หานเซิ่นอยู่บนยานแดฟเน่ได้สักพักแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เคยเจอกัปตันของยานลำนี้เลย ตอนนี้เมื่อเขาถูกใช้ให้ไปส่งเอกสารในห้องกัปตัน มันทำให้เขาสงสัยว่ากัปตันของยานลำนี้คือใครกันแน่

 

 

การจะเป็นกัปตันของยานระดับสูงได้ คนคนนั้นอย่างน้อยก็ต้องยศพลตรีขึ้นไป แม้ยานลำนี้จะไม่ใช่ยานลำใหญ่ก็ตาม

 

 

“นี่คือแผนโภชนาการของเดือนหน้า พวกเราต้องการให้กัปตันเซ็นรับทราบ” หานเซิ่นเดินไปที่โต๊ะของเลขา และส่งเอกสารให้เธอดู

 

 

“แน่นอน เรื่องนี้กัปตันได้บอกกับฉันไว้แล้ว แต่ตอนนี้กัปตันกำลังงานยุ่งอยู่ คุณเข้าไปวางเอกสาร และรีบออกมาเลยก็ได้” เลขาตรวจดูเอกสารและพูดกับหานเซิ่น

 

 

“ครับ” หานเซิ่นตอบ เขาเดินที่ไปห้องกัปตัน พร้อมกับเอกสารในมือ เขาเคาะประตู แต่ก็ไม่มีใครตอบ

 

 

เนื่องจากเลขาเป็นคนบอกให้เขาเข้าไปวางเอกสารข้างใน หานเซิ่นจึงเปิดประตู และเข้าไปในห้อง แต่ทว่าหลังจากที่เขาเปิดประตูเข้าไป หานเซิ่นก็เห็นใครบางคนกำลังนั่งเอนหลังผิงเก้าอี้อยู่ตรงโต๊ะทำงาน และยิ้มให้เขา

 

 

หานเซิ่นตะลึงในทันที จากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นความยินดี เขาปิดประตู และขว้างเอกสารทิ้งไป เขารีบวิ่งเข้าไปหาคนคนนั้น และกอดเธอแน่น

 

 

“โอ้พระเจ้า ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?” หานเซิ่นตื่นเต้นมากจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาไม่คาดคิดว่าจีเหยียนหรันจะอยู่บนยานลำนี้

 

 

จีเหยียนหรันในชุดกัปตันสีขาวกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา เธอดูงามสง่าเหมือนอย่างเคย แต่เธอก็ดูสง่างามกว่าตอนที่เธอสวมชุดนักเรียน

 

 

“ฉันขอโทษที่พานายมาที่นี่โดยไม่ได้ปรึกษา และฉันทำได้เต็มที่ก็แค่ให้นายมาเป็นทหารในห้องครัว นั่นมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำได้ ถึงมันจะดูไม่ยุติธรรมกับนาย แต่ฉันก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว ถ้าไม่มีนายอยู่ใกล้ๆ ฉันรู้ว่าฉันมันเห็นแก่ตัว แต่นายคงยกโทษให้ฉันใช่ไหม?” จีเหยียนหรันกอดหานเซิ่นเช่นเดียวกัน

 

 

“ถึงเธอจะเห็นแก่ตัวแค่ไหน ฉันก็ชอบเธออยู่ดี” หานเซิ่นจูบจีเหยียนหรันทันที

 

 

หน้าของจีเหยียนหรันเปลี่ยนเป็นสีชมพู เธอพูด “อย่ามาทำรุ่มร่ามที่นี่ เพราะมันมีกล้องสังเกตการณ์ติดอยู่”

 

 

“บ้าน่า มีกล้องติดอยู่ในห้องกัปตันจริงๆหรอ?” หานเซิ่นรีบปล่อยจีเหยียนหรันทันที

 

 

จีเหยียนหรันกระพริบตาและพูด “แดฟเน่คือยานรบที่ทำภารกิจสำรวจ ถึงฉันจะเป็นกัปตัน แต่ก็ไม่ได้มีอำนาจเด็ดขาดบนยานลำนี้ ความจริงแล้วฉันแค่ทำหน้าที่สนับสนุนเท่านั้น คนที่มีสิทธิมากที่สุดบนยานลำนี้ก็คือพวกผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการ”

 

 

“งั้นเธอก็ไม่ต่างจากคนขับรถเลยสิ?” หานเซิ่นพูด จากนั้นเขาก็กอดจีเหยียนหรันอีกครั้ง

 

 

เธอไม่ได้สนใจว่าใครจะมองอยู่ หานเซิ่นเองก็เช่นกัน เพราะมันเป็นเรื่องธรรมชาติที่เขาจะกอดหรือจูบแฟนของเขา

 

 

จีเหยียนหรันเบ้ปากและพูด “ก็ประมานนั้นแหละ ภารกิจหลักของฉันก็คือส่งพวกผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง ถ้าไปถึงจุดหมายปลายทางเมื่อไหร่ สิทธิในการสั่งการทั้งหมดจะเป็นของพวกเขา”

 

จีเหยียนหรันหยุดไปชั่วครู่และพูดต่อ “ฉันรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมที่นายต้องมาเป็นแค่คนงานในครัว แต่การสำรวจอารยธรรมคริสตัลไรเซอร์มีความสำคัญกับสหพันธ์ดวงดาวมาก และยานรบลำนี้ก็ค่อยข้างเข้มงวดมาก ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้นายมาที่นี่”

 

 

“อารยธรรมของคริสตัลไรเซอร์มีความสำคัญอะไรงั้นหรอ สหพันธ์ถึงได้ลงทุนกับมันขนาดนี้?” หานเซิ่นถามด้วยความสงสัย

 

 

“นายเคยได้ยินใช่ไหมว่าคริสตัลไรเซอร์เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีพลังจิตแข็งแกร่ง พวกเขาสามารถควบคุมวัตถุได้ด้วยพลังจิต?” จีเหยียนหรันครุ่นคิดก่อนจะพูด

 

 

“ฉันเคยได้ยินมาบ้าง” หานเซิ่นถามต่อด้วยความสงสัย “เรื่องนั้นเป็นความจริงงั้นหรอ?”

 

 

“อาจจะใช่ แต่ฉันก็ไม่รู้อะไรมาก แต่อย่างหนึ่งที่มั่นใจได้เลยก็คือ คริสตัลไรเซอร์มีเทคโนโลยีที่เกี่ยวกับคริสตัลมากมาย ยกตัวอย่างเช่นคริสตัลแห่งความทรงจำ คริสตัลไรเซอร์ที่มีพลังจิตแข็งแกร่งสามารถใส่ความทรงจำของพวกเขาลงในคริสตัลแห่งความทรงจำได้ ซึ่งมันล้ำสมัยยิ่งกว่า AI ของเราซะอีก” จีเหยียนหัรนอธิบาย

 

 

“น่าประทับใจจริงๆ แล้วมีอะไรอย่างอื่นอีกไหม?” หานเซิ่นเริ่มสนใจมันแล้ว

 

 

“มีหลายอย่าง แต่ส่วนมากต้องใช้พลังจิตเพื่อทำให้มันทำงาน มนุษย์มีพลังจิตที่อ่อนแอกว่าคริสตัลไลเซอร์มาก แม้จะเป็นแบบนั้น แต่ถ้าหากพวกเราสามารถเก็บรวบรวมคริสตัลแห่งความทรงจำมาได้ พวกเราจะสามารถอ่านข้อมูลจากพวกมันได้บางส่วน และพวกเราก็จะสามารถพัฒนาเทคโนโลยีของเราได้อีกมาก”

 

จีเหยียนหรันหยิบคริสตัลแห่งความทรงจำที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นขึ้นมา และวางมันลงบนมือของหานเซิ่น “ลองเอามันวางบนหน้าผากดู แล้วดูว่านายรู้สึกยังไงบ้าง”

 

 

