หลังจากที่หานเซิ่นกลับมาที่เมืองเทพธิดา หลูฮุยและผู้ครองดินแดนทางเหนือ หวงยวิ๋นหลง ได้ส่งคนมาหาเขา พวกเขาหวังว่าจะได้ร่วมมือกับหานเซิ่นในการล่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่นๆต่อไป

 

หานเซิ่นไม่ได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธ เขาพูดเพียงว่า “สักวันจะได้ร่วมมือกัน”

 

แม้แต่ฟิลิปก็ยังเดินทางมาพบหานเซิ่น เพื่อดูว่าเขาพอมีโอกาสที่จะได้เข้าร่วมทีมของหานเซิ่นรึเปล่า

 

แม้ซีซิวเหวินจะไม่ต้องการก้มหัวให้หานเซิ่น แต่พ่อของเขาก็สั่งให้เขาไปหาหานเซิ่นเพื่อขอเข้าร่วมทีมด้วย

 

ในตอนนี้คนที่ดูจะยุ่งที่สุดก็คือหยางม่านลี่ เนื่องจากหานเซิ่นเป็นหัวหน้าแค่ในนามเท่านั้น จริงๆแล้วเขาแทบไม่ได้ทำงานทำการเลย งานในฐานะหัวหน้าทั้งหมดของเขาจึงเป็นหน้าที่ที่หยางม่านลี่ต้องจัดการ ดังนั้นเธอจึงเป็นคนที่ต้องค่อยรับหน้าพวกคนที่จะมาขอเข้าร่วม ยิ่งกว่านั้นเธอยังมีหน้าที่ในการรับผิดชอบกองกำลังเทพธิดาด้วย นี่ยังไม่ร่วมกับหน้าที่ของหน่วยพิเศษอีก ทำให้เธอแทบไม่มีเวลาทำอะไรเลย

 

“ไม่ว่านายจะเป็นผู้ครองเมืองหรือหน้าหัวอะไรก็ตาม แต่นายก็ควรจะทำอะไรบ้าง” มันยากมากที่หยางม่านลี่จะทำงานเสร็จในแต่ละวัน และวันนี้หยางม่านลี่ก็รับภาระต่อไปไม่ไหว เธอเลยต้องมาพบหานเซิ่น เธอต้องการมาคุยกับเขาในเรื่องสำคัญ แต่เมื่อเธอเห็นเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา เธอก็เห็นหานเซิ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือข้างหนึ่งถือผลน้ำเต้าสีทองและมืออีกข้างก็ลูบขนของจิ้งจอกสีเงินอยู่

 

มีสปิริตสาวผมสีเงินอยู่ข้างหลังเขา เธอกำลังยุ่งอยู่กับการนวดไหล่ให้เขา ขณะที่สปิริตผมบลอนด์ก็นวดเท้าให้กับเขา

 

หยางม่านลี่รู้สึกว่านี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ เธอต้องทำงานหนักทุกวัน ขณะที่หานเซิ่นเอาแต่นั่งชิวๆ

 

“ฉันประทับใจกับผลงานของเธอมาก” หานเซิ่นยิ้ม ตอนนี้หน้าที่ทุกอย่างในการบริหารทุ่งน้ำแข็งเป็นของหยางม่านลี่

 

“อย่างน้อยๆนายก็ควรจะเขียนรายงายเองบ้าง”

หยางม่านลี่ไม่ค่อยชอบใจกับทัศนคติของหานเซิ่นในตอนนี้เท่าไหร่ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนที่ไม่ทำอะไรเลย ถึงได้นั่งรอรับผลประโยชน์ที่มหาศาล ขณะที่เธอทำงานงกๆอยู่ทุกวันกลับแทบไม่ได้อะไรเลย ยิ่งเธอทำงานหนักเท่าไหร่ คนที่จะได้ประโยชน์ก็คือหานเซิ่นคนเดียว แม้ตำแหน่งในปัจจุบันของเธอ จะทำให้เธอได้ค่าตอบแทนสูงมากก็ตาม แต่มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

 

การที่หานเซิ่นไม่ค่อยสนใจเรื่องธุรกิจ ทำให้พวกผู้นำคนอื่นๆได้รับผลประโยชน์ด้านนี้ไปเต็มๆ แต่สำหรับคนที่เพิ่งจะฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้อย่างเขา กับเรื่องแค่นี้คงจะไม่อยู่ในสายตาของเขา

