พวกเขาเชื่อว่าหานเซิ่นจะใช้ปีกบินเข้าไปในหุบเขา และล่องูเลือดศักดิ์สิทธิออกมา

 

มันแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปข้างใน เนื่องจากมีหลุมหิมะอยู่จำนวนมาก ถ้าใครก็ตามตกลงไป เขาก็แทบหมดโอกาสที่จะปีนขึ้นมา เพราะในหลุมมีงูรอต้อนรับอยู่

 

ถ้าหานเซิ่นสามารถบินเข้าไปได้มันจะดีกว่ามาก แต่กระนั้นมันก็ยังไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะพวกงูเองก็สามารถบินได้เช่นเดียวกัน แม้มันจะบินได้ไม่สูงนัก แต่ถ้าเข้าไปในหุบเขา มันก็ยากที่จะหลบเลี่ยงพวกมันได้ทุกตัว

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการตัดสินใจเข้าไปข้างในคนเดียวของหานเซิ่น ถึงเหมือนเป็นการฆ่าตัวตาย

 

แต่ผลปรากฏว่าหานเซิ่นเลือกที่จะเดินเข้าไป โดยไม่ใช่ปีกอย่างที่พวกเขาคาดเอาไว้

 

เนื่องจากหานเซิ่นมีวิชากายหยก เขาจึงไม่หิมะ และเขาก็คิดว่าเขาน่าจะสามารถหลบเลี่ยงงูทุกตัวได้

 

หานเซิ่นวิ่งเข้าไปในหุบเขาน้ำแข็งด้วยความเร็วสูง ขณะที่เขาวิ่ง ฝีเท้าของเขาเบามาก รอยเท้าแต่ละรอยของเขาจมลงไปในหิมะแค่ตื้นๆเท่านั้น ถ้าไม่สังเกตดีๆก็แทบจะมองไม่เห็นรอยเท้าของเขาเลย

 

เหยียบเมฆาเป็นวิชาที่สามารถยืมพลังจากอากาศได้ มันเหมือนกับวิชาตัวเบา ซึ่งมันสามารถทำให้ผู้ใช้ตัวเบาเหมือนกับขนนกได้ ถ้าฝึกถึงขั้น มันเป็นวิชาที่สมบูรณ์แบบมากสำหรับการวิ่งไปบนพื้นหิมะโดยไม่ทำให้จมลงไป

 

พวกคนที่ติดตามหานเซิ่นมาต่างก็อึ้ง เมื่อเห็นหานเซิ่นวิ่งเข้าไปแบบนั้น มันทำให้พวกเขายิ่งเชื่อว่าหานเซิ่นอยู่เหนือกว่าระดับผู้วิวัฒนาการไปแล้ว

 

แม้ตัวของเขาจะเบาและเคลื่อนไหวว่องไว แต่มันก็ยังไม่สามารถหลบหนีจากงูไปได้ เขาสังเกตเห็นว่ามีงูสีขาว 2 ตัวพุ่งออกมาจากหิมะ เพื่อที่จะโจมตีเขา

 

เกล็ดสีเงินของงูพวกนี้เปล่งประกายวาววับ ภายใต้แสงอาทิตย์ในเวลากลางวัน พวกมันยืดตัว และกางปีกของมันออก พวกมันพุ่งเข้ามาโจมตีหานเซิ่นแต่ก็พลาดเป้า พวกมันหมุนตัวในอากาศ และพยายามเข้ามาโจมตีอีกครั้ง

 

หานเซิ่นได้อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับงูพวกนี้มาก่อน และรู้ว่างูพวกนี้มีปีก ถึงมันจะบินสูงไม่ได้ แต่ปีกก็สามารถทำให้พวกมันบินได้

หลังจากที่รู้แบบนี้เขาก็รู้สึกว่าจะช้าไม่ได้ เขาต้องหลบการโจมตีจากพวกมัน และรักษาความเร็วในการวิ่งเอาไว้

 

หานเซิ่นไม่เสียเวลาฆ่างู 2 ตัว เขาแค่ต้องการจะล่องูเลือดศักดิ์สิทธิออกมา ถ้าเขาฆ่าพวกมัน กลิ่นเลือดของพวกมันก็อาจจะทำให้งูทั้งหุบเขารู้ตัว

 

หานเซิ่นมุ่งหน้าตรงไปโดยไม่สนใจงู 2 ตัวที่กำลังไล่ตามมา หลังจากที่เขาเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆก็มีงูตัวอื่นๆไล่ตามเขาเพิ่มขึ้น แต่มันก็ไม่ได้มีความเสี่ยงสำหรับหานเซิ่นเลย ขณะที่เคลื่อนที่ไปบนพื้นหิมะ เขาก็สามารถหลบการโจมตีทั้งหมดของพวกมันได้อย่างสบายๆ

 

ลูกน้องที่หานเซิ่นพามาหันมามองหน้ากัน พวกเขาช็อคกับสิ่งที่เห็น มันยากมากที่ผู้วิวัฒนาการจะมีพลังถึงขั้นนั้น

 

“พวกนายคิดว่าเขาจะล่อมันออกมาได้จริงๆไหม?” มีคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“ฉันก็ไม่แน่ใจ เหมือนว่าพวกเราจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย”

“หัวหน้าบอกให้พวกเรารวบรวมข้อมูลของเขาให้มากที่สุด แต่ถ้าพวกเราเอาทุกอย่างที่เห็นไปรายงาน พวกนายคิดว่าหัวหน้าจะเชื่อเราไหม?”

“ฉันหวังว่าหัวหน้าจะไม่ให้พวกเราสู้กับเขา คนคนนี้น่ากลัวเกินไป”

“ฉันก็หวังว่าจะไม่ต้องสู้กับเขาเหมือนกัน การติดตามเขาก็ไม่เลว เขาก็ดูไม่ได้โหดร้ายป่าเถื่อนเหมือนแบล็คก็อตด้วย จริงๆแล้วเขาก็เป็นคนที่มีเหตุผลคนหนึ่ง”

 

ไม่นานนักหานเซิ่นก็หายไปลับจากสายตาของทุกคน หุบเขาแห่งนี้มีความยาวเป็นร้อยไมล์ ตามข้อมูลที่หานเซิ่นได้มา อสรพิษเนตรเงินเลือดศักดิ์สิทธิจะอยู่บริเวณกลางๆของหุบเขา

 

หลังจากที่หานเซิ่นวิ่งเข้าไปได้ประมาณ 10 ไมล์ ตอนนี้ก็มีงูไล่ตามเขาประมาน 300 ตัวได้แล้ว แต่จำนวนแค่นี้ก็ถือว่าน้อยแล้ว ถ้าเขาฆ่าพวกมันตัวใดตัวหนึ่ง งูเป็นพันๆตัวจะออกมาไล่ล่าเขา

 

“แปลกๆ ตามข้อมูลที่ได้มาจะมีถ้ำหิมะอยู่ประมาน 30 ไมล์ แต่เราเดินทางมา 40 ไมล์แล้ว ทำไมถึงยังไม่เห็นมันเลย?” หานเซิ่นงง ตอนนี้มีงูไล่ตามเขาเป็นพันๆตัวแล้ว ยังดีที่ความเร็วและฟุตเวิร์คของเขาช่วยให้หลบการโจมตีของพวกมันได้

 

แต่ยิ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทางเดินในหุบเขาก็เริ่มแคบลงเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังไม่เจอถ้ำเลย

 

ตามข้อมูลบอกว่าอสรพิษเนตรเงินตัวใหญ่มาก มันมีความยาวอย่างน้อยๆก็ 100 เมตร เพราะฉะนั้นถ้ำที่มันอยู่ก็ต้องมีความกว้างพอสมควร ซึ่งเขาไม่น่าจะมองพลาดได้เลย

 

หานเซิ่นวิ่งไปอีก 20 ไมล์ แต่เขาก็ยังไม่เห็นถ้ำน้ำแข็งเลย ตอนนี้ในใจของเขาเริ่มสับสนแล้ว หรือว่าเราจะถูกหลอก? ข้อมูลผิดงั้นหรอ? หรือว่าแค่บังเอิญหามันไม่เจอ?

