“นายกล้าสู้กับฉันจริงๆหรอ?” แอนนี่อึ้ง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าหานเซิ่นจะกล้าสู้กับเธอ ถ้าวัดกันที่ความสามารถในการต่อสู้จริงๆแล้ว หานเซิ่นถือว่าอ่อนแอมากเมื่อเทียบกับเธอ

 

“ใช่ แต่พวกเราจะสู้โดยใช้มืออย่างเดียว” หานเซิ่นยิ้ม

 

หานเซิ่นอธิบายวิธีการสู้ แต่สิ่งที่หานเซิ่นอธิบายไปก็คือการเล่นเกมมือแดง ซึ่งหลังจากที่ฟังแล้วแอนนี่ก็เชื่อว่าเธอเอาชนะได้แน่ หานเซิ่นอาจจะมือหักเลยด้วยซ้ำ ถ้าโดนเธอตบสัก 1-2 ที

 

“ตกลง” หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของหานเซิ่น แอนนี่ก็ตอบโดยไม่ลังเล

 

ก่อนหน้านี้เธอไม่สามารถใช้ความแข็งแกร่งและความเร็วของเธอได้ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก แม้การเล่นเกมมือแดงจะมีข้อจำกัดหลายอย่าง แต่ยังไงเธอก็สามารถใช้ความแข็งแกร่งและความเร็วของเธอได้

 

“ครั้งก่อนเธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแล้ว งั้นครั้งนี้เป็นตาที่ฉันจะเริ่มก่อนบ้าง” หานเซิ่นพูด

 

แอนนี่ไม่พูดอะไร แต่เธอก็วางมือของเธอเหนือมือของหานเซิ่น เธอไม่เชื่อว่าหานเซิ่นจะตีมือของเธอโดนด้วยความเร็วของเขา

 

“เธอรู้ไหมว่าทำไมที่ผ่านมาเธอถึงได้แพ้?” อยู่ๆหานเซิ่นก็ถามขึ้นมา

“ทำไม..”

 

เพียะ!

แอนนี่ยังคงสับสนเกี่ยวกับความจริงที่เธอแพ้หานเซิ่น เมื่อหานเซิ่นเอ่ยถึงมัน เธอก็เสียสมาธิทันที ในตอนที่เธอพูดว่าทำไม หานเซิ่นก็ตีมือของเธอเรียบร้อยแล้ว

 

“นายมันไร้ยางอาย…” แอนนี่กัดฟัน เธออยากจะฆ่าหานเซิ่นทิ้งซะเดี๋ยวนี้

 

“การเล่นเกม มันก็ต้องมีทริคกันบ้าง ถ้าห้ามใช้ทริค เธอก็ควรบอกก่อนว่าไม่อนุญาตให้ใช้ทริค” หานเซิ่นพูด พร้อมกับยิ้ม

 

“อยากจะทำอะไรก็…”

เพียะ!

แอนนี่ยังพูดไม่ทันจบประโยค เธอก็ถูกหานเซิ่นตีมืออีกครั้ง

 

แอนนี่โกรธมาก เธอเกือบจะกระอักเลือดออกมา เธอจ้องหานเซิ่นด้วยดวงตาที่อาฆาต เหมือนกับเสือที่กำลังจ้องเหยื่อ เธอพร้อมที่จะเขมือบหานเซิ่นตลอดเวลา

 

จริงๆแม้หานเซิ่นจะถนัดเกมมือแดงมากแค่ไหน มันก็ยากมากที่เขาจะเอาชนะเธอได้ ถึงจะใช้วิธีการลอบเล่นงานก็ไม่น่าจะได้ผล เพราะความเร็วและปฏิกิริยาตอบสนองของเธออยู่ในระดับผู้เป็นเลิศ

 

แต่ทว่าก่อนหน้านี้หานเซิ่นได้ทำให้ความสงบในจิตใจของเธอหายไปหมดแล้ว เธอไม่สามารถมีสมาธิเล่นเกมได้อีกต่อไป ในตอนนี้แค่หานเซิ่นพูดนิดเดียว เธอก็สติหลุดในทันที การเอาชนะเธอในตอนนี้ไม่ใช่เรืองยาก

 

