หานเซิ่นใช้วิธีการง่ายๆที่เรียนรู้มาจากโรงเรียนปลุุกคนอื่นที่เหลือ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีไหนได้ผลเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมจูถิงถึงได้ภูมิใจในยาของเขานัก

 

“เสียเวลาเปล่า ถ้าไม่ได้ยาถอนพิษของผมละก็ พวกเราจะไม่มีทางตื่นขึ้นมา และถ้าพวกเขาไม่ตื่นขึ้นมาภายใน 3 วัน พวกเขาก็จะหลับไปตลอดการ ซึ่งถึงตอนนั้นแม้จะได้ยาถอนพิษมันก็ไม่ทันแล้ว” แม้จูถิงจะมีหน้าตาที่ยับเยิน แต่เขาก็กำลังยิ้มอย่างมีความสุข

 

สิ่งที่จูถิงกำลังกลัวอยู่ก็คือหานเซิ่นไม่ต้องการอะไรจากเขาอีกแล้ว ตราบใดที่หานเซิ่นยังต้องการตัวเขาอยู่ เขาก็ยังคงปลอดภัย

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นนิ่งเงียบ จูถิงก็พูดต่อ “แล้วก็อย่าพยายามหายาถอนพิษด้วย เพราะมันเสียเวลาเปล่า ของสำคัญแบบนั้นผมไม่มีทางพกมันมาด้วย”

 

“นายคิดว่าฉันสนหรอที่คนพวกนี้จะเป็นหรือตาย?” หานเซิ่นหันมามองจูถิง

 

“แน่นอนว่าคุณอาจจะไม่สน แต่พวกเขาล้วนแต่เป็นคนของหนิง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำให้พวกเขาหมดสติแทนที่ใช้ยาพิษฆ่าพวกเขาไปเลย เพราะถ้าพวกเขาทั้งหมดตายอยู่ที่นี่ คุณจะเป็นคนที่หนิงเยวี่ยสงสัยที่สุด คุณคิดว่าหนิงเยวี่ยจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆอย่างงั้นหรอ?”

 

“เหมือนนายจะเตือนฉันเรื่องหนึ่งนะ” หานเซิ่นพยักหน้า พร้อมกับเรียกมีดวิญญาณอสูร และเดินตรงเข้าไปหาจูถิง

 

“คุณคิดจะทำอะไร? ไม่ได้ยินที่ผมพูดหรอ?” จูถิงช็อคทันที เขากลัวว่าจะถูกหานเซิ่นฆ่า

 

แต่กระนั้นข้อต่อของจูถิงก็เคลื่อนไปหมดแล้ว ทำให้เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้

 

“ตราบใดที่ไม่มีใครรอดชีวิตกลับไปสักคน หนิงเยวี่ยก็จะไม่รู้ว่าพวกเขาตายเพราะฉัน” หานเซิ่นพูด

 

“หยุดก่อน ถ้าคุณฆ่าผมไปมันจะมีประโยชน์อะไร? หนิงเยวี่ยเป็นคนที่ฉลาด ถึงเขาจะไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็จะสงสัยคุณเป็นอันดับแรก การฆ่าผมยิ่งจะทำให้เรื่องร้ายกว่าเดิม แต่ถ้าคุณช่วยชีวิตพวกเขาได้ ไม่ใช่แค่หนิงเยวี่ย แต่พวกเขาทั้งหมดจะเป็นหนี้คุณ คุณไม่คิดว่าแบบนี้ดีกว่าหรอ? ทำไมคุณยังต้องการจะฆ่าผม?” จูถิงเริ่มสงสัยแล้วว่าหานเซิ่นยังสติดีอยู่หรือเปล่า เรื่องแค่นี้ทำไมเขาถึงคิดไม่ได้

 

“ก็เพราะฉันไม่ชอบหน้านาย เหตุผลนี้ยังไม่พออีกหรอ?” หานเซิ่นใช้มีดฟันไปที่คอของจูถิง

 

“หยุดก่อน… คุณต้องการอะไร? บอกมา ผมจะให้หมดทุกอย่าง..”

จูถิงรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ซวยที่สุด เขารู้สึกแย่มากที่ต้องมาเจอกับคนอย่างหานเซิ่นที่ดูไร้เหตุผล

 

“งั้นส่งลูกธนูมาให้ฉัน” หานเซิ่นพูด

 

“ลูกธนูไหน?” จูถิงแกล้งทำเป็นงง แต่เขารู้สึกช็อค

 

จูถิงมีลูกธนูวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิ เขาหวงมันมากเหมือนกับสมบัติล้ำค่า และไม่ค่อยได้ใช้มันมากนัก ที่สำคัญลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิก็หายากกว่าวิญญาณอสูรคันธนูเลือดศักดิ์สิทธิ มีนักธนูจำนวนมากที่ใฝ่ฝันอยากจะได้ลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิมาครอบครอง แต่พวกเขาทำก็ไม่ได้ จูถิงโชคดีมากที่ได้ลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิมา

 

ในตอนที่พวกเขาได้รับอันตรายจากหอยทาก จูถิงเรียกวิญญาณอสูรลูกธนูออกมา แต่เขาไม่ได้ยิง เขากลัวว่าลูกธนูจะพัง ถ้ายิงไปโดนกระดองของหอยทาก

 

หลังจากที่พวกเขาปลอดภัยแล้ว จูถิงก็รีบเก็บวิญญาณอสูรของเขาทันที เขาน่าจะถือมันไว้ประมาน 10 วินาทีเท่านั้น จูถิงไม่อยากจะเชื่อว่าในสถานการณ์ที่ตึงเครียดขนาดนั้น หานเซิ่นจะมองเห็นลูกธนูของเขา และรู้ว่ามันเป็นลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิ

 

หานเซิ่นจับหูของจูถิง เขาดึงมันและเตรียมที่จะตัดมัน

“ก็ได้ โอเค คุณเอามันไปได้เลย” จูถิงกรีดร้องออกมาทันที

 

“รีบๆส่งมา ถ้านายยังกล้าพูดมากอีก…” หานเซิ่้นพูด เขายังไม่ยอมปล่อยหูของจูถิง

 

จูถิงต้องการจะถามว่าถ้าเขาให้ลูกธนูไปแล้ว หานเซิ่นจะยอมปล่อยเขาหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นสีหน้าของหานเซิ่น รวมถึงมีดที่อยู่ใกล้หูของเขา จูถิงก็เลิกล้มความคิดนี้ไป เขารีบโอนวิญญาณอสูรลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิให้หานเซิ่นทันที

 

“ซวยจริงๆที่ต้องมาเจอคนอย่างคุณ” จูถิงพูดออกมาอย่างขมขื่น

 

“ได้รับวิญญาณอสูรโบนี่ฟิชเลือดศักดิ์สิทธิ” หานเซิ่นได้ยินเสียงว่าได้วิญญาณอสูร

 

วิญญาณอสูรลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด หานเซิ่นแอบฉลองอยู่ในใจ เพราะเขายังไม่เคยได้วิญญาณอสูรลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิมาก่อน เขาเลยไม่สามารถใช้ความสามารถด้านธนูได้อย่างเต็มที่

 

“คุณหาน ผมให้สิ่งที่คุณต้องการแล้ว คุณจะปล่อยผมไปได้รึยัง?”

จูถิงมองหานเซิ่น และถามอย่างกังวล เขาไม่รู้ว่าหานเซิ่นกำลังคิดอะไรอยู่

 

“ฉันบอกหรอว่าจะปล่อยนายไป?” หานเซิ่นพูด

 

“พวกเราตกลงแลกวิญญาณอสูรลูกธนูกับชีวิตของผมไม่ใช่หรอ? คุณจะกลับคำพูดไม่ได้นะ” จูถิงพูด และแอบด่าหานเซิ่นอยู่ในใจ

 

“นายใช้มันแลกกับชีวิต ไม่ใช่อิสระ” คำพูดของหานเซิ่นทำให้จูถิงรู้สึกหมดหวัง

 

“หมายความว่าไง?” จูถิงมองหานเซิ่นด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก

 

หานเซิ่นไม่ตอบ แต่จัดข้อต่อของจูถิงให้เข้าที่ เสียงลั่นของกระดูก ทำให้จูถิงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว

 

“ไปทำยาและก็ทำให้พวกเขาตื่นขึ้นมา” หานเซิ่นพูดกับจูถิง และเรียกวิญญาณอสูรธนูเลือดศักดิ์สิทธิออกมา พร้อมกับวิญญาณอสูรลูกธนูที่เขาพึ่งจะได้มา และลองทดสอบมันดู

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นเอาธนูออกมายิงเล่น จูถิงก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที และล้มเลิกความคิดที่จะหนี

 

หานเซิ่นหันธนูเล็งไปที่จูถิง แค่มองดูหานเซิ่น เขาก็รู้สึกว่าลูกธนูพุ่งออกมาได้ตลอดเวลา

 

ถ้าดูจากตำแหน่งที่หานเซิ่นอยู่ ถ้าเขายิงลูกธนูออกมา จูถิงจะตายในทันที

 

“เอ่อ พวกเราตกลงกันแล้วนะว่าลูกธนูแลกกับชีวิต ถ้าพวกเขาตื่น พวกเขาก็จะเอาตัวผมไปให้หนิงเยวี่ย ถึงตอนนั้นผมก็ตายอยู่ดี” จูถิงอธิบาย

 

หานเซิ่นไม่พูดอะไร แต่ยังเล็งธนูไปที่จูถิง จูถิงรีบเอาขวดเล็กๆออกมาหลายขวด และก็เอาผงที่อยู่ในขวดมาผสมกันในสัดส่วนที่พอเหมาะ จากนั้นเขาก็เปามันไปที่จมูกของคนที่สลบอยู่