ตอนนี้หานเซิ่นมั่นใจว่าเขามีความแข็งแกร่งเหนือกว่าใครๆ เนื่องจากเขาได้รับจีโนพ้อยขั้นสุดยอดมาแล้ว

 

แต่การที่เขาจะพัฒนาไปให้ถึงศักยภาพที่แท้จริงของเขา เขาจะต้องพยายามอย่างหนัก จนกว่าเขาจะสามารถควบคุมร่างกายและความแข็งได้ดีขึ้นภายใต้สภาวะที่ได้รับแรงกดดันสูงจากโอเวอร์โหลด ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้เร็วที่สุด

 

ระดับความเข้าใจในร่างกายตัวเองเป็นสิ่งที่จำเป็น เขาต้องรู้ว่าตอนไหนที่เขาสามารถฝึกหนักได้ ไม่งั้นร่างกายของเขาจะเสื่อมสภาพเอาได้

 

การจะฝึกโอเวอร์โหลดต้องเรียนรู้วิธีการควบคุมร่างกายของเขา เขาต้องทำให้แน่ใจว่ากระดูกแต่ละซี่ กล้ามเนื้อแต่ละมัดและเซลล์ในร่างกายกำลังทำงานถึงขีดจำกัด แต่ยังไม่เกิดขีดจำกัด เพื่อให้ได้ประโยชน์สูงสุด

 

ในตอนนี้หานเซิ่นยังไม่ถึงระดับนั้น แม้เขาจะฝึกกายหยก ทำให้เขาสามารถควบคุมร่างกายได้ดีกว่าคนปรกติมากก็ตาม

 

หลังจากที่ฝึกอย่างหนักมาหลายวัน เขาก็รู้สึกว่าวิชากายหยกของเขาเริ่มพัฒนาขึ้นไปอีกระดับ เหมือนว่าวิชากายหยกของเขาใกล้จะสำเร็จขั้นแรกแล้ว

 

“อีกครั้ง…” เมื่อเขาหายจากอาการล้า หานเซิ่นก็เปิดเครื่องสร้างแรงโน้มถ่วงอีกครั้ง และเริ่มฝึกต่อ ภายใต้สภาวะเกินขีดจำกัดสูงสุดของเขา แค่เริ่มฝึกได้ไม่นานร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ และอุณหภูมิในร่างกายของเขาก็สูงขึ้นมาก

 

หานเซิ่นควบคุมร่างกายได้ดีมาก ดังนั้นร่างกายของเขาจึงไม่ได้รับความเสียหายหรือบาดเจ็บระหว่างฝึก ซึ่งนั่นก็ต้องขอบคุณวิชากายหยกของเขา

 

“พี่หาน ฉันจะจัดปาร์ตี้เล็กๆในวันพรุ่งนี้ พี่จะมาด้วยได้ไหม?” หวังเหมียนเหมียนถามหานเซิ่นด้วยดวงตาที่กลมโตของเธอ

 

“ปาร์ตี้อะไร?” หานเซิ่นทำหน้างง

 

“เดี๋ยวพี่จะรู้ตอนที่มาถึง อย่าลืมมาให้ได้นะคะ!” หวังเหมียนเหมียนพูด

 

“ได้เลย” หานเซิ่นตอบตกลง ปรกติหวังเหมียนเหมียนแทบจะไม่ขอให้เขาทำอะไรให้เลย เนื่องจากมันเป็นแค่งานปาร์ตี้ หานเซิ่นจึงไม่อยากจะปฏิเสธ

 

หวังเหมียนเหมียนดีใจมาก เธอนัดเวลาหานเซิ่น เพื่อที่เธอจะมารับเขาไปงานปาร์ตี้ด้วยตัวเอง

…

 

เมื่อถึงเวลานัด หานเซิ่นก็ตระหนักว่าปาร์ตี้ไม่ได้จัดขึ้นที่โรงเรียน เนื่องจากหวังเหมียนเหมียนพาเขาออกไปที่ลานกว้าง ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอเอง ในสวนมีทั้งอาหารและเครื่องดื่มจัดเตรียมไว้มากมาย เมื่อมาถึงหานเซิ่นก็หาจุดเหมาะๆและก็เริ่มกินทันที ขณะที่หวังเหมียนเหมียนต้องไปกล่าวทักทายคนอื่นๆที่มาร่วมปาร์ตี้

 

“อ่าวหานเซิ่น นายก็มาด้วยหรอ?” เสียงของใครบางคนดังขึ้นมาเมื่อเขาเห็นหานเซิ่นอยู่ในงานนี้ด้วย

 

“ถังเตียงลิ่ว!” หานเซิ่นอึ้ง เขาไม่คิดว่าดาราอย่างถังเตียงลิ่วจะมาอยู่ที่นี่ด้วย

 

“นายก็สนิทกับทาญาติตระกูลหวังด้วยงั้นหรอ?” ถังเตียงลิ่วมานั่งข้างๆหานเซิ่นและถาม

 

“หวังเหมียนเหมียนเป็นเพื่อนที่โรงเรียนฉันเอง เธอเป็นคนชวนฉันมาที่งานปาร์ตี้นี่?” หานเซิ่นตอบ

 

ถังเตียงลิ่วมองหานเซิ่นด้วยสายตาแปลกๆและพูด “อย่าบอกนะว่านายไม่รู้ว่าวันนี้คือวันเกิดของเธอ…”

 

หานเซิ่นประหลาดใจ “วันนี้เป็นวันเกิดของเหมียนเหมียนงั้นหรอ?”

 

“นายไม่รู้จริงดิ? ฮาฮา เหมือนว่าพวกนายจะสนิทกันมากกว่าที่ฉันคิด”

ถังเตียงลิ่วลูบไหล่ของหานเซิ่นและหัวเราะ

 

หานเซิ่นเหงื่อตก เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย ถ้าเขารู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหวังเหมียนเหมียน เขาก็คงจะเตรียมของขวัญมาด้วย แต่ตอนนี้มันน่าจะสายไปแล้ว หานเซิ่นลองค้นในกระเป๋ากางเกงของเขาดู แต่มันก็ไม่มีอะไรที่พอจะให้เธอได้เลย

 

“ถัง นายมีของขวัญเหลือสักอันไหม? ให้ฉันยืมหน่อย?” หานเซิ่นมองถังเตียงลิ่วด้วยสายตาที่คาดหวัง

 

“ฉันมีอันเดียว แล้วนายจะบ้าหรือไง มีใครเขายืมของขวัญกันบ้าง?” ถังเจียงลิ่วพูดพร้อมกับยิ้ม

 

หานเซิ่นต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็เห็นมีคนหลายคนเดินเข้ามาในสวน พวกเขาส่วนมากอายุ 20-30 ปี

 

ในบรรดาแขกที่เดินเข้ามา หานเซิ่นเห็นเซินเทียนจื่อและหวงฟูผิงชิงด้วย

 

งานปาร์ตี้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ไม่มีใครให้ความสนใจกับหานเซิ่น หานเซิ่นก็ยังคงนั่งกินอาหารของเขาต่อไป ขณะที่ถังเตียงลิ่วลุกไปทักทายแขกระดับสูงคนอื่นๆ

 

ตอนนี้เซินเทียนจื่อดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เขาไม่ใช่คนที่ใช้แค่อารมณ์ และไม่ฟังใครเหมือนสมัยที่อยู่สตีลอาเมอร์

 

“นายมีแผนที่จะวิวัฒนาการเมื่อไหร่?” ขณะที่หานเซิ่นกำลังกิน เซินเทียนจื่อก็เดินเข้ามาหาเขา และถามด้วยโทนเสียงปรกติธรรมดา ต่างจากที่เขาเคยพูดกับหานเซิ่นสมัยก่อน

 

“น่าจะอีกสัก 2 ถึง 3 ปี” หานเซิ่นชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะตอบ เขารู้สึกว่าเซินเทียนจื่อดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน บางที่ด้วยอายุที่มากขึ้นหรือเขาอาจจะไปเจออะไรที่ก็อตแซงชัวรี่เขต 2

 

เซินเทียนจื่อยิ้ม เขายกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบและพูด “ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไร แต่เนื่องจากฉันเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 แล้ว ฉันก็ไม่ได้คิดว่านายเป็นศัตรูของฉันอีกต่อไป ศัตรูของฉันมีแต่ผู้วิวัฒนาการแล้วเท่านั้น ซึ่งนายยังไม่ใช่ ตราบใดที่นายยังไม่เข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 นายก็ยังจะไม่เข้าใจว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงเป็นยังไง นายมันยังอ่อนต่อโลกมาก”

 

“ในอนาคตถ้านายบังเอิญถูงส่งมาที่เมืองดอร์คลอร์ด นายสามารถเข้าร่วมทีมกับฉันได้ นายเป็นนักธนูที่ดี และฉันก็ต้องการคนแบบนาย รีบๆวิวัฒนาการ และก็หยุดเล่นสนุกในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 สักที” เซินเทียนจื่อพูดและลูบไหล่ของหานเซิ่น จากนั้นเขาก็เดินกลับที่นั่งของเขา

 

หานเซิ่นประหลาดใจกับพฤติกรรมของเซินเทียนจื่อ ถ้าเซินเทียนจื่อเดินเข้ามาบอกว่าต้องการจะฆ่าเขา เขาจะไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนเซินเทียนจื่อจะปล่อยวางแล้ว ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

 

หานเซิ่นรู้สึกได้เลยว่าเซินเทียนจื่อไม่ได้คิดว่าเขาเป็นศัตรูอีกต่อไป คนคนนี้คิดว่าหานเซิ่นเป็นเหมือนหมากตัวหนึ่งในมือของเขา และการที่เขาอยากจะได้หานเซิ่นไปร่วมทีมนั้นแสดงว่าก็อตแซงชัวรี่เขต 2 น่าจะเป็นที่ที่ใช้ชีวิตได้ยากลำบากจริงๆ

 

“นายแค่วิวัฒนาการก่อนได้ไม่กี่ปี มันก็ไม่ได้หมายความว่านายจะแข็งแกร่งกว่าฉัน” หานเซิ่นเบ้ปาก ถ้าเขาสามารถวิวัฒนาการด้วยจีโนพ้อยขั้นสุดยอด เซินเทียนจื่อก็ไม่ใช่คู่แข่งของเขา