หลังจากกลับมาถึงเมือง หานเซิ่นก็ขอให้หยางม่านลี่รายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาไม่อยู่

 

เนื่องจากมีคนน้อยมากที่มีปีกระดับสูง เลยยังไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นไปบนเกาะลึกลับ ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้เริ่มโจมตีเมืองสปิริตราชวงศ์บนเกาะลึกลับเลย เนื่องจากพวกเขามีกำลังไม่มากพอ

 

มีมอนสเตอร์จำนวนมากกำลังบินขึ้นลงอยู่แถวเกาะ แต่กระนั้นยอดผู้บาดเจ็บล้มตายในทุ่งน้ำแข็งก็มีไม่มาก เนื่องจากพวกเขาสามารถฆ่าพวกมอนสเตอร์ที่บุกลงมาข้างล่างได้

 

แต่ช่วงนี้มอนสเตอร์ที่บุกลงมาเริ่มมีแต่มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง ทำให้คนที่อยากจะออกไปล่าในทุ่งน้ำแข็งประสบความยากลำบากมาก พวกเขาจะต้องจับกลุ่มกันออกไปล่า เพื่อที่จะได้ไม่โดนพวกมอนสเตอร์บุกลงมาเล่นงาน

 

ส่วนเมืองสปิรตราชวงศ์บนเกาะลึกลับนั่นมีหน้าตาเป็นยังไงก็ยังไม่มีใครรู้ เนื่องจากยังไม่มีใครกล้าพอที่จะขึ้นไปข้างบน เลยยังไม่มีใครได้เห็นตัวสปิริตราชวงศ์

 

หยางม่านลี่และคนสนิทต่างก็ช่วยกันจับตาดูสถานการณ์อย่างใกล้ชิด พวกเขาพยายามสังเกตการณ์มอนสเตอร์จำนวนมากที่บินอยู่แถวเกาะลึกลับ

 

“เอาไว้หารือเกี่ยวกับแผนการโจมตีเมืองสปิริตราชวงศ์กันวันหลงเถอะ ตอนนี้เธอไปพักได้แล้ว”

หานเซิ่นรู้ว่าหารือไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ตอนนี้กองกำลังของทุ่งน้ำแข้งยังอ่อนแอ ที่นี่ขาดแคลนคนที่มีปีก ไม่ว่าจะพูดคุยหรือวางแผนกันยังไงก็แก้ปัญหาตรงจุดนี้ไม่ได้

 

แม้มันจะดูน่าเสียดาย แต่หานเซิ่นก็ต้องพาจิ้งจอกสีเงินขึ้นไปกับเขาด้วยเพื่อความปลอดภัย ถ้ามีจิ้งจอกสีเงินไปด้วย พวกมอนสเตอร์ที่บินได้ก็จะไม่เข้ามาโจมตีเขา และเขายังสามารถบุกไปถึงวิหารที่เป็นที่ตั้งของสปิริตสโตนได้อย่างไม่ยากเย็น จากนั้นเขาก็แค่จัดการสปิริตก็จบเรื่อง

 

แต่กระนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่าย เพราะเมืองที่อยู่บนเกาะต้องเป็นเมืองขนาดใหญ่อย่างแน่นอน การจะหาที่ตั้งของสปิริตสโตนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

 

“ลูกพี่ คุณฆ่าเฉินรันหรอ?” หลังจากที่ทุกคนออกไปกันแล้ว จูถิงก็เข้ามาหาหานเซิ่นและถามด้วยใบหน้าเศร้าๆ

 

“ฉันไม่รู้” หานเซิ่นไม่ยอมรับและก็ไม่ปฏิเสธด้วย

 

ไม่มีเหตุผลที่หานเซิ่นจะต้องปฏิเสธ เพราะลูกน้องของเฉินรันหลายคนก็หนีรอดไปได้ ยังไงคนพวกนั้นก็ต้องไปรายงานให้ตระกูลเฉินรู้อยู่แล้ว และอีกไม่นานจะต้องมีคนมาเอาเรื่องเขาอย่างแน่นอน

 

แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ยังไม่อยากจะยอมรับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครเห็นว่าเขาเป็นคนฆ่าเฉินรันตายกับตา และร่างของเฉินรันก็ถูกเผาไปแล้วด้วย

