สวี่ยู่เหยียนเริ่มกังวลเล็กน้อยว่าหานเซิ่นอาจจะรู้เกี่ยวกับดอกบัวเเห่งชีวิต แม้จะมีคนน้อยมากที่เคยเห็นรังของมอนสเตอร์มาก่อน แต่ข้อมูลส่วนใหญ่ก็สามารถหาอ่านได้ตามเน็ต ถ้าหานเซิ่นมองออกว่านั่นเป็นรังมอนสเตอร์ละก็ นั่นคงจะเป็นข่าวร้ายสำหรับเธอ

 

เมื่อเธอไม่ได้เห็นหน้าหานเซิ่นมาทั้งวัน สวี่ยู่เหยียนก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เธอรีบไปปรึกษากับฟู่ซาน และออกเดินทางตามหาหานเซิ่น

 

หลังจากที่ตามหาได้ไม่นาน พวกเขาก็เจอหานเซิ่นอย่างง่ายๆ เพราะหานเซิ่นเองก็ไม่ได้คิดจะซ่อนตัวอะไร เขาไม่อยากทำให้คนอื่นสงสัยว่าเขารู้เรื่องรังแล้ว

 

สวี่ยู่เหยียนและหน่วยพิเศษกรีนไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ถ้าพวกเขายอมสละชีวิตละก็ พวกเขาก็พอจะบุกเข้าไปในรังได้เช่นกัน

 

ในตอนนี้หานเซิ่นไม่อยากรับความเสี่ยงแบบนั้น เขาไม่ต้องการบีบบังคับให้พวกเขาต้องทำแบบนั้น การที่พวกเขาไม่รู้ว่าหานเซิ่นเข้าในรังถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

 

แม้หานเซิ่นจะไม่รู้ความแข็งแกร่งของผู้ติดตามสวี่ยู่เหยียน แต่เขาก็สามารถบอกได้เลยว่าพวกหน่วยพิเศษกรีนแข็งแกร่ง เพราะถ้าดูจากคุณสมบัติการคัดเลือกคนเข้าหน่วยพิเศษแล้ว พวกเขาต้องมีฝีมือระดับหนึ่ง หานเซิ่นคิดว่าพวกเขาน่าจะแข็งแกร่งพอๆกับแกมเบิล

 

เมื่อสวี่ยู่เหยียนและคนอื่นๆเข้ามา พวกเขาก็เห็นหานเซิ่นกำลังสนุกสนานกับการย่างบาร์บีคิว เนื้อบนกองไฟที่เขากำลังย่างส่งกลิ่นหอมน่ากลิ่นออกมา จริงๆแล้วพวกเขาก็เดินตามกลิ่นนี้มาจนพบตัวหานเซิ่น

 

ตอนนี้จากมุมมองของพวกเขาก็คือหานเซิ่นสามารถล่าโกสอายแบร์ได้อีกตัวแล้ว แต่พวกเขาบอกไม่ได้ว่ามันเป็นระดับกลายพันธ์หรือโบราณ เพราะมันถูกย่างเรียบร้อยแล้ว

 

“ยินดีต้อนรับ! ลมอะไรหอบพวกคุณมาถึงที่นี่?” หานเซิ่นพูดโดยที่ไม่ลุกขึ้นยืน เขายังคงนั่งย่างบาร์บีคิวและกินต่ออย่างสบายใจ จากนั้นเขาก็เลียนิ้วของเขา

 

คนอื่นๆถึงกับน้ำลายหกเมื่อเห็นเเบบนั้น แต่ก็ไม่แปลกเพราะพวกเขาไม่ได้กินเนื้อกันมาเป็นปีแล้ว ถึงจะได้เนื้อโกสอายแบร์กลายพันธ์ที่สวี่ยู่เหยียนซื้อไป แต่หลังจากแบ่งกันแล้ว พวกเขาก็ได้กินแค่ชิ้นเล็กๆเท่านั้น เพราะว่าเนื้อส่วนมากต้องกับไว้เป็นเสบียงสำรอง

 

สำหรับพวกเขาแค่ได้กลิ่นของเนื้อก็แทบจะอดใจไม่ไว้แล้ว ยิ่งเมื่อเห็นหานเซิ่นกินยั่วแล้ว พวกเขาก็ต้องกลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้

