“หลี่!” เมื่อเห็นวอเฟรมของหลี่ลู่ถูกยิงล่วงไป ทหารที่เหลืออีก 2 คนก็ยิงปืนเลเซอร์ใส่คริสตัลสีแดงอย่างบ้าคลั่ง

 

“รีบเข้ามาข้างในเร็วเข้า!” จีเหยียนหรันตะโกนบอกให้ทหาร 2 คนหนีเข้ามาข้างในโบราณสถาน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว

 

แม้ว่าทหารทั้ง 2 จะยิงวอเฟรมของคริสตัลสีแดงล่วงไป 3-4 เครื่อง แต่พวกเขาก็ถูกฝ่ายตรงข้ามจัดการเช่นกัน

 

“ไปเร็ว!” หานเซิ่นใช้แขนวอเฟรมดึงวอเฟรมของจีเหยียนหรันให้เข้าไปข้างใน

 

แม้คนพวกนี้จะไม่ใช่เพื่อนของเขา หานเซิ่นก็ยังรู้สึกเศร้าที่เห็นเพื่อนร่วมงานถูกฆ่า แต่กระนั่นมันก็ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมั่วเศร้าเสียใจ เขาไม่สามารถทนดูจีเหยียนหรันถูกฆ่าเหมือนกับทหารพวกนั้นได้

 

จีเหยียนหรันได้สติกลับมาอีกครั้ง เธอกัดฟันและขับวอเฟรมเข้าไปข้างในโบราณสถาน พวกเขาต้องหาทางกำจัดคริสตัลจำลองให้เร็วที่สุด ไม่งั้นพวกเขาอาจจะเป็นรายต่อไป

 

ข้างหลังประตูที่ทำจากคริสตัลสีดำ มีทางเดินที่ทำจากคริสตัล จีเหยียนนำหานเซิ่นตรงเข้าไปข้างใน แต่เธอไม่กล้าที่จะขับวอเฟรมเร็วมาก ไม่นานคริสตัลสีแดงก็เริ่มไล่พวกเขาทัน

 

“ไม่ต้องกังวล เพิ่มความเร็วได้เลย” หานเซิ่นรู้ว่าจีเหยียนหรันกังวลเกี่ยวกับกับดักในซากโบราณสถานแห่งนี้ แต่ถ้าพวกเขาไม่เพิ่มความเร็ว พวกเขาจะต้องถูกฆ่าตาย

 

พวกผู้เชี่ยวชาญน่าจะเข้าไปข้างในเรียบร้อยแล้ว ถ้ามีกับดักอยู่ พวกเขาก็น่าจะโดนกับดักไปหมดแล้ว หลังจากได้ยินหานเซิ่น จีเหยียนหรันก็เข้าใจทันที เธอขับวอเฟรมด้วยความเร็วสูงสุด หลังจากที่พวกเขาวิ่งมาหลายไมล์ พวกเขาก็เข้ามาในสถาปัตยกรรมขนาดใหญ่ ดูคล้ายๆกับเมืองที่มีถนนหรือเส้นทางจำนวนมากตัดกันไปมา

 

“พวกเราจะไปทางไหนดี?” จีเหยียนหรันมองซ้ายมองขาว เส้นทางแต่ละเส้นไปคนละทิศละทาง เธอไม่รู้ว่าแต่ละทางมันจะพาไปไหนบ้าง

 

ที่สำคัญ แต่ละทางมันแคบซะจนวอเฟรมไม่สามารถผ่านไปได้

 

“ตามฉันมา” หานเซิ่นกัดฟัน เขาออกมาจากวอเฟรม ทำให้วอเฟรมกลับมาอยู่ในสภาพกระเป๋าถือ

 

จีเหยียนหรันออกมาจากวอเฟรม และรีบวิ่งตามหานเซิ่นไป

 

หานเซิ่นเลือกเส้นทาง จากนั้นเขาก็เรียกวิญญาณอสูรหมาป่าหิมะออกมาทันที หมาป่าหิมะปรากฏตัวต่อหน้าหานเซิ่น มันคือวิญญาณอสูรสัตว์ขี่ แต่เขาไม่ได้ต้องการจะขี่มัน เขาสั่งให้มันวิ่งตรงไปข้างหน้า

 

หานเซิ่นมีแผนที่จะใช้หมาป่าหิมะวิ่งสอดแนมก่อน เขามีความรู้เกี่ยวกับโบราณสถานของพวกคริสตัลไลเซอร์น้อยมาก เนื่องจากตอนนี้จีเหยียนหรันเองก็เหมือนจะไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ เขาจึงต้องตัดสินใจเอง ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจถูกหรือไม่ ความลังเลแค่นิดเดียวก็อาจจะนำความตายมาสู่เขา

 

หมาป่าหิมะวิ่งตรงไปข้างหน้า หานเซิ่นและจีเหยียนหรันวิ่งตามมันไป พร้อมกับถือกระเป๋าวอเฟรมในมือ แต่กระนั้นเส้นทางในนี้ซับซ้อนมาก ไม่นานพวกเขาก็ตระหนักว่าตัวเองหลงทาง

 

“ดูเหมือนตอนนี้เสียงจะเงียบไปแล้วนะ หยุดพักกันก่อนเถอะ”

เมื่อมาถึงบริเวณที่ดูเหมือนสะพาน หานเซิ่นก็หยุด เขากำลังจ้องมองไปที่รูปปั้นคริสตัลประหลาด

 

จีเหยียนหรันลองตั้งใจฟัง เมื่อเธอแน่ใจว่าไม่ได้ยินเสียงพวกคริสตัลตามมาแล้ว เธอก็รู้สึกโล่งอก จากนั้นเธอก็มองไปที่รูปปั้นแต่ละตัวที่มีความสูงกว่า 50 ฟุต

 

รูปปั้นพวกนี้สร้างจากคริสตัลต่างสีกัน รูปทรงของพวกมันดูค่อนข้างแปลก พวกมันไม่ได้ดูเหมือนมนุษย์หรือสัตว์

 

“พวกนี้คือเทพที่พวกคริสตัลไลเซอร์เคารพบูชา โบราณสถานของพวกเขาส่วนมากก็มักจะมีรูปปั้นพวกนี้อยู่” จีเหยียนหรันอธิบาย ขณะมองไปรอบๆ

 

หานเซิ่นเหมือนจะไม่ได้สนใจฟัง เขากำลังจ้องมองไปที่รูปปั้นรูปหนึ่ง

“ออกมา ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันทำเกินกว่าเหตุ” หานเซิ่นบีบกระเป๋าวอเฟรมในมือ และตะโกนไปที่รูปปั้น

 

จีเหยียนหรันมองไปที่รูปปั้น เธอรู้สึกงง เพราะเธอไม่เห็นอะไรเลย แต่ไม่นานก็มีใครบางคนเดินออกมาจากหลังรูปปั้น

 

“ถังซิน? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วคนอื่นๆอยู่ที่ไหน?” จีเหยียนหรันเห็นว่าเขาคือนักวิชาการถังซินเลยถาม

 

“ผมก็ไม่รู้ พวกเรากระจัดกระจายกันไป แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” ถังซินเดินตรงมาที่พวกเขา 2 คน

 

“หยุด ไม่งั้นฉันยิง” หานเซิ่นรีบชักปืนเลเซอร์ขนาดเล็กออกจากข้อมือของเขา และเล็งไปที่ถังซิน

 

“ทำไมฉันต้องหยุดด้วยล่ะ?” ถังซินไม่สนใจหานเซิ่น และยังคงเดินเข้ามาหาพวกเขา

 

ตูม!

หานเซิ่นยิงหัวของถังซินโดยไม่ลังเล ทำให้กะโหลกของเขาหายไปครึ่งหนึ่ง

 

“หานเซิ่น! นายทำอะไรลงไปน่ะ?” จีเหยียนหรันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่ว่ารู้ว่าทำไมหานเซิ่นถึงทำแบบนี้

 

แต่ถึงเธอจะสับสน เธอก็รู้ว่าหานเซิ่นจะไม่ทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล แม้ถังซินจะเคยยั่วยุหานเซิ่นมาก่อน แต่จีเหยียนหรันก็มั่นใจว่าหานเซิ่นจะไม่ฆ่าเขาด้วยเรื่องแค่นั้น

 

ไม่นานเธอก็เห็นถึงสิ่งผิดปรกติ ครึ่งหนึ่งของกะโหลกที่ถูกยิงไม่ได้ล้วงลงไปที่พื้น แต่มันหมุนไปรอบๆ

 

บนหลังของถังซินมีคริสตัลสีชมพูขนาดเท่าไข่ไก่ติดอยู่ และมีเส้นสีแดงๆยืดออกมาปกคลุมไปทั่วร่างของถังซินเหมือนกับเส้นเลือด มันดูแปลกประหลาดและน่ากลัวมาก

 

“คริสตัลปรสิต!” จีเหยียนหรันตกตะลึง เธอรีบชักปืนเลเซอร์ออกมา และเล็งไปที่ถังซินเช่นเดียวกับหานเซิ่น

 

ก่อนที่จีเหยียนหรันจะได้ยิง เส้นสีแดงๆที่งอกออกมาจากคริสตัลก็ห่อหุ้มร่างของถังซินเอาไว้เหมือนกับมัมมี่

 

ตูม ตูม ตูม!

จีเหยียนหรันและหานเซิ่นกระหน่ำยิงปืนเลเซอร์ใส่ถังซิน แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ปืนเลเซอร์ทำได้เพียงแค่ทำให้เส้นสีแดงแตกหักเล็กน้อยเท่านั้น และหลังจากมันได้รับความเสียหาย มันก็สามารถงอกออกมาใหม่ได้

 

“ปืนเลเซอร์มันไร้ประโยชน์ ใช้วิญญาณอสูร”

หานเซิ่นและจีเหยียนหรันรีบหันไปดู และเห็นศาสตราจารย์หลี่หมิงถังและผู้เชี่ยวชาญคนอื่นอีกหลายคนกำลังเดินมา ส่วนคนที่ตะโกนบอกพวกเขาก็คือ หลี่หมิงถัง

 

ก่อนที่หานเซิ่นจะเรียกวิญญาณอสูรออกมา ใครบางคนก็พุ่งมาจากข้างหลังหลี่หมิงถัง และใช้ดาบวิญญาณอสูรฟันไปที่ถังซินและคริสตัลปรสิต

 

“ทหารในห้องครัวไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่” หวังโฮว่เรียกวิญญาณอสูรของเขากลับ และจ้องมาที่หานเซิ่นด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก

 

“ทหารในห้องครัวก็เป็นทหารเหมือนกัน” หานเซิ่นพูด

 

“ถ้านายต้องการมาหาที่ตายก็ตามใจนาย” หวังโฮว่พูด จากนั้นเขาก็เลิกสนใจหานเซิ่น เขาเดินไปหาจีเหยียนหรันและพูด “กัปตัน ทำไมคุณถึงลงมาที่นี่? คุณไม่ควรมาอยู่ที่นี่”