ซินเหวินเจาเป็นเด็กหนุ่มที่สุภาพและรู้จักวางตัวดี ดังนั้นหานเซิ่นเลยไม่มีปัญหาสำหรับการเป็นผู้คุ้มครองให้เขา

 

แต่เรื่องที่หานเซิ่นประหลาดใจมากที่สุดก็คือ ซินเหวินเจาดูจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ ตอนนี้มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดก็ถูกค้นพบแล้ว หานเซิ่นเลยสงสัยว่าทำไมตระกูลซินถึงได้ปล่อยให้เขาวิวัฒนาการเร็วขนาดนี้ เขาสามารถรอได้อีกหลายปีเพื่อเก็บจีโนพ้อยขั้นสุดยอดก่อน

 

ในช่วงนี้ตารางงานของหานเซิ่นค่อนข้างยุ่ง เขาเลยไม่มีเวลาจะไปหามอนสเตอร์ขั้นสุดยอด ดังนั้นเขาเลยใช้เวลาว่างส่วนใหญ่ไปกับการฝึกศาสตร์ตงเสวียน และไขความลับของผลึกพลังชีวิต

 

แต่ดูเหมือนจะไม่มีความก้าวหน้าเลยสักอย่าง เนื่องจากเขายังไม่สามารถหาทางที่จะกินผลึกพลังชีวิตได้ เขาเลยตัดสินใจว่าจะให้ตระกูลจีเอามันไปวิจัย เพราะตราบใดที่มันอยู่ในมือเขาก็จะมีสายตานับไม่ถ้วนที่คอยจับจ้องเขาตลอดเวลาเหมือนกับเหยี่ยว การให้พวกเขาลืมผลึกพลังชีวิตไปดูจะปลอดภัยกว่า ถ้าให้ตระกูลจีไปคนอื่นๆก็จะได้เลิกมาเฝ้าจับตาดูเขา หานเซิ่นจะได้รู้สึกเป็นอิสระ

 

มันจะเป็นเรื่องที่วิเศษมาก ถ้าพวกเขาหาวิธีดูดซับผลึกพลังชีวิตได้ ถ้าพวกเขาไขปริศนาได้ หานเซิ่นก็จะได้มุ่งมั่นกับการล่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอด แน่นอนว่าถ้าพวกเขาหาวิธีไม่ได้ ยังไงเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร

 

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรให้ทำ หานเซิ่นเลยเตรียมที่จะพาซินเหวินเจาและซูเสี่ยวเฉียวออกไปผจญภัย

 

แต่ความจริงแล้วหานเซิ่นมีจุดหมายปลายทางในใจ ซึ่งก็คือป่าลูกพีช เขาอยากที่จะฝึกศาสตร์ตงเสวียนให้สำเร็จ เขาไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลานานแค่ไหน ถ้ายังคงฝึกแบบนี้ทุกวันต่อไป

 

ถ้าเขาไปเก็บลูกพีชจากต้นพีชยักษ์นั้นมากินได้ บางทีเขาอาจจะฝึกศาสตร์ตรงเสวียนขั้นแรกสำเร็จเลยก็ได้

 

หานเซิ่นพาซินเหวินเจาและซูเสี่ยวเฉียวไปกับเขาด้วย ซึ่งทุกอย่างก็ดูจะราบลื่น ระหว่างการเดินทางไปที่ป่าลูกพีช พวกเขาฆ่ามอนสเตอร์ไปจำนวนมาก

 

เมื่อพวกเขาไปถึงป่าลูกพีช หานเซิ่นก็ไม่กล้าที่จะให้พวกเขาเข้าไปข้างในด้วย เขามองดูป่าลูกพีช ในตอนนี้เขาสังเกตเห็นว่าดอกไม้ทั้งหมดเหี่ยวแห้งไปหมดแล้ว แต่ที่ใต้ใบไม้สีเขียวมีผลไม้สีเขียวๆที่มีขนาดเล็กเท่ากับถั่ว มันดูเหมือนจะต้องใช้เวลาอีกพอสมควรกว่าที่มันจะสุกได้ที่

 