 

เมื่อสวี่ยู่เหยียนเห็นว่าหานเซิ่นยังคงอยู่ที่นี่ เธอก็รู้สึกโล่งใจและผ่อนคลายมากขึ้น ทุกอย่างยังเป็นไปได้ด้วยดี ตราบใดที่หานเซิ่นยังไม่เข้าไปในรัง

 

“หานเซิ่น พวกเราอยากจะมาคุยเกี่ยวกับการซื้อเนื้อโกสอายแบร์ นายก็น่าจะรู้ว่าพวกเรามีคนจำนวนมาก และเนื้อโกสอายแบร์แค่ตัวเดียว มันไม่พอความต้องการของพวกเรา” สวี่ยู่เหยียนยิ้มและพูด เธอกำลังพยายามหลอกล่อให้หานเซิ่นฆ่าโกสอายแบร์ให้เธออีก

 

หานเซิ่นครุ่นคิดและตอบ “ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายแล้ว วันนี้ผมก็ลองไปล่ามันมา แต่ไม่เจอโอกาสดีๆในการล่าโกสอายแบร์ระดับกลายพันธ์เลย ผมเลยต้องฆ่าโกสอายแบร์ระดับโบราณมาแทน พวกคุณคิดว่าจะจ่ายค่าซากของโกสอายแบร์ระดับโบราณเท่าไหร่”

 

สวี่ยู่เหยียนไม่ได้ต้องการเนื้อ และยิ่งเป็นเนื้อระดับโบราณยิ่งไร้ประโยชน์สำหรับเธอ

 

เธอยิ้มและพูด “พวกเราต่างก็รู้ถึงความสามารถของนายแล้ว มันไม่น่ายากที่นายจะฆ่าโกสอายแบร์ระดับกลายพันธ์ อย่าทำเป็นเล่นตัวดีกว่า”

 

“ตอนนี้พวกเราทุกคนต่างก็มีจีโนพ้อยโบราณเต็มกันหมดแล้ว พวกเราหวังว่านายจะล่าโกสอายแบร์กลายพันธ์มาขายอีกสัก 2-3 ตัว และพวกเรายินดีจะจ่ายให้นายอย่างงาม” หนึ่งในผู้ติดตามของสวี่ยู่เหยียนพูด

 

หานเซิ่นยิ้มอยู่ในใจ แต่เขาทำเป็นตีหน้าซื่อ “มันไม่ใช่อย่างงั้นหรอก ทำไมผมถึงจะไม่ต้องการวิญญาณอสูรของพวกคุณ แต่เพราะว่าโกสอายแบร์มันล่าไม่ได้ง่ายๆจริงๆ ถ้าพวกมันอยู่กันเป็นฝูงตลอด ผมก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้ ผมถึงต้องยอมนั่งกินโกสอายแบร์โบราณ ถ้าผมล่าโกสอายแบร์กลายพันธ์ได้แล้วผมจะมาทนนั่งกินโกสอายแบร์โบราณทำไม?”

 

คนอื่นๆที่เหลือต่างก็เชื่อคำพูดของหานเซิ่น เพราะพวกเขาก็ไม่เชื่อว่าโกสอายแบร์กลายพันธ์มันจะฆ่าได้ง่ายๆอยู่แล้ว

 

โกสอายแบร์ระดับกลายพันธ์แข็งแกร่งและรวดเร็วมาก และยิ่งอยู่กันเป็นฝูง คนที่ยังไม่วิวัฒนาการยากที่จะล่ามันได้

 

สวี่ยู่เหยียนยิ้มและพูดกับหานเซิ่น “แล้วนายต้องการเงินเท่าไหร่สำหรับซากของโกสอายแบร์ระดับโบราณ?”

 

“ราคาเดิม” หานเซิ่นพูดโดยไม่ต้องคิด

 

ทุกคนในกลุ่มต่างก็อึ้งกับคำพูดของหานเซิ่น พวกเขาไม่แน่ใจว่าหานเซิ่นตั้งใจจะหมายความว่ายังไง

 

สวี่ยู่เหยียนมองหานเซิ่นและถาม “เซิ่น นายคงไม่ได้กำลังจะบอกว่านายจะขายมันในราคาเดียวกับโกสอายแบร์กลายพันธ์ใช่ไหม?”

