กฎของการเทเลพอร์ตก็คือเมื่อเทเลพอร์ตออกจากก็อตแซงชัวรี่ พวกเขาจะถูกส่งมายังเครื่องเทเลพอร์ตเครื่องเดียวกับที่เขาใช้เทเลพอร์ตเข้าไป ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่เมืองไหนก็ตาม

 

 

ถ้าเครื่องเทเลพอร์ตได้รับความเสียหายแล้ว คนคนนั้นก็จะถูกส่งไปยังเครื่องเทเลพอร์ตที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งกฎนี้ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง หานเซิ่นไม่อยากจะเชื่อว่าซีโร่จะบังเอิญเทเลพอร์ตเข้าไปในก็อตเเซงชัวรี่ด้วยเครื่องเดียวกับที่เขาใช้

 

 

เดิมทีหานเซิ่นคิดว่าจะสลัดการติดตามได้หลังจากเทเลพอร์ตออกมาจากก็อตแซงชัวรี่ แต่ดูเหมือนว่าเธอยังสามารถตามเขามาได้อยู่ดี ทำให้หานเซิ่นต้องขมวดคิ้ว

 

 

สาวน้อยคนนี้เหมือนกับระเบิดเวลา ดังนั้นหานเซิ่นไม่กล้าพาเธอไปที่บ้าน แต่อย่างไรก็ตามหานเซิ่นไม่สามารถไปแจ้งตำรวจหรือเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องว่าเธอเป็นชูร่าได้ เพราะไม่ว่าจะมองยังไงเธอก็ดูเหมือนกับมนุษย์ ทางสหพันธ์คงจะบอกว่าหานเซิ่นเสียสติหรือไม่บอกว่าเขาพยายามจะใส่ร้ายซีโร่

 

 

หานเซิ่นไม่รู้จะทำยังไงดี เขายืนมองหน้าซีโร่อยู่สักพัก จากนั้นเขาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาตัดสินใจเทเลพอร์ตกลับไปที่ก็อตแซงชัวรี่

 

 

เมื่อเขากลับมาที่ห้องของเขาในสตีลอาเมอร์แล้ว หานเซิ่นก็จ้องไปที่เครื่องเทเลพอร์ตในห้องของเขาอย่างใกล้ชิด และแล้วสิ่งที่เขากังวลอยู่ก็เกิดขึ้น

 

 

ไม่นานนัก ซีโร่ก็ปรากฏตัวออกมาจากเครื่องเทเลพอร์ตด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ

 

 

ปรกติแล้วเครื่องเทเลพอร์ตที่อยู่ในห้องจะสามารถใช้ได้แค่เจ้าของห้องเท่านั้น สำหรับคนที่ไม่มีห้องจะสามารถใช้เครื่องเทเลพอร์ตสาธารณะประจำเมืองได้ แต่ทว่าซีโร่กับสามารถใช้เครื่องเทเลพอร์ตในห้องของหานเซิ่นได้ และยังสามารถเทเลพอร์ตไปจุดเดียวกับเขาตอนออกจากก็อตเเซงชัวรี่ เมื่อเขากลับมาเธอก็ยังสามารถตามเขากลับมาที่ห้องของเขาได้อีก

 

 

‘บ้าเอ้ย! นี่มันเกิดอะไรเนี่ย?’ ตอนนี้ดูเหมือนไม่มีวิธีที่เขาจะสามารถกำจัดซีโร่ได้ หานเซิ่นตัดสินใจเทเลพอร์ตกลับไปสหพันธ์ดวงดาวอีกครั้ง และซีโร่ก็ตามมาอย่างที่คาด ถึงหานเซิ่นจะรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น แต่เขาก็ยังรู้สึกแย่

 

 

‘เหมือนว่าทางเดียวที่เราจะกำจัดเธอได้ก็คือเราต้องรีบวิวัฒนาการและไปก็อตแซงชัวรี่เขต 2’ หานเซิ่นใช้คอมของเขาอ่านข้อมูลในเมมโมรี่การ์ด เผื่อจะได้ข้อมูลที่มีประโยชน์

 

 

