พวกสมาชิก 3 คนจากหน่วยพิเศษเคยฟังเรื่องที่ซุนหมิงฮว่าเล่ามาหลายครั้งแล้ว ทำให้พวกเขาไม่สนใจอีก ขณะที่หานเซิ่นทึ่งเป็นอย่างมาก

 

ตระกูลของซุนหมิงฮว่าทั้ง 2 รุ่น ทุ่มเทแรงกายศึกษาเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 และยังมีสิ่งที่พวกเขาสนใจอยู่คือการหาว่าพืชอะไรในก็อตเเซงชัวรี่เขต 1 สามารถเอามาทำยาได้บ้าง

 

เนื่องจากวิธีทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถนำมาใช้ที่ก็อตแซงชัวรี่ได้ ตระกูลของศาสตราจารย์ซุนยังต้องใช้เวลาศึกษาอีกมากกว่าจะทำเรื่องนี้สำเร็จ

 

วิธีการวิจัยของพวกเขาหลักๆมาจากการสังเกต พวกเขาจะสังเกตมอนสเตอร์หลังจากกินพืชชนิดต่างๆเข้าไป พวกเขาจะนำมอนสเตอร์บางตัวมาเลี้ยง และให้พืชมันกิน เพื่อดูผลของพืชชนิดต่างๆ

 

แน่นอนว่ามอนสเตอร์นั้นแตกต่างจากมนุษย์ ก่อนที่พวกเขาจะใช้มนุษย์ทดลอง พวกเขาไม่สามารถเผยแพร่งานวิจัยของพวกเขาได้

 

อย่างไรก็ตามซุนหมิงฮว่าก็แบ่งปันความรู้ที่ได้จากการค้นคว้าให้หานเซิ่นฟัง ตัวอย่างเช่นปู่ของซุนหมิงฮว่าได้พบว่ามีพืชหลายชนิดที่สามารถนำมารักษาบาดแผลภายนอกได้ และเขาก็เคยทดลองด้วยตัวเองมาแล้ว แต่ว่าในกาแล็กซี่มียาที่ให้ผลดีกว่านี้มาก ทำให้งานวิจัยของพวกเขายังไม่มีประโยชน์เท่าที่ควร

 

เหตุผลหลักก็คือยาสมุนไพรที่พวกเขาค้นคว้านั้นไม่ได้ดีกว่ายาที่มนุษย์ใช้อยู่ในปัจจุบัน ยิ่งกว่านั้นผลข้างเคียงมีอะไรบ้างก็ไม่อาจะรู้ได้ ซึ่งเป็นเหตุผลที่มันไม่ได้รับความนิยม

 

หานเซิ่นยังคงสนทนากับซุนหมิงฮว่าไปตลอดทาง หานเซิ่นต้องการรู้ทุกอย่างที่สามารถช่วยให้เขาอยู่ในก็อตแซงชัวรี่ได้อย่างปลอดภัย

 

นอกจากนี้เขาก็ยังสนใจเกี่ยวกับพืชที่เต่ามันเลือกกินว่าพวกมันมีประโยชน์ยังไง

 

โชคร้ายที่แม้ซุนหมิงฮว่าจะอุทิศชีวิตในการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับพืช แต่เขาก็ยังมีเวลาไม่พอที่จะสำรวจได้ทั่วทั้งก็อตแซงชัวรี่เขต 1

 

หานเซิ่นบรรยายถึงผลไม้ที่เขาเห็นเต่ากินให้ซุนหมิงฮว่าฟัง ขณะที่ซุนหมิงฮว่าไม่รู้ว่ามันคือต้นอะไร

 

แต่ทว่าหลังจากที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเต่าที่หานเซิ่นเล่าให้ฟัง ซุนหมิงฮว่าก็พูด “ตลอดหลายสิบปีที่ฉันค้นคว้ามา ฉันเคยเห็นมอนสเตอร์จำนวนมากกำลังกินพืช แต่จริงๆแล้วพวกมันส่วนใหญ่นั้นไม่ได้ต้องการกินพืช เพื่อสารอาหารหรือพลังงานในการดำรงชีวิตเหมือนกับมนุษย์”