 

“ใช่ ผมตั้งใจจะขายมันราคาเท่ากับตัวระดับกลายพันธ์” หานเซิ่นพูดพร้อมกับพยักหน้า

 

“นั่นมันจะไร้เหตุผลเกินไปแล้วนะ ครั้งที่แล้วนายเอามาโกสอายแบร์กลายพันธ์มาแลกกับวิญญาณอสูรกลายพันธ์ แล้วครั้งนี้นายยังกล้าจะเอาโกสอายแบร์โบราณมาแลกกับวิญญาณอสูรกลายพันธ์อีกงั้นหรอ” หลิวจีถาม

 

หลิวจีตั้งใจว่าจะเลือกวิญญาณอสูรโบราณที่เขาไม่ได้ใช้เพื่อแลกกับหานเซิ่น เขาจะได้อยู่ดีกินดีกว่านี้หน่อย แต่ใครจะรู้ว่าหานเซิ่นจะขายมันเท่ากับตัวที่เป็นระดับกลายพันธ์?

คนอื่นๆเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมา และเริ่มต่อลองกับหานเซิ่น

 

 

หานเซิ่นยืนกรานว่าจะขายมันเท่ากับตัวระดับกลายพันธ์ “มันแค่เนื้อเอาไว้กิน ผมไม่สนว่ามันจะเป็นระดับกลายพันธ์หรือโบราณ ผมจะขายมันราคาเดียวกัน ไม่ซื้อก็กลับไปซะ ยังไงผมก็ติดอยู่ที่นี่เหมือนกัน ถึงได้วิญญาณอสูรของพวกคุณไป ผมก็เอาไปใช้ไม่ได้ ตราบใดที่ผมสามารถกินอย่างสุขสบายที่นี่ ผมก็ไม่เห็นต้องเอาชีวิตไปเสี่ยง เพื่อล่าโกสอายแบร์ให้พวกคุณเลย”

 

ไม่มีใครโง่พอที่จะเอาวิญญาณอสูรกลายพันธ์มาแลกกับเนื้อมอนสเตอร์โบราณ ดังนั้นพวกเขาจึงเดินทางกลับไปที่ถ้ำด้วยมือเปล่า

 

หานเซิ่นไม่ได้สนใจพวกเขา ทุกๆครั้งที่เขากินอาหารกลางวัน เขาจะไปหาที่กินต้นลม เพื่อให้กลิ่นของมันลอยไปที่ถ้ำที่พวกเขาอยู่ เขาต้องการยั่วคนอื่นๆ

 

ในชั่วแรกพวกเขาก็พอที่จะอดใจได้ แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มทนไม่ไหว และเอาเนื้อโกสอายแบร์ตัวแรกที่พวกเขาซื้อมาออกมากินจนหมด

 

แต่มันไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากจะทำให้พวกเขาติดใจรสชาติของเนื้อยิ่งกว่าเดิม หลังจากกินเนื้อไปหมดแล้ว พวกเขาก็แทบจะกลืนเห็ดและพืชไม่ลงเหมือนแต่ก่อน และยิ่งได้กลิ่นบาร์บีคิวลอยมาทุกวันๆ พวกเขาทุกคนก็มีความต้องการที่จะฆ่าหานเซิ่นเพื่อแย่งเนื้อมา

 

หานเซิ่นตั้งใจทำแบบนั้นทุกวัน เพื่อที่จะทำให้สวี่ยู่เหยียนแน่ใจว่าเขาไม่ได้เข้าไปในรัง

 

แต่ความจริงแล้วหานเซิ่นเข้าไปในรังช่วงเย็นๆทุกวัน เพื่อสู้กับโครงกระดูก แต่ทว่าโครงกระดูกมันแข็งแกร่งมาก หานเซิ่นไม่สามารถกำจัดมันได้

 

แต่ยิ่งได้สู้กับมัน หานเซิ่นก็ยิ่งคุ้นเคยกับเทคนิคการใช้มีดและฟุตเวิร์คของมัน เขากำลังหาวิธีในการจัดการมันให้ได้