บทความเรื่อง ‘ดอลลาร์ปรากฏตัวบนหาดทรายเหลือง’ ไม่นานก็ได้รับความสนใจจากคนจำนวนมาก

 

บทความนั้นกล่าวว่า ดอลลาร์ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ เขากวาดล้างเม่นทุกตัว และก็ได้รับความภักดีจากสปิริต จากนั้นเขาก็ฆ่าหมีตัวใหญ่ในหมัดเดียว เขาช่วยคนไม่ให้ถูกสปิริตกวาดล้าง และยังช่วยให้พวกเขายึดเมืองได้สำเร็จ ในตอนจบดอลลาร์หายตัวไปอย่างลึกลับโดยไม่ได้อยู่รับคำชื่นชมใดๆ

 

ถ้าหานเซิ่นได้อ่านบทความนี้ล่ะก็ เขาคงจะต้องรู้สึกประหลาดใจบ้างไม่มากก็น้อย เขาไม่ได้จะเข้าไปช่วยชีวิตทุกคนหรือทำตัวเป็นฮีโร่ จริงๆแล้วเขาแค่ต้องการแย่งสปิริตเท่านั้น แต่ทว่าเนื่องจากเขาสวมใส่ชุดเกราะสีทอง ทำให้คนไปนึกถึงดอลลาร์

 

คนส่วนมากยังไม่รู้ว่าหานเซิ่นขายชุดเกราะด้วงทมิฬเลือดศักดิ์สิทธิไปแล้ว พวกเขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับดอลลาร์เลย พวกเขาตัดสินว่าคนคนนั้นเป็นดอลลาร์โดยดูจากแค่ชุดเกราะ

 

“ถ้าใครก็ตามที่สวมชุดเกราะสีทองเป็นดอลลาร์ งั้นในก็อตแซงชัวรี่ก็คงมีดอลลาร์เป็นร้อยเป็นพัน”

“แต่คนนี้อาจจะเป็นตัวจริงก็ได้ เขาทั้งหยิ่งทะนงและแข็งแกร่ง”

“เขาสวมชุดเกราะอยู่แล้วรู้ได้ไงว่าเขาหยิ่งทะนง?”

“แฟนพันธ์แท้ดอลลาร์อย่างฉัน แค่ดูจากความสามารถในการต่อสู้ ฉันก็รู้แล้ว แม้เขาจะสวมชุดเกราะหนากี่นิ้วก็ตาม มันก็ไม่มีทางรอดพ้นจากสายตาของฉัน”

“ฉันก็อยู่ที่นั้นด้วย เขาคือดอลลาร์ 100% เขาแข็งแกร่งมาก เขาฆ่าหมีตายในหมัดเดียว”

“เท่าที่ฉันรู้มานะ ดอลลาร์เขาขายชุดเกราะสีทองไปนานแล้ว คนที่พวกนายพบต้องเป็นตัวปลอมแน่ๆ”

“ตัวจริงแน่นอน ฉันรู้สึกได้เลยว่ายังไงเขาก็ต้องเป็นดอลลาร์แน่ เขามองมาที่ฉันด้วย ดูเหมือนเขาอาจจะตกหลุมรักฉัน..”

“ตื่นๆ!”

…

 

คนจำนวนมากกำลังถกเถียงกันว่าเขาใช่ดอลลาร์ตัวจริงหรือไม่ บางคนเชื่อว่าใช่ แต่บางคนก็บอกว่าไม่ พวกเขาแบ่งออกไป 2 ฝ่ายชัดเจน และยังไม่มีฝ่ายไหนยอมกัน ไม่นานคงได้เกิดสงครามคีย์บอร์ดอย่างแน่นอน

 

ในเวลาเดียวกัน หานเซิ่นนั่งอยู่บนปราสาทคริสตัล และกำลังเช็คดูสปิริตใหม่ที่เขาพึ่งจะได้มา

 

เหมือนกับที่เขาคาดเอาไว้ นี่คือสปิริตระดับขุนนางที่สูงมากกว่า 9 ฟุต ทั้งตัวของมันห่อหุ้มด้วยชุดเกราะเหล็กสีดำ ด้วยโล่สีเหลี่ยมขนาดใหญ่ และขวาน 2 คม ทำให้มันดูเหมือนกับเทพในตำนาน

 

