ที่หานเซิ่นป้องกันได้อย่างยากลำบาก ไม่ใช่เพราะการโจมตีของ หลูปินไม่มีจิตสังหาร แต่มันเป็นเพราะจิตสังหารของเขารุนแรงเกินไป

 

 

ถ้าในห้องมีตะเกียงหรือโคมไฟเพียงอันเดียว มันง่ายมากที่จะบอกว่าแสงมาจากที่ไหน แต่ถ้าในห้องเต็มไปด้วยตะเกียง มันก็ยากที่จะบอกได้ว่าแสงแต่ละจุดมาจากตะเกียงไหน

 

 

เหตุผลเดียวกัน เพราะจิตสังหารของหลูปินแพร่กระจายไปทั่วสนามประลอง ทำให้หานเซิ่นไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้จะโจมตีมาตรงไหน เพราะจิตสังหารมันอยู่ทั่วไปหมด

 

 

ในตอนแรกหานเซิ่นพยายามจับจิตสังหารของหลูปิน และคาดเดาการโจมตีของเขา แต่สุดท้ายหานเซิ่นก็ต้องล้มเลิกความคิดนี้ไป

 

 

เมื่อเจอกับคู่ต่อสู้แบบนี้ มีเพียงแค่ทางเดียวที่เขาจะชนะได้ก็คือต้องกล้าเสี่ยง

 

 

ตูม!

 

หานเซิ่นไม่ถอยหลังอีกต่อไป เขาสวนกลับไปด้วยลูกเตะเช่นเดียวกัน ขาของเขาปะทะกับขาของหลูปิน ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น

 

 

ทักษะการใช้ขาของหลูปินเกิดจากการต่อสู้จริงๆ เพราะฉะนั้นมันจึงไม่ใช่เทคนิคที่พิสดารอะไร สำหรับหานเซิ่นที่เรียนพาโนราม่า ซึ่งเป็นเหมือนสารานุกรมของวิชาต่างๆ ทักษะแบบนี้เขาไม่ได้รู้สึกว่ามันยากอะไร หานเซิ่นรู้สึกว่ามันง่ายที่จะเลียนแบบเพลงเตะสังหารของหลูปิน จริงๆแล้วทุกคนสามารถเลียนแบบมันได้ไม่ยาก แต่ส่วนที่ยากที่สุดก็คือการเอามันไปใช้งานจริง

 

 

มันขึ้นอยู่กับความสามารถและสภาพจิตใจของแต่ละคน เทคนิคการใช้ขาแบบเดียวกันจะแตกต่างกันมาก เมื่อถูกใช้งานโดยคนละคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นวิชาที่ถูกออกแบบมาเพื่อใช้ฆ่าฟัน ความต่างเพียงแค่นิดเดียวตอนใช้วิชาก็สามารถสร้างผลลัพธ์ที่แตกต่างกันได้สิ้นเชิงแล้ว

 

 

หานเซิ่นเป็นคนที่เข้าใจเกี่ยวกับจิตสังหารดี มันเป็นสิ่งที่เขาทำความเข้าใจกับมันตั้งแต่ตอนที่เข้าไปในก็อตเเซงชัวรี่แรกๆ แต่สิ่งที่เขาทำมาตลอดในอดีตก็คือการซ่อนจิตสังหารเอาไว้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าถ้าทำแบบนั้นต่อไป เขาจะต้องแพ้แน่ ในการต่อสู้ครั้งนี้เขาจะต้องปล่อยให้จิตสังหารออกมา

 

 

ตูม ตูม ตูม!

