ถ้าคุณคือจักรพรรดิ ให้ฉันสวมมงกุฎให้คุณ

ถ้าคุณคือจักรพรรดิ โปรดยอมรับศรัทธาและความจงรักภักดีจากฉันด้วย

ถ้าคุณคือจักรพรรดิ ขอบคุณสำหรับเหตุผลที่ทำให้พวกเราเชียร์

ถ้าคุณคือจักรพรรดิ โปรดชูลูกธนูแห่งชัยชนะของคุณและนำพวกเราไปสู่อนาคตที่สุกสว่าง

ในตอนนี้ คุณคือจักรพรรดิ

ในตอนนี้ คุณคือผู้ปกครองของพวกเรา

ในตอนนี้ เพียงแค่คุณที่จะนำความสุขมาให้เรา

ในตอนนี้ พวกเราคือผู้ติดตามของคุณ พวกเราเชียร์คุณ

พวกเราจะชื่นชมคุณตลอดไป เพราะว่าคุณคือจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่

…

เหวินซิ่วซิ่วอ่านบทกวีที่เธอเขียนขึ้นเพื่อฉลองชัยชนะให้แก่หานเซิ่น

 

พวกแฟนๆของโรงเรียนทหารส่วนกลางต่างก็พากันเดินทางออกจากสนาม ขณะที่คนอื่นๆต่างก็ฉลองและกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ

 

ในโลกโซเชียลเองก็ดุเดือดไม่แพ้กัน คนจำนวนมากกำลังถกเถียงกันว่าหานเซิ่นเอาชนะจิงจี้อู่ได้ยังไง

“ลูกธนูดอกสุดท้ายนั่นเขาทำได้ยังไง?”

“ราชาคนเก่าถูกโค่นลง และราชาคนใหม่ก็ถือกำเนิดขึ้น ในอนาคตหานเซิ่นต้องเป็นราชาที่ไร้เทียมทานในลีกการแข่งระดับกาแล็กซี่อย่างแน่นอน”

“จักรพรรดิจงเจริญ!”

“ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย จิงจี้อู่แพ้งั้นหรอ?”

“นี่คือการเริ่มต้นของยุคสมัยใหม่”

“ปีศาจตายด้วยลูกธนูของจักรพรรดิ”

“ลูกธนูนั่นแปลกประหลาดมาก เขาทำอะไรกับลูกธนูดอกนั่นงั้นหรอ? หรือเขาควบคุมมันด้วยรีโมทคอนโทรล”

“เขาเพียงแค่ชนะการแข่งธนูเท่านั้น มันยังเร็วเกินไปที่จะบอกว่าเป็นยุคสมัยของเขา”

“จักรพรรดิจงเจริญ!”

“เป็นการยิงที่แปลกประหลาดมาก!”

 

ในคืนนั้นทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันมาก นักกีฬาจากเหยี่ยวดำทุกคนต่างก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้ รวมถึงซื่อถูเซียงด้วย

 

การเอาชนะโรงเรียนทหารส่วนกลางที่มีจิงจี้อู่อยู่ในทีม มันเหมือนกับความฝันจริงๆ นักเรียนทุกคนในกาแล็กซี่ต่างก็มีความฝันแบบกัน ขณะที่เหยี่ยวดำเป็นทีมเดียวที่ทำได้สำเร็จ พวกเขาโค่นจิงจี้อู่ลงได้

 

แม้บางคนจะคิดว่าเป็นแค่เรื่องของดวงหรือโชคก็ตาม แต่ชนะก็คือชนะ

 

ถ้าพวกเขาไม่มีการแข่งในวันพรุ่งนี้ละก็ พวกเขาคงจะออกไปเลี้ยงฉลองกันตลอดทั้งคืนแล้ว

 

ถึงพวกเขาจะนอนอยู่บนเตียง แต่พวกเขาตื่นเต้นเกินกว่าจะหลบลงได้

 

“เซิ่น พวกเราชนะจริงๆใช่ไหม” ซื่อจื้อคังถาม ขณะนอนอยู่บนเตียง

“ใช่” หานเซิ่นตอบ

 

“จางหยาง พวกเราชนะแล้วใช่ไหม” ซื่อจื้อคังถามจางหยาง

“ใช่” จางหยางตอบ

 

“ลู่…” ก่อนที่ซื่อจื้อคังจะได้ถาม ลู่เหมินก็พูดแทรกขึ้นมา “ถ้านายยังรบกวนการนอนของคนอื่น ฉันจะไปบอกโค้ชว่าอย่าให้นายลงเป็นตัวจริงในวันพรุ่งนี้”

 

“บ้าเอ้ย! ทำไมนายจะต้องทำแบบนั้นด้วย? ฉันเอาชนะปีศาจไร้เทียมทานได้ แล้วทำไมนายถึงไม่ให้ฉันลงไปสู้กับคู่ต่อสู้อ่อนๆมั้ง?” ซื่อจื้อคังลุกขึ้นมา

 

“ถ้านายอยากลองดีก็ลองพูดอีกสักประโยคสิ” ลู่เหมินพูดอย่างสงบ

ซื่อจื้อคังอ้าปาก แต่เขาไม่ส่งเสียงออกมา ซื่อจื้อคังกลัวว่าจะไม่ได้ลงแข่งเป็นตัวจริงในวันพรุ่งนี้

 

ซื่อถูเซียงยังไม่หลับเช่นเดียวกัน จนถึงตอนนี้เธอยังรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันอยู่เลย ลูกทีมของเธอเอาชนะโรงเรียนทหารส่วนกลางได้ แ_ละทำให้ความฝันของคนที่เป็นโค้ชทุกๆคนเป็นจริงขึ้นมา

 