หมอนี่มีคำว่าโล่รวมอยู่ในชื่อด้วย ดังนั้นหานเซิ่นจึงเชื่อว่าโล่คงจะต้องแข็งแกร่งมาก หานเซิ่นลองใช้กรงเล็บโจมตีไปที่โล่ ซึ่งเขาทำได้แค่ทิ้งรอยบากลึกประมาน 3 นิ้วไว้ ถ้าวัดกันที่พลังป้องกัน โล่คลั่งมีพลังป้องกันพอๆกับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ

 

ถ้ากรงเล็บเฟอเรทโกสพาวของเขาไม่ใช่เบอร์เซิร์ก แต่เป็นวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิธรรมดา มันก็อาจจะทำอะไรโล่คลั่งไม่ได้เลย

 

“น่าเสียดายที่โล่คลั่งไม่ใช่สปิริตสาวสวย” หานเซิ่นรู้สึกเสียดาย เดิมทีเขาต้องการจะก่อตั้งกลุ่มสปิริตสาวขึ้นมา แต่อย่างไรก็ดีสปิริตหาได้ยากมาก ช่วงแรกๆก็คงต้องรับสปิริตชายมาใช้งานก่อน

 

ในอนาคตปราสาทคริสตัลยังต้องการผู้ช่วยบนเรืออีกมาก เพื่อที่จะได้ล่ามอนสเตอร์จำนวนมหาศาลที่อยู่ใต้ทะเล เนื่องจากหานเซิ่นไม่ต้องการรับมนุษย์เข้ามามากนัก ทำให้มีแค่สปิริตที่เขาจะพึ่งพาได้

 

หลังจากพักผ่อนเป็นเวลาครึ่งวัน หานเซิ่นก็ขึ้นไปที่ฝั่งอีกครั้ง เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่แถบนี้

 

ทะเลแถบนี้ถูกเรียกว่าทะเลเหลือง ถัดจากชายฝั่งไปไม่ไกลก็จะมีเขตที่เป็นป่า ในเขตป่ามีเมืองของมนุษย์อยู่หลายเมือง แต่กระนั้นก็มีเมืองที่ถูกสปิริตครอบครองอยู่เช่นกัน ทั้งสปิริตและมนุษย์กำลังต่อสู้กันอย่างหนัก

 

‘ต้องแบบนี้สิ ถึงจะเป็นที่ที่เหมาะต่อการพัฒนา บนทุ่งน้ำแข็งมีทรัพยากรน้อยเกินไป แม้แต่สปิริตระดับอัศวิน เราก็ยังไม่เคยเห็นเลย’ หานเซิ่นคิด

 

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำยังไงถึงจะขยายอิทธิพลมาบริเวณนี้ได้ อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงปริแตกภายในจิตของเขา ซึ่งมันทำให้หานเซิ่นมีความสุขมาก เมื่อดูภายในจิตใจ เขาก็เห็นรังไหมที่ห่อหุ้มโกลเด้นโกรวเลอร์เริ่มแตกออก ไม่นานสิงโตสีทองอร่ามก็เดินออกมาจากรังไหม มันดูเหมือนกับรูปปั้นทองเกะสลัก ร่างกายของมันเหมือนกับทำมาจากทองจริงๆ

 

วิญญาณโกลเด้นโกรวเลอร์อสูรขั้นสุดยอดเบอร์เซิร์ก : สัตว์ขี่

 

เบอร์เซิร์กโกลเด้นโกรวเลอร์พัฒนาทั้งในด้านความแข็งแกร่งและความเร็ว มันสามารถเทียบชั้นได้กับวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 เลยทีเดียว ที่สำคัญมันยังสามารถขยายหรือย่อขนาดได้ ซึ่งเป็นความสามารถที่สัตว์ขี่ปรกติๆจะไม่มี

 

หานเซิ่นให้หมาป่าน้ำแข็งใช้คริสตัลสีดำต่อ จากนั้นวิญญาณอสูรหมาป่าน้ำแข็งก็เปลี่ยนเป็นเบอร์เซิร์ก หลังจากภายไปแค่ 1 วัน

 

ขณะที่เขาใช้คริสตัลสีดำกับวิญญาณอสูรของเขา หานเซิ่นก็สั่งให้เจ้าหญิงเงือกเอาปราสาทคริสตัลกลับไปที่ดินแดนน้ำแข็ง

 

เนื่องจากมีทรัพยากรอยู่เป็นจำนวนมากในบริเวณใกล้ๆทะเลเหลือง วิญญาณอสูรอสูรของที่นั่นจึงมีราคาที่ถูก ถ้าเขาต้องการจะขายวิญญาณอสูร เขาก็ควรจะกลับไปขายที่ดินแดนน้ำแข็ง เพื่อที่จะได้ราคาที่สูง

 

เมื่อเขากลับมา หานเซิ่นก็ลองให้เจ้าหญิงเงือกขับปราสาทคริสตัลมุ่งตรงไปยังทะเลที่อยู่ใกล้ๆกับเมืองเทพธิดา ซึ่งการเดินทางของเขาก็ค่อนข้างราบลื่น

 

เมืองเทพธิดาถูกล้อมรอบด้วยทะเลทั้ง 3 ด้าน ดังนั้นมันจึงไม่ยากที่จะนำเรือไปจอดใกล้ๆกับเมือง เขาไม่เจอเมืองใต้ทะเลเมืองอื่นเลย ซึ่งการเดินทางใต้ทะเล ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยกว่าการเดินทางบนภูเขามาก

 

ในระหว่างทางกลับ หานเซิ่นล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณและกลายพันธ์อีกเป็นจำนวนมาก เขาขึ้นไปบนหลังโกลเด้นโกรวเลอร์ และก็เอาทุกอย่างที่เขาล่ามาได้ไว้บนหลังของมัน จากนั้นเขาก็เดินทางกลับไปที่เมืองเทพธิดา

 

เมื่อคนในเมืองเห็นโกลเด้นโกรวเลอร์และกองภูเขาเนื้อ พวกเขาต่างก็ประหลาดใจ เนื่องจากพื้นที่บริเวณนี้ไม่ค่อยมีมอนสเตอร์ให้ล่า พวกเขาจึงไม่คาดคิดเลยว่าจะเห็นเนื้อมากมายขนาดนี้

 

เมื่อได้ยินข่าว หยางม่านลี่ก็ออกมาดูเช่นกัน เมื่อเธอเห็นกองซากมอนสเตอร์ เธอก็ต้องอ้าปากค้าง

 

“ม่านลี่ นับจำนวนเนื้อ และเธอก็ตัดสินใจได้เลยว่าจะเอามันไปขายยังไง” หานเซิ่นโอนวิญญาณอสูรระดับโบราณและกลายพันธ์เกือบทั้งหมดให้หยางม่านลี่ และบอกให้เธอเอาพวกมันไปขาย

 

หยางม่านลี่เห็นวิญญาณอสูรจำนวนมากที่หานเซิ่นโอนมา ไม่ใช่แค่วิญญาณอสูรกลายพันธ์ แม้แต่วิญญาณอสูรกลายพันธ์เบอร์เซิร์กก็มี ซึ่งมันทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อ

 

“นายไปเอาเนื้อและวิญญาณอสูรพวกนี้มาจากที่ไหน?” หยางม่านลี่มองหานเซิ่นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

 

“ฉันไปล่าพวกมันจากในทะเล” หานเซิ่นรู้ดีว่าแค่ดูก็รู้ว่ามอนสเตอร์พวกนี้เป็นมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในน้ำ ยังไงเขาก็ไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ได้

 

“ทะเล?” หยางม่านลี่ช็อคยิ่งกว่าเดิม ใครๆก็รู้ว่าการล่าในทะเลนั้นยากกว่าบนบกมาก

 

“ฉันเป็นผู้ชายที่สามารถฆ่าเสือบนภูเขาหรือมังกรในทะเลได้ แค่นี้เธอไม่คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องธรรมดาสำหรับฉันงั้นหรอ? ไม่เห็นจะต้องมองฉันแบบนั้นเลย” หานเซิ่นยิ้ม

 

แม้หานเซิ่นจะเล่นมุข แต่หยางม่านลี่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมาเลย เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่งานที่ทำได้ง่ายๆ งานยากระดับนี้ไม่ใช่เรื่องตลก

 

‘เขาทำแบบนั้นได้ยังไง?’ ยิ่งรู้จักหานเซิ่นมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเข้าใจหานเซิ่นได้ยากขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่อยู่ก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ถึงหานเซิ่นจะเก่งมาก แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าเขายังด้อยกว่าดอลลาร์ แต่ตอนนี้เธอกับรู้สึกว่าหานเซิ่นนั้นไร้เทียมทาน เขามักจะทำในสิ่งที่ทำให้เธอต้องประหลาดใจเสมอ