เมื่อเฉินรันเห็นหานเซิ่นเอาหน้าไม้ออกมา เขาก็พูดอย่างดูถูก

“ไอ้ฉันก็คิดว่าจะมีอาวุธลับอะไร ถ้าอยากจะยิงฉัน อย่างน้อยๆก็ต้องเป็นปืนอันใหญ่ๆหน่อยไม่ใช่หน้าไม้”

 

เฉินรันอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 มาเป็นเวลานานแล้ว เขาเคยเห็นอะไรต่างๆมามาก ถึงหน้าไม้ของหานเซิ่นจะเป็นวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิ แต่ถ้าต้องมาใช้กับเขา พวกมันก็ไร้ความหมาย

 

ถ้าเป็นธนูธรรมดาๆ เฉินรันยังจะมีความกังวลบ้าง เพราะโดยปรกติแล้วธนูจะยิงได้รุนแรงกว่าหน้าไม้ และธนูยังเป็นอาวุธที่ใช้เทคนิคได้หลากหลายมากกว่า การหลบธนูยากกว่าการหลบหน้าไม้พอสมควร

 

การยิงของหน้าไม้มีรูปแบบและความรุนแรงที่ตายตัว ที่สำคัญพลังของมันยังมีจำกัด ถึงจะเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ แต่ถ้าเอามาใช้กับยอดฝีมืออย่างเฉินรัน มันก็ถือเป็นของไร้ประโยชน์

 

เฉินรันยังคงกวัดแกว่งดาบอย่างรุนแรงและรวดเร็ว

 

ปัง!

หานเซิ่นลั่นไก และขนอีกาก็พุ่งออกไปราวกับสายฟ้าสีดำ มันไปถึงหน้าของเฉินรันในชั่วพริบตา

 

สีหน้าของเฉินรันเปลี่ยนไปทันที เขาไม่คิดว่าความเร็วของมันจะน่ากลัวถึงขนาดนี้ เนื่องจากเขาถูกยิงในระยะที่ใกล้มาก ถึงจะเป็นเขาก็ยากที่จะหลบทัน

 

แต่เฉินรันก็เป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ แม้เขาจะหลบไม่ทัน แต่ปฏิกิริยาของเขาก็ไวจนน่ากลัว เขายกดาบขึ้นมาป้องกันขนอีกา

 

เคร๊ง!

ดาบวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิเบอร์เซิร์กขาดครึ่งในทันที แต่มันก็สามารถลดความเร็วของขนอีกาลงจนเขาสามารถเอนตัวหลบได้ทัน แต่แรงจากการปะทะก็ทำให้ตัวของเขากระเด็นไปหลายเมตร

 

มีเลือดไหลออกมาจากปากของเฉินรัน เขามองไปที่หน้าไม้ในมือของหานเซิ่นด้วยความช็อค เขาไม่อยากเชื่อว่าจะมีหน้าไม้ที่ทรงพลังถึงขนาดนี้

 

หานเซิ่นเห็นว่าดอกแรกไม่สามารถฆ่าเฉินรันได้ ดังนั้นเขาเลยไม่ลังเลที่จะบรรจุขนอีกาลงไปและยิงอีกครั้ง ลำแสงสีดำพุ่งเข้าไปหาเฉินรันอีกครั้ง

 

เฉินรันคำรามออกมา ไม่นานก็มีเมฆก่อตัวขึ้นรอบๆตัวเขา และห่อหุ้มตัวของเขาไว้ จากนั้นเขาก็เคลื่อนไหวหลบลูกธนูดอกที่ 2 ทันที

 

“เซเว่นทวิสต์ของตระกูลเฉินน่ากลัวจริงๆ” หานเซิ่นต้องยอมรับว่าเฉินรันเคลื่อนไหวได้รวดเร็วจริงๆ แต่กระนั้นมือของเขาก็ยังไม่หยุด เขาบรรจุขนอีกาและยิงไปอีกครั้ง เขาจะไม่ยอมให้เฉินรันหนีไปได้

 

