ในตอนแรกลูกม้าสีแดงยังลังเลที่จะเข้ามา แต่หลังจากที่มันเดินวนไปวนมาอยู่สักพัก มันก็รู้ว่าน่าจะไม่มีอันตราย มันค่อยๆเดินเข้าไปหาหานเซิ่น

 

แม้หานเซิ่นต้องการจะลักพาตัวลูกม้าสีแดง แต่เขาก็ไม่ได้เร่งรีบ เขากะรอให้ลูกม้าลดความระวังตัวถึงที่สุดจริงๆ เขามองดูมันเดินมาอยู่ใกล้ๆ เขาพยายามโบกมือและทำทีเป็นมิตรกับมันให้มากที่สุด

 

เมื่อความกลัวของมันหายไปจนหมดแล้ว มันก็เดินเข้ามาใกล้หานเซิ่นและพยายามดมกลิ่นของเขา

 

หานเซิ่นเริ่มรู้สึกลังเลแล้วตอนนี้ เขาไม่แน่ใจว่าควรจะพาตัวมันไปเลยดีรึเปล่า เพราะตอนนี้มันน่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะจับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่อายุแค่นี้จริงๆรึเปล่า

 

ที่สำคัญลูกม้าสีแดงดูจะประหม่าและวิตกกังวลเล็กน้อย ส่วนม้าตัวอื่นๆก็มองมาที่หานเซิ่นด้วยความบ้าคลั่ง ถ้ามันสามารถใช้สายตาฆ่าคนได้ ป่านี้หานเซิ่นคงจะตายไปแล้ว

 

แต่ดูเหมือนจิ้งจอกสีเงินจะไม่ค่อยพอใจ มันกระโดดไปที่ตักของหานเซิ่น และพยายามส่งเสียงขู่ลูกม้าสีแดง นี่ทำให้หานเซิ่นรู้สึกไม่ดี เขากลัวว่าจิ้งจอกสีเงินจะทำให้ลูกม้าสีแดงกลัว ดังนั้นเขาเลยเอามันวางลงบนพื้น

 

แต่ลูกม้าสีแดงก็ไม่ได้กลัว หลังจากที่มันเดินเข้ามาใกล้อีก 2-3 ก้าว มันก็จ้องมองกลับไปที่จิ้งจอกด้วยแววตาที่เอาเรื่องเช่นเดียวกัน ตอนนี้ดูมันจะมีความสุขมาก ลูกม้าสีแดงเข้าไปใกล้หานเซิ่น และก็เอาหัวของมันไปถูกับขาของหานเซิ่น

 

แต่นี่ทำให้จิ้งจอกสีเงินโกรธ ถ้าหานเซิ่นไม่ทำอะไรสักอย่าง มันอาจจะถูกจิ้งจอกปล่อยไฟฟ้าใส่ได้

 

หานเซิ่นใช้มือลูบตัวของลูกม้าสีแดง ลูกม้าอยู่นิ่งๆให้หานเซิ่นสัมผัสได้ตามใจชอบ มันดูจะมีความสุขที่หานเซิ่นลูบตัวของมัน

 

แต่เมื่อหานเซิ่นสัมผัสตัวมัน พวกเพกาซัสก็จ้องมองมาที่เขาด้วยความโกรธมากกว่าเดิม พวกมันเริ่มกระพือปีก จากนั้นมันก็บินขึ้นไปบนฟ้า เนื่องจากพวกมันมีจำนวนมาก ทำให้มันบดบังแสงอาทิตย์จนเกือบหมด

 

“เด็กดี ให้ฉันกอดแกซะดีดี” หานเซิ่นกอดลูกม้า ซึ่งมันก็ไม่ได้ขัดขืนเลย จริงๆแล้วดูมันจะมีความสุขมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

 

แม้ตอนนี้มันจะดูผ่อนคลายและไม่ระมัดระวังตัว แต่หานเซิ่นก็ยัง 2 จิต 2 ใจ ตอนนี้คือช่วงที่เหมาะสมที่สุดแล้วที่เขาจะลักพาตัวมันไป แต่เขาไม่รู้ว่าราชาเพกาซัสจะปล่อยให้เขาหนีไปพร้อมกับตัวประกันได้ง่ายๆรึเปล่า ถ้าเกิดพวกมันตัดสินใจเข้ามาโจมตีเขา แบบนั้นเขาก็น่าจะเสร็จพวกมันอย่างแน่นอน

 

ในที่สุดหานเซิ่นก็ตัดสินใจที่จะไม่ลงมือทำอะไร เขาปล่อยให้ลูกม้าสีแดงนอนเล่นอยู่ใกล้ๆเขา มันดูไร้เดียงสาจริงๆ

 

แต่หานเซิ่นก็รู้ว่ายังไงมันก็คงไม่มีพฤติกรรมอย่างนี้ไปตลอดแน่ เมื่อมันเติบโตขึ้น มันก็ไม่น่าจะต่างจากเพกาซัสตัวอื่นๆที่มีสัญชาตญาณก้าวร้าว

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อยู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงอันตราย หัวใจของเขาเต้นรัว หานเซิ่นคิดว่าลูกม้าอาจจะคลั่งขึ้นมารึเปล่า

 

หานเซิ่นขยับถอยห่างออกมาและก็จ้องมองมัน ซึ่งลูกม้าสีแดงก็ยังทำตัวน่ารักอยู่ แต่อีกไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีสิ่งดูเหมือนกับหนวดแทงขึ้นมาจากพื้นดิน

 

หนวดเคลื่อนไหวเร็วมาก แต่ดูเหมือนมันจะพุ่งเข้าไปหาลูกม้าสีแดงมากกว่า หานเซิ่นปฏิกิริยาไว เขารีบกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที

 

ลูกม้าสีแดงผู้โชคร้าย ถึงมันจะเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่แข็งแกร่ง แต่มันเพิ่งจะเกิดมาได้ไม่นาน มันยังอ่อนต่อโลกมาก ตอนนี้มันถูกหนวดจำนวนมากล็อคไว้แน่น

 

จากนั้นทุ่งหญ้าตรงที่หานเซิ่นอยู่ก็แย่งออกเป็น 2 ฉีก มันเป็นภาพที่น่ากลัว ตอนนี้หนวดกำลังลากลูกม้าลงไปในหลุม

 

ลูกม้าสีแดงพยายามขัดขืนสุดชีวิต ตอนนี้ตัวของมันส่องแสงสีแดงออกมา แสงสีแดงฉีกหนวดเป็นเป็นชิ้นๆ จากนั้นมันก็ล่วงลงไปบนพื้น แต่ก็มีหนวดอันอื่นๆพุ่งเข้ามาเพื่อจับตัวลูกม้ามากขึ้น

 

หานเซิ่นมองลงไปในหลุม และเขาก็เห็นอะไรบางอย่างสีแดงอยู่ในนั้น ฟันของมันแหลมคม หานเซิ่นยังดูไม่ออกว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนกันแน่

 

“ถึงว่าทำไมพวกเพกาซัสกับหมาป่าถึงไม่กล้าเข้ามาหาเรา เพราะมันมีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอยู่ข้างล่างนี่เอง”

หานเซิ่นเห็นลูกม้าสีแดงเกือบจะถูกลากเข้าไปในปากของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านล่างแล้ว เขาขมวดคิ้วและรีบเรียกเร็กซ์สไปค์เพลิงอัคคีออกมา จากนั้นเขาก็รีบกวัดแกว่งมันทันที

 

เปลวไฟอันทรงพลังของเร็กซ์สไปค์เพลิงอัคคีเผาไหม้หนวดทุกอันที่มาสัมผัสกับมัน พวกมันถูกเผาจนเป็นถ่านอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันช่วยให้ลูกม้ารอดพ้นจากการถูกเขมือบ

 

แต่เนื่องจากลูกม้าไม่มีความสามารถในการบิน ทำให้มันถูกหนวดจับตัวไว้อีกแล้ว

 

หานเซิ่นต้องลงไปช่วยมัน และรีบอุ้มมันบินขึ้นไปบนอากาศ มอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดินดูจะประหลาดใจมาก หานเซิ่นไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้สนใจลูกม้าสีแดงมากขนาดนั้น ทั้งๆที่มีทั้งหานเซิ่นและจิ้งจอกสีเงินอยู่ใกล้ๆด้วย แต่ดูเหมือนมันจะเล็งไปที่ลูกม้าสีแดงเป็นหลัก

 

หานเซิ่นอุ้มลูกม้าสีแดงบินหนีไปห่างๆ มอนสเตอร์ลึกลับส่งเสียงคำรามที่ดูน่ากลัวออกมา ซึ่งทำให้พื้นสั่นสะเทือนไปหมด หนวดจำนวนมากพุ่งขึ้นมาจากพื้น ในที่สุดมอนสเตอร์ที่อยู่ด้านล่างมันก็โผล่ขึ้นมา

 

มันเป็นหนอนที่ดูเหมือนกับตะขาบขนาดใหญ่ ตอนนี้ตัวของมันโผล่ออกมาจากพื้นดินแค่บางส่วนเท่านั้น แต่มันก็ใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ตัวของมันโผล่ออกมาจากหลุมหลายสิบเมตร บนหลังของมันมีหนวดอยู่เป็นจำนวนมาก

 

หนวดบนหลังของมันพุ่งเข้ามาโจมตีไวมาก มันไวยิ่งกว่าปีกเลือดศักดิ์สิทธิเบอร์เซิร์กของหานเซิ่น แต่ด้วยเซเว่นทวิสต์ทำให้หานเซิ่นสามารถหลุดการโจมตีจากหนวดของมอนเสอตร์ได้่อย่างไม่ยากเย็น จากนั้นหานเซิ่นก็ปลดปล่อยพลังจากเร็กซ์สไปค์เพลิงอัคคีออกมา เขาตัดหนวดจำนวนมากของมอนสเตอร์ตัวนี้ด้วยการโจมตีที่รุนแรง

 

ตอนนี้เพกาซัสบินขึ้นมาบนท้องฟ้าหมดแล้ว พวกมันรีบพุ่งเข้ามา แต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่ได้โกรธหานเซิ่นแล้ว พวกมันพยายามจะปกป้องหัวหน้าของมัน พวกมันบินตรงเข้าใส่มอนสเตอร์ที่โผล่ออกมาจากใต้ดินโดยไม่เกรงกลัว

 

หนวดของมอนสเตอร์เกิดใหม่ได้เรื่อยๆ เพกาซัสที่พุ่งลงไปต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดิน ถูกหนวดจำนวนมากล็อคตัวเอาไว้ พวกเพกาซัสถูกฉีกปีกออกแบบง่ายๆ ตอนนี้เลือดของพวกเพกาซัสสาดกระจายไปทั่วบริเวณ

 

ร่างกายของมอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดินมีขนาดใหญ่โตและแข็งแกร่งมาก ตัวของมันยาวอย่างน้อยๆก็ 100 เมตร เปลือกของมันมีสีม่วงคล่ำ และขาเล็กๆของมันมีจำนวนนับไม่ถ้วนซ่อนอยู่ใต้พื้นดิน

 

ตอนนี้มอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดินยกตัวขึ้นมา หนวดของมันกำลังเต้นระบำอยู่ในอากาศ พวกเพกาซัสเริ่มล่วงลงไปทีละตัว 2 ตัว พวกมันถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มอนสเตอร์ที่เหมือนตะขาบพยายามจะไล่ตามลูกม้าสีแดงที่อยู่ในอ้อมแขนของหานเซิ่น

 

“ทำไมไอ้เจ้านี่ถึงได้จงใจเล่นงานลูกม้าตัวนี้ถึงขนาดนั้น? มันจะต้องมีอะไรที่พิเศษแน่”

หานเซิ่นประหลาดใจเมื่อเห็นเช่นนี้ ตอนนี้เขามีแผนที่จะลักพาตัวลูกม้าสีแดงไป ดังนั้นเขาเลยใช้เซเว่นทิวสต์หนีไป ขณะที่ใช้เร็กซ์สไปค์เพลิงอัคคีตัดหนวดของมอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดินไปตลอดทาง

 

จู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากระยะไกล เจ้าของเสียงร้องก็คือราชาเพกาซัส ตัวของมันถูกก้อนเมฆบดบังเอาไว้ ดูเหมือนมันจะอยู่ในสภาพพร้อมต่อสู้ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความโกรธของมัน