ควีนขมวดคิ้วขณะมองกลับไปที่เกาะ ตอนนี้ไม่มีเสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์ให้ได้ยินอีกแล้ว พวกมอนสเตอร์ตัวอื่นๆไม่หนีไปได้ก็คงถูกฆ่ากันหมดแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างเงียบสงบ

 

แต่ยังไงเกาะนี้ก็ดูเหมือนกับขุมนรก มีซากศพและเลือดกระจายอยู่ทุกที่ แค่มองดูก็ทำให้ขนลุกแล้ว

 

“นายคิดว่าพอมีหวังที่จะฆ่าแมลงพวกนั้นได้ไหม?” ควีนถามหานเซิ่น

 

หานเซิ่นรู้เจตนาของควีนดี เขาส่ายหัวและพูด “ความเร็วของผมยังด้อยกว่าแมลงพวกนั้นมาก ผมรู้จุดอ่อนของมันก็จริง แต่ถ้าโจมตีมันไม่ได้ก็ไม่มีโยชน์อะไร ยิ่งกว่านั้น…”

 

“ยิ่งกว่านั้นอะไร?” ควีนรีบถาม

 

“ไม่มีอะไรการันตีว่าผมจะฆ่ามันได้แม้จะโจมตีโดนจุดอ่อนก็ตาม ผมอาจจะคงทำความเสียหายให้มันได้เล็กน้อยเท่านั้น” หานเซิ่นไม่อยากจะประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป

 

ในตอนที่เขาสู้กับโกลเด้นโกรวเลอร์ เขาไม่สามารถทำให้ดวงตาของมันเสียหายได้ด้วยซ้ำ แม้แมลงพวกนี้จะมีจุดอ่อน แต่ยังไงมันก็คงแข็งมากอยู่ดี

 

จุดอ่อนของมันอาจจะเป็นแค่จุดที่อ่อนที่สุดในตัวมัน แต่ยังไงมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดก็แข็งแกร่งมากๆ ดังนั้นแค่จุดอ่อนของมันก็เกินกำลังของหานเซิ่นแล้ว

 

ควีนถอนหายใจ เธอเข้าใจความหายของหานเซิ่นดี บนเกาะมีแมลงทั้งหมด 18 ตัว และพวกเขาก็หนีแทบเป็นแทบตาย ถึงจะเจอแค่ตัวเดียว มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะรอดชีวิตถ้าเจอมันหลายๆตัว

 

มีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะหลบการโจมตีของพวกมันได้อย่างหานเซิ่น แม้แต่ตัวควีนเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถหลบมันได้แบบที่หานเซิ่นทำ

 

เกาะนี้เหมือนกับเกาะแห่งความตาย พวกเขาจ้องมองมันอยู่ชั่วขณะ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่มีหวังที่จะกลับไปที่นั่นได้ พวกเขาจำใจต้องเดินทางออกไปจากเกาะแห่งนี้โดยใช้วาฬ

 

แต่ทว่าจิ้งจอกสีเงินก็กระโดดออกจากแขนของหานเซิ่น มันกลายเป็นแสงสีเงิน และก็วิ่งกลับเข้าไปที่เกาะ

 

“จิ้งจอกสีเงิน นายคิดจะทำไร?” หานเซิ่นตื่นตระหนกทันที เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอดกว่าจะหนีได้ แต่แล้วทำไมจิ้งจอกถึงได้วิ่งกลับไปอีก?

 

“รีบหยุดมันเร็วเข้า! ตอนนี้แมลงทั้ง 18 ตัวน่าจะรวมตัวกันแล้ว ถ้าไปเจอกับพวกมันเข้า ต้องแย่แน่ๆ” ควีนพูด

 

“คุณรออยู่ที่นี่ก่อน ผมจะไปเอามันกลับมา”

หานเซิ่นกลับไปที่เกาะโดยไม่ลังเล หานเซิ่นไม่ได้ต้องการจะเสี่ยงชีวิตเพื่อจิ้งจอกสีเงิน แต่เขาเข้าใจมันดี ตัวมันเองไม่ได้โง่ มันก็คงไม่ต้องการเสี่ยงชีวิตเหมือนกัน

 