 

“แล้วพวกมันกินพืชเพื่ออะไรครับ?” หานเซิ่นรู้สึกสงสัยมาก

 

“มีสมมุติฐานหลายอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่จากข้อสรุปของฉัน พวกมอนสเตอร์นั้นกินพืชเพื่อช่วยในการขยายพันธ์ของพวกมัน” ซุนหมิงฮว่าลังเลและพูด

 

พวกสมาชิกของหน่วยพิเศษกลอรี่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของซุนหมิงฮว่าเท่าไหร่ การกินพืชมันจะช่วยในการขยายพันธุ์ได้ยังไง พืชนะไม่ใช่ไวอากร้า

 

แต่กระนั้นคำพูดของซุนหมิงฮว่าก็ทำให้หานเซิ่นนึกถึงโกลเด้นโกรวเลอร์ ถึงโกลเด้นโกรวเลอร์จะไม่ได้กินพืช แต่มันก็กินมอนสเตอร์จำนวนมากก่อนที่มันจะคลอดลูกออกมา

 

หานเซิ่นเลยสงสัยว่าไม่ว่าจะเป็นพืชหรือเนื้อ แต่พวกมอนสเตอร์ที่ตั้งครรภ์อยู่อาจจะต้องการกินให้มากที่สุด

 

ถ้านั่นเป็นความจริงละก็ หานเซิ่นรู้สึกว่าเขามีโอกาส บางทีเต่าตัวนั้นอาจกำลังจะให้กำเนิดลูกของมันเหมือนกันก็ได้

 

ถ้ามันเหมือนกับโกลเด้นโกรวเลอร์ล่ะก็ มันจะต้องให้ผลึกพลังชีวิตของมันกับลูก หลังจากลูกของมันเกิดขึ้นมา ถึงตอนนั้นหานเซิ่นจะมีโอกาสในการขโมยผลึกพลังชีวิต

 

หานเซิ่นเพิ่งจะเริ่มฝึกโอเวอร์โหลด เขากลัวว่าเต่าตัวนั้นอาจจะกลับไปที่ทะเลซะก่อน

 

ถ้าเขาสามารถขโมยผลึกพลังชีวิต ขณะที่เต่าให้กำเนิดลูกได้ล่ะก็ นั่นจะเป็นอะไรที่เพอร์เฟคมาก

 

“หานเซิ่น เต่าตัวที่เธอพูดถึงยังอยู่ในภูเขาทองแดงรึเปล่า?” ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดหาวิธีให้ซุนหมิงฮว่าเดินทางไปตรวจสอบเต่าตัวนั้นบ้าง ซุนหมิงฮว่าก็เป็นฝ่ายพูดมันขึ้นมาก่อน

 

“มันน่าจะยังอยู่ที่นั่น เนื่องจากยังไม่มีใครเห็นว่ามันออกมา” หานเซิ่นรีบตอบ

 

“โอเค งั้นพวกเราไปดูเต่าตัวนั้นกัน มันอาจจะมีประโยชน์ต่องานวิจัยของฉัน” ซุนหมิงฮว่าตัดสินใจว่าเขาจะไปสังเกตเต่าตัวนั้น

 

สมาชิกหน่วยพิเศษกลอรี่ไม่ได้คัดค้านอะไร พวกเขายังไม่เคยเข้าร่วมการล่าเต่าตัวนั้น ทำให้พวกเขาไม่รู้ว่ามันแข็งแกร่งขนาดไหน แต่พวกเขาเคยได้ยินคนพูดถึงมัน มีมอนสเตอร์อยู่จำนวนมากที่ภูเขาทองแดง แต่ไม่มีอะไรที่น่ากลัว ในความเห็นของพวกเขาเต่าตัวนี้ไม่น่าจะอันตรายมาก เพราะว่ามันไม่ได้เร็ว