 

‘เขาเป็นมนุษย์คนแรกที่ฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ได้จริงๆหรอ?’ แม้หยางม่านลี่จะชินกับการที่จะต้องมาค่อยประหลาดใจกับหานเซิ่นแล้วก็ตาม แต่ในเรื่องนี้เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

 

เป็นเวลามากกว่า 200 ปีแล้วที่มนุษย์เข้ามาตั้งหลักปักฐานในก็อตแซงชัวรี่ ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมา หานเซิ่นกับเป็นคนแรกที่ทำเรื่องนี้ได้ มันทำให้หยางม่านลี่ทำใจเชื่อยาก

 

คนที่เธอเคยคิดว่าไม่เอาไหนกลับมาได้ไกลถึงขนาดนี้ และตอนนี้เขาก็นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

 

“รายงานอะไร? ฉันคิดว่าปรกติเธอจะคอยจัดการเกี่ยวกับรายงานของฉันไม่ใช่หรอ?” หานเซิ่นมองหยางม่านลี่ด้วยความประหลาดใจ

 

เมื่อหยางม่านลี่ได้ยินที่เขาพูด เขาก็กัดริมฝีปาก เธอพูด “แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านายฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้? แล้วจะให้ฉันเขียนรายงานยังไง?”

 

“ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็จะเล่ารายละเอียดให้เธอฟัง”

หานเซิ่นไม่ค่อยซีเรียสเรื่องการเขียนรายงาน เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เสียเวลา ปรกติถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือสำคัญจริงๆ คนที่จะจัดการทั้งหมดคือหยางม่านลี่

 

ด้วยการที่มีหยางม่านลี่คอยช่วย ทำให้เขามีเวลาว่างพอที่จะทำทุกอย่างที่ต้องการได้ ถ้าอยู่ๆมีคนมาขโมยเธอไป เขาคงจะต้องแย่แน่ๆ เขาคงจะไปหาคนอย่างหยางม่านลี่มาไม่ได้อีกแล้ว ใครมันจะไปยอมทำงานหนักขนาดนี้?

 

‘หรือว่าเราควรจะขึ้นเงินเดือนให้เธอ? เราคงจะต้องเพิ่มส่วนแบ่ง%ให้เธอบ้าง’ หานเซิ่นคิด

 

“ฉันสามารถช่วยนายเขียนรายงานได้ แต่มีภารกิจที่นายต้องไปทำด้วยตัวเอง” หยางม่านลี่พูด

 

“ภารกิจอะไร?” หานเซิ่นถาม

 

“มีชายหนุ่มเพิ่งจะมาถึงก็อตแซงชัวรี่เขต 2 และเขาก็ถูกส่งมาที่ทุ่งน้ำแข็ง เขาขอให้นายไปคุ้มครอง” หยางม่านลี่พูด

 

หานเซิ่นขมวดคิ้ว “แล้วฉันจะเอาเวลาไหนไปทำเรื่องแบบนั้น? ส่งลูกน้องของเธอไปคุ้มครองเขาแทนก็ได้นิ”

 

“ฉันเกรงว่าเรื่องนี้ฉันจะทำไม่ได้” หยางม่านลี่ยิ้ม

 

“แน่นอนว่าเธอต้องทำมันได้ ถึงเขาจะเป็นบุตรของเทพ ฉันก็ไม่เห็นจะต้องไปปฏิบัติกับเขาเป็นพิเศษกว่าคนอื่นเลย” หานเซิ่นพูด

 

“เขาไม่ใช่บุตรของเทพ แต่เขาแซ่ซิน นายควรจะทำงานนี้ ฉันไม่สามารถช่วยนายได้จริงๆ” หยางม่านลี่ยักไหล่

 

“ซิน?” หานเซิ่นประหลาดใจ เขาถาม

“เขาเป็นญาติของกัปตันซินหรอ?”

 

“เขาคือหลานของเธอ” หยางม่านลี่ยิ้ม

 

“อ่า ฉันเข้าใจแล้ว งั้นให้เขามาพบฉัน!” น้ำเสียงของหานเซิ่นเปลี่ยนไปทันที

 

ตระกูลซินคือตระกูลที่ดูแลหน่วยพิเศษอยู่ พวกเขาช่วยหานเซิ่นไว้มากจริงๆ โดยเฉพาะเรื่องการคุ้มกันครอบครัวของหานเซิ่น ถ้าไม่ได้พวกเขาหานเซิ่นคงจะไม่ได้อยู่อย่างสบายใจอย่างทุกวันนี้ เมื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์กับซินเสวียน เขาจะต้องรับงานนี้

 

ขณะที่เขากำลังรอซินเหวินเจา แต่ดูเหมือนจะมีผู้ติดตามของซินเหวินเจาตามมาด้วย ซึ่งเป็นคนที่หานเซิ่นคุ้มเคยเป็นอย่างดี

 

“ซูเสี่ยวเฉียว?” หานเซิ่นมองคนคนนั้นด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดเลยว่าคนคนนี้จะวิวัฒนาการแล้วถูกส่งมาที่ทุ่งน้ำแข็งด้วย

 

“น้องเซิ่น ในที่สุดฉันก็พบนาย” ซูเสี่ยวเฉียวเข้าไปกอดหานเซิ่นอย่างตื่นเต้น ดูเขาดีใจจนเกือบจะร้องไห้เลยทีเดียว

 

หานเซิ่นคุยกับซูเสี่ยวเฉียวอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็ขอให้หยางม่านลี่หาตำแหน่งในกองกำลังเทพธิดาให้ซูเสี่ยวเฉียนด้วย จากนั้นเขาก็เดินออกไปพบซินเหวินเจา

 

คนนี้ดูแล้วน่าจะอายุน่าจะเฉียดๆ 20 เขาดูเป็นคนที่สุภาพอ่อนโยน ชายหนุ่มหน้าละอ่อนอยู่ตรงหน้าของหานเซิ่น

 

“สวัสดีครับ อาเซิ่น ผมซินเหวินเจา”

ชายหนุ่มทักทายหานเซิ่นอย่างสุภาพ แต่ในใจของหานเซิ่นคิด ‘อา? ฉันแก่ถึงขนาดนั้นแล้วหรอ? ฉันแก่กว่านายแค่ไม่กี่ปีเองนะ!’

 

ดูเหมือนซินเหวินเจาจะดูออกว่าหานเซิ่นกำลังคิดอะไรอยู่ เขาพูด

“น้าของผมบอกให้ผมเคารพคุณให้มาก และเนื่องจากพวกคุณน่าจะอายุพอๆกัน ผมเลยคิดว่าควรจะเรียกคุณว่าอา ถ้าผมไม่เรียกคุณว่าอา น้าของผมอาจจะหาว่าผมไม่เคารพคุณ”

 

“ฉันคิดว่าแบบนั้นก็คงไม่เป็นไร” หานเซิ่นตอบ เขาไม่ค่อยจะสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ เขามองซินเหวินเจาและถาม “ทำไมนายถึงอยากให้ฉันเป็นผู้คุ้มครอง?”

 

ซินเหวินเจาตอบ “น้าของผมมักจะพูดอยู่สมอว่าคุณคือคนที่แข็งแกร่งมากๆ ผมหวังว่าสักวันจะเป็นอย่างคุณให้ได้ โชคดีจริงๆที่ผมถูกส่งมาที่ทุ่งน้ำแข็ง ดังนั้นผมเลยหวังจะได้เรียนรู้จากคุณ ผมจะไม่ทำตัวให้เป็นภาระ ผมจะทำงานและฝึกซ้อมอย่างหนัก”

 

“จริงหรอ? น้าของนายพูดแบบนั้นจริงๆใช่ไหม?” หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยิน เขาเลยต้องถามให้แน่ใจ

 

“ใช่ครับ เธอพูดถึงคุณบ่อยมาก เธอมักจะใช้คุณเป็นแบบอย่างในการสอนพวกเรา พวกเด็กรุ่นใหม่ในตระกูลเรา ทุกคนชื่นชมคุณทั้งนั้น” ซินเหวินเจาพูด

 

“เอ่อ… นายลองยกตัวอย่างให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่าซินเสวียนพูดถึงฉันว่ายังไงบ้าง?” หานเซิ่นถามอย่างไม่อาย