“ฉันไม่เข้าใจเลยว่านายกำลังมัวทำอะไรอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1” หวงฟูผิงชิงถอนหายใจ และพูดหลังจากที่เซินเทียนจื่อเดินไปแล้ว

 

“มันมีเหตุผลหลายอย่างที่ผมต้องอยู่ที่นั่น” หานเซิ่นตอบอย่างสงบ

 

“ระดับนายน่าจะเก็บจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิได้เต็มแล้วไม่ใช่หรอ? รีบมาก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ได้แล้ว ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่นี่” หวงฟูผิงชิงพยายามโน้มน้าวหานเซิ่น

 

“ผมยังขาดจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิอีกเยอะ เหมือนว่าผมอาจจะต้องใช้เวลาอีก 2 ปี” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

 

หวงฟูผิงชิงมองหานเซิ่นอยู่ชั่วครู และก็พูดออกมาอย่างผิดหวัง “นายจะเชื่อฉันหรือไม่ก็ตาม แต่ฉันหวังดีกับนายเสมอ มาที่ก็อตแซงชัวรี่เขต 2 และนายจะได้รับความแข็งแกร่งที่แท้จริง”

 

“ผมเชื่อคุณ” หานเซิ่นกระพริบตา

 

“อย่าให้เรื่องความรักทำให้นายต้องเสียงาน นายน่าจะเข้าใจที่พี่ของฉันพูดใช่ไหม? เขาบอกว่าถ้านายวิวัฒนาการช้าเกินไป นายจะไม่คู่ควรแม้กระทั่งเป็นศัตรูของเขา เป็นเพื่อนยิ่งไม่ต้องพูดถึง” หวงฟูผิงชิงพูด

 

หวงฟูผิงชิงคิดว่าเหตุผลที่หานเซิ่นยังไม่ยอมออกจากก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ก็เพราะความรู้สึกที่เขามีต่อหวังเหมียนเหมียน ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบใจ

 

เมื่อเห็นหวงฟูผิงชิงเดินไปแล้ว หานเซิ่นก็พูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้ม “ไม่คู่ควรเป็นศัตรูงั้นหรอ? เซินเทียนจื่อก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร หวังว่าพอฉันเข้าในก็อตเเซงชัวรี่เขต 2 แล้ว เขาจะยังมีความมั่นใจเหมือนอย่างวันนี้”

 

หานเซิ่นไม่ได้ใส่ใจกับเซินเทียนจื่อและหวงฟูผิงชิงมาก เขายังคงกินอาหารของเขาต่อไป

 

“พี่ นี่คืองานวันเกิดสุดท้ายของฉันในฐานะนักเรียนโรงเรียนทหารแล้ว ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสชวนพี่มาร่วมงานวันเกิดของฉันอีกรึเปล่า ฉันก็เลย..” ในที่สุดหวังเหมียนเหมียนก็หาเวลามาพูดกับหานเซิ่นได้

 

“ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอขอให้ฉันมา ฉันก็จะมา ครั้งหน้าเธอต้องบอกฉันเรื่องวันเกิดด้วยเข้าใจไหม ฉันจะได้เตรียมของขวัญมาให้ เธอก็รู้ว่าความจำฉันไม่ค่อยดี” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

 

“ของขวัญที่ดีที่สุดก็คือการที่พี่มาอยู่ที่นี่” หวังเหมียนเหมียนพูด ขณะหน้าแดงเล็กน้อย

 

“นั่นก็ฟังดูเข้าท่าดี แต่ยังไงฉันก็ต้องให้ของขวัญเธอ” หานเซิ่นครุ่นคิดและเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนกระดาษเช็ดปาก เขาส่งให้กับหวังเหมียนเหมียนและพูด “ถือว่านี่เป็นของขวัญวันเกิด น้องสาวสุขสรรค์วันเกิด!”

 

“ขอบคุณค่ะ!” หวังเหมียนเหมียนเริ่มอ่านกระดาษเช็ดปากอย่างกระตือรือร้น

 

ทั้งเซินเทียนจื่อและหวงฟูผิงชิงสังเกตเห็นสิ่งที่หานเซิ่นทำ และสงสัยว่าหานเซิ่นเขียนอะไรลงไป

 

ขอความบนกระดาษเขียนว่า ‘หวังเหมียนเหมียนสามารถใช้คูปองนี้ทำให้ความปรารถนาของเธอ 1 อย่างเป็นจริง — หานเซิ่น’

 

เซินเทียนจื่อเบ้ปากอย่างสบประมาท ในสายตาของเขาวิธีการจีบผู้หญิงของหานเซิ่นมันค่อนข้างโบราณ ถ้าใช้กับผู้หญิงคนอื่นมันก็อาจจะโอเค แต่เมื่อมาใช้กับหวังเหมียนเหมียนที่มีทุกสิ่งทุกอย่างเพียบพร้อมอยู่แล้ว มันอาจจะไม่ได้ผล

 

หวังเหมียนเหมียนเป็นเหมือนเจ้าหญิงของตระกูลหวังเลยก็ว่าได้ เธอสามารถมีทุกสิ่งบนโลกได้ถ้าเธอต้องการ แล้วแค่คนที่ยังไม่วิวัฒนาการจะมีปัญญาอะไรไปทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงได้? ของขวัญของหานเซิ่นไม่น่าจะทำให้หวังเหมียนเหมียนพอใจได้ ทำให้เขาคิดว่าหาเซิ่นเป็นคนที่ไม่มีหัวคิด

 

