ซินเสวียนเองก็เลือกดูหานเซิ่นเช่นเดียวกัน หยางม่านลี่เป็นลูกน้องคนสนิทของเธอ และยังเป็นเพื่อนของเธอด้วย เธอรู้ฝีมือของหยางม่านลี่ดีอยู่แล้ว

 

สิ่งที่ซินเสวียนต้องการจะเห็นคือความก้าวหน้าของหานเซิ่น และความสามารถทั้งหมดของเขาว่าดีพอจะเป็นหัวหน้าของหัวพิเศษได้หรือไม่ ที่ผ่านมาเธอได้ศึกษาข้อมูลและวิเคราะห์ความสามารถของหานเซิ่นมาพอสมควรแล้ว เเละเธอก็ต้องประหลาดใจ

 

เขามาจากครอบครัวธรรมดาๆ แต่เขากับมาได้ไกลถึงขนาดนี้ คนส่วนมากจะคิดว่าเขามีเธอค่อยช่วยเหลือ แต่ซินเสวียนรู้ตัวดีว่าที่เขามาได้ไกลถึงขนาดนี้ เพราะความสามารถของเขาเองล้วนๆ ผลงานของเขาสร้างชื่อให้เธอด้วยซ้ำ

 

ถ้าซินเสวียนไม่ได้สะกดจิตเขาเพื่อถามความจริง เธอจะเชื่ออย่างสนิทใจว่าหานเซิ่นคือดอลลาร์

 

“ถึงม่านลี่จะแข็งแกร่ง แต่เธอไม่ใช่ผู้นำที่ดี หานเซิ่นยังมีความเป็นผู้นำดีกว่าเธอด้วยซ้ำ”

ซินเสวียนถอนหายใจ ตำแหน่งหัวหน้าไม่ได้เป็นกันได้ง่ายๆ มันเป็นตำแหน่งที่ต้องแบกรับความกดดันจากเบื้องบน และยังต้องสร้างความเชื่อมั่นให้กับลูกน้องได้ด้วย

 

ถ้าซินเสวียนเลือกได้ เธอจะเลือกเป็นแค่ทหารธรรมดาที่มีหน้าที่สู้อย่างเดียว เนื่องจากการที่เธอต้องมาอยู่ในตำแหน่งนี้ เธอต้องแบกรับความรับผิดชอบต่างๆไว้บนไหล่ของเธอ

 

“หวังว่าเขาจะไม่ทำให้เราผิดหวัง” ซินเสวียนไม่ต้องการให้หานเซิ่นแพ้ เพราะถ้าหยางม่านลี่ได้เป็นหัวหน้า เธออาจจะทำให้หน่วยตกอยู่ในวิกฤติ ในความคิดของเธอ หานเซิ่นเป็นคนที่รับมือกับปัญหาต่างๆของหน่วยได้ดีกว่า

 

เมื่อการทดสอบเริ่มขึ้น ความสนใจของซินเสวียนทั้งหมดก็อยู่ที่หานเซิ่น ตอนนี้เธอไม่สามารถละสายตาจากเขาได้

 

“ว้าว เซิ่น มันสุดยอดจริงๆ!” ซูเสี่ยวเฉียวอุทานออกมา เขาเคยดูวิดีโอของคนเก่งๆมามากมาย แต่เขายังไม่เคยเห็นใครทำได้แบบนี้มาก่อน

 

โดยปรกติแล้ว ไม่ว่านักธนูจะเร็วขนาดไหนก็ต้องมีเวลาหยุดชะงักบ้าง เช่นเวลาใส่ลูกธนู แต่ทว่าซูเสี่ยวเฉียวไม่เห็นหานเซิ่นหยุดเลย การเคลื่อนไหวของเขาไหลลื่นไม่ติดขัด ทุกๆก้าวที่เขาเดินไปข้างหน้า ลูกธนูจะบินออกไปปักทะลุตัวของนกสีดำราวกับสายฟ้า

 

ลูกธนูพวกนั้นราวกับมีชีวิต ไม่ว่านกสีดำจะอยู่ตรงไหน ลูกธนูจะพุ่งไปปักทะลุตัวมัน แม้จะต้องเจอกับความมืดในป่า เขาก็ไม่พลาด แม้ว่าจะเจอกับฝูงนกสีขาวและดำปนๆกัน ลูกธนูก็สามารถพุ่งเข้าปักทะลุตัวนกสีดำได้โดยไม่ทำให้นกสีขาวบาดเจ็บเลยแม้แต่ตัวเดียว