ถ้ามันดื้อดึงถึงขนาดนั้น ตอนที่หานเซิ่นสู้กับแมลงอยู่ จิ้งจอกก็คงลงมือทำอะไรไปแล้ว แต่มันกับเลือกที่จะอยู่เฉยๆ แล้วตอนนี้มันกับเลือกที่จะวิ่งกลับไปที่เกาะ แสดงว่าสถานการณ์บนเกาะอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้

 

หานเซิ่นวิ่งไล่ตามจิ้งจอกสีเงิน และเขาสังเกตเห็นว่ามันกำลังวิ่งตรงไปที่ดอกบัว เมื่อเห็นเช่นนั้นหานเซิ่นก็ยังคงไล่ตามมันต่อไป

 

หานเซิ่นใช้พลังสัมผัสของเขา แต่เขาก็สัมผัสถึงแมลงบนเกาะไม่ได้เลย แสดงว่าพวกมันอาจจะออกจากเกาะนี้ไปแล้ว

 

‘พวกมันออกไปจากเกาะแล้วงั้นหรอ?’ หานเซิ่นตั้งคำถามกับตัวเอง

แต่นี่มันก็เป็นเรื่องที่น่าสงสัย ถ้าพวกแมลงออกไปจากเกาะแล้ว นั่นก็น่าจะหมายความว่าดอกบัวนั่นก็ไม่น่าจะมีอะไรพิเศษ แต่ถ้าเกิดมันไม่ได้มีอะไรพิเศษ แล้วทำไมจิ้งจอกสีเงินถึงได้กลับมาอีกล่ะ?

 

‘หรือว่าจิ้งจอกสีเงินจะต้องการอะไรอย่างอื่น?’ หานเซิ่นสงสัยมาก ตอนนี้เขามาถึงภูเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของดอกบัวพร้อมกับจิ้งจอก

 

มันเป็นภาพที่น่ากลัวมาก ซากศพของมอนสเตอร์นอนตายเกลื่อนเต็มไปหมด แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือแกนของดอกบัวยังคงอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ เหมือนตอนก่อนที่แมลงจะบินออกไป

 

จิ้งจอกไม่มีความลังเล เมื่อมันเห็นแกนดอกบัว มันก็กระโดดกัดทันที มันพยายามจะกลืนดอกบัวเข้าไปทั้งหมด

แกนดอกบัวที่ใสเหมือนกับคริสตัลถูกจิ้งจอกเคี้ยวเป็นชิ้นๆ

 

“เหลือไว้ให้ฉัน! เหลือไว้ให้ฉันด้วย!” หานเซิ่นจับจิ้งจอก เขาพยายามจะค้างปากของมัน แต่กระนั้นจิ้งจอกก็กลืนมันลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว

 

“บ้าเอ้ย! นายมันทุเรศ นายมันโหดร้าย ฉันพึ่งจะช่วยชีวิตนาย ฉันพานายวิ่งหนี! นายมันหมาเห็นแก่ตัว แค่เหลือไว้ให้ฉันสักคำก็ยังไม่ได้!” หานเซิ่นโวยใส่จิ้งจอกชุดใหญ่

 

แต่จิ้งจอกสีเงินก็ไม่สนใจ ตอนนี้มันกำลังใช้จมูกของมันดมตามพื้น หลังจากมันดมอยู่สักพัก มันก็เริ่มขุดพื้นบนยอดเขาทันที

 

ผิวของภูเขาที่เป็นหินถูกขุดได้อย่างง่ายดาย เหมือนกับเต้าหู่ด้วยอุ้งเท้าของจิ้งจอกสีเงิน ไม่นานมันก็ขุดหลุมลึกกว่า 2 เมตร

 

“มันมีอะไรอยู่ข้างล่างงั้นหรอ?” หานเซิ่นถามด้วยความโมโห ตอนนี้เขายังโกรธจิ้งจอกอยู่ ตาของเขาลุกเป็นไฟ แต่ทว่าเขามองเห็นอะไรบางอย่างเชื่อมต่อกับรากของบัวอยู่ ตอนนี้จิ้งจอกกำลังขุดลงไปอย่างต่อเนื่อง หานเซิ่นสังเกตเห็นว่าที่ใต้ดินมีบางสิ่งสีขาวๆ

 

“มันจะเป็นอะไรก็ช่าง แต่นายพอแค่นั้นแหละ นายได้กินจนพอใจแล้ว ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของฉัน”