หานเซิ่นแอบมองจากนอกป่า จากนั้นเขาก็เตรียมที่จะเดินทางกลับ ด้วยการที่เขาพามือใหม่มาด้วย 2 คน เขาไม่กล้าเสี่ยงจะเข้าไป เพราะป่าลูกพีชเป็นสถานที่ที่อันตรายมาก เขาไม่รู้ว่าข้างในมีมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอยู่กี่ตัว แม้แต่ตัวหานเซิ่นเองก็ยังไม่มั่นใจที่จะเข้าไปเลย

 

ในตอนที่พวกเขาเตรียมจะกลับ พวกเขาก็ได้ยินเสียงของมอนสเตอร์ดังออกมาจากในป่า มันดังมาจากระยะที่ไกลมาก ดังนั้นเสียงมันเลยดูบางๆ แต่สำหรับหูที่เป็นเหมือนกับเรด้าของหานเซิ่นแล้ว เขาพอที่จะฟังออก

 

เสียงนั้นเหมือนจะเป็นเสียงของหมีตัวสีดำที่เขาเคยเจอที่ใต้ต้นพีชยักษ์ มันเป็นเสียงคำรามที่มีทั้งความโกรธและเศร้าปนกันอยู่ เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าจะมีอะไรที่ทำให้มันร้องออกมา

 

แม้หานเซิ่นอยากที่จะเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ต้องพาซินเหวินเจาและซูเสี่ยวเฉียวไปส่งที่เมืองใกล้ๆก่อน เมื่อไปถึงที่นั่นหานเซิ่นก็ให้พวกเขารออยู่ที่เมือง ส่วนเขาก็กลับมาที่ป่าลูกพีช

 

จากภายนอกป่า หานเซิ่นยังคงได้ยินเสียงร้องของหมีดำ มันเป็นเสียงที่ทำให้เขาคิดว่ามันอาจกำลังจะตาย หานเซิ่นรีบเข้าไปในป่าอย่างเงียบๆ เขาพยายามก้าวเท้าให้เบาที่สุด ขณะที่วิ่งตามเสียงร้องไป

 

เนื่องจากเขาไม่ได้พาจิ้งจอกสีเงินมาด้วย เขาเลยไม่แน่ใจว่าจะปลอดภัยตลอดการเดินทาง ครั้งนี้มันยากกว่าครั้งที่แล้ว เขาอาจจะเจอมอนสเตอร์จำนวนมากระหว่างทางก็ได้

 

ตลอดทางที่หานเซิ่นผ่านมา มีงูอยู่แทบทุกที่ เขาเรียกชุดเกราะและกรีฟการ์กอยล์ออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายจากพวกงู จากนั้นเขาก็รีบตามเสียงของหมีดำต่อไป

 

ทันใดนั้นหานเซิ่นก็เห็นงูสีชมพูกำลังเลื้อยอยู่ ซึ่งถ้าเขาไม่เคยมาที่ป่านี้ เขาก็คงจะลุยต่อไปโดยไม่สนใจ

 

งูตัวนี้ค่อนข้างตัวเล็ก มันมีความยาวประมาณ 1 ฟุตและตัวผอมมาก ด้วยตัวที่สีชมพูทำให้รู้สึกว่ามันไม่น่าจะมีอันตราย มันให้ความรู้สึกว่ามันเป็นมอนสเตอร์ที่ล่าได้ง่ายๆ

 

แต่หานเซิ่นจำงูตัวนี้ได้ งูตัวสีชมพูตัวนี้อยู่ที่ใต้ต้นพีชพร้อมๆกับเขา มันเป็นงูที่น่ากลัวมาก

 

หานเซิ่นหยุดเคลื่อนที่ทันที เขาพยายามกดพลังของตัวเองให้เบาบางที่สุด เขาเพียงแค่อยากจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมีดำ เขาไม่ต้องการจะสู้กับงูตัวนี้

 

แต่งูสีชมพูดูเหมือนมันไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นหานเซิ่น มันแค่เลื้อยไปอีกทางหนึ่งอย่างช้าๆ ราวกับมันกำลังเดินเล่นในสวนสาธารณะ หลังจากมันไปถึงต้นพีชต้นหนึ่ง มันก็ตัดสินใจเลื้อยขึ้นไป

