หานเซิ่นประทับใจมาก เมื่อได้เห็นเต่าพาลูกๆมากินอาหาร มันเป็นภาพที่หาดูได้ยากมาก เขาเชื่อว่ามีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่มีโอกาสได้เห็นภาพแบบนี้

 

ขณะที่เต่ากำลังขุดหาอาหารให้ลูกของมัน ก็มีเสียงแหลมๆของนกดังมาจากบนท้องฟ้า นกสีทองปรากฏตัวออกมา ราวกับว่ามันกำลังตามหาเต่าพวกนี้ มันโฉบลงมาด้วยความเร็วสูง ตรียมที่จะใช้กรงเล็บของมันจับเหยื่อ

 

ตูม!

ก่อนที่นกจะได้ทำอะไรพวกมัน เต่าตัวใหญ่ก็ยิงลำแสงความเย็นใส่มัน ไม่นานนกก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็ง มันตงลงมาบนพื้น จากนั้นมันก็แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

“พระเจ้า! นี่มันมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด” หานเซิ่นเบิกตากว้างขณะจ้องมองไปที่เต่า

 

นี่เป็นครั้งแรกที่หานเซิ่นเห็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอยู่รวมกันมากขนาดนี้ ตอนนี้มีลูกของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอยู่ถึง 8 ตัว หานเซิ่นรู้สึกกลัวจนแทบหยุดหายใจ เขากลัวว่าเต่าจะรู้ตัวว่าเขากำลังแอบดูมันอยู่

 

เขาเคยเห็นความน่ากลัวของจิ้งจอกสีเงินมาแล้วถึงมันจะยังเด็กอยู่ก็ตาม แต่ตอนนี้ตรงหน้าเขามีลูกมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดถึง 8 ตัว และยังมีแม่มันอีก แทบไม่ต้องคิดเรื่องสู้กับพวกมันเลย ยังไงหานเซิ่นก็ไม่มีทางสู้ได้

 

เมื่อเห็นนกสีทองแหลกเป็นชิ้นๆ หานเซิ่นก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา เขากลัวจนหายใจไม่เป็นจังหวะ แต่เขาก็พยายามสงบใจเอาไว้ และมองดูเต่าทั้ง 9 ตัวต่อไป

 

หลังจากที่เต่าตัวเล็กกินเห็ดสีแดงเสร็จ ร่างกายของพวกมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ในตอนแรกเต่ามีสีขาวเหมือนกับหิมะ แต่ตอนนี้มันดูเหมือนกับสีเลือดไม่มีผิด

 

เต่าตัวเล็กยังเป็นเด็กอยู่ หลังจากกินเห็ดที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นของมนุษย์เข้าไป พวกมันก็อิ่มแล้ว แต่เต่าตัวใหญ่เหมือนจะหิวจริงๆ มันกินเห็ดไป 10 กว่าอันแล้ว ตอนนี้ตัวของมันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกัน

 

ดูเหมือนเต่าทุกตัวจะพอใจมาก เต่าตัวใหญ่เอาเห็ดที่ขุดมาเกินฝังกลับเข้าไปใต้หิมะอีกครั้ง จากนั้นมันก็นำเต่าตัวเล็กกลับไปที่ถ้ำหิมะ

 

หานเซิ่นรอดูจนกระทั่งพวกมันกลับเข้าไปในถ้ำ และเต่าตัวใหญ่ลงไปเป็นตัวสุดท้าย แต่ก่อนที่มันจะลงไปลึก มันก็ปล่อยพลังไอเย็นออกมาเพื่อปิดปากถ้ำเอาไว้ ตอนนี้มองจากภายนอกแทบไม่รู้แล้วว่าตรงนั้นมีถ้ำอยู่

 

หานเซิ่นรอดูต่ออีกสักพัก หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าพวกมันจะไม่ออกมาอีก เขาก็วิ่งไปตรงจุดที่พวกมันกินเห็ดสีแดง และขุดมันขึ้นมา มันเป็นเห็ดที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นของมนุษย์

 