 

มีเพียงแค่หานเซิ่นคนเดียวที่รู้ว่าเต่าตัวนั้นมีความเร็วที่สุดยอดมาก หานเซิ่นไม่พูดอะไรเกี่ยวกับมัน เขาเพียงแค่ต้องการสังเกตมันจากระยะไกล ยิ่งกว่านั้นหานเซิ่นต้องการให้ซุนหมิงฮว่ายืนยันว่ามันกำลังจะออกลูกจริงๆหรือเปล่า ด้วยประสบการณ์ของเขา ซุนหมิงฮว่าควรจะสามารถบอกได้จากการสังเกต

 

พวกเขาเดินทางไปที่ภูเขาทองแดง นอกจากซุนหมิงฮว่าจะมีร่างกายที่ดีแล้ว เขายังมีสัตว์ขี่เลือดศักดิ์สิทธิ ทำให้การเดินทางรวดเร็วและราบลื่นมาก

 

หานเซิ่นไม่มีอะไรทำ ทำให้เขาสนทนากับซุนหมิงฮว่าไปตลอดทาง ซุนหมิงฮว่าใช้เวลาหลาย 10 ปีในการศึกษาค้นคว้าในก็อตแซงชัวรี่ ทำให้เขามีเรื่องอยากจะเล่ามากมาย แต่คนส่วนมากจะฟังเขาได้แค่แปปเดียว มันยากที่จะมีคนวัยหนุ่มที่ตั้งใจฟังเขาได้นานเหมือนกับหานเซิ่น

 

เนื่องจากหานเซิ่นสนใจมาก ซุนหมิงฮว่าเลยแบ่งปันความรู้ให้เขาฟังเกือบทุกอย่าง ซุนหมิงฮว่าทำการค้นคว้า เพราะต้องการทำประโยชน์ต่อมนุษยชาติ และตัวเขาเองก็สนใจด้วย ดังนั้นเขาเลยไม่มีอะไรที่ต้องปกปิด เขาสอนหานเซิ่นทุกอย่าง เช่นวิธีดูว่าพืชไหนมีพิษไม่มีพิษ พืชไหนสามารถกินได้บ้าง หานเซิ่นจดจำข้อมูลทุกอย่าง มันอาจจะช่วยชีวิตเขาในสักวัน

 

หลังจากที่ได้ท่องเที่ยวไปกับโกลเด้นโกรวเลอร์ หานเซิ่นก็ได้เข้าใจว่ามันไม่ง่ายที่จะมีรอดชีวิตในก็อตแซงชัวรี่

 

หลังจากค้นหาในภูเขาทองแดงได้ 1 วันเต็ม ในที่สุดพวกเขาก็พบจุดที่เต่าอยู่ ซึ่งมันกำลังเคี้ยวเถาวัลย์สีดำและสีน้ำตาลอยู่

 

“ศาสตราจารย์ แค่ยืนดูมันอยู่ตรงนี้ ถ้าพวกเราเข้าไปใกล้เกิน มันจะอันตรายมาก” หานเซิ่นหยุดซุนหมิงฮว่าที่กำลังจะเดินเข้าไปหาเต่าไว้

 

ซุนหมิงฮว่าขมวดคิ้วและพูด “ตรงนี่มันไกลเกินไป ฉันมองอะไรแทบไม่เห็นเลยจากตรงนี้ พวกเราเข้าไปใกล้กว่านี้ได้ไหม?”

 

“งั้นก็ใช้กล้องส่องทางไกลจะดีกว่า มันอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปใกล้ๆ” หานเซิ่นพูด

 

“ยืนอยู่ตรงนี้จะไปมองเห็นอะไร? เข้าไปเลยศาสตราจารย์ พวกเราจะคุ้มกันคุณเอง” หลู่หมิงต๋าพูดและมองหานเซิ่นด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วย