“เยี่ยมไปเลยพันเอก” หลังจากกลับมาที่ห้องครัว หานเซิ่นก็ยกนิ้วให้หัวหน้าของเขา

 

 

“เยี่ยมบ้าอะไร ฉันบอกให้นายไปส่งแผนโภชนาการ ทำไมนายถึงได้ไปนานนัก?” หัวหน้าห้องครัวเริ่มหัวเสีย

 

 

“หลังจากที่กัปตันดูแล้ว หล่อนถามคำถามผมหลายคำถาม เนื่องจากผมพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ผมก็เลยตอบไปมั่วๆ ซึ่งทำให้ใช้เวลานาน หล่อนยังต่อว่าผมเล็กๆน้อยๆ หลังจากนั้นผมก็ไปชนกับพันเอกหวัง โชคดีที่คุณมาช่วยผมได้ทัน” หานเซิ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดออกมา

 

 

“นายอยู่ห่างๆหวังโฮ่วไว้จะดีกว่า” หัวหน้าห้องครัวพูด

 

 

“ขอบคุณพันเอก” แม้หานเซิ่นจะไม่ได้กลัวหวังโฮ่ว แต่มันก็เป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัด เขารู้สึกขอบคุณหัวหน้าที่มาช่วยได้ทัน

 

 

จีเหยียนหรันบอกกับเขาว่าทุกๆคนบนยานลำนี้ เป็นพวกที่มีคนใหญ่คนโตหนุนหลัง เธอเตือนหานเซิ่นว่าอย่าไปมีปัญหากับใคร

 

 

“นายเป็นคนของฉัน ฉันจะไม่ให้ใครทำอะไรนายได้ ถ้านายปฏิบัติตัวดีๆ ยังไงฉันก็ต้องช่วยนาย” หัวหน้าห้องครัวเอามือตบหลังของหานเซิ่น และพูด “ไปทำงานได้แล้ว”

 

 

เนื่องจากต้องใช้เวลาอีก 3 เดือนกว่าที่ยานลำนี้จะเดินทางไปถึงดาวที่มีโบราณสถาน หานเซิ่นจึงใช้เวลาว่างที่มีเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่

 

 

เขาเทเลพอร์ตเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ ครั้งนี้เขาก็ยังคงอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง อย่างไรก็ตามตอนนี้มีคนอยู่ภายในถ้ำถึง 7-8 คน พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ สวี่โหย่วเองก็อยู่ที่นี่ด้วย

 

 

“หานเซิ่น ทำไมนายถึงหายไปนานจัง? มานี่ก่อน ฉันจะแนะนำนายให้ทุกคนรู้จัก” สวี่โหย่วแนะนำหานเซิ่นให้คนอื่นๆในกลุ่มรู้จัก สีหน้าแววตาของทุกคนต่างก็ดูท้อแท้และอ่อนล้า

 

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเขากำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก พวกเขาจึงต้องร่วมแรงร่วมใจกัน คนในกลุ่มส่วนมากเป็นอัธยาศัยดีและค่อนข้างพูดคุยเก่ง

 

 

“อัจฉริยะ นายก็ถูกส่งมาที่นี่ด้วยหรอ?” ชายหนุ่มคนหนึ่งอุทานขึ้นมาทันที หลังจากที่เห็นหานเซิ่น

 

“นายคือ?” หานเซิ่นมองชายหนุ่มคนนั้น เเละไม่รู้สึกคุ้นหน้าเลย

 

 

“ฉันชื่อ ลิ่วเฟิง ฉันก็จบจากเหยี่ยวดำเหมือนกัน แต่ก่อนหน้านาย 1 ปี แต่ฉันเป็นนักเรียนระดับธรรมดาๆ ไม่ได้เป็นพวกหัวกระทิ นายอาจจะไม่รู้จักฉัน” ลิ่วเฟิงยิ้มและพูด

 

 

“อัจฉริยะงั้นหรอ? ลิ่วเฟิง หานเซิ่นเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับนายงั้นหรอ?” สวี่โหย่วถามด้วยความประหลาดใจ

 

 