หลังจากหลบลูกธนูดอกที่ 2 ของหานเซิ่นได้แล้ว เขาก็หนีทันที ลูกธนูมันทรงพลังจริงๆ เขาไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับอาวุธที่ทรงพลังแบบนั้น เขาไม่รู้ว่าอาวุธของหานเซิ่นเป็นยังไงกันแน่ ทำไมมันถึงได้มีพลังที่น่ากลัวแบบนั้น

 

แต่เขาไม่คาดคิดว่าหานเซิ่นจะยิงได้รวดเร็วแบบนี้ มันเหมือนกับปืนกล เฉินรันมองดูขนอีกาที่พุ่งเข้ามาด้วยความกลัว

 

ถ้าเกิดการร้องขอความเมตราจะทำให้หานเซิ่นหยุดยิงได้ เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะทำ แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ทันแล้ว

 

เฉินรันกัดฟัน ตอนนี้เขากำลังเหยียบอากาศและหนีอย่างสะเปะสะปะเหมือนกับนกที่ไร้หัว เขาไปซ้ายทีขวาที ด้วยการเคลื่อนไหวสุดแปลก ทำให้เขาสามารถหลบลูกธนูได้

 

แต่ไม่ว่าเขาจะคล่องแคล่วและรวดเร็วขนาดไหน เขาก็ไม่มีทางที่จะหลบลูกธนูทั้งหมดที่พุ่งตรงไปหาเขาได้ หลังจากที่เขาหลบลูกธนูไป 3 ดอกแล้ว เขาก็ไม่สามารถหลบดอกต่อๆไปได้

 

ปัง!ปัง!

เฉินรีนไม่สามารถหลบลูกธนุอีก 4 ดอกได้ทัน กระแสลมที่ห่อหุ้มตัวของเขาอยู่ปะทะกับขนอีกา เขากระอักเลือดออกมาทันที จากนั้นเขาก็ไม่สามารถทรงตัวต่อไปได้

 

อีกเสี้ยววินาทีต่อมา ขนอีกาก็พุ่งทะลุชุดเกราะวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของเขาเข้าไป เหมือนกับมีดร้อนๆที่ตัดลงไปบนเนย

 

พลังที่รุนแรงของขนอีกาส่งเขากระเด็นไปไกลหลายเมตร เขากระเด็นไปติดอยู่บนหน้าฝาใกล้ๆ

 

ฮวงเมียนตะโกน หลังจากที่เขาตะโกนได้ไม่ถึง 1 วินาที หานเซิ่นก็หันและยิงขนอีกาไปทางเขาทันที

 

ปัง!

ขนอีกาทำลายดาบใหญ่ของฮวงเมียนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่กระนั้นความเร็วของมันก็ยังไม่ลดลง มันพุ่งทะลุแขนขวาของเขา

 

ฮวงเมียนไม่สนใจ ราวกับว่าเขาไม่ได้รับผลจากการขนอีกาเลย เขากระหน่ำชกใส่หานเซิ่นอย่างบ้าคลั่ง

 

“เฉินรันมันให้อะไรกับนาย ทำไมนายถึงได้ยอมสละตัวเองเพื่อเขาขนาดนี้?” หานเซิ่นขยับถอยหลังเพื่อหลบการโจมตีของฮวงเมียน

 

วิชาหมัดของฮวงเมียนด้อยกว่าวิชาดาบมาก ดังนั้นมันทำอะไรหานเซิ่นไม่ได้เลย

 

“เขาช่วยชีวิตฉัน ดังนั้นฉันจะต้องตอบแทนเขา!” ฮวงเมียนกัดฟันและเริ่มชกหานเซิ่นรวดเร็วมากขึ้น

 

“งั้นฉันจะให้นายได้ตอบแทน” หานเซิ่นใช้ฝ่ามือฟันไปที่หัวของฮวงเมียน ซึ่งทำให้เขาล้มลงไปทันที

 

ส่วนคนอื่นๆที่มากับเฉินรัน พวกเขาวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทางเรียบร้อยแล้ว แม้แต่เฉินรันยังพ่ายแพ้ แล้วพวกเขาจะเหลืออะไร พวกเขาวิ่งหนีสุดชีวิตเท่าที่ขาของพวกเขาจะรับไหว

 

พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีหน้าไม้ที่น่ากลัวแบบนี้อยู่จริง มันเหมือนกับปืนที่มีพลังทำลายสูง พลังของมันน่ากลัวมาก

 

หานเซิ่นไม่สนใจจะไล่ตามคนอื่นๆที่เหลือ เขาเดินตรงไปหาเฉินรันที่ถูกตึงอยู่บนหน้าผา

 

ร่างกายของเฉินรันถูกขนอีกาที่ชุ่มไปด้วยเลือดปักยึดไว้กับหน้าผา แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ตาย เขาพยายามจะดึงขนอีกาออก แต่เขาไม่สามารถทำได้ ตอนที่มันพุ่งเข้าไปในร่างกาย ขนอีกาดูจะนุ่มมาก แต่ตอนที่ดึงออกมานั้นมันจะเหมือนกับใบมีดแข็งๆ ถ้าเขาพยายามจะดึงมันออกมา กระดูกและอวัยวะภายในจะเสียหาย

 

“เห็นไหมเฉินรัน ฉันก็เตือนแล้วว่าไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”

หานเซิ่นยิ้ม ขณะยืนอยู่ใกล้ๆเฉินรัน ตาของหานเซิ่น เหมือนกำลังมองคนที่กำลังจะตาย

 

“หานเซิ่น แกกล้าฆ่าฉันหรอ? ไม่กลัวตระกูลเฉินจะแก้แค้นรึไง ชีวิตของแกจะต้องเจอแต่เรื่องเจ็บปวด!” เฉินรันพูดกับหานเซิ่นด้วยความโกรธ

 

แต่ก็มีเลือดไหลออกมาจากปากของเขาอย่างต่อเนื่อง ยิ่งพูด เขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดทรมาน

 

“ถ้าคุณอยากจะรอด งั้นก็สอนวิชาเซเว่นทวิสต์มา” หานเซิ่นยื่นข้อเสนอ พร้อมกับยิ้ม

 

ตอนนี้ปากของเฉินรันเต็มไปด้วยเลือด เขาหัวเราะ

“เด็กน้อย ตอนที่ฉันท่องไปทั่วดินแดนนี้ พ่อของแกยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉัน?”

 

เฉินรันพ่นเลือดใส่หน้าหานเซิ่น จากนั้นเขาก็กัดฟัน ซึ่งมันทำให้เลือดในปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ ไม่นานชีพจรของเขาก็หยุดเต้น ดูเหมือนเขาจะตายแล้ว เพื่อความชัวร์หานเซิ่นจึงต้องสำรวจร่างกายของเขา

 

หานเซิ่นมองเฉินรันด้วยความช็อค เขาไม่คาดคิดว่าจิ้งจอกเฒ่าคนนี้จะใช้ยาพิษฆ่าตัวตาย

 

“ดูเหมือนเราจะดูถูกคนตระกูลใหญ่มากเกินไป ความซื่อสัตย์และภักดีต่อตระกูลของพวกเขาน่ากลัวจริงๆ”

หานเซิ่นครุ่นคิดอยู่สักพัก และเขาก็ตัดสินใจเผาร่างของเฉินรัน ถ้าคนจากตระกูลเฉินมาเจอศพเขาละก็ มันคงจะมีเรื่องไม่ดีตามมาอีกมากมาย เขาจึงตัดสินใจทำลายหลักฐาน

 

แต่ก่อนที่หานเซิ่นจะจุดไฟบนร่างของเฉินรัน ร่างที่ไร้ชีวิตของเฉินรันก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขากระโดดขึ้นมาและตระโกน

“ไม่ไม่ไม่! หยุด! พวกเราสามารถคุยกันก่อนได้ นายบอกว่าอยากจะเรียนเซเว่นทวิสต์ใช่ไหม? ฉันสามารถสอนให้นายได้ ฉันจะสอนให้นายเอง!”

 

หานเซิ่นเบิกตากว้าง เขายืนมองเฉินรันอยู่สักพัก หลังจากที่ได้สติกลับมา หานเซิ่นก็คิด ‘ไอ้เราก็อุส่าคิดว่ามันจะเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อตระกูลซะอีก ไอ้แก่นี่มันคงไม่มีคำว่าซื่อสัตย์อยู่ในหัวใจ’