พวกมันดูเหมือนกับเห็ดทั่วๆไปที่มนุษย์เอามาทำเป็นอาหาร มันมีสีแดงเป็นประกายระยิบระยับ และยังมีกลิ่นหอม ทำให้หานเซิ่นรู้สึกว่ามันน่าจะมีรสชาติดี

 

หานเซิ่นศึกษาพฤกษศาสตร์มาพอสมควร เขาเรียนรู้เทคนิคและวิธีการแยกแยะพืช สมุนไพรและก็เห็ด เขามองดูเห็นสีแดง และเห็นว่ามันเหลือเพียงแค่ 3 อัน ที่เหลือพวกเต่ากินไปหมดแล้ว

 

ดูจากลักษณะภายนอกของมัน ดูเหมือนจะไม่มีพิษ แต่ในก็อตแซงชัวรี่มีพืชแปลกๆอยู่มากมาย ซึ่งส่วนมากจะเป็นอันตรายทั้งนั้น ทำให้หานเซิ่นไม่กล้าที่จะกินมัน

 

เขาเก็บเห็ดอันหนึ่งใส่ในกระเป๋า เขาไม่ได้เก็บมันเพิ่มอีก เขาอยากจะลองกินเห็ดนี้ เขาคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์

 

หานเซิ่นเอาเห็ดที่เหลือฝังกลับเข้าไปในหิมะอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เรียกโกลเด้นโกรวเลอร์ออกมา และเก็บซากของนกสีทองที่แหลกเป็นชิ้นๆไว้บนหลังของโกลเด้นโกรวเลอร์ ดูแล้วมันน่าจะเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ ถึงมันจะเป็นแค่มอนสเตอร์กลายพันธ์ ยังไงหานเซิ่นก็จะไม่ทิ้งมันไว้อย่างสูญเปล่า เขารู้สึกเสียดายเลยเอามันกลับไปด้วย

 

เขากลับไปที่ปราสาทคริสตัล และขอให้ซีโร่เอาเนื้อนกสีทองไปทำเป็นอาหาร หลังจากที่เขากินมันเข้าไป เขาก็ได้ยินเสียง

“นกปีกทองเลือดศักดิ์สิทธิถูกกิน คุณได้รับ 1 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ”

 

หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขมาก ถึงเขาจะล่ามังกรเกล็ดแดงไม่สำเร็จ แต่เขาก็ได้เนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิมากินแบบฟรีๆ

 

หานเซิ่นกินเนื้อของนกปีกทองจนอิ่ม แต่เขาก็ไม่ได้จีโนพ้อยเพิ่ม แต่ยังมีเนื้อของมันเหลืออยู่อีกมาก ดังนั้นหานเซิ่นจะค่อยๆกินมันอย่างช้าๆ ยังไงนกตัวนี้ก็ไม่ได้ใหญ่มากนัก เขาคิดว่าน่าจะกินมันหมดได้ภายใน 10 วัน

 

หลังกลับมาที่สหพันธ์ดวงดาว หานเซิ่นก็หาทางติดต่อกับศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่า แม้ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าจะใช้ทั้งชีวิตอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แต่เขาก็เป็นหนึ่งในนักพฤกษศาสตร์ที่มีความเชี่ยวชาญมากที่สุดคนหนึ่ง หานเซิ่นบอกรายละเอียดเกี่ยวกับเห็นสีแดงที่เก็บมา และก็บอกเกี่ยวกับเต่าที่ไปพบด้วย เขาต้องการให้ซุนหมิงฮว่ายืนยันว่าเห็ดที่เขาได้มามันจะมีประโยชน์ต่อร่างกายมนุษย์รึเปล่า

 

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเอามันออกจาก็อตแซงชัวรี่ได้ ไม่งั้นเขาคงจะเอามันไปให้ซุนหมิงฮว่าดูแล้ว

 

ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าตั้งใจฟังเกี่ยวกับเห็ด จากนั้นเขาก็ถาม 3-4 คำถาม หลังจากนั้นเขาก็สรุป “ตามที่เธอว่ามา เห็ดสีแดงที่ว่าน่าจะค่อนข้างมีพลังทีเดียว”

 