“หานเซิ่นเป็นเด็กมหัศจรรย์จริงๆ” ซื่อถูเซียงหวังให้หานเซิ่นมายืนอยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้ เธอจะได้เข้าไปกอดเขาสักที

 

ไม่ใช่แค่สมาชิกทีมเหยี่ยวดำเท่านั้นที่ยังไม่นอน พวกนักข่าวทั่วทั้งกาแล็กซี่ต่างก็กำลังทำงานอยู่เช่นเดียวกัน

 

ไม่มีใครคิดว่าโรงเรียนทหารส่วนกลางจะแพ้ให้กับโรงเรียนเหยี่ยวดำ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก

 

สำนักข่าวทุกสำนักในกาแล็กซี่ต่างก็รายงานข่าวเกี่ยวกับแมทการแข่งขันระหว่างเหยี่ยวดำและโรงเรียนทหารส่วนกลาง ซึ่งไฮไลท์หลักอยู่ที่กลยุทธ์ของเหยี่ยงดำ และการดวลกัน 1 ต่อ 1 ระหว่างหานเซิ่นกับจิงจี้อู่

 

สำนักข่าวส่วนใหญ่ก็เอาบทกวีของเหวินซิ่วซิ่วที่กล่าวถึงหานเซิ่นมาลงเช่นเดียวกัน ในชั่วข้ามคืนจักรพรรดิก็แทบจะกลายเป็นชื่อเล่นของหานเซิ่นไปเรียบร้อยแล้ว

 

จิงจี้อู่เป็นคนที่มีชื่อเสียงมาก ทำให้คนที่สามารถเอาชนะเขาได้อย่างหานเซิ่นโด่งดังและกลายเป็นจุดสนใจขึ้นเป็นเท่าตัว ตอนนี้หานเซิ่นกลายเป็นดาวดวงใหม่ในการแข่งขันโรงเรียนทหารระดับกาแล็กซี่เรียบร้อยแล้ว

 

บนหลังคา มีหนุ่ม 3 คนกำลังนอนเอนหลัง และชมวิวในยามค่ำคืนอยู่

“ตอนนี้นายรู้สึกยังไงบ้างกับความพ่ายแพ้ครั้งแรก” ถังเตียงลิ่วดื่มเบียร์ และถามจิงจี้อู่ที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

“ก็ไม่เลว หานเซิ่นเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้” จิงจี้อู่ยิ้ม

 

“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับลูกธนูดอกสุดท้าย?” ถังเตียงลิ่วถามเรื่องที่สงสัยมานาน

 

“ลูกธนูมันกำลังหมุนอยู่” จิงจี้อู่ตอบ

 

“อะไรนะ? นายหมายความว่าไง ‘ลูกธนูกำลังหมุนอยู่’?” ถังเตียงลิ่วชะงักไป

 

ลูกธนูไม่เหมือนกับหอกที่ขว้างด้วยมือ ถ้าไม่ใช่ลูกธนูที่ออกแบบมาเป็นพิเศษ มันจะไม่มีทางหมุนได้ ซึ่งในทัวร์นาเมนต์ ลูกธนูทั้งหมดที่สปอนเซอร์จัดให้เป็นแค่ลูกธนูธรรมดาๆ

 

“ฉันก็ไม่รู้” จิงจี้อู่ตอบ

“เป็นไปได้ยังไง นายไม่รู้?” ถังเตียงลิ่วมองจิงจี้อู่ด้วยความประหลาดใจ จิงจี้อู่เป็นคนที่เผชิญหน้ากับลูกธนูนั่น ด้วยความสามารถระดับเขา เขาควรจะรู้ว่าลูกธนูนั้นมันถูกยิงออกมาแบบไหน

 

หลินเฟิงพูดแทรกขึ้นมา “เขาไม่รู้มันก็ไม่แปลกหลอก เหมือนว่ามันพอจะมีวิธีการยิงให้มันหมุนได้ โดยการใช้กระแสลมช่วย แต่ผู้ที่ยังไม่วิวัฒนาการ ไม่มีทางสังเกตเห็นกระแสลมที่ว่านั้นได้”

 

“เป็นชายที่น่าสนใจจริงๆ น่าเสียดายนี่เป็นปีสุดท้ายของฉันแล้ว ฉันคงไม่มีโอกาสได้สู้กับเขาอีกแล้ว”

จิงจี้อู่โยนกระป๋องเบียร์ที่ว่างเปล่าใส่ถังขยะ และกระโดดลงจากหลังคา

“บาย หวังว่าจะเจอพวกนายอีก”

 

“ตอนนี้นายมีแผนที่จะทำอะไรต่อไป?”

 

“ปรกติฉันต้องไปยังสนามแข่งหลังจากแข่งจบ แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว” จิงจี้อู่พูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง

 

“แล้วฉันจะรอนาย” หลินเฟิงพูดขณะมองดูจิงจี้อู่เดินจากไป

 

จิงจี้อู่หันกลับมา และยิ้มให้หลินเฟิง “นายยังไม่ได้ลองสู้กับเขาใช่ไหม?”

 

“นายหมายถึงหานเซิ่นหรอ?” ไม่นานหลินเฟิงก็เข้าใจ

จิงจี้อู่ไม่พูด เขายิ้มและเดินจากไป

 

“เขาหมายความว่าไง” ถังเตียงลิ่วงง

 

“เขาคงตั้งใจจะบอกว่าเขายังเอาชนะหานเซิ่นไมได้ ฉันเองก็คงเอาชนะหานเซิ่นไม่ได้เช่นเดียวกัน” หลินเฟิงพูด

เมื่อได้ยินคำตอบถังเตียงลิ่วก็อ้าปากค้าง