“พี่ ฉันจะขออะไรก็ได้จริงหรอ?” หวังเหมียนเหมียนถามอย่างมีความหวัง

 

“อะไรก็ได้” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

 

“ขอบคุณ พี่หาน นี่คือของขวัญที่ดีที่สุดในวันนี้เลย” หวังเหมียนเหมียนเก็บคูปองของหานเซิ่นอย่างระมัดระวัง เหมือนว่าเธอยังไม่มีแผนที่ใช้มันเร็วๆนี้

 

หลังจากกลับมาที่เหยี่ยวดำ หานเซิ่นไม่ได้ไปที่ห้องฝึกแรงโน้มถ่วง เนื่องจากมันดึกมากแล้ว เขากลับไปนอนบนเตียงของเขา และใช้คอมเข้าไปหาข้อมูล

 

แม้เขาจะไม่ได้สนที่คนอื่นพูด แต่หานเซิ่นก็ต้องการเก็บจีโนพ้อยขั้นสุดยอดให้เต็มเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

 

มีข่าวเกี่ยวกับก็อตแซงชัวรี่มากมายในกาแล็กซี่เน็ต หานเซิ่นโฟกัสไปที่ข่าวเกี่ยวกับมอนสเตอร์ใกล้ๆเมืองสตีลอาเมอร์เป็นหลัก รวมถึงเมืองที่อยู่ใกล้ๆด้วย

 

มันไม่ง่ายที่จะใช้ประโยชน์จากข้อมูลในเน็ต หานเซิ่นพยายามหาข่าวทุกวัน แต่โชคของเขายังไม่ดีนัก

 

แต่วันนี้ระหว่างที่เขาหาข่าวอยู่ก็มีโพสต์หนึ่งที่หานเซิ่นสนใจเป็นอย่างมาก

 

คนที่โพสต์คือคนที่อยู่ในเมืองสตีลอาเมอร์ เขาบอกว่าเขาพบนกฟินิกซ์ในทะเลทรายปีศาจ

 

เนื่องจากในก็อตแซงชัวรี่ไม่สามารถถ่ายรูปหรืออัดวิดีโอได้ ผู้โพสต์ที่ใช้ชื่อไอดีว่า ‘ชายสายรุ้ง’ บรรยายลักษณะของนกฟินิกซ์ว่ามีลักษณะยังไงบ้าง

 

ตามคำบรรยายของเขา มอนสเตอร์ตัวนี้ดูเหมือนกับสัตว์ในตำนานไม่มีผิด แต่ทว่ามอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนนกฟินิกซ์มักจะถูกพบในก็อตแซงชัวรี่ระดับสูงขึ้นไป หานเซิ่นยังไม่เคยได้ยินว่ามีมอนสเตอร์เหมือนนกฟินิกซ์ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 เลย

 

หลายคนบอกว่าชายสายรุ้งแต่งเรื่องโกหก แต่ชายสายรุ้งก็ยืนกรานว่าเขาเห็นมอนสเตอร์ตามบรรยายจริงๆ แถมเขายังให้รายละเอียดมากขึ้น

 

ตามที่ชายสายรุ้งบอก มอนสเตอร์ที่เขาเห็นมันดูเหมือนนกยูงที่มีเปลวไฟสีทองห่อหุ้มอยู่

 

ยิ่งกว่านั้นชายสายรุ้งบอกว่า ในตอนที่เขาเดินเข้าไปเช็คต้นไม้ที่มอนสเตอร์ที่เหมือนนกฟินิกซ์พักอยู่ก่อนหน้า เขาก็พบว่ามันกลายเป็นถ่านไปแล้ว แต่มันไม่มีไฟไหม้อยู่ ต้นไม้ยังคงตั้งตะงาน แต่ทั้งต้นดำเหมือนกับถ่าน

 

หานเซิ่นไม่รู้ว่าที่ชายสายรุ้งบอกเป็นความจริงหรือเปล่า แต่มันก็ทำให้เขามีความหวัง หานเซิ่นโพสต์ถามจุดที่ชายสายรุ้งเห็นมอนสเตอร์

 

ไม่นานชายสายรุ้งก็ตอบกลับหานเซิ่น และบอกว่าเขาไม่แน่ใจว่ามันอยู่ตรงไหนกันแน่ เพราะว่าเขาอยู่ในทะเลทราย ซึ่งมันหาจุดอ้างอิงค่อนข้างยาก แต่กระนั้นเขาก็บอกหานเซิ่นว่าเขาสามารถหาต้นไม้ที่ถูกเผานั้นได้

 

หานเซิ่นลังเล และส่งข้อความลับไปหาชายสายรุ้งว่าเขาจะจ่ายเงินให้ ถ้าหากพาเขาไปที่ต้นไม้นั้นได้

 

แต่อย่างไรก็ตามชายสายรุ้งไม่ได้ตอบจนกระทั่งหานเซิ่นเข้านอนแล้ว

 

ตอนเช้าเมื่อหานเซิ่นตื่นขึ้นมา และไปที่ห้องแล็ปของศาสตราจารย์เหยียน ครั้งก่อนเขาพาจิงจี้หยามากับเขาด้วย ซึ่งผลการทดสอบของจิงจี้หยาทำให้ศาสตราจารย์เหยียนสนใจในตัวเขามาก ตามที่หานเซิ่นคาดไว้ แต่หานเซิ่นก็ไม่ได้ปัดความรับผิดชอบซะทีเดียว เขายังไปเช็คดูที่ห้องแล็ปของศาสตราจารย์ทุกๆวัน