 

หานเซิ่นและหลูปินเกือบจะเหมือนกับคนคนเดียวกัน แต่อยู่คนละฝั่ง พวกเขากระหน่ำเตะใส่กันอย่างบ้าคลั่ง แม้ผู้ชมจะรู้ดีว่ามันเป็นแค่การต่อสู้จำลอง แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกกลัวว่ากระดูกขาของพวกเขาทั้ง 2 คนอาจจะแตก

 

 

“มันต้องแบบนี้สิ การสู้แบบหลบๆซ่อนๆมันไม่ใช่แนวทางของทหาร” หลูปินตะโกนด้วยความตื่นเต้น ขาของเขารวดเร็วราวกับสายลม

 

 

หานเซิ่นเองก็ตื่นเต้นกับการต่อสู้มากเช่นเดียวกัน สไตล์การต่อสู้ของ หลูปินเป็นแบบดุดันและรุกสุดตัว หานเซิ่นสนุกที่ได้เลียนแบบสไตล์แบบนี้

 

 

เพลงเตะสังหารปะทะเพลงเตะสังหาร ผู้ชมทุกคนบนสแตนด์อ้าปากค้าง การต่อสู้ของพวกเขาทั้ง 2 คนช่างดุเดือดและรวดเร็ว มันทำให้พวกเขารู้สึกระทึกใจมาก
พวกเขาส่งเสียงตะโกนเชียร์กันไม่หยุด

 

 

ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า!

 

 

ขาของทั้ง 2 ฝ่ายเคลื่อนไหวขึ้นลงเหมือนกับใบมีด ทุกครั้งที่ขาของทั้ง 2 ฝ่ายปะทะกัน มันทำให้หัวใจของผู้ชมเต้นรัว พวกเขาแทบจะลืมไปเลยว่านี่เป็นเพียงการต่อสู้จำลองเท่านั้น

 

 

“เพลงเตะสังหาร.. อีกฝ่ายก็ใช้เพลงเตะสังหารเหมือนกัน..” ในที่สุดหวังต้าชิงก็รู้ตัวว่าหานเซิ่นกำลังเลียนแบบหลูปินอยู่

 

 

ไม่นานคนอื่นๆก็ตระหนักว่าหวังต้าชิงพูดถูก ทหารคนหนึ่งบนยานรบเองก็ใช้วิชาเพลงเตะสังหาร เขาสามารถใช้เพลงเตะสังหารตอบโต้หลูปินที่เป็นเจ้าของวิชาได้โดยไม่เป็นรองเลย

 

 

เมื่อพวกเขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้ชมบนสแตนด์ก็มองดูการต่อสู้ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

 

 

“ทหารคนหนึ่งบนยานรบเป็นใครกันแน่? เขาเป็นทหารที่ออกไปรบแนวหน้าเหมือนกันหรอ?” ทุกคนเต็มไปด้วยข้อสงสัย พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนที่ใช้เพลงเตะสังหารได้ดีพอๆกับหลูปินอยู่ มันทำให้ทุกคนคิดว่าทหารคนหนึ่งบนยานรบจะต้องเป็นทหารที่ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่งั้นเขาคงจะไม่สามารถใช้เพลงเตะสังหารได้ดีขนาดนี้

 

 

เชียนเหอเจิ้นตะลึง เขาพึ่งจะเข้าใจว่าหลูปินพูดถูก ทหารคนหนึ่งบนยานรบแข็งแกร่งกว่าเขามาก ดูเหมือนตอนที่สู้กับเขา ทหารคนหนึ่งบนยานรบยังไม่ได้ใช้ความสามารถจริงๆออกมา

 

 

“เป็นไปได้ยังไงกัน? เขากดระดับความแข็งแกร่งของตัวเองมาตั้งแต่แรกที่สู้กับเราเลยงั้นหรอ?” เชียนเหอเจิ้นมองหานเซิ่นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

 

 

หลูปินตะโกนออกมา และกระโดดขึ้นไปในอากาศ จากนั้นเขาก็ใช้ขากระหน่ำเตะใส่หานเซิ่นเหมือนกับขวาน

 

 

“7 สังหาร!” ตาของหวังต้าชิงเป็นประกายขึ้นมา

 

 

เพลงเตะสังหารเป็นแค่วิชาธรรมดาที่เน้นด้านจิตใจมากกว่าเทคนิค มีเพียงแค่ลูกเตะ 7 กระบวนท่าเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น ซึ่งมันถูกเรียกว่า “7 สังหาร”

 

 

ขณะที่ใช้เพลงเตะสังหารอยู่ ผู้ใช้จะต้องกระโดดขึ้นไปบนอากาศ และเตะจากข้างบน 7 ครั้งติดต่อกัน มันเป็นท่าที่ใช้ได้ยาก แม้แต่ในหมู่ผู้วิวัฒนาการแล้วก็ตาม

 

 

มันยากมากที่จะเตะได้ 7 ครั้งในการกระโดดเพียงครั้งเดียว ยังไม่พูดถึงแต่ละกระบวนท่าจะต้องรวดเร็วและรุนแรง แม้แต่ผู้วิวัฒนาการระดับท็อปก็ยังไม่สามารถใช้มันได้อย่างเชี่ยวชาญ

 

 

7 สังหารเป็นการเตะติดต่อกันในชั่วพริบตา ผู้ใช้จะต้องเตะให้ได้ 7 ครั้งภายใน 1 ลมหายใจ มันเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับผู้ชมที่จะได้เห็นท่านี้แบบชัดๆ

 

 

ตูม!

 

หานเซิ่นไม่สามารถป้องกัน 7 สังหารได้ เขากระเด็นถอยหลังไปในทันที HPของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว มันเกือบจะเหลือ 0 อยู่แล้ว

 

 

“ในที่สุดก็ชนะสักที!” หวังต้าชิงรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาเริ่มส่งเสียงเชียร์ดังขึ้น

 

 

อย่างไรก็ตามเสียงเชียร์ดังได้แค่ไม่กี่วินาที ทหารคนหนึ่งบนยานรบที่ล้มลงไปบนพื้นลุกขึ้นมาทันที หลอดHPของเขาเกือบจะว่างเปล่า ตัวเลขมันน้อยกว่า 2%

 

 

“เป็นท่าที่ร้ายกาจมาก มันชื่อว่าอะไร?” หานเซิ่นถามอย่างจริงจัง

 

 

“7 สังหาร!” หลูปินหัวเราะและพูด “นี่คือท่าที่ดีที่สุดของฉันแล้ว น่าประทับใจมากที่นายสามารถป้องกันได้ถึง 6 กระบวนท่า”

 

 

“7 สังหารงั้นหรอ ท่านี้ต้องจดเอาไว้!” หานเซิ่นพูดย้ำชื่อท่า ขณะสายตาของเขาจับจ้องไปที่หลูปิน เขาพูดอย่างช้าๆ “งั้นมาลองทำมันอีกครั้งสัก”

 

 

“ได้เลย” หลูปินกระโดดขึ้นไปบนอากาศอีกครั้ง และเขาก็เริ่มกระหน่ำเตะหานเซิ่นอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าขาของเขาเป็นขวานที่จามลงมารัวๆ

 

 

หานเซิ่นไม่ขยับ เขาจับจ้องไปที่หลูปิน ตาไม่กระพริบ เมื่อขาของหลูปินเกือบจะสัมผัสกับหน้าของเขา หานเซิ่นก็ขยับทันที

 

 

หานเซิ่นเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยใช้สปาติเคิล การเคลื่อนไหวของหานเซิ่นรวดเร็วมาก ร่างกายของหานเซิ่นเคลื่อนไหวได้อย่างประณีตและงดงาม เขาหมุนตัวเหมือนกับดอกบัวที่ถูกสายลมพัดไป

 

 

ขาของหลูปินที่กระหน่ำเตะลงมาด้วยท่า 7 สังหารโดนอากาศทั้งหมด ไม่มีกระบวนท่าไหนที่โดนหานเซิ่นเลย หลูปินกลับลงมาบนพื้น สายตาของเขาจับจ้องที่หานเซิ่น

 

 

“7 สังหาร!” หานเซิ่นตะโกนออกมา เขากระโดดขึ้นเหมือนกับที่หลูปิน ทำ และเริ่มกระหน่ำเตะคู่ต่อสู้