมีลักษณะโปร่งใส ตัวของมันดูนุ่มนิ่มมาก หมัดของหานเซิ่นกำลังชกทะลุเข้าไปในตัวของมัน

 

แต่ทันใดนั้นหน้าของหานเซิ่นก็บิดเบี้ยว เขารู้สึกว่าหมัดของเขาชกลงไปในโคลน ตอนนี้เขาสูญเสียเรี่ยวแรงไปทั้งหมด และพลังหยินก็ใช้กับมันไม่ได้ผลด้วย

 

หานเซิ่นต้องการดึงหมัดกลับมา แต่เขาก็ตะหนักว่าหมัดของเขาถูกร่างกายของแมงกะพรุนตรึงเอาไว้แล้ว เขาไม่สามารถดึงมือกลับมาได้ ไม่ว่าเขาจะดึงทิศทางไหนหรือใช้แรงมากแค่ไหนก็ตาม

 

แมงกะพรุนใช้หนวดของมันพันตัวหานเซิ่นเอาไว้และก็บีบรัดเขา หานเซิ่นรู้สึกว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลออกมาจากร่างกายของแมงกะพรุน ทำให้ร่างกายของเขาชักกระตุก และชาจนเคลื่อนไหวไม่ได้ ตอนนี้หานเซิ่นไม่สามารถควบคุมร่างกายได้แล้ว