ตอนนี้จิตใจของแอนนี่ยุ่งเหยิงมาก เธอระวังหานเซิ่นตลอดเวลา แต่ถึงเธอจะระวังมากแค่ไหน เธอก็โดนตีได้ง่ายๆอยู่ดี

 

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

เธอเบิกตากว้าง และจ้องมองหานเซิ่นราวกับจ้องมองภูตผี เธอทั้งขมขื่นและโกรธ ไม่มีทางที่เธอจะเข้าใจได้เลยว่าทำไมเธอถึงแพ้ ทำไมเธอถึงไม่สามารถหลบการโจมตีของหานเซิ่นได้ ทั้งๆเธอมีความเร็วสูงกว่า

 

แอนนี่เกลียดความไร้ยางอายและวิธีการเล่นสกปรกของหานเซิ่นมาก ซึ่งมันทำให้จิตใจของเธอไม่มีสมาธิ และไม่สามารถหลบหานเซิ่นได้

 

แม้แอนนี่จะรู้ดีว่าเธอต้องสงบสติอารมณ์จากการยั่วยุของหานเซิ่นให้ได้ แต่ในตอนนี้เธอหัวร้อนมาก แค่รอยยิ้มของหานเซิ่นก็ทำให้เธอสติแตกแล้ว เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

 

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

แอนนี่ถูกตีครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่สามารถทนต่อคำพูดยั่วยุของหานเซิ่นได้อีกต่อไป

 

ตูม!

อยู่ๆกระแสไฟฟ้าก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของแอนนี่ ตอนนี้ร่างกายของเธอมีกระแสไฟฟ้าห่อหุ้มทั่วทั้งร่าง เธอทุบโต๊ะด้วยฝ่ามือของเธอ ทำให้โต๊ะกลายเป็นเถ้าถ่านทันที

 

หานเซิ่นยืนอึ้งไปชั่วขณะ ตอนนี้หานเซิ่นรู้สึกกลัวมาก ความแข็งแกร่งของผู้เป็นเลิศมันน่ากลัวจริงๆ นี้มันเกินกว่าที่เขาจินตนาการ ถ้าที่โดนทุบไม่ใช่โต๊ะแต่เป็นตัวเขาละก็ หานเซิ่นคิดว่าเขาก็อาจจะกลายเป็นเถ้าถ่านเหมือนกัน

 

โชคดีที่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสหพันธ์ดวงดาว ดังนั้นแอนนี่คงไม่กล้าฆ่าเขา ไม่ว่าเธอจะโกรธแค่ไหนก็ตาม

 

เมื่อมองดูแอนนี่ที่กำลังโกรธจัด หานเซิ่นก็พูด “เธอต้องการจะฆ่าฉันเพราะว่าเธอแพ้งั้นหรอ?”

 

เธอจ้องมองหานเซิ่นอยู่สักพัก ก่อนที่กระแสไฟฟ้าจะสลายไป แอนนี่หันหลังและเดินออกไปจากห้องฝึกโดยไม่พูดอะไร เธอกลัวว่าถ้าอยู่นานกว่านี้เธออาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้

 

“ไอ้สารเลว.. ไอ้คนไร้ยางอาย..” แอนนี่ไม่ได้กลับไปที่ห้องพักของเธอ แต่เธอเข้าไปต่อสู้ในเซิร์ฟเวอร์ของกองทัพ เพื่อระบายอารมณ์

 

เมื่อเห็นโต๊ะที่ทำจากโลหะอัลลอยกลายเป็นเถ้าถ่าน หานเซิ่นก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะไม่ไปยั่วยุแอนนี่อีก ถ้าเธอไม่สนใจอะไร และต้องการจะเล่นงานเขาให้ได้จริงๆ หานเซิ่นก็คงจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดจากการโจมตีของเธอได้

 

“ผู้เป็นเลิศนี่น่ากลัวจริงๆ พวกนี่มันไม่ใช่คนแล้ว” แม้หานเซิ่นจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยิ่งอยากจะเป็นผู้เป็นเลิศมากยิ่งขึ้น

 

หลังจากกินปลาอสรพิษเลือดศักดิ์สิทธิทั้งตัว หานเซิ่นก็ได้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิมาอีก 9 จีโนพ้อย ในตอนนี้เขามี 21 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิแล้ว

