ฟู่ซานและคนอื่นๆมองผู้หญิงคนที่ถามคำถาม เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้ว่าที่หานเซิ่นตอบมานั้นถูกหรือผิดกันแน่

 

หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “นายพูดถูก ซินเสวียนมีปานสีแดงเล็กๆอยู่ที่หลังใบหูขวาจริงๆ โดยปรกติแล้วมันจะถูกผมของเธอปิดเอาไว้ ไม่น่าจะมีใครรู้เรื่องนี้”

 

เธอพูดกับหานเซิ่นต่อ “ถึงฉันจะยังไม่แน่ใจว่านายเป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่านายเป็นคนใกล้ชิดของซินเสวียน”

 

“คุณผู้หญิง คุณก็เป็นคนของหน่วยพิเศษด้วยหรอ?” หานเซิ่นถามหญิงสาว เขาเชื่อว่าคนอื่นๆเป็นหน่วยพิเศษจริงแค่ดูจากท่าทางก็รู้ แต่เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นหน่วยพิเศษด้วย

 

“ฉันชื่อสวี่ยู่เหยียน เป็นผู้จ้างวานหน่วยพิเศษ” หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้ม

 

เหมือนหานเซิ่นจะตระหนักถึงบางอย่างและพูด “งั้นคุณเป็นคนจ้างให้พวกเขาแล่นเรือมาที่นี่งั้นหรอ?”

 

สวี่ยู่เหยียนยิ้มอย่างขมขื่นและพูด “นี่ไม่ใช่จุดหมายปลายทางของฉัน พวกเราถูกมอนสเตอร์ขนาดใหญ่โจมตีจนเรือพังเลยต้องมาติดอยู่ที่นี่ พวกเราติดอยู่ที่นี่มาเกือบปีแล้ว”

 

‘ติดมาเป็นปีเลยงั้นหรอ.. ถึงว่าทำไมพวกเขาไม่รู้จักเรา’ หานเซิ่นคิด

หานเซิ่นถามต่อ “ที่นี่คือที่ไหน? คุณรู้ไหมว่าเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่?”

 

ชายตัวผอมของชื่อว่าหลิวจีพูด “ถึงถามไปก็ไร้ประโยชน์ แม้นายจะบินได้ นายก็ออกจากที่นี่ไม่ได้”

 

“ทำไมเป็นแบบนั้น?” หานเซิ่นทำหน้างง ตอนที่เขามาถึงเกาะ เขาก็ยังไม่เจอมอนสเตอร์ประเภทบินเลย

 

เหมือนว่าพวกเขาจะเริ่มเชื่อแล้วว่าหานเซิ่นเป็นคนของหน่วยพิเศษจริงๆ หลิวจีและสวี่ยู่เหยียนบอกเกี่ยวกับสถานการณ์บนเกาะให้หานเซิ่นฟัง

 

แต่ดูเหมือนว่าหลิวจีจะพูดเวอร์ไปเอง ที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ประเภทบินอยู่ แต่มีมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่อาศัยอยู่ มันทำให้พวกเขากลัวที่จะไปล่ามอนสเตอร์ในทะเล

 

บนเกาะมีมอนสเตอร์เพียงชนิดเดียวคือ โกสอายแบร์ มันคล้ายกับหมีขนาดใหญ่ พวกมันเคลื่อนไหวว่องไว มันสามารถเดินขึ้นลงภูเขาได้อย่างคล่องแคล่ว มันมี 3 ตา ซึ่งตาที่ 3 ที่อยู่บริเวณหน้าผากของมัน ทำให้มันมีความสามารถในการมองเห็นที่สูง ส่วนมากพวกมันจะเป็นมอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่ก็มีบางตัวที่เป็นระดับกลายพันธ์ ส่วนราชาของพวกมันคือมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ

 

ราชาของโกสอายแบร์แข็งแกร่งและรวดเร็วกว่าตัวอื่นๆมาก แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้มันบาดเจ็บ แม้แต่การทำงานเป็นทีมของหน่วยพิเศษก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้

 

พวกเขาอยู่ที่นี่โดยการกินแค่พืชและเห็ดจากในป่า ขณะที่หาอาหารพวกเขาก็ต้องหลีกเลี่ยงโกสอายแบร์ไปด้วย ทำให้พวกเขาใช้ชีวิตกันยากลำบากมาก

 

ในตอนแรกพวกเขาไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของโกสอายแบร์ และพยายามล่าพวกมันดู นั่นเป็นเหตุให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ พวกเขาใช้คนกว่า 30 คนพวกล่ามัน แต่รอดกลับมาได้เพียง 10 กว่าคนเท่านั้น

 

ขณะที่โกสอายแบร์ สูญเสียตัวที่เป็นระดับโบราณไปไม่กี่ตัวเท่านั้น

 

แต่อย่างไรก็ตามในบรรดาคนที่เสียชีวิตไป มีเพียงแค่คนเดียวที่เป็นสมาชิกของหน่วยพิเศษ หน่วยพิเศษที่เคยมีสมาชิก 10 คน ตอนนี้พวกเขาเหลือแค่ 9 คน ขณะคนอื่นๆที่ตายเป็นลูกน้องของสวี่ยู่เหยียนและสิ่งที่ทำให้หานเซิ่นประหลาดใจก็คือความจริงแล้ว สวี่ยู่เหยียนคือหนึ่งในคนที่มีอำนาจบริหารภายในกลุ่มสตาร์รี่

 

