การที่ไข่หายไปทำให้หานเซิ่นเกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมา แต่เขาก็ไม่สามารถยืนยันความคิดนี้ได้

 

หลังจากแคบ่งเนื้อของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิกับเยี่ยหยู่เฟิงแคล้ว หานเซิ่นก็เดินทางกลับเมืองสตีลอาเมอร์ ระหว่างทางเขากินเนื้อของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ แคละได้มาอีก 2 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ ซึ่งทำให้ตอนนี้เขามีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิทั้งหมด 85 แคล้ว

 

หลังจากกลับมาที่ห้องของเขา หานเซิ่นก็เรียกวิญญาณอสูรเคิร์สวูฟออกมาอย่างตื่นเต้น

ชนิดของวิญญาณอสูรเคิร์สวูฟ : อาวุธ

 

มีดสีดำปรากฏในมือของหานเซิ่นทันที ถึงมันจะมีความยาวแค่ 1 ฟุต แต่มันก็หนักมากกว่าดาบเล่มใหญ่ๆซะอีก ใบมีดบางจนเกือบจะโปร่งใส มันทำให้หานเซิ่นรู้สึกเสียวสันหลังแม้แค่มองมันก็ตาม

 

หานเซิ่นลองทดสอบมันดูโดยใช้มันตัดโลหะ z ซึ่งมันถูกตัดขาดเป็น 2 ส่วนอย่างง่ายดาย

 

เนื่องจากไม่มีเป้าหมายดีๆ ทำให้หานเซิ่นยังบอกไม่ได้ว่ามีดเล่มนี้มันมีประสิทธิภาพแค่ไหน

 

“อาวุธวิญญาณอสูรขั้นสุดยอด…” หานเซิ่นหัวเราะออกมาเสียงดัง เขามีความสุขมาก มันเป็นอะไรที่เขากำลังต้องการมากที่สุดในตอนนี้ ด้วยมีดเล่มนี้เขาจะไม่ต้องกังวลกับการฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอีกต่อไป ถ้าเขาไปเจอลูกของโกลเด้นโกรวเลอร์อีก เขาจะฆ่ามันโดยไม่ลังเล

 

แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะไปที่เกาะนั้นอีกครั้ง ยิ่งกว่านั้นเขาก็ไม่มั่นใจด้วยว่าลูกของโกลเด้นโกรวเลอร์จะยังอยู่ที่เกาะแห่งนั้นหรือไม่ หานเซิ่นจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป

 

แม้มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดจะหายากมาก แต่ถ้าพยายามจริงๆเขาก็น่าจะพอหามันได้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปไกลถึงขนาดนั้น

 

สิ่งสำคัญที่สุดคือทำร่างกายให้มีความพร้อมที่สุด เพราะมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดแต่ละตัวจะมีลักษณะเฉพาะตัว ถึงจะมีมีดที่เป็นวิญญาณอสูรขั้นสุดยอด หานเซิ่นก็ยังต้องพัฒนาตัวเองขึ้นไปอีก เพื่อให้สู้ได้อย่างปลอดภัยที่สุด ยังไงเขาก็ต้องการเวลาในการหามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดด้วย

 

หานเซิ่นหยิบผลึกพลังชีวิตของเคิร์สวูฟออกมา และเริ่มเลียมัน คริสตัลสีดำค่อยๆเปลี่ยนสภาพเป็นของเหลวสีดำ หานเซิ่นดื่มมัน และรู้สึกว่าเซลล์ในร่างกายของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

“ผลึกพลังชีวิตของเคิร์สวูฟถูกกิน คุณได้รับ 1 จีโนพ้อยขั้นสุดยอด”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้หานเซิ่นมีความสุขมาก

 

ผลึกพลังชีวิตของเคิร์สวูฟให้จีโนพ้อยหานเซิ่นมาอีก 8 จีโนพ้อย ตอนนี้หานเซิ่นมีจีโนพ้อยขั้นสุดยอดทั้งหมด 43 จีโนพ้อยแล้ว

 

ตอนนี้มีอยู่เรื่องหนึ่งที่หานเซิ่นไม่เข้าใจคือโกลเด้นโกรวเลอร์เป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวเดียวที่ให้ผลึกพลังชีวิตแล้ว ร่างกายไม่ได้ย่อยสลายไป ขณะที่มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่นๆ หลังถูกฆ่าก็จะสลายไปในอากาศ

 

แต่กระนั้นหานเซิ่นก็เข้าใจว่าคงไม่รู้คำตอบในเร็วๆนี้แน่ เพราะข้อมูลที่เขาได้มายังไม่พอ