ลิ่วเฟิงเล่าวีรกรรมของหานเซิ่นในเหยี่ยวดำให้ทุกคนฟัง พวกเขาดูจะให้ความสนใจหานเซิ่นมากขึ้น หลังจากที่รู้ว่าหานเซิ่นจบจากเหยี่ยวดำและได้ยศพันตรี

 

 

คนอื่นๆที่เหลือมองหานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ หลังจากตกใจอยู่สักพักสวี่โหย่วก็พูด “ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่านายจบจากโรงเรียนมีชื่อเสียง และยังมียศพันตรีอีก นายควรจะมีอนาคตที่สดใส ถ้าไม่ถูกส่งมาอยู่ที่นี่”

 

 

“ไม่มีปัญหา ขอแค่พวกเรายึดเมืองสปิริตได้ พวกเราก็จะมีทุกสิ่งทุกอย่าง” หานเซิ่นยิ้มและพูด

 

 

ในเมืองสปิริตมีเครื่องเทเลพอร์ตอยู่ ถ้าพวกเขาสามารถยึดครองเมืองได้ พวกเขาก็จะสามารถเปลี่ยนให้มันเป็นเมืองของมนุษย์ได้ หลังจากชนะสปิริตได้แล้วพวกเขาก็แค่ไล่ต้อนพวกมอนสเตอร์รอบๆให้ล่าถอยออกไป พวกเขาก็จะสามารถอยู่ได้อย่างปลอดภัย

 

 

“พ่อหนุ่ม มันไม่ง่ายอย่างที่นายคิดหรอก ที่นี่คือก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ไม่ใช่โรงเรียนทหารที่จะให้เด็กๆมาวิ่งเล่นได้ อยู่ที่นี่นายจะตายจริงๆ”

ชายวัยกลางคนที่นั่งยองๆอยู่มุมห้องเบ้ปาก เขาพูดต่อ “อย่าคิดว่านายจะยึดครองอะไรก็ได้เพียงเพราะจบมาจากโรงเรียนทหารชื่อดัง ฉันจะยอมถอนคำพูด ถ้านายล่ามอนสเตอร์กลับมาได้สักตัว ไม่ต้องถึงขั้นยึดเมืองสปิริตก็ได้”

 

 

“อัจฉริยะ อย่าไปถือสาเขาเลย เขาเองก็เคยเป็นคนที่มีพรสวรรค์และวิวัฒนาการด้วยจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ แต่เขาก็ดันถูกส่งมาที่นี้ และต้องติดอยู่ที่นี่มาเกือบ 20 ปีแล้ว ทำให้เขาเริ่มหมดหวังแล้ว” สวี่โหย่วพูด

 

 

หานเซิ่นมองชายวัยกลางคนด้วยความประหลาดใจ ผู้วิวัฒนาการด้วยจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิตั้งแต่เมื่อ 20 ปีก่อน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆในสมัยนั้น คนที่ทำได้ต้องเก่งจริงๆ แม้แต่คนระดับนี้ยังมาหมดหวังกับสถานที่แห่งนี้ มันทำให้หานเซิ่นรู้สึกเศร้า ชายวัยกลางคนจุดบุหรี่สูบมวนแล้วมวนเล่า

 

 

“มีคนอยู่ที่นี่ตั้งหลายคน ทำไมไม่ออกไปล่ากันล่ะ?” หานเซิ่นถาม

 

 

“พวกเรากำลังรอลุงชิงอยู่ ฉันบอกนายไปเมื่อครั้งก่อน เขาคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเรา ถ้าพวกเราไปพร้อมกับเขา มันจะปลอดภัยที่สุด ลุงชิงเป็นคนใจดี เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้นายรู้จัก เอ่อ..ทำไมฉันถึงไม่เห็นสาวน้อยคนนั้นเลย คนที่มากับนายคราวก่อน? หล่อนถอดใจยอมแพ้ไปแล้วหรอ?”

 

 

“เรื่องนั้นฉันก็ไม่แน่ใจ” หานเซิ่นรู้ว่าเขากำลังหมายถึงซีโร่

 

 

หลังจากที่เขาไปรายงานตัวที่แดฟเน่ เขาก็ไม่สามารถใช้คอมพกพาส่วนตัวเพื่อติดต่อใครได้ ดังนั้นเขาเลยบอกกับซีโร่ว่าให้เข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ในอีก 1 เดือนให้หลัง เพื่อมาเจอกับเขา

 

 

หานเซิ่นไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เร็วขนาดนี้ และเขาก็ไม่มีวิธีจะติดต่อซีโร่ได้ ดังนั้นเขาต้องรอให้ถึงเวลาที่นัดกันเอาไว้

 

 

“ฉันจะไปสำรวจพื้นที่หน่อย” หานเซิ่นเดินออกไปข้างนอกคนเดียว เขาไม่ได้คิดจะไปล่าพร้อมกับคนอื่นๆ

 

 

ถ้าเขาไม่ค่อยได้ทำอะไร เขาก็จะไม่ได้รับส่วนแบ่ง ถ้าเขาทำงานหนักหรือต่อสู้มากเกินไปก็อาจจะทำให้คนอื่นสงสัยว่าเขาที่พึ่งวิวัฒนาการ ทำไมถึงได้มีระดับความแข็งแกร่งสูงผิดปรกติ

 

 

“ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอ? นายยังไม่คุ้นกับที่นี่ ข้างนอกมันอันตรายเกินไป ถ้าหากนายต้องการล่า นายก็ควรจะตามพวกเราไปสัก 2-3 ครั้งก่อน” สวี่โหย่วพูด

 

 

“ใช่อัจฉริยะ สถานที่นี้มันอันตรายจริงๆ” ลิ่วเฟิงพูด

 

 

หานเซิ่นรู้ว่าพวกเขาหวังดี แต่เขาก็มีความจำเป็นเหมือนกับ และเขาก็ไม่ต้องการเสียเวลาไปเปล่าๆ

 

 

“ฉันไปดูในเน็ตมาแล้ว และได้ข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ประเภทนี้มาบ้าง ฉันจะไปเดินสำรวจและจะรีบกลับมา มันไม่น่าจะมีอันตราย” หานเซิ่นอธิบาย

 

 

เมื่อสวี่โหย่วเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง ชายวัยกลางคนก็พูด “เขาอยากจะไปตาย ทำไมต้องไปหยุดเขาด้วย? กับคนที่หยิ่งและอวดดีแบบนี้ ถ้าเขาออกไปตายมันก็สมควรแล้ว”

 

 

หานเซิ่นไม่สนใจกับพูดของเขา เขาโบกมือลาคนอื่นๆที่เหลือ และเดินออกจากถ้ำไป

 

 

อากาศในวันนี้ไม่ดีนัก เมื่อหานเซิ่นเดินออกมาจากถ้ำก็เจอพายุหิมะรอต้อนรับอยู่ หานเซิ่นเดินตรงไปยังทิศที่มีเมืองสปิริตตั้งอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ ด้วยระดับความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้ เขาน่าจะสามารถเอาชนะมอนสเตอร์กลายพันธ์หรือสปิริตระดับขุนนางได้ไม่ยาก

 

 

ถึงเขายังไม่สามารถยึดเมืองสปิริตได้ในครั้งนี้ แต่อย่างน้อยๆเขาก็จะได้ประสบการณ์จากการต่อสู้กับมอนสเตอร์ในก็อตแซงชัวรี่เขต 2

 

 

เมื่อหานเซิ่นเดินออกมาห่างจากถ้ำพอสมควรแล้ว เขาก็เรียกเหมียวออกมา และควบมันตรงไปที่ภูเขา แต่หลังจากขี่มันไปได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงคำราม

 

 

มอนสเตอร์สีขาวที่มีเกราะน้ำแข็งห่อหุ้มหลังของมันอยู่ คำรามใส่หานเซิ่นและเหมียว
“นี่หรอมอนสเตอร์เกราะน้ำแข็งที่สวี่โหย่วพูดถึง?”

 

 

หานเซิ่นจ้องมองมอนสเตอร์ ซึ่งมันดูเหมือนกับที่สวี่โหย่วเคยบรรยายให้เขาฟัง

 

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิด มอนสเตอร์ก็วิ่งเข้ามาใส่หานเซิ่น พร้อมกับส่งเสียงคำราม ความเร็วของมันเร็วกว่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ซะอีก