 

จูถิงดูจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เขามองหานเซิ่นและพูด

“เฉินรันคือหนึ่งในผู้อาวุโสของตระกูล เขาคือผู้วิวัฒนาการที่แข็งแกร่งจนน่ากลัว และเขายังเป็นคนที่มีจิตใจไม่ต่างจากปีศาจ การที่เขาตายด้วยมือคุณคงจะเป็นเรื่องที่ตระกูลเฉินช็อคมาก พวกเขาไม่กล้าที่จะมาทำอะไรคุณที่นี่ก็จริง เพราะคุณอยู่ภายใต้การป้องกันของกำแพงเมือง แต่ถ้าเป็นข้างนอกล่ะ? ในป่าล่ะ? คุณควรจะต้องหาทางรับมือ”

 

“ฉันไม่ได้ฆ่าเขา ถึงแม้ฉันจะทำจริง แล้วพวกเขาจะกล้าฆ่าทหารของสหพันธ์อย่างงั้นหรอ?” หานเซิ่นไม่กลัวตระกูลเฉิน

 

หานเซิ่นยังคงเป็นสมาชิกของหน่วยพิเศษ เขามียศพันตรีและยังเป็นทหารบนยายแดฟเน่ด้วย ขณะที่ในก็อตแซงชัวขี่ เขาก็คือผู้ครองทุ่งน้ำแข็ง ไม่ว่าตระกูลเฉินจะยิ่งใหญ่แค่ไหน การจะฆ่าหานเซิ่นนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

 

“มันอาจจะยากสำหรับพวกเขาที่จะเล่นงานคุณ แต่ยังไงตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเฉินก็มีคนมีฝีมือมากมาย เรื่องนี้คุณก็น่าจะรู้ แม้คนส่วนมากในตระกูลจะไม่อยากมายุ่งกับคุณ เพราะกลัวจะต้องเป็นศัตรูกับตระกูลจีและตระกูลซิน แต่ก็ยังมีพวกส่วนน้อยที่พร้อมจะเคลื่อนไหว”

จากนั้นจูถิงหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ “เฉินรันมีพี่ชายแท้ๆอยู่ และเขาก็เป็นผู้เป็นเลิศ เขาคือหนึ่งในคนที่มีอำนาจมากที่สุดในตระกูลเฉิน เขาเป็นคนที่มีแค้นแล้วต้องชำระ ถึงเขาจะไม่กล้าฆ่าคุณในที่สาธารณะ แต่มันก็ยังมีอีกหลายวิธีที่เขาจะใช้ได้”

 

“ยกตัวอย่างให้ฉันฟังหน่อย” หานเซิ่นพูด

 

“ผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะใช้วิธีอะไร แต่ก็ขอให้คุณระวังไว้ก็พอแล้ว” จูถิงส่ายหัว

 

“นายก็มาจากตระกูลเฉิน นายไม่กลัวหรือเสียใจเลยหรอที่ฉันฆ่าเฉินรัน?” หานเซิ่นมองจูถิงด้วยสีหน้าแปลกๆ

 

จูถิงยิ้มอย่างขมขื่น เขาพูด “ผมก็เหมือนกับเป็นคนอื่น พวกเขายังมีเด็กเก่งๆอีกมากที่ต้องดูแล คนไม่เอาไหนอย่างผมไม่ถือว่าอยู่ระบบเดียวกับพวกเขา คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงต้องเรียนน้ำหอมสังหาร?”

 

หานเซิ่นมองจูถิงอย่างใจจดใจจ่อ เขารอให้จูถิงอธิบาย

 

“ในสมัยก่อนตั้งแต่ที่มนุษย์ยังไม่ออกจากดาวโลก ตระกูลเฉินเป็นตระกูลที่ครอบครองประเทศ ซึ่งพระราชามักจะถูกมือสังหารลอบเล่นงานด้วยวิธีการสารพัด แต่ส่วนมากพวกเขาก็มักจะถูกฆ่าด้วยยาพิษ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงได้ฝึกผู้ทดสอบหรือชิมอาหารขึ้นมา คนพวกนี้จะมีหน้าที่ชิมอาหารก่อนพระราชาเพื่อยืนยันว่าไม่มีพิษ วิชาน้ำหอมสังหารถูกสอนให้กับคนที่จะต้องทำหน้าที่นั้น ถ้าสิ่งที่พวกเขากินเข้าไปมีพิษ ร่างกายของพวกเขาก็จะส่งกลิ่นหอมๆออกมา ถ้าพิษมันรุนแรงเกินไปสำหรับพวกเขา พวกเขาก็อาจจะตายได้”