 

หลังจากกลับมาที่ก็อตแซงชัวรี่ หานเซิ่นก็พยายามตามหาอีตงมู่ เพื่อจะไปล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิด้วยกัน แต่เขาก็หาอีตงมู่ไม่เจอ

 

เนื่องจากไม่รู้ว่าจะไปล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่ไหน หานเซิ่นก็นึกถึงปูสีทองขึ้นมา ถึงกระดองของมันจะแข็งมาก แต่หานเซิ่นก็ฝึกพลังหยินมา เขาคิดว่าอาจจะสามารถใส่พลังทะลุกระดองของมันได้ บางทีเขาอาจจะสามารถฆ่ามันได้

 

สิ่งสำคัญที่สุดคือพลังของเขา หานเซิ่นยังไม่รู้ว่ามันพอที่จะฆ่าปูรึเปล่า แต่ถึงจะฆ่าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร หานเซิ่นตัดสินใจว่าจะลงไปที่ประสาทคริสตัลก่อน เขาสามารถล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณที่อยู่ใต้ทะเล เพื่อเก็บจีโนพ้อยโบราณให้เต็มได้

 

การล่าปลาที่อยู่ใต้ทะเลสาบง่ายกว่าการตกปลามาก หานเซิ่นกลับไปที่ก้นของทะเลสาบน้ำแข็งอีกครั้ง ด้วยการที่เขามีซิลเวอร์อีล ทำให้เขาไปถึงปราสาทคริสตัลได้อย่างง่ายดาย

 

ปูสีทองออกมาทันทีหลังจากที่มันได้ยินเสียง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นหานเซิ่น มันก็รีบกลับไปที่ห้องโดยสารทันที โดยไม่ได้สนใจว่าหานเซิ่นจะทำอะไรอยู่ข้างนอก

 

หานเซิ่นยังไม่ได้เข้าไปยั่วยุปู ตอนนี้เขากำลังว่ายน้ำอยู่ก้นทะเลสาบ เขาคิด ‘ถ้าเราสามารถยึดปราสาทคริสตัลได้ เราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ล่าไม่เพียงพออีกต่อไป เราสามารถไปล่าในทะเลลึกแค่ไหนก็ได้’

 

เนื่องจากเจ้าหญิงเงือกบอกว่าปราสาทคริสตัลไม่มีอะไรสามารถทำลายมันได้ หานเซิ่นจึงไม่กลัวว่าจะไปเจอกับมอนสเตอร์ระดับสูงที่ก้นทะเล เพราะเขาสามารถซ่อนอยู่ภายในห้องโดยสารของเรือได้

 

ที่สำคัญถ้าเขาสามารถควบคุมปราสาทคริสตัลได้ เขาก็จะไปที่ไหนก็ได้ตามต้องการ

 

ตอนนี้หานเซิ่นกำลังยืนอยู่บนเรือ เขารู้สึกเหมือนกับอยู่ในอควาเรี่ยม เหนือหัวของเขามีปลานานาชนิดกำลังว่ายน้ำอยู่ แต่มันต่างตรงที่ที่นี่ไม่มีกระจก เขาสามารถยื่นมือออกไปในน้ำ และสัมผัสกับพวกมันได้

 

หลังจากรออยู่สักพัก เขาก็เห็นมอนสเตอร์ที่มีลักษณะเหมือนแอนโชวี่สีทองกำลังว่ายมาใกล้ๆ หานเซิ่นยื่นมือไปคว้ามันมาทันที

 

หลังจากมันเข้ามาในชั้นบรรยากาศของปราสาทคริสตัล มันก็ตกลงไปบนพื้นทันที เมื่อไม่มีน้ำ มันก็สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ สิ่งที่มันสามารถทำได้ก็คือพยายามกระโดดกลับไปที่น้ำให้ได้

 

แต่หานเซิ่นไม่ยอมให้มันทำแบบนั้น เขาเหยียบมันจนตาย

“โกลเด้นแอนโชวี่ระดับโบราณถูกฆ่า คุณได้รับวิญญาณอสูรโกลเด้นแอนโชวี่ เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยโบราณ”