กระดูกที่มีความยาว 100-200 เมตรกองกันเกลื่อนภูเขาไปหมด แต่ส่วนมากจะถูกตะไคร่หรือเถาวัลย์ยึดเกาะอยู่ ซึ่งเพียงแค่ได้เห็นความยิ่งใหญ่ของมันก็ทำให้คนรู้สึกหนาวแล้ว

 

หานเซิ่นสังเกตดูกระดูกพวกนี้อย่างละเอียด พวกมันดูเก่าแก่ และแฝงไปด้วยพลังลึกลับ แม้มันจะอยู่เฉยๆ แต่พลังของมันก็ทำให้มอนสเตอร์ตัวอื่นๆไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้ภูเขาแห่งนี้

 

นี่ไม่ใช่กระดูกธรรมดาๆ เท่าที่ดูหานเซิ่นคิดว่ามันน่าจะเป็นโครงกระดูกของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่ตัวใหญ่มากๆ

 

‘ถ้าเกิดเราเอากระดูกพวกนี้ไปทำซุป เราจะได้จีโนพ้อยขั้นสุดยอดไหมนะ?’ หานเซิ่นสงสัย แต่เมื่อมองดูโครงกระดูกขนาดใหญ่อีกครั้ง เขาก็ต้องล้มเลิกความคิดนี้ไป

 

หานเซิ่นเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อสังเกตมันให้ชัดๆ

 

เฉินรันเห็นหานเซิ่นให้ความสนใจกระดูกของมอนสเตอร์ที่เป็นผู้พิทักษ์ภูเขามาก เขาไม่ได้พูดอะไร เขาปล่อยให้หานเซิ่นดูได้ตามใจชอบ

 

กระดูกพวกนี้ดูครบถ้วนสมบูรณ์ดี ราวกับว่ามอนสเตอร์ตัวนี้ตายอย่างสงบบนภูเขาแห่งนี้

 

เฉินรันเรียกลูกน้องที่ชื่อว่า สวี่ตงจิน จากนั้นสวี่ตงจินก็เรียกดาบวิญญาณอสูรออกมา เขาเดินเข้าไปใกล้ๆกระดูก และฟันกระดูกจนเกิดเสียงดังก้องไปทั่วภูเขา แต่ปรากฏว่าไม่มีรอยขีดข่วนบนกระดูกเลยแม้แต่นิดเดียว

 

“กระดูกพวกนี้แข็งเป็นที่สุด แม้แต่อาวุธเลือดศักดิ์สิทธิก็ยังไม่สามารถทำอะไรมันได้” สวี่ตงจินเก็บดาบวิญญาณอสูร และอธิบายถึงความแข็งแกร่งของมัน

 

แต่นี่เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีเลยว่านี่เป็นโครงกระดูกของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดจริงๆ ไม่งั้นการที่สวี่ตงจินฟันลงไปแรงขนาดนั้นจะต้องหลงเหลือร่องรอยไว้บ้างแล้ว

 

แต่นี่ก็เป็นปริศนา ทำไมมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดถึงตายอย่างสงบบนภูเขาแห่งนี้?

 

เฉินรันพูดคุยอยู่กับควีน ขณะที่หานเซิ่นเดินดูกระดูกสันหลังของมอนสเตอร์ ยิ่งเขาเดินไปไกลเท่าไร ก็ยิ่งมีเถาวัลย์เกาะกระดูกมากขึ้น มันทำให้หานเซิ่นสงสัยมากว่ามอนสเตอร์ตัวนี้ตายมานานขนาดไหนแล้ว และโครงกระดูกของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดจะต้องใช้เวลามากแค่ไหนกว่าจะย่อยสลายไป

 

เมื่อหานเซิ่นเดินไปจนถึงบริเวณหัวกะโหลก เขาก็พบว่ามันดูคล้ายๆกับโครงกระดูกของสุนัข ฟันของมันดูน่ากลัวมาก แค่นึกถึงตอนที่มันฉีกกระชากเหยื่อก็ทำให้หานเซิ่นรู้สึกเสียวสันหลังแล้ว

 

หานเซิ่นถอนหายใจ ‘น่าเสียดายจริงๆที่มันเหลือแค่โครงกระดูก ไม่รู้ว่ามันตายมานานแค่ไหน แต่ถ้าไม่หลงเหลือเนื้อก็ไร้ประโยชน์’

 

เมื่อเขาเตรียมจะเดินกลับไปรวมกับคนอื่น เขาก็บังเอิญไปเห็นถั่วที่ขึ้นอยู่บนเถาวัลย์ที่พันอยู่แถวกะโหลก สีของมันเป็นสีเหลืองเหมือนกับเถาวัลย์

 

หานเซิ่นเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และพบว่าจริงๆแล้วมันเป็นผลอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายๆน้ำเต้าขนาดเล็ก ขนาดของมันสามารถถือได้ด้วยมือข้างเดียว ดูเหมือนมันจะแตกหน่อออกมาจากเถาวัลย์พวกนี้

 

คนปรกติทั่วไปจะไม่ค่อยให้ความสนใจพวกพืช แต่นั่นไม่ใช่หานเซิ่น เนื่องจากมีเถาวัลย์จำนวนมากอยู่บริเวณกะโหลก ทำให้หานเซิ่นคิดว่าผลน้ำเต้าพวกนี้จะต้องมีอะไรพิเศษบางอย่าง

 

หานเซิ่นเอามือจับผลน้ำเต้า และพยายามจะดึงมันออกมาจากเถาวัลย์ แต่ถึงเขาจะใช้แรงทั้งหมด เขาก็ไม่สามารถดึงมันออกมาได้ นี่ทำให้หานเซิ่นประหลาดใจมาก ‘ทำไมมันถึงได้ดึงยากขนาดนี้?’

 

“ยอมแพ้ดีกว่าพ่อหนุ่ม ถึงนายจะพยายามแค่ไหน แต่มันก็จะไม่หลุดออกมาจากเถาวัลย์ ผลน้ำเต้าพวกนั้นก็แข็งเหมือนกับกระดูกนั่นแหละ ถึงนายจะใช้อาวุธช่วย มันก็เปล่าประโยชน์ มีเรื่องหนึ่งที่นายอาจจะยังไม่รู้ มีหลายคนมาที่นี่และพยายามดึงมันดู แต่ก็ยังไม่เคยมีคนดึงมันออกได้มาก่อน แม้บางคนจะใช้ไฟเผา แต่ก็ไม่ได้ผลอยู่ดี” สวี่ตงจินพูดกับหานเซิ่น ขณะเดินเข้ามา

 

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น หานเซิ่นก็ยิ่งคันไม้คันมืออยากจะลองขึ้นมา เขาเรียกดาบวิญญาณอสูรมาสค็อตออกมาและก็พูด “ถ้าเป็นแบบที่คุณพูดจริง ก็ช่วยไม่ได้ผมขอลองหน่อยแล้วกัน”

 

หานเซิ่นฟันลงไปที่ผลน้ำเต้าด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี เขารู้สึกเหมือนกับฟันลงไปบนยาง ดาบของเขาปะทะกับมันแล้วก็เด้งกลับ

 

“เป็นเหมือนกับที่ฉันบอกเลยใช่ไหม?” สวี่ตงจินหัวเราะ

 

“ใช่คุณพูดถูก มันแข็งมากจริงๆ!” ความอยากรู้อยากเห็นของหานเซิ่นยิ่งเพิ่มขึ้นอีก เขาคิดว่าผลน้ำเต้าพวกนี้จะต้องเป็นอะไรที่พิเศษแน่ๆ

 

ถ้าผลน้ำเต้าและเถาวัลย์พวกนี้แข็งแกร่งผิดปรกติ ดูแล้วแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้มันฉีกขาด หานเซิ่นเก็บดาบวิญญาณอสูร จากนั้นเขาก็ใช้มือจับผลน้ำเต้าอีกครั้ง เขาแอบปลดล็อคยีนอย่างเงียบๆและเตรียมที่จะดึงมัน แต่อยู่ๆผลน้ำเต้าก็หลุดลงมาบนมือของเขา นี่ทำให้หานเซิ่นช็อค

 

สวี่ตงจินช็อคยิ่งกว่าหานเซิ่น เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าผลน้ำเต้าจะหลุดออกมาด้วยแรงดึงของหานเซิ่น “นายทำแบบนั้นได้ยังไง?”