หานเซิ่นรีบกระโดดลงไปในหลุม เขาเอาจิ้งจอกมาไว้บนไหล่ เขาต้องการขุดมันด้วยตัวเอง

 

ครั้งนี้เขาก็กลัวว่าจิ้งจอกสีเงินจะขุดของดีๆขึ้นมากินคนเดียว ถ้าจิ้งจอกกินหมด เขาก็จะไม่มีโอกาส เขาไม่ต้องการให้เรื่องแบบนั้นเกิดซ้ำอีก

 

หานเซิ่นขุดไปได้แค่แปปเดียว เขาก็เห็นรากบัว 3 ราก พวกมันหนาพอๆกับแขนของเด็ก และมีความยาวหลายสิบเมตร

 

แม้มันจะอยู่ใต้ดิน แต่พวกมันก็เปล่งประกายเหมือนกับคริสตัล พวกมันดูเหมือนกับหิมะอันบริสุทธิ์ และกลิ่นของพวกมันยังหอมมากอีกด้วย

 

หานเซิ่นดึงรากบัวออกมา และมองดูมันใกล้ๆ แต่ก่อนที่เขาจะได้ดูมันชัดๆ จิ้งจอกสีเงินที่อยู่บนไหล่ของเขาก็กระโดดลงมา และก็แย่งมันไป 1 อัน จากนั้นมันก็เริ่มเคี้ยวทันที

 

“ฉันไม่น่าลืมเลย นายมันพวกจิ้งจอกเห็นแก่ตัว”

หานเซิ่นรู้สึกเจ็บเหมือนมีคนเอามีดมากรีดที่หัวใจของเขา เขายังไม่ทันได้ดูว่ามันเป็นสมบัติที่ล้ำค่าขนาดไหน แต่มันก็ถูกจิ้งจอกกินไปแล้ว 1 อัน

 

“ต่อไปนี้ที่เหลือคือของฉัน นายกินส่วนของนายไปมากพอแล้ว” เมื่อเห็นจิ้งจอกสีเงินจ้องมองรากบัวที่เหลือ หานเซิ่นก็กำพวกมันไว้แน่น ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้มันได้ไปอีกแน่

 

จิ้งจอกสีเงินเดินมาใกล้ๆขาของหานเซิ่น จากนั้นมันก็เอาหัวของมันถูกับขาของหานเซิ่น

 

“ยังจะมาทำตัวน่ารักอีกหรอ ยังไงพวกนี้ก็คือของฉัน” หานเซิ่นเก็บรากบัวใส่กระเป๋า จากนั้นเขาก็อุ้มจิ้งจอกขึ้นมา

 

ตอนนี้ควีนเองก็เข้ามาที่เกาะเช่นเดียวกัน ตอนที่เธอเกือบจะมาถึงภูเขา หานเซิ่นก็รีบวิ่งลงไปหาเธอทันที พร้อมกับจิ้งจอกสีเงินในมือ เขาไม่ต้องการให้เธอรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เขาไปเจอมา

 

“ผมไม่รู้ว่าพวกแมลงไปไหนกันแล้ว แต่ดูเหมือนพวกมันจะออกไปจากเกาะแล้ว” หานเซิ่นพูด

 

“แล้วนายพบอะไรบ้างไหม?” ควีนถามหลังจากที่ดูท่าทางของหานเซิ่น

 

“ก็มีแค่ดอกบัวส่วนที่เหลือ แต่ตอนที่ผมไปถึง เจ้าจิ้งจอกก็กินไปหมดแล้ว มันไม่เหลืออะไรไว้ให้ผมเลย ดังนั้นผมเลยไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์ยังไง เจ้านี่มันเห็นแก่ตัวมาก!” หานเซิ่นพูด เพื่อหวังว่าควีนจะเห็นใจ

 

แต่ผลไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวัง สายตาของควีนเหมือนจะไม่เชื่อที่เขาพูด แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเดินกลับไปที่ชายหาด

 

พวกเขา 2 คนเริ่มเดินทางต่อ พวกเขาหวังที่จะหาทางกลับแผ่นดินใหญ่ให้ได้ แต่หลังจากเดินทางในทะเลมาได้ 5 วัน พวกเขาก็ยังไม่พบอะไรเลย แม้แต่เกาะสักเกาะ

 

แต่อยู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากระยะไกล หานเซิ่นและควีนต่างก็คุ้นกับเสียงนั้นดี ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที