ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่าคุณอวี้จะสามารถต่อสู้กับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้นานกว่านี้ แต่ทว่าคุณอวี้กับตายอย่างรวดเร็วในสภาพที่โหดร้าย

 

‘ทำไมมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวนี้ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้นะ?’ หานเซิ่นสงสัย เมื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับกลุ่มของคุณอวี้ หานเซิ่นก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปยั่วยุนกตัวนั้น

 

“มันคือฟินิกซ์จริงๆ น่ากลัวมาก!” ซูเสี่ยวเฉียวกลัวจนขนหัวลุก

 

“ฟินิกซ์ตัวจริงมันแข็งแกร่งกว่านี้แน่นอน แต่สำหรับก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แล้ว มอนสเตอร์ตัวนี้ถือว่าไร้เทียมทานได้เลย” หานเซิ่นพูดและหันหลังกลับ

 

เนื่องจากเขารู้แล้วว่ามันคือมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด และตอนนี้เขาก็ได้ข้อมูลทั้งหมดที่ต้องการแล้ว ก่อนที่เขาจะหาวิธีฆ่ามันได้ ถึงอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

 

อาวุธธรรมดาไม่สามารถทำอะไรนกตัวนี้ได้ เพื่อที่จะฆ่ามัน เขาต้องมีความแข็งแกร่งและความเร็วมากกว่านี้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังต้องหาวิธีทำให้มันบาดเจ็บด้วย

 

เมื่อหานเซิ่นเดินทางกลับมาสตีลอาเมอร์ เขาก็ไปเช็คคราวด์บีท ซึ่งตัวของมันโปร่งใสมากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด อีกไม่นานเขาก็จะสามารถฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้อีกตัวแล้ว

 

“รีบโตเร็วๆ…” หานเซิ่นพึมพำ ขณะมองดูคราวด์บีท

 

เมื่อหานเซิ่นกลับมาที่เหยี่ยวดำ เขาก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับจำนวนมาก และยังมีข้อความจากห้องแล็บของศาสตราจารย์เหยียนด้วย

 

เนื่องจากเขาไปทะเลทรายปีศาจมา หานเซิ่นจึงไม่ได้เข้าไปหาศาสตราจารย์เหยียนหลายวันแล้ว หานเซิ่นรีบเปลี่ยนชุดและตรงไปที่ห้องแล็บของศาสตราจารย์เหยียนทันที

 

“นายหายไปหลายวันเลยนะ โชคดีที่จิงจี้หยาเป็นตัวทดลองที่ดี ไม่งั้นศาสตราจารย์เหยียนคงไม่ปล่อยนายไปแน่” ฉินจื้อหมิงพูด

 

หานเซิ่นมองดูจิงจี้หยาที่กำลังวิ่งขึ้นลงด้วยความสงสัย “นั่นมันคืออะไร? ผมไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย”

 

“มันคืออุปกรณ์ใหม่ล่าสุดของเราเรียกว่า สปริ๊นท์ จุดมุ่งหมายของมันคือการเก็บรวบรวมข้อมูลในสภาวะที่ร่างกายทำงานหนักมาก นายจะลองดูก็ได้นะ”

ฉินจื้อหมิงนึกขึ้นมาได้ และถามหานเซิ่น “นายทดสอบอุปกรณ์ที่ฉันให้ไปคราวก่อนแล้วใช่ไหม? นายควรให้ข้อมูลฉันกลับมา”

 

“ผมยังไม่มีเวลาเลย” หานเซิ่นเองก็นึกเรื่องยาและอุปกรณ์ที่ว่าขึ้นมาได้ ซึ่งเขายังไม่ได้ใช้มันเลย

 

“งั้นนายก็ลองใช้มันดู ถ้ามีเวลา” ฉินจื้อหมิงไม่ได้ยืนกรานให้หานเซิ่นใช้มัน เพราะเขาไม่ได้ผู้ช่วยทดลองอย่างเป็นทางการเหมือนจิงจี้หยา ในการทดลองนี้ข้อมูลของจิงจี้หยาคือหัวใจสำคัญ

 

หลังออกมาจากสปริ๊นท์ ตัวของจิงจี้หยาก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ มันดูราวกับว่าเขาพึ่งจะผ่านขุมนรกมายังไงยังงั้น

 

“หานเซิ่น มาลองนี่ดูมั้ง” เมื่อเห็นหานเซิ่น จิงจี้หยาก็รีบลากหานเซิ่นเข้าไปในสปริ๊นท์ และปิดประตูทันที

 

“อย่างน้อยก็บอกก่อนสิว่ามันใช้ยังไง…” หานเซิ่นเห็นสิ่งกีดขวางมากมาย เขาพูดและยิ้มอย่างขมขื่น

 

มีกำแพงที่ทำจากโลหะอยู่เต็มไปหมด และมีบางอันที่ดักไว้อยู่บนอากาศด้วย

 

“นายเห็นโซนสีขาวบนกำแพงนั่นไหม? นายต้องเหยียบไปที่โซนสีขาว เพื่อผ่านกำแพงที่ขว้างกั้นทั้งหมดให้ได้ ถ้านายเหยียบจุดอื่นนอกจากโซนสีขาวล่ะก็ นายจะถูกไฟช็อค และต้องเริ่มใหม่ การจะผ่านการทดสอบ นายต้องผ่านกำแพงทั้งหมดไปโดยที่ไม่โดนไฟช็อคเลย” ฉินจื้อหมิงอธิบายกฎให้หานเซิ่นฟัง

 

“ดูแล้วก็ไม่น่าจะยาก” หานเซิ่นพูดขณะกำลังจ้องไปที่โซนสีขาวที่มีความกว้างประมาน 1 ฟุต ซึ่งมันก็ถือว่ากว้างมากพอสำหรับเขา

 

แต่ทว่าเมื่อหานเซิ่นเริ่มการทดสอบ เขาก็รู้สึกว่าเขาคิดผิดถนัด เพราะกำแพงโลหะและโซนสีขาวมันถูกออกแบบมาพิเศษเพื่อให้ผ่านได้ยาก กำแพงมันไม่ได้แบนราบ แต่มันเอียงไปคนละมุม บางอันยังเคลื่อนไหวขึ้นลงได้ด้วย ดังนั้นเขาจะต้องกระโดดไปอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก

 

ยิ่งกว่านั้น เขาจะต้องใช้ท่าที่หลากหลายเพื่อผ่านไป กล้ามเนื้อเกือบทุกส่วนจะต้องถูกนำมาใช้ มันถูกออกแบบมาอย่างดีด้วยวิธีทางวิทยาศาสตร์

 

ถ้าเขาไม่เร็วหรือมีความยืดหยุ่นไม่พอ ไม่มีทางที่เขาจะกระโดดไปบนกำแพงต่างๆได้

 

มันคือการทดสอบที่มีกฎง่ายๆ แต่ความท้าทายสูงมาก แม้แต่สภาพร่างกายที่เหนือกว่าคนอื่นอย่างหานเซิ่นยังรู้สึกว่ามันยากเลย

 

เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เขาทดสอบอุปกรณ์นี้ เขาเลยไม่รู้ว่ากำแพงแต่ละอันเคลื่อนไหวยังไงบ้าง หานเซิ่นต้องพึ่งพาปฏิกิริยาตอบสนองในการเคลื่อนที่ไปข้างหน้า

 

ถ้าเขาได้ฝึกทดสอบมันสัก 3-4 ครั้ง มันจะไม่ยากสำหรับเขา

 

อย่างไรก็ตามการทดสอบระดับนี้ก็ไม่ได้ทำให้หานเซิ่นลำบากมากนัก ถึงมันจะยากมาก แต่หานเซิ่นก็สามารถผ่านมันไปได้

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นทำการทดสอบ จิงจี้หยาก็เหงื่อตก ขณะที่ฉินจื้อหมิงรู้สึกช็อคมาก

 

ผู้ทำการวิจัยคนอื่นๆเองก็หยุดงานที่ทำอยู่ และเข้ามาดูการทดสอบของหานเซิ่น พวกเขาดูจะประหลาดใจมาก

 

สปริ๊นท์มันยากมากสำหรับคนทั่วไปก็จริง แต่สำหรับจิงจี้หยามันไม่ยากที่จะผ่าน แต่กระนั้นจิงจี้หยาก็ต้องใช้เวลาในการทำความคุ้นเคยกับมัน

ครั้งแรกจิงจี้หยาถูกไฟฟ้าช็อคไปถึง 8 ครั้ง ก่อนที่เขาจะสามารถผ่านมันได้

 

หมายความว่าถ้ายังไม่ได้ทำความคุ้นเคยกับมัน มีถึง 8 จุดที่จิงจี้หยายังไม่ไวและแม่นยำพอ ซึ่งมันคือจุดสำคัญที่ถูกออกแบบมา

 

แน่นอนว่าภายในมีสิ่งกีดขวางมากมาย แต่จิงจี้หยาก็สามารถผ่านมันได้หมด เขาพลาดเพียงแค่ 8 ครั้งเท่านั้นในการทดสอบครั้งแรก

 

หลังจากเคยพลาดไปครั้งหนึ่งแล้ว อัจฉริยะอย่างจิงจี้หยาก็ไม่พลาดแบบเดิมอีกเลย

 

แต่ทว่าครั้งแรกที่หานเซิ่นทำการทดสอบ เขาไม่พลาดเลยแม้แต่จุดเดียว ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าหานเซิ่นไม่เคยใช้เครื่องทดสอบนี้ พวกเขาคงจะไม่เชื่อว่าหานเซิ่นพึ่งเคยใช้มันครั้งแรก

 

“มันค่อนข้างยาก ผมช้าเกินไปใช่ไหม?” หานเซิ่นเดินออกจากสปริ๊นท์ในสภาพที่มีเหงื่อไหลเล็กน้อย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก สำหรับคนที่ฝึกกายหยกอย่างเขา

 

“นายทำได้ดีมากๆ ทั้งสภาพร่างกายและปฏิกิริยายอดเยี่ยมมาก!” ตาของฉินจื้อหมิงเป็นประกาย

 

นักวิจัยคนอื่นๆก็คิดเช่นเดียวกัน เหมือนว่าระดับความยากของสปริ๊นท์ควรจะต้องปรับเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย

 

ถ้าหานเซิ่นรู้เรื่องที่พวกเขากำลังคิดอยู่ เขาคงจะรู้สึกผิดกับจิงจี้หยาแน่ๆ