ไม่นานหานเซิ่นก็ต้องผิดหวัง ถึงจะมีข้อมูลมากมายบรรจุอยู่ในเมมโมรี่การ์ด แต่ทั้งหมดก็เกี่ยวข้องกับวิธีการผลิตยาปรับปรุงพันธุกรรม แทบไม่มีข้อมูลอะไรเลยนอกจากข้อมูลเทคโนโลยี

 

 

หานเซิ่นไม่ได้สนใจเกี่ยวกับยาปรับปรุงพันธุกรรม เท่าที่ดูเขาก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรที่พิเศษ และเขายังไม่ค่อยเข้าใจมันด้วย

 

 

หานเซิ่นไม่พบข้อมูลอะไรเกี่ยวกับซีโร่เลย และเขาก็ไม่สามารถพาเธอกลับไปที่บ้านได้ด้วย ดังนั้นหานเซิ่นจึงจำใจต้องกลับมาที่สตีลอาเมอร์

 

 

หานเซิ่นตัดสินใจพาซีโร่ออกไปล่ามอนสเตอร์ด้วย เนื่องจากเขายังต้องการจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิอีก 3 จีโนพ้อย ด้วย 3 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ บวกกับผลึกพลังชีวิตที่เขามีอยู่ หานเซิ่นน่าจะสามารถวิวัฒนาการได้เลย

 

 

หานเซิ่นเริ่มสงสัยแล้วว่าโชคของเขาหมดแล้วหรือเปล่า หรือไม่บางที่ซีโร่อาจจะนำพาโชคร้ายมาให้เขา ตลอดหลายวันมานี้ หานเซิ่นท่องไปทั่วทะเลทรายปีศาจ แต่เขายังไม่เจอมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิเลยสักตัว

 

 

หลังจากกินผลึกพลังชีวิตเสร็จ ในที่สุดเขาก็มีจีโนพ้อยขั้นสุดยอด 99 จีโนพ้อย เขาขาดอีกแค่ 1 จีโนพ้อยก็จะเต็มแล้ว ‘ดวงเราจะซวยไปไหนเนี่ย?!’ หานเซิ่นคิด ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ซีโร่ก็จะคอยเดินตามเขาเหมือนกับเงา เนื่องจากเธอไม่พูดอะไร และก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เขา แม้หานเซิ่นต้องการจะดุหรือขู่ให้เธอกลัว แต่เขาไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรดี

 

 

ที่สำคัญด้วยระดับความแข็งแกร่งของซีโร่ หานเซิ่นไม่กล้าที่จะทำให้เธอโกรธ ถ้าเธอบ้าคลั่งขึ้นมา ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะทำอะไรบ้าง

 

 

หานเซิ่นต้องเดินทางไปทั่วทะเลทรายปีศาจ และในที่สุดเหมือนโชคของเขาจะกลับมาอีกครั้ง หานเซิ่นมองเห็นภูเขาที่อยู่ไกลออกไป มันดูเหมือนกับภูเขาไฟที่บนยอดปกคลุมไปด้วยหิมะ มันเป็นภูเขาลูกเดียวกับที่เขาเคยเห็นมอนสเตอร์เหมือนนกฟินิกซ์อย่างแน่นอน

 

 

หานเซิ่นรู้สึกดีใจมาก ขอแค่เขาฆ่ามอนสเตอร์ตัวนี้ได้ เขาจะได้จีโนพ้อยขั้นสุดยอดที่ขาดอยู่ เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะสามารถวิวัฒนาการ และสลัดการติดตามจากซีโร่ได้

 

 

ร็อคเวิร์มที่สวมชุดเกาะขั้นสุดยอดเกือบจะถูกทำลายโดยการโจมตีของซีโร่ ในตอนนี้มันยังคงฟื้นสภาพตัวเองอยู่ในจิตของหานเซิ่น ซึ่งในช่วงนี้เขาไม่สามารถเรียกมันออกมาใช้ได้

 

 

หานเซิ่นเรียกโฮลี่แองเจิลออกมา และสั่งให้เธอบินไปสำรวจพบภูเขา หานเซิ่นยังสงสัยเกี่ยวกับพลังของนกตัวนี้อยู่มาก เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปเสี่ยงด้วยตัวเอง