หานเซิ่นรู้มาจากพวกเขาว่าพวกเขามาจากเมืองกรีน พวกเขารู้ว่าพวกเขาใช้เรือเดินทางประมานครึ่งเดือนกว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ นอกจากนั้นที่พวกเขารู้คือเกาะกรีนจะอยู่ทางทิศตะวันตกของเกาะที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ แต่พวกเขาก็ไม่รู้พิกัดที่แน่ชัด เนื่องจากระหว่างเดินทาง พวกเขาถูกมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่อยู่ในทะเลโจมตีเรือของพวกเขา

 

สวี่ยู่เหยียนไม่ยอมบอกความจริงว่าจริงๆแล้วเธอมาทำอะไรที่นี่กันแน่ และการที่ถูกจ้างโดยสวี่ยู่เหยียน พวกหน่วยพิเศษไม่สามารถปล่อยให้ข้อมูลภารกิจรั่วไหลได้

 

แต่สิ่งที่หานเซิ่นบอกได้เลยก็คือสวี่ยู่เหยียนต้องเป็นบุคคลสำคัญแน่นอน เนื่องจากพวกเขาติดอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว แต่พวกเขาก็ยังเชื่อฟังเธออยู่

 

“คุณสวี่ ผมก็เป็นคนของหน่วยพิเศษเหมือนกัน คุณอยากจะมาตกลงแลกเปลี่ยนกับผมไหม?” หานเซิ่นถามหลังจากที่ได้ข้อมูลมาพอสมควรแล้ว

 

“พวกเราต่างก็ติดอยู่ที่นี่ แล้วจะแลกเปลี่ยนอะไรกันได้อีก?” สวี่ยู่เหยียนขมวดคิ้ว หานเซิ่นเป็นคนในแบบที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน

 

สวี่ยู่เหยียนรู้จักซินเสวียนดี และเธอก็รู้ดีว่าสตีลอาเมอร์อยู่ที่ไหน ซึ่งมันไกลจากเกาะแห่งนี้มาก

 

แม้เธอจะไม่เชื่อสิ่งที่หานเซิ่นพูด แต่เธอก็ต้องประหลาดใจที่เขารู้จักซินเสวียนเป็นอย่างดี

 

คนธรรมดาจะไม่สามารถบอกได้ว่าซินเสวียนมีปานสีแดงอยู่ที่หลังใบหูข้างขวาได้

 

“คุณสวี่ ตอนนี้พวกคุณวางแผนที่จะทำอะไรกันต่อ? คุณต้องการติดอยู่ที่นี่ไปตลอดงั้นหรอ?” หานเซิ่นไม่ตอบเธอ แต่ถามกลับไป พร้อมกับยิ้ม

 

“นอกจากรอให้ทีมช่วยเหลือส่งคนมาช่วยแล้ว ฉันไม่คิดว่าพวกเรามีทางเลือกอื่น” สวี่ยู่เหยียนพูด

 

“ผมเชื่อว่าคุณต้องเป็นบุคคลสำคัญพอที่จะทำให้กลุ่มสตาร์รี่ลงทุนส่งทีมค้นหามา ถึงพวกเขาอาจจะหาที่นี้พบ แต่ผมคิดว่าพวกเขาก็น่าจะต้องใช้เวลาหลายปี พวกเขาคงไม่กล้าจะออกค้นหาไกลนัก นั่นทำให้พวกเขายากที่จะค้นพบที่นี่ แม้พวกเขาจะไม่ยอมแพ้ แต่ผมก็สงสัยว่าเมื่อไหร่พวกเขาถึงจะเจอที่นี่” หานเซิ่นพูด

 

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที แน่นอนว่าพวกเขารู้เรื่องนี้ดี แต่กระนั้นทีมช่วยเหลือก็คือความหวังสุดท้ายของพวกเขา

 

“นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่?” สวี่ยู่เหยียนถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ คำพูดของหานซิ่น ทำให้ความสำคัญของเธอในกลุ่มเริ่มลดลง

 

เหตุผลสำคัญที่คนอื่นๆยังเชื่อฟังเธออยู่ก็เพราะพวกเขาเชื่อว่าคนของเธอต้องพยายามตามหาเธออย่างแน่นอน

 

“ผมตั้งใจจะบอกว่า ขณะที่พวกคุณรออยู่ที่นี่ พวกคุณไม่ต้องการกินอาหารที่ดีกว่านี้หรอ?” หานเซิ่นพูดอย่างสงบ

 

“นายมีเสบียงมาด้วยงั้นหรอ?” สวี่ยู่เยียนมองดูหานเซิ่น แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่น่าจะเป็นของกินเลย

 

“ผมไม่มีเสบียงหรอก แต่มันมีอาหารอยู่มากมายบนเกาะนี้” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

 

“นายคงไม่ได้พูดถึงโกสอายแบร์ใช่ไหม? ฉันคิดว่านายเลิกคิดดีกว่า ฉันไม่อยากเห็นใครตายอีกแล้ว” สวี่ยู่เหยียนรู้สึกผิดหวังกับความคิดของหานเซิ่น

 

ถ้าพวกเขาเห็นว่ามีโอกาสในการล่าโกสอายแบร์ได้ล่ะก็ พวกเขาคงไม่มานั่งกินพืชกินเห็ดกันอยู่จนกระทั่งถึงตอนนี้แน่

 

ที่สำคัญสวี่ยู่เหยียนไม่เชื่อด้วยว่าหานเซิ่นเป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษจริงๆ หรือต่อให้เขาเป็นจริงๆก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไร ยังไงเขาก็ล่าโกสอายแบร์ไม่ได้

 

ฟู่ซานเองก็เป็นหัวหน้าของหัวพิเศษเหมือนกัน แถมเขายังมีสมาชิกทีมอยู่ด้วย แต่เขาก็ยังไม่สามารถล่าโกสอายแบร์ได้

หานเซิ่นคนเดียว แทบจะหมดหวัง