 

หลังจากกลับมาที่เหยี่ยวดำ หานเซิ่นก็เริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดในเน็ต ขณะเดียวกันเขาก็ฝึกซ้อมอย่างหนัก เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งต่อไป

 

มันไม่ง่ายเลยที่จะหาที่อยู่ของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด ดังนั้นหานเซิ่นจำเป็นต้องอดทน และพยายามค้นหาข้อมูลต่อไปเรื่อยๆ

 

วันหนึ่ง หานเซิ่นเข้าไปในกลาดิเอเตอร์ ซึ่งช่วงนี้เขาแทบไม่ได้เข้ามาเลย เมื่อเปิดรายชื่อเพื่อน เขาก็ไม่เห็นใครออนไลน์ แต่จริงๆแล้วในรายชื่อเพื่อนของเขาก็มีแค่ควีน เดสเพอราโด้และก็QHZ

 

หานเซิ่นเลือกให้ระบบจับคู่แบบสุ่ม เนื่องจากมีผู้เล่นระดับสูงมากมายในกลาดิเอเตอร์ ไม่ว่าเจอกับใครเขาก็มักจะได้เรียนรู้อยู่แล้ว

 

ไม่นานหานเซิ่นก็ได้คู่ต่อสู้ และเริ่มสู้ทันที

แพ้ แพ้ แพ้ หานเซิ่นแพ้เป็นสิบครั้งติดต่อกัน มันไม่ใช่วันของเขา คู่ต่อสู้ทั้งหมดที่ระบบจับมาให้คือผู้เล่นระดับสูงเกินไป คนที่อ่อนที่สุดในบรรดาพวกเขาก็ยังมีระดับความแข็งแกร่งสูงถึง 50

 

หานเซิ่นไม่สนเกี่ยวกับผลแพ้ชนะ ตราบใดที่เขาได้ฝึกทักษะการต่อสู้

 

เมื่อออกมาจากเครื่องจำลองโฮโลแกรม หานเซิ่นชุ่มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายของเขาเหมือนกำลังถูกเผา เขารู้สึกอ่อนล้ามาก

 

การที่ร่างกายอยู่ภายในสภาวะโอเวอร์โหลดตลอดเวลา หานเซิ่นจะเหนื่อยมากเป็นพิเศษ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็เริ่มชินกับมันแล้ว ขอแค่เขาพักผ่อนอย่างเพียงพอและกินอาหารให้พอเหมาะ ร่างกายของเขาก็จะฟื้นสภาพกลับมา

 

ปัง!

เมื่อหานเซิ่นเดินออกจากโรงฝึกก็มีใครบางคนเดินมาจากอีกทาง เขาเดินคอตกมา ทำให้หัวของเขาชนกับหานเซิ่น

 

หานเซิ่นต้องการจะหลบ แต่เขาไม่ได้ตระหนักว่าชายอีกคนใจลอยอยู่ ยิ่งกว่านั้นเขาแทบจะไม่เหลือพลังงานแล้วด้วย ทำให้เขาไม่สามารถหลบได้ทัน

 

“ขอโทษ..ขอโทษ.” ชายคนนั้นขอโทษและดึงหานเซิ่นลุกขึ้น

 

“ไม่เป็นไร” หานเซิ่นลุกขึ้นมา

 

“พี่หานใช่ไหม?” เมื่อเห็นว่าเป็นหานเซิ่น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น และไม่ยอมปล่อยมือหานเซิ่น

 

หนุ่มคนนั้นดูธรรมดาๆ เขาใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเหยี่ยวดำ และผมกระเซอะกระเซิง

 

หานเซิ่นมองหนุ่มคนนั้น แต่เขาไม่รู้ว่าหนุ่มคนนี้เป็นใคร เขาไม่แน่ใจว่าทำไมหนุ่มคนนี้ถึงดูมีความสุขที่ได้เห็นเขา

 

“ช่วยผมด้วย พี่หาน” เพื่อนร่วมโรงเรียนเริ่มขอร้องหานเซิ่น

 

หานเซิ่นรู้สึกปวดหัว เขาไม่รู้ว่าหนุ่มคนนี้เป็นบ้าอะไร พวกเขาอยู่ในโรงเรียนทหาร ซึ่งเป็นหนึ่งในที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว ทำไมต้องให้ช่วย

 

“มีเรื่องอะไรงั้นหรอ?” หานเซิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองดูมือที่สั่นของชายหนุ่ม

 

ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ แต่ชายหนุ่มก็ยังดูกังวลมาก เขาดึงหานเซิ่นไปที่มุม และเริ่มบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น