 

หลังจากที่เขาครุ่นคิด เขาก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ ข้อมูลดูน่าเชื่อถือมาก ยังไงพวกเขาก็ไม่มีทางรู้ได้ว่าหานเซิ่นจะเลือกมาล่างูตัวนี้ แล้วมันเป็นไปได้ยังไงที่พวกเขาจะเตรียมข้อมูลแบบผิดๆมาหลอกหานเซิ่น

 

“อืมม สงสัยว่าเราคงจะต้องลองเข้าไปให้ลึกอีกหน่อย” หานเซิ่นยังคงเดินหน้าต่อไป แต่อยู่ๆเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ

 

พวกงูที่ไล่ตามหานเซิ่นมาเริ่มน้อยลงแล้ว ขณะที่เข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ พวกงูก็ค่อยๆเลิกไล่ตามเขา หลังจากที่เขาไปต่อได้ไม่กี่ไมล์ พวกมันก็หายไปจนหมด

 

หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว “หรือว่านี่จะเป็นอาณาเขตของอสรพิษเนตรเงินเลือดศักดิ์สิทธิ? พวกมันเลยไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้”

แต่เขากลับไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นแบบนั้นเท่าไหร่ ถ้าเขามาถึงบริเวณที่งูเลือดศักดิ์สิทธิอยู่แล้ว พวกงูตัวอื่นๆก็ควรที่จะเข้ามาปกป้องงูเลือดศักดิ์สิทธิที่เป็นราชา ไม่ใช่หนีไปแบบนี่

 

หานเซิ่นคิดว่ามันน่าจะมีอะไรผิดปรกติในหุบเขาน้ำแข็งแห่งนี้ มีอะไรบางอย่างทำให้ที่นี่เปลี่ยนไป เขามองดูรอบๆ แต่เขาก็มองไม่เห็นว่าด้านนอกหุบเขาเป็นยังไง เพราะมีหิมะอยู่รอบๆตัวของเขา ตอนนี้เขามองไม่เห็นพวกงูอีกแล้ว ยิ่งลึกเข้าไปในหุบเขา มันก็ยิ่งเงียบ

 

ตอนนี้ดวงอาทิตย์ถูกเมฆขนาดใหญ่บดบัง และหิมะก็เริ่มตกลงมา ถึงจะไม่ได้ตกหนักมาก แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ บรรยากาศในหุบเขาที่เงียบอยู่แล้วทำให้มันดูแปลกขึ้นไปอีก

 

“เราเข้ามาลึกขนาดนี้แล้วจะถอยตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้ว” หานเซิ่นไม่ต้องการจะยอมแพ้ตอนนี้ เขากัดฟันและลุยต่อไป

 

เขามีปีกเลือดศักดิ์สิทธิเบอร์เซิร์กอยู่ ดังนั้นเขาสามารถบินหนีได้ทุกเมื่อ ถึงเขาจะไม่สามารถสู้กับงูเลือดศักดิ์สิทธิได้ แต่ยังไงเขาก็สามารถบินหนีได้เลย

 

หานเซิ่นเดินลึกเข้าไปอีก 20 ไมล์ แต่เขาก็ไม่เจองูสักตัว สักพักเขาก็มาถึงจุดที่มีกำแพงน้ำแข็งอยู่ข้างหน้าเขา มันดูราบเรียบมาก เขาคิดว่าน่าจะมาถึงจุดสิ้นสุดของหุบเขานี้แล้ว

 

ในที่สุดหานเซิ่นก็พบถ้ำน้ำแข็งแล้ว ซึ่งมันอยู่ตรงกำแพงด้านหน้าเขานี่เอง แต่มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดไว้ เพราะมันสูงแค่ 3 เมตรและกว้าง 1 เมตรเท่านั้น

 

หานเซิ่นลองมองเข้าไปดู แต่เขาก็มองไม่เห็นอะไรเลย ดังนั้นเขาเลยเรียกวิญญาณอสูรชุดเกราะสีทองและกรีฟของการ์กอยออกมา หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปข้างใน