 

มันเป็นเวลานานมากแล้วที่เถาวัลย์พวกนี้พันอยู่บนกระดูกของมอนสเตอร์โบราณ มีคนนับไม่ถ้วนเดินทางมาที่นี่และก็จากไป พวกเขาต่างก็มาเสี่ยงโชคด้วยการลองดึงผลน้ำเต้าที่ขึ้นอยู่บนเถาวัลย์ แต่ก็ยังไม่เคยมีใครทำสำเร็จ

 

แต่ตอนนี้หานเซิ่นพึ่งจะมาถึง และเขาก็ดึงมันออกได้ด้วยมือเปล่า นี่เป็นเรื่องที่ทำให้สวี่ตงจินช็อค

 

“ผมก็ไม่รู้ ผมแค่ใช้แรงดึงมันนิดเดียว แล้วอยู่ๆมันก็ล่วงลงมาเอง”

หานเซิ่นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เขาดึงมันออกมาได้ง่ายเกินไป เขายังไม่ทันจะได้ออกแรงเลยหลังจากปลดล็อคยีน

 

สวี่ตงจินเห็นหานเซิ่นดึงผลน้ำเต้ากับตา เขาไม่เห็นว่าหานเซิ่นจะใช้แรงมากมายอะไร นี่มันยิ่งทำให้สวี่ตงจินรู้สึกประหลาดใจ

 

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?” เฉินรันเดินมาพร้อมกับควีนและลูกน้องคนอื่นๆ

 

“ดูเหมือนสหายหนุ่มของเราจะดึงผลน้ำเต้าออกมาได้ด้วยมือเปล่าๆ!” สวี่ตงจินรายงานเฉินรันไปตามที่เขาเห็น

 

เฉินรันและคนอื่นๆดูจะประหลาดใจมาก แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นแค่พืชทั่วๆไปไม่ได้มีอะไรพิเศษ

 

“น้องหาน ดูเหมือนนายจะเป็นคนที่มีดวงชะตาที่ไม่ธรรมดา ไม่มีใครรู้ว่าผลน้ำเต้าพวกนี้อยู่มากี่ปีแล้ว มันไม่เคยถูกใครดึงออกมาได้ก่อนเลย และตอนนี้น้องหานพึ่งจะมาถึง แต่ก็สามารถดึงมันออกมาได้แล้ว ดูเหมือนมันจะยอมรับในตัวนาย”

เฉินรันยิ้ม เขาพูดต่อ “ขอฉันดูมันหน่อยได้ไหม?”

 

“แน่นอน” หานเซิ่นส่งผลน้ำเต้าให้กับเฉินรันโดยไม่ลังเล

 

เฉินรันสังเกตมันอย่างระเอียด แต่เขาก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรพิเศษ เขาส่งให้สวี่ตงจินดูต่อ ซึ่งสวี่ตงจินเองก็คิดเหมือนกับเฉินรัน จากนั้นสวี่ตงจินก็ส่งมันคืนให้กับหานเซิ่น

 

“ไม่รู้เหมือนกันว่าผลน้ำเต้านี้มีความหมายอะไร แต่เหมือนว่าควรจะให้หานเซิ่นเก็บมันไว้จะดีกว่า บางทีมันอาจจะเป็นของล้ำค่าก็ได้” สวี่ตงจินพูด

 

‘มันไม่ใช่แค่พืชที่เหี่ยวแห้งธรรมดาๆแน่ มันจะต้องเป็นของล้ำค่าแน่นอน ฉันเชื่อแบบนั้น’ หานเซิ่นเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อ

 

ทุกคนเริ่มเดินทางขึ้นไปบนยอดเขาต่อ ด้วยการที่มีเฉินรันนำทาง ทำให้พวกเขาสามารถหลบเลี่ยงจุดที่มีมอนสเตอร์ชุกชุมไปได้ นี่ทำให้การเดินทางดูราบลื่นมาก

 

ขณะที่กำลังเดินอยู่ หานเซิ่นก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ มีบางสิ่งผิดปรกติ ผลน้ำเต้าเริ่มเต้นอยู่ภายในกระเป๋าเสื้อของเขา เหมือนกับการเต้นของหัวใจ

 

หานเซิ่นช็อค เขาเอานิ้วไปสัมผัสกับผลน้ำเต้าโดยไม่ให้ใครเห็น

 

จังหวะการเต้นของผลน้ำเต้า ดูคล้ายกับการเต้นของหัวใจมนุษย์มาก แต่เพราะว่ามันเต้นเบามากๆ หานเซิ่นจะไม่รู้ตัวเลยว่ามันเต้นอยู่ ถ้าเกิดว่าเขาไม่ใช้สัมผัสที่ 7

 

หลังจากที่มันเต้น หานเซิ่นก็รู้สึกหลอนขึ้นมาทันที เขาแทบอยากจะขว้างมันทิ้งไปในทันที ภาพในวันที่ดอกบัวให้กำเนิดแมลงสีแดง 18 ตัวยังอยู่ในหัวของเขา นี่ทำให้หานเซิ่นรู้สึกกลัวพวกพืชประหลาดๆ