 

หานเซิ่นรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปรกติแน่ ดังนั้นเขาเลยปลดล็อคยีน แต่เมื่อเขาสังเกตดูงูที่อยู่บริเวณโดยรอบ พวกมันมีสีแดง สีเขียว สีดำ สีขาวและอื่นๆ พวกมันเลื้อยไปตามพืชและต้นไม้เหมือนกับเถาวัลย์ เขาบอกไม่ได้ว่ามันมีจำนวนเท่าไหร่แน่

 

“ราชาของเจ้าพวกนี้มันร้ายจริงๆ” หานเซิ่นช็อค เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็ตัดสินใจเรียกปีกวิญญาณอสูรออกมา และพยายามจะบินหนีไป แต่แล้วเขาก็เห็นงูที่มีปีกพุ่งออกจากต้นไม้ แม้แต่งูตัวสีชมพูดก็มีปีกสีแดงที่ดูโปร่งใส มันบินมาเหนือหานเซิ่นและปิดล้อมบริเวณนั้นไว้หมด

 

หานเซิ่นรีบเรียกเร็กซ์สไปค์เพลิงอัคคี อาวุธที่ยาวกว่า 2 เมตรปรากฏออกมา เขาใช้มันฟันไปที่ฝูงงูทันที พวกมันถูกเผาเป็นถ่านในทันที เมื่อเห็นช่องว่างพอที่ฝ่าออกไปได้ เขาก็หนีออกไปทันที

 

ไม่นานนักหานเซิ่นก็ตระหนักว่างูตัวสีชมพูก็คล้ายๆกับราชาหมาป่าและราชาเพกาซัส มันมีพลังในการสั่งการลูกน้องของมัน งูพวกนี้ก็มีรูปขบวนเช่นเดียวกัน ถึงพวกมันจะถูกหานเซิ่นตอบโต้อย่างรุนแรง แต่พวกมันก็ยังสามารถกดดันให้หานเซิ่นต้องหนีลึกเข้าไปในป่า

 

“งูสีชมพูมันต้องการอะไร?” หานเซิ่นช็อค

 

เขาก็สังเกตว่างูตัวสีชมพูอาจจะไม่ได้ต้องการจะฆ่าเขา มันแค่จะกดดันให้เขาหนีลึกเข้าไปในป่าลูกพีชเรื่อยๆ ไม่มีใครรู้ว่ามันต้องการอะไร แต่สิ่งที่มันทำ เห็นได้ชัดมากว่ามันต้องการให้เขาเข้าไปในป่าลึก

 

หานเซิ่นไม่อยากจะประมาทสติปัญญาของมอนสเตอร์พวกนี้ เขาต้องการจะหนี แต่เขายังไม่เจอโอกาสดีๆเลย

 

ป่านี้เต็มไปด้วยงู บ่อยครั้งที่พวกมันจะพุ่งออกมาจากต้นพีชโดยไม่ให้เขาได้ตั้งตัว พวกมันไล่กดดันหานเซิ่นให้หนีลึกเข้าไปในป่าลูกพีช

 

งูมันกำลังไล่หานเซิ่นให้ตรงเข้าไปหาหมีดำ หานเซิ่นถูกไล่ให้หนีไปเป็น 100 ไมล์แล้ว เสียงร้องของหมีเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นเสียงร้องที่ดังกว่าที่เขาจิตนาการไว้มาก หมีดำดูจะโกรธมากๆในตอนนี้

 

หานเซิ่นกัดฟัน เขาคิดว่าความเร็วในตอนนี้อาจจะพอผ่านหมีตัวนั้นไปได้ ฝูงงูยังไม่ได้โจมตีเขา แต่พวกมันรักษาความเร็วในการไล่ตามเขาไป และด้วยเหตุผลบางอย่างดูเหมือนพวกมันต้องการให้หานเซิ่นเข้าไปตรงนั้น

.

.

ฝากกดติดตามหรือกดLikeเพจด้วยครับ >>> SSG

(ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอนที่ 2175 แล้วครับ)