 

ลูกธนูบางลูกเหมือนกับถูกยิงออกไปอย่างไร้จุดหมาย แต่มันกับไปถูกตัวนกสีดำที่ซ่อนตัวอยู่ในต้นไม้

 

ซูเสี่ยวเฉียวรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังดูหนังอยู่ มันเป็นหนังแอคชั่นที่ทำให้เขารู้สึกเร้าร้อน เขาอยากจะเข้าไปร่วมกับเพื่อนของเขา

 

“นี่มันน่ามหัศจรรย์มาก.. ไม่อยากจะเชื่อเลย…” ซูเสี่ยวเฉียวกำหมัดแน่น เขารู้สึกดีใจไปกับเพื่อนของเขา

 

ซินเสวียนดูจะช็อคยิ่งกว่าซูเสี่ยวเฉียว ถึงเธอจะไม่ได้เป็นนักธนู แต่สายตาของเธอนั้นดีกว่าซูเสี่ยวเฉียว ดังนั้นเธอจึงมองรายละเอียดในจุดที่ซูเสี่ยวเฉียวมองไม่เห็นได้

 

ตั้งแต่เกมเริ่มจนถึงตอนนี้ ซินเสวียนยังไม่เห็นหานเซิ่นยิงพลาดเลย

 

เขาไม่เคยทำให้นกสีขาวต้องบาดเจ็บ บางครั้งซินเสวียนยังไม่ทันมองเห็นนกสีดำเลยด้วยซ้ำ แต่ลูกธนูก็ถูกยิงออกๆไปแล้ว ลูกธนูบางลูกจะเคลื่อนที่ช้ากว่าลูกอื่นๆ แต่มันจะไปถูกตัวนกสีดำที่บินมาพอดีทุกครั้ง ถ้ามันเกิดขึ้นแค่ 2-3 ครั้งก็ไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ แต่นี่มันเกิดขึ้นรัวๆ ทำให้ซินเสวียนต้องอ้าปากค้าง

 

“การคาดการณ์ สายตาและความสามารถด้านธนูของเขามันเหนือมนุษย์มาก” ซินเสวียนต้องยอมรับว่าหานเซิ่นเกิดมาเพื่อเป็นนักธนูอย่างแท้จริง

 

สิ่งที่เขามีมากกว่าความแม่นยำก็คือการคาดการณ์ ซึ่งมันทำให้เขามาถึงจุดนี้ได้

 

ถ้าซินเสวียนต้องบรรยายความสามารถด้านธนูของหานเซิ่นล่ะก็ เธอจะบอกว่าเขาใช้สมองในการยิงลูกธนูแต่ละลูกออกไป

 

คนเราสามารถฝึกฝนความแม่นยำและความแข็งแกร่งได้ แต่การคาดการณ์ และการวิเคราะห์มันฝึกกันได้ยาก

 

หานเซิ่นเดินไปตามเส้นทางเรื่อยๆ โดยไม่มีข้อผิดพลาดเลย

 

“นี่ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย…” ซูเสี่ยวเฉียวเบิกตากว้าง เมื่อเขาเห็นว่าทางออกมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว ตอนนี้เขายังไม่เห็นหานเซิ่นยิงพลาดเลยสักครั้ง แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าหานเซิ่นจะสังเกตเห็นนกสีดำหมดทุกตัวรึเปล่า ถ้าเขาฆ่ามันได้หมด เมื่อเขาถึงทางออกเขาจะได้ระดับ S

 

แม้แต่ซินเสวียนก็มีอาการเดียวกับซูเสี่ยวเฉียว ถึงหยางม่านลี่จะเก่งมาก ปรกติหล่อนจะได้ระดับ A ทุกครั้ง แต่ถ้าหานเซิ่นได้ระดับ S หยางม่านลี่จะแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

 

ผลลัพธ์นี้ถือว่าเป็นผลดีกับตัวเธอและหานเซิ่น ถึงเธอจะได้เป็นหัวหน้า แต่การตัดสินใจของเธออาจจะนำมาซึ่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ แต่ถ้าหานเซิ่นสามารถเอาชนะหยางม่านลี่ได้อย่างราบคาบ เธอก็จะไม่มีข้อโต้แย้งอะไรอีก