หานเซิ่นครุ่นคิด และเรียกโฮลี่แองเจิลกลับ เขาเปลี่ยนร่างเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสี และเอาหลังพิงกำแพง เขาพลางตัวเป็นเหมือนก้อนหิน ไม่น่าจะมีใครดูออกว่าเขาหลบอยู่ตรงนี้

 

 

เสียงยังคงดังอยู่สักพัก ก่อนที่มันจะเริ่มสงบลง ไม่นานหานเซิ่นก็เห็นราชาบลัดโบนออกมาจากรูขนาดใหญ่

 

 

มันค่อยๆคลานออกมา ซึ่งลำตัวของมันมีความยาวมากกว่า 60 ฟุต บาดแผลจากการถูกตัดขาดครึ่งยังคงอยู่ แต่ดูเหมือนมันเริ่มจะฟื้นฟูแล้ว

 

 

‘เป็นมอนสเตอร์ที่ตัวใหญ่อะไรแบบนี้’ หานเซิ่นจ้องมองไปที่ราชาบลัดโบน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงกล้าออกมาอีก

 

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังสงสัย มอนสเตอร์ตัวนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่หานเซิ่นกับรู้สึกว่ามันมีสิ่งผิดปรกติเกิดขึ้น ดังนั้นเขาเลยเฝ้าดูมันต่อไปโดยยังไม่รีบลงมือ

 

 

ทันใดนั้น เขาก็เห็นตัวอะไรบางอย่างออกมาจากรูเดียวกับที่ราชาบลัดโบนออกมา มันเป็นมอนสเตอร์ที่ดูเหมือนกับแรดสีขาว แต่มันมีทั้งหมด 6 ขา แค่ดูก็รู้ว่ามอนสเตอร์ตัวนี้ไม่ธรรมดา

 

 

แต่ที่ไม่ธรรมดายิ่งไปกว่าแรดตัวนั้นก็คือคนที่กำลังนั่งอยู่บนหลังของมันตอนนี้

 

 

หานเซิ่นช็อคเมื่อเห็นคนกำลังขี่มอนสเตอร์อยู่ในที่แบบนี้ คนคนนั้นขี่แรดแบบไม่ทุกร้อน ทั้งๆที่มีราชาบลัดโบนอยู่ใกล้ๆด้วย ซึ่งมันดูแปลกประหลาดมาก

 

 

หานเซิ่นสามารถบอกได้เลยว่าแรดสีขาวตัวนี้เป็นมอนสเตอร์แน่ๆ ไม่ใช่วิญญาณอสูรสัตว์ขี่หรือสัตว์เลี้ยง มอนสเตอร์จะมีจิตสังหารหรือกลิ่นอายแห่งความดุร้ายอยู่ ซึ่งสัตว์เลี้ยงจะไม่มี

 

 

หานเซิ่นมองคนที่กำลังนั่งอยู่บนหลังแรดสีขาวอย่างระมัดระวัง ดูแล้วน่าจะเป็นผู้หญิง แต่อย่างไรก็ตามหล่อนสวมเสื้อคุมที่มีฮูดคุมหัว ดังนั้นหานเซิ่นเลยบอกไม่ได้ว่าหล่อนหน้าตาเป็นยังไง

 

 

“ทำไมที่นี่ถึงไม่มีมนุษย์อยู่เลย?” ผู้หญิงมองไปรอบๆ และพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่เธอจะขี่แรดสีขาวกลับเข้ารูไป

 

 

หานเซิ่นอึ้ง ฟังจากที่ผู้หญิงคนนั้นพูด เหมือนกับว่าตัวหล่อนเองไม่ใช่มนุษย์ แต่หานเซิ่นไม่คิดว่าหล่อนเป็นมอนสเตอร์ เพราะเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีมอนสเตอร์ที่เหมือนกับมนุษย์มากขนาดนี้และแถมยังพูดได้

 

 

ราชาบลัดโบนที่เหลือเพียงครึ่งท่อนคลานตามผู้หญิงไปในรู ตอนนี้หานเซิ่นเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกเมื่อเห็นราชาบลัดโบน เพราะเหมือนว่ามันจะถูกผู้หญิงคนนั้นควบคุมด้วยวิธีการบางอย่าง

 

 

“หล่อนเป็นใครกันแน่? หล่อนดูแปลกประหลาดมาก ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีมนุษย์คนไหนสามารถควบคุมมอนสเตอร์ได้แบบนี้ ที่สำคัญนั่นมันมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด มันเป็นไปได้ยังไง?” หานเซิ่นรู้สึกสับสน เมื่อเห็นราชาบลัดโบนเข้าไปในรูได้สักพักใหญ่ๆแล้ว หานเซิ่นก็ตัดสินใจเดินตามเข้าไปในรูนั้นอย่างช้าๆ

 

 

หานเซิ่นใช้ความระมัดระวังมากเป็นพิเศษ เมื่อเดินลึกเข้าไปได้สักพัก เขาก็พบกับทางแยก

 

 

หานเซิ่นมองดูรอบๆอย่างละเอียด จากนั้นเขาก็เลือกเส้นทาง ถึงราชาบลัดโบนแทบจะไม่หลงเหลือร่องรอยระหว่างเคลื่อนที่เลย แต่ทว่าแรดสีขาวตัวนั้นหลงเหลือรอยเท้าเอาไว้ และเขายังได้ยินเสียงฝีเท้าของมันด้วย

 

 