 

 

โฮลี่แองเจิลบินตรงไปที่ยอดเขา ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงร้องของนกดังมาจากยอดเขา นกประหลาดที่ตัวห่อหุ้มด้วยเปลวไฟบินลงมาจากยอดเขา และบินเข้ามาหาโฮลี่แองเจิล

 

 

ผมยาวเป็นประกายของโฮลี่เเองเจิลกำลังปลิวไสวในอากาศ ดวงตาสีทองของเธอเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เธอกระพือปีก และเคลื่อนที่หลบนกเพลิงที่กำลังบินเข้ามา

 

 

นกเพลิงส่งเสียงร้อง และบินมาที่โฮลี่เเองเจิลอีกครั้ง โฮลี่แองเจิลและนกเพลิงเริ่มต่อสู้กันในอากาศ โฮลี่แองเจิลพยายามหลบการโจมตีของนกเพลิงอย่างต่อเนื่อง เธอหลีกเลี่ยงการสัมผัสกับเปลวไฟของมัน ในขณะที่นกเพลิงเองก็โจมตีอย่างระมัดระวัง ไม่เปิดช่องว่างให้โฮลี่เเองเจิลได้โจมตี

 

 

แม้การต่อสู้ของทั้ง 2 ฝ่ายจะดูค่อนข้างรุนแรง แต่ทั้ง 2 ฝ่ายก็ไม่ค่อยได้เคลื่อนไหวกันสุ่มสี่สุ่มห้า ต่างฝ่ายต่างก็ระวัง หานเซิ่นเห็นว่าแม้แต่โฮลี่เเองเจิลก็ยังเกรงกลัวเปลวไฟของนกเพลิง และไม่กล้าที่จะเสี่ยงสัมผัสกับมัน

 

 

หานเซิ่นมีระดับความแข็งแกร่งต่ำกว่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอด ดังนั้นแม้ว่าหานเซิ่นจะอยากเข้าไปช่วยสู้แค่ไหน เขาก็อาจจะไปเป็นภาระมากกว่าช่วย

 

 

อย่างไรก็ตามหานเซิ่นก็วิตกกังวลมาก เมื่อเห็นโฮลี่แองเจิลต่อสู้กับนกเพลิงอย่างสูสี ดูเหมือนว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบไหนก็ไม่แปลก ทั้ง 2 ฝ่ายต่างสู้กับแบบระวังตัว

 

 

แต่หานเซิ่นก็ไม่มีวิธีแก้ปัญหา ถ้าเกิดชุดเกราะขั้นสุดยอดไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีของซีโร่ เขาคงจะให้โฮลี่แองเจิลใส่มันไปแล้ว ซึ่งมันอาจจะช่วยป้องกันเธอจากเปลวไฟได้ ถ้าเป็นแบบนั้นป่านนี้นกเพลิงก็น่าจะถูกฆ่าไปแล้ว

 

 

‘เรานี่โชคร้ายจริงๆ’ หานเซิ่นหันไปมองซีโร่ที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ

 

 

หลังจากที่ได้เห็นหน้าของซีโร่ ตาของหานเซิ่นก็เป็นประกายขึ้นมา เขาคิด ‘อยากรู้จังว่าหล่อนจะยอมช่วยเรารึเปล่า ถ้าหากเราขอให้หล่อนไปฆ่านกเพลิง ยังไงหล่อนก็ไม่ได้สนใจผลึกพลังชีวิต ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าหล่อนจะเก็บผลึกพลังชีวิตไว้เอง’

 

 

“เอ่อ…ซีโร่ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?” หานเซิ่นลังเลก่อนจะตัดสินใจพูด

 

 

หลังจากที่ได้ยิน ซีโร่ไม่แม้แต่จะหันมามองหานเซิ่น เธอกระโดดขึ้นไปทันที ด้วยการกระโดด เธอไปถึงยอดภูเขาด้วยก้าวเพียงไม่กี่ก้าว เธอยื่นมือไปที่นกเพลิง และจับมัน ขณะที่มันกำลังสู้กับโฮลี่เเองเจิลอยู่