“นี่เป็นของพวกคริสตัลไลเซอร์งั้นหรอ?” หานเซิ่นมองคริสตัลอย่างละเอียด มันดูเหมือนกับอัญมณีสีม่วง ซึ่งดูแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรที่พิเศษ

 

 

“ใช่” จีเหยียนหรันยิ้มและพยักหน้า

 

 

หานเซิ่นเข้าใจดีว่าจีเหยียนหรันไม่มีทางคิดร้ายกับเขา ดังนั้นเขาเลยเอาคริสตัลวางบนหน้าผากของตัวเอง เขาต้องการรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

 

 

หลังจากวางมันลงบนหน้าผากแล้ว หานเซิ่นก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าจากคริสตัลไหลเข้ามาในกะโหลกของเขา มันทำให้สมองของเขาชาเล็กน้อย ซึ่งมันทำให้เขากลัวจนต้องเอาคริสตัลออกห่างจากหน้าผาก

 

 

“นั่นมันคืออะไร?” หานเซิ่นจ้องมองคริสตัลและถาม

 

 

จีเหยียนหรันยิ้มและพูด “รู้สึกไหมว่าตัวนายมีบางอย่างแตกต่างจากเดิม?”

 

 

“ก็ปรกตินะ มันมีอะไรแตกต่างงั้นหรอ?” หานเซิ่นไม่รู้ว่าจีเหยียนหรันหมายถึงอะไร ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย และก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรด้วย

 

 

จีเหยียนหรันเอาเอกสารบนโต๊ะของเธอวางมันลงต่อหน้าหานเซิ่น เธอเปิดเอกสารแบบรัวๆ และขอให้หานเซิ่นพยายามดูเนื้อหาในเอกสาร หลังจากเปิดผ่านๆอย่างรวดเร็ว เธอก็ปิดเอกสาร และเอามันกลับไปไว้ที่เดิม จากนั้นเธอก็ถาม
“อะไรคือคำที่ 6 ของบรรทัดที่ 3 ในหน้าที่ 13?”

 

 

“เธอเปิดเร็วเกิน แล้วฉันจะไปรู้….” หานเซิ่นกำลังจะบอกว่าเขาไม่รู้ แต่อยู่ๆความทรงจำของหน้านั้นมันก็ไหลเข้ามาในหัวของหานเซิ่น เขาจำมันได้อย่างชัดเจน คำที่ 6 ของบรรทัดที่ 3 ของหน้าที่ 13 ก็คือ ‘สีดำ’

 

 

“เป็นไปได้ยังไง? มันเป็นเพราะคริสตัลอันนี้งั้นหรอ?” หานซิ่นมองคริสตัลสีม่วงด้วยความประหลาดใจ หลังจากวิวัฒนาการ ถึงความจำของเขาจะดีขึ้นแต่มันก็ไม่น่าทำได้ถึงขนาดนี้

 

 

อย่างไรก็ตามเมื่อหานเซิ่นมองดูที่คริสตัลสีม่วงอีกครั้ง มันก็เต็มไปด้วยรอยร้าวมากมาย หานเซิ่นขยับนิ้วมือ และคริสตัลสีม่วงก็แหลกเป็นชิ้นๆทันที เศษชิ้นส่วนของคริสตัลตกลงไปบนพื้น

 

 

“คริสตัลชนิดนี้ถูกขุดพบจากโบราณสถานของพวกคริสตัลไลเซอร์ มันมีพลังพิเศษที่สามารถเพิ่มพลังในการทำงานของสมองเราได้ ผลของมันจะดีที่สุดในช่วงแรกๆ เเต่หลังจากนั้นผลของมันจะเริ่มอ่อนลง แต่อย่างไรก็ตามสมองก็จะได้รับการเพิ่มพลัง ถึงจะเล็กน้อย แต่มันก็อยู่อย่างถาวร ซึ่งมันถือเป็นเครื่องมือในการพัฒนาสมองมนุษย์ที่ดีมากๆ” จีเหยียนหรันอธิบาย