ยิ่งลึกเข้าไป หานเซิ่นก็ยิ่งเดินอย่างระมัดระวัง เพราะที่นี่เหมือนกับเขาวงกต หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง เสียงฝีเท้าของแรดก็เงียบลง หานเซิ่นระวังตัวมากขึ้น และเดินช้าลง เขาครุ่นคิด และเปลี่ยนร่างเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีอีกครั้ง

 

 

ไม่นานเขาก็เห็นราชาบลัดโบนอีกครั้ง เมื่อเขาเข้ามาในห้องใหญ่ๆอีกห้อง ถึงจะยังอยู่ในภูเขา แต่บนเพดานของห้องนี้ก็มีรอยแตกที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ และมีแสงสว่างส่องลงมาถึงข้างล่าง

 

 

ในห้องขนาดใหญ่นี้หานเซิ่นเห็นผู้หญิง และแรดสีขาวอีกครั้ง ซึ่งนอกเหนือจากผู้หญิงและแรดสีขาวแล้ว ยังมีเครื่องมือเครื่องใช้ที่มนุษย์เป็นคนทำวางเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น เช่นเต็นท์ หม้อ กระทะและชามข้าว เหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้ชีวิตอยู่ในถ้ำนี้มาพักใหญ่ๆแล้ว

 

 

หานเซิ่นหยุดหายใจ และผสานตัวเขากับกำแพงหิน เขาสังเกตผู้หญิงคนนั้นอย่างละเอียด
‘หล่อนเป็นใครกันแน่ ถึงสามารถควบคุมมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้’
หานเซิ่นประหลาดในกับสิ่งที่เขาเห็นมาก มันยากที่จะเชื่อว่ามีคนแบบนี้อยู่ด้วย

 

 

ถ้าหล่อนเป็นมนุษย์ที่อยู่เมืองไหนสักแห่ง เรื่องของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดก็ควรจะถูกเปิดเผยออกมาแล้ว แต่ทำไมที่ผ่านมาถึงไม่เคยมีข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย? แม้แต่หนิงก็ยังไม่เคยฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้

 

 

ผู้หญิงคนนั้นวางกระทะ และก็เริ่มทอดอะไรบางอย่าง ดูเหมือนหล่อนกำลังทำอาหารอยู่

 

 

จากนั้นหล่อนก็เปิดกระเป๋าโลหะอัลลอยที่มีขวดและกระป๋องอยู่ข้างใน เมื่อหล่อนเทของเหลวจากขวดลงไปในกระทะ หานเซิ่นก็เข้าใจว่ามันน่าจะเป็นเครื่องเทศ

 

 

ไม่นานหานเซิ่นก็ได้กลิ่นอาหาร เขากำลังสงสัยอยู่ว่าหล่อนกำลังทอดเนื้ออะไรอยู่ ซึ่งมันทำให้เขาน้ำลายไหลออกมา

 

 

เมื่อเห็นเนื้อสุกได้ที่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ถอดเสื้อคุมออก จากนั้นเธอก็เอาเนื้อที่ทอดเสร็จใส่ชามข้าวของเธอ

 

 

ในที่สุดหานเซิ่นก็สามารถมองเห็นในหน้าของหล่อนได้ชัดๆ ซึ่งมันทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น และเกือบจะกรีดร้องออกมา

 

 

‘ชูร่าราชวงศ์… เป็นไปได้ยังไงกัน..’ หานเซิ่นช็อคมาก เขาพูดอะไรไม่ออก เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

 

 

ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ ชูร่ามีหน้าตาและรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ทุกอย่าง ยกเว้นเขา เขาสีม่วงของหล่อนแสดงถึงว่าหล่อนคือชูร่าระดับราชวงศ์ เขาของหล่อนมี 2 เขา ซึ่งบ่งบอกว่าเธอเป็นชูร่าผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายจะมี 1 เขา

 

 

แต่เรื่องนั้นยังไม่ใช่ประเด็น เพราะสิ่งที่ทำให้หานเซิ่นช็อคที่สุดก็คือความจริงที่ชูร่าสามารถเดินทางมาที่ก็อตแซงชัวรี่ได้ ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

 

ไม่ใช่เพราะชูร่าไม่มีเทคโนโลยีเทเลพอร์ต ถึงพวกเขาจะไม่มี พวกเขาก็สามารถจับมนุษย์หรือแย่งชิงเครื่องเทเลพอร์ตได้

 

 

แต่ทว่าชูร่าปฏิเสธก็อตแซงชัวรี่ ถึงจะมีเครื่องเทเลพอร์ตก็ไม่มีชูร่าคนไหนเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ มนุษย์เคยทดลองโดยให้นักโทษที่เป็นชูร่าใช้อุปกรณ์เทเลพอร์ตไปที่ก็อตแซงชัวรี่ ชูร่าเหล่านั้นป่วยเป็นโรคบางอย่างคล้ายๆกับไข้หวัดใหญ่ ภูมิคุ้มกันของพวกเขาลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว ภายใน 3 วันพวกเขาทั้งหมดตายในก็อตแซงชัวรี่ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็กก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน พวกเขาก็จะตาย ถึงชูร่าระดับราชวงศ์จะอยู่ในก็อตแซงชัวรี่ได้นานกว่าชูร่าระดับอื่นก็ตาม

 

 

แต่ทว่าชูร่าที่อยู่ตรงหน้าหานเซิ่นตอนนี้ เหมือนจะอยู่ในก็อตแซงชัวรี่มาเป็นเวลานานแล้ว