หานเซิ่นมองกล่องที่ทำจากโลหะอัลลอยด้วยความประหลาดใจ เขาจำได้ว่าพ่อของเขาตายด้วยอุบัติเหตุบนยานเหาะ และไม่มีใครพบร่างของเขา แล้วเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะทิ้งของชิ้นนี้ไว้?

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นทำหน้างง หลัวซูหลานก็พูด “พ่อให้ของสิ่งนี้กับแม่ 2 วันก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุ เขาบอกว่าของสิ่งนี้อาจจะมีประโยชน์กับลูกในสักวันหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นลูกยังเด็กมาก แม่ก็เลยไม่ได้มอบสิ่งนี้ให้ลูก แต่ตอนนี้ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มันน่าจะถึงเวลาที่แม่ต้องมอบของสิ่งนี้ให้กับลูก”

 

“นี่มันจะเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อรึเปล่า?” หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว

 

หลัวซูหลานส่ายหัวและพูด “เรื่องนั้นแม่ไม่รู้ แต่แม่รู้ดีว่าคนอย่างพ่อคงจะไม่ทิ้งของสิ่งนี้ไว้โดยไม่มีเหตุผลแน่ มันเหมือนกับว่าเขารู้ถึงสิ่งผิดปรกติในตอนนั้น”

 

หานเซิ่นกัดริมฝีปาก และเปิดกล่องอย่างช้าๆ ในตอนพ่อของเขาตาย เขายังเด็กมากเขาเลยไม่รู้อะไร แต่ตอนที่เขาโตขึ้นมา เขารู้สึกสงสัยกับสาเหตุการตายของพ่อเขา

 

แม้ธุรกิจของตระกูลจะอยู่ภายใต้การดูแลของพ่อ แต่มันก็เทียบไม่ได้กับกลุ่มสตาร์รี่ ธุรกิจของเขายังไม่มีเหมืองเป็นของตัวเอง

 

‘แล้วทำไมยักษ์ใหญ่อย่างกลุ่มสตาร์รี่ถึงได้มาสนใจธุรกิจเล็กๆแบบนี้? ถ้าพ่อถูกพวกเขาฆ่าจริง มันต้องมีเหตุผลอะไรที่ทำให้กลุ่มสตาร์รี่ยอมทำถึงขนาดนั้น?’

หานเซิ่นไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะตอนนั้นเขายังอายุน้อยมาก ทำให้เขาไม่สามารถจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้

 

หานเซิ่นเปิดกล่อง และพบว่ามีของ 3 สิ่งภายในนั้นคือ แผ่นโลหะ ไดอารี่เล็กๆเล่มหนึ่ง และก็จี้ที่ถูกห้อยอยู่บนสร้อยสีแดง

 

หานเซิ่นหยิบแผ่นโลหะขึ้นมาดู และพบว่ามันน่าจะเป็นป้ายประจำตำแหน่งจริงๆ มีตัวหนังสือสีดำถูกสลักเอาไว้บนแผ่นโลหะสีขาว

 

“หานจิงจือ Unit 7 – Secret Service – AX958712558” หานเซิ่นอ่านตัวหนังสือ และก็รู้สึกประหลาดใจ

 

หานจิงจือเป็นชื่อที่คุ้นสำหรับหานเซิ่น มันคือชื่อปู่ทวดของเขาเอง เกี่ยวกับปู่ทวดสิ่งเดียวที่หานเซิ่นรู้ก็คือชื่อเท่านั้น นอกจากชื่อแล้วหานเซิ่นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับปู่ทวดเลย

 

แต่เมื่อเห็นป้ายประจำตำแหน่ง หานเซิ่นก็รู้ได้ทันทีว่าทวดของเขาเคยทำงานให้รัฐบาลมาก่อน แต่ดูแล้วน่าจะเป็นแค่สตาฟทั่วๆไป

 

หานเซิ่นลองดูข้างหลังป้ายประจำตำแหน่ง และพบว่ามีโลโก้ที่เขาเองก็ไม่รู้จัก หานเซิ่นไม่รู้ว่าป้ายประจำตำแหน่งนี้มีอะไรพิเศษ

 

เขาวางมันลงและหยิบสร้อยคอขึ้นมาดู ขนาดของมันค่อนข้างเล็ก จี้ที่ทำจากคริสตัลสีแดงมีรูปร่างเหมือนกับแมวหรือสุนัขจิ้งจอก หางของมันดูใหญ่เกินกว่าที่จะเป็นแมว แต่หน้าของมันดูเหมือนแมวมาก

 

มันเป็นคริสตัลที่ดูเหมือนกับหยก เนื่องจากหานเซิ่นไม่มีความรู้เรื่องอัญมณี ทำให้เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

 

“แม่ จี้อันนี้ได้มาจากที่ไหนหรอครับ?” หานเซิ่นหันไปหาแม่ของเขา

 

ใบหน้าของหลัวซูหลานเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอลังเลก่อนจะพูด “ตอนที่พ่อให้แม่มา เขาบอกว่าทวดของลูกทิ้งของสิ่งนี้ไว้ และบอกว่าถ้าลูกเจอเรื่องยุ่งยากที่แก้ไม่ได้ ลูกสามารถนำของสิ่งนี้ไปให้กลุ่มสตาร์รี่ดู และขอความช่วยเหลือจากตระกูลหนิง”

 

“ขอความช่วยเหลือจากตระกูลหนิงงั้นหรอ?” หานเซิ่นเกือบจะคิดว่าหูเขาเพี้ยนไปแล้ว เขาคิดเสมอว่ากลุ่มสตาร์รี่อยู่เบื้องหลังการตายของพ่อเขา แต่ทว่าพ่อของเขากับบอกว่าเขาสามารถนำจี้นี้ไปให้ตระกูลหนิงซึ่งเป็นตระกูลเจ้าของกลุ่มสตาร์รี่

 

“แม่ก็รู้ว่ามันฟังดูแปลกๆ ตลอดมาไม่ว่าจะเจอปัญหาหนักแค่ไหน แม่ก็ไม่เคยคิดจะไปหากลุ่มสตาร์รี่” หลัวซูหลานยิ้มอย่างขมขื่น

 

หานเซิ่นพยักหน้า ถ้าเป็นเขา เขาก็คงเลือกทำแบบหลัวซูหลาน ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ยังสงสัยว่ากลุ่มสตาร์รี่อาจจะอยู่เบื้องหลังการตายของพ่อเขา ไม่มีทางที่เขาจะไปขอความช่วยเหลือ

 

แต่ตอนนี้เรื่องราวชักจะสับสนกันไปใหญ่ เขาไม่รู้ว่าพ่อของเขากับกลุ่มสตาร์รี่มีความสัมพันธ์กันยังไง แล้วทำไมพ่อของเขาถึงได้พูดแบบนั้น แต่อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่หานเซิ่นมั่นใจก็คือการตายของพ่อเขาคงไม่ใช่การตายด้วยอุบัติเหตุธรรมดาๆแน่

 

หานเซิ่นวางจี้ลง และหยิบไดอารี่ขึ้นมาดู ถึงจะเป็นไดอารี่ที่ดูเก่ามาก แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ถูกใช้บ่อยนัก

 

หานเซิ่นเปิดสมุดออกดู และเห็นคำ 2 คำ เขาก็เบิกตากว้าง

‘Super Gene (สุดยอดยีน)’

 

หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว เขาคิดว่าไม่น่าจะมีใครรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของสุดยอดยีน

 

เขาหาข้อมูลในเน็ต รวมถึงข้อมูลของหน่วยพิเศษ แต่เขาก็ไม่พบข้อมูลอะไรที่เกี่ยวข้องการมีอยู่ของสุดยอดยีนหรือมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดเลย

 

เมื่อเห็น 2 คำนี้ในไดอารี่ ความคิดหลายอย่างก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของหานเซิ่น

 

‘สมุดเล่มนี้ดูเก่ามาก มันน่าจะถูกทวดทิ้งเอาไว้ ทำไมเขาถึงเขียนอะไรแบบนี้? หรือว่าเขาจะรู้เรื่องการมีอยู่ของสุดยอดยีน’ หานเซิ่นรีบเปิดเช็คหน้าอื่นๆของไดอารี่อย่างรวดเร็ว

 

แต่ทว่ายกเว้นหน้าแรกก็ไม่มีอะไรเขียนไว้เลย ทุกหน้าว่างเปล่าหมด

 

เหมือนจะมีใครวงกลมรอบ 2 คำนั้นเอาไว้ และเขียนเครื่องหมายคำถามไว้ข้างๆด้วย

หานเซิ่นช็อคเขาพึ่งจะสังเกตเห็นเมื่อผ่านไปสักพัก

 

“นี่มันหมายความว่ายังไง? มีใครบางคนสงสัยเรื่องการมีอยู่ของสุดยอดยีนด้วยงั้นหรอ?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว และหันไปหาหลัวซูหลาน เขาหวังว่าแม่ของเขาจะมีคำตอบที่ดีให้

 

แต่กระนั้นหลัวซูหลานก็ถอนหายใจและพูด “พ่อของลูกไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้แม่ได้ยินเลย เขาบอกแค่ว่าเขาได้สิ่งนี้มาจากทวดและให้ลูกเก็บมันไว้กับตัว มันจะมีประโยชน์กับลูกในสักวันหนึ่ง”

 

หานเซิ่นพยักหน้า และเก็บของทั้ง 3 ชิ้นเข้าที่ ของพวกนี้อาจจะอธิบายสาเหตุการตายของพ่อของเขาได้ ซึ่งเขาเป็นคนเดียวที่จะค้นหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

 

 

Facebook Page : SGG

ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 1130 แล้วครับ