“ศาสตราจารย์ซุน คุณจะบอกได้ไหมว่าเห็ดสีแดงมีประโยชน์ต่อมนุษย์รึเปล่า?” เขาคิดว่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดคงจะมีความสามารถในการหาอาหารที่มีประโยชน์สูงมากกิน

 

ของที่พวกมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดกินจะต้องเป็นของดีอย่างแน่นอน แต่ยังไงร่างกายของมนุษย์ก็มีความแตกต่างจากมอนสเตอร์ ดังนั้นหานเซิ่นเลยไม่รู้ว่ามนุษย์จะกินมันได้รึเปล่า

 

“มันน่าจะเป็นเห็ดที่มีคุณค่าทางอาหารสูงมาก มันควรมีผลกับมนุษย์เช่นเดียวกัน แต่ร่างกายของมนุษย์ต่างจากมอนสเตอร์มาก มันยากที่จะบอกว่ามันมีประโยชน์หรือโทษกันแน่”

หลังจากพูดจบ ศาสตราจารย์ซุนก็เงียบไปพักหนึ่ง เขาลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เริ่มพูดกับหานเซิ่นต่อ “ฉันมีบางอย่างที่ต้องบอกเธอ แต่ฉันไม่ต้องการให้เธอเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังเด็ดขาด”

 

“ผมเข้าใจครับ” หานเซิ่นเริ่มสงสัย

 

ศาสตราจารย์ซุนพูด “ในก็อตแซงชัวรี่เขต 3 มีพืชที่มหัศจรรย์อยู่ มันสามารถพัฒนายีนของมนุษย์ได้ แต่กระนั้นมนุษย์ก็ยังไม่สามารถแยกแยะได้ว่าอันไหนมีประโยชน์หรืออันไหนมีโทษ การเลือกให้ดีมีความสำคัญมาก ถ้าเลือกกินผิดจากที่ควรจะได้ประโยชน์ก็อาจจะกลายเป็นความตายได้”

 

หานเซิ่นคิดว่าสิ่งที่ศาสตราจารย์ซุนพูดมามันฟังดูแปลกๆ ดังนั้นเขาเลยถาม “ถ้ามนุษย์ไม่สามารถรู้ได้ว่าพืชแต่ละอันมีผลยังไง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าอันไหนที่สามารถพัฒนายีนได้?”

 

“ฉันจะไม่ตอบคำถามนี้ แต่หลังจากที่เธอได้ไปก็อตแซงชัวรี่เขต 3 แล้ว เธอก็จะเข้าใจเอง” ศาสตราจารย์ซุนเลี่ยงที่จะตอบคำถามของหานเซิ่น เขารีบเปลี่ยนประเด็นทันที เขาบอกหานเซิ่นเกี่ยวกับวิธีการแยกแยะลักษณะของเห็ด เพื่อให้เขาไปดูเห็ดสีแดงด้วยตัวเอง

 

ตอนนี้ในใจของหานเซิ่นเต็มไปด้วยข้อสงสัย จำนวนประชากรที่เป็นผู้เป็นเลิศมีอยู่ไม่มาก ทำให้ข้อมูลเกี่ยวกับก็อตแซงชัวรี่เขต 3 มีอยู่อย่างจำกัดมาก ผู้เป็นเลิศไม่เคยพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

 

ตอนนี้เหมือนศาสตราจารย์ซุนจะไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องของก็อตเเซงชัวรี่เขต 3 มากไปกว่านี้แล้ว ซึ่งมันเพิ่มความอยากรู้ของหานเซิ่นขึ้นไปอีก

 

ตามคำแนะนำที่ศาสตราจารย์ซุนบอก หานเซิ่นจะลองเอาเห็ดสีแดงไปให้มอนสเตอร์ตัวอื่นกินบ้าง เพื่อที่เขาจะได้ดูผลของมัน

 

หานเซิ่นคิด ‘สงสัยจริงๆว่าจิ้งจอกสีเงินจะยอมกินไหม?’

หลังจากกลับไปที่ปราสาทคริสตัล หานเซิ่นอุ้มจิ้งจอกสีเงินมา จากนั้นเขาก็วางเห็ดลงตรงหน้ามัน เขาอยากดูว่ามันจะมีปฏิกิริยายังไง