 

“น้ำหอมสังหารเป็นวิชาที่ทรงพลัง มีพิษไม่กี่ชนิดที่สามารถผ่านการป้องกันของมันได้ไม่ใช่หรอ?” หานเซิ่นถาม

 

จูถิงส่ายหัว “พิษที่จะใช้ฆ่าพระราชานั้นไม่ใช่พิษธรรมดาๆ เหตุผลที่น้ำหอมสังหารเป็นวิชาที่ทรงพลังก็เพราะมันผ่านดัดแปลงจากประสบการณ์ตรง ทุกครั้งที่ถูกพิษชนิดใหม่ๆ น้ำหอมสังหารก็จะได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้น กว่าจะได้น้ำหอมสังหารอย่างทุกวันนี้ มีคนตายไปแล้วนับไม่ถ้วน”

“มีแค่ผู้รับใช้ของตระกูลที่จะได้เรียนน้ำหอมสังหาร มีเพียงแค่สมาชิกจริงๆของตระกูลเฉินเท่านั้นที่จะได้เรียนวิชาลับของตระกูลอย่างเซเว่นทวิสต์ แล้วอย่างงี้คุณยังคิดว่าผมถือเป็นคนตระกูลเฉินอยู่ไหม?”

 

จูถิงถอนหายใจ จากนั้นเขาก็พูดต่อ “เฉินจิ่วหลิ่งสั่งผมมาว่าให้หาวิธีอะไรก็ได้ฆ่าคุณ แต่ผมรู้ว่าผมไม่มีทางทำได้ ดังนั้นผมจึงไม่มีวันได้กลับไปตระกูลเฉินอีกแล้ว ผมทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองนี้ ผมคงจะไม่กล้าออกไปนอกกำแพงอีก”

 

“ตอนนี้นายอยู่ที่นี่ ตราบใดที่นายอยู่ทุ่งน้ำแข็งจะไม่มีคนจากตระกูลเฉินคนไหนแตะต้องนายได้แม้แต่ปลายเล็บ”

หานเซิ่นพูดด้วยความสงสาร แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จูถิงพูดมาจะจริงมากน้อยแค่ไหน และหานเซิ่นก็ไม่รู้ด้วยว่าจูถิงเลือกอยู่ข้างเขาเพราะผลประโยชน์หรือไม่ แต่ถ้าเขาเลือกจะทำงานให้หานเซิ่น หานเซิ่นก็จะปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี

 

หลังจากจูถิงออกจากห้องไปแล้ว หานเซิ่นก็ออกจากเมือง เขาหาที่ลับตาคนและเรียกปีกวิญญาณอสูรออกมา จากนั้นเขาก็บินตรงขึ้นไปยังเกาะลึกลับทันที พร้อมกับจิ้งจอกสีเงิน

 

ด้วยการที่เขาพาจิ้งจอกสีเงินมาด้วย ทำให้มอนสเตอร์ไม่กล้าที่จะมาขวางทางเขา

 

เกาะลึกลับนี้มีขนาดใหญ่กว่าเกาะลึกลับที่เขาเคยเห็นในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 มาก จากระยะไกลหานเซิ่นมองเห็นเมืองที่ทำจากโลหะสีดำตั้งอยู่ตรงกลางเกาะ

 

ถึงมันจะเล็กกว่าเมืองสปิริตราชวงศ์ของเจ้าหญิงหยินกับเจ้าหญิงหยางมาก แต่ดูจากมอนสเตอร์ที่บินอยู่รอบๆเมืองแล้ว หานเซิ่นสามารถบอกได้เลยว่าเมืองสปิริตนี้แข็งแกร่งกว่าเมืองสปิริตอื่นที่เขาเคยเห็นมามาก

 

แต่ตอนนี้พวกมอนสเตอร์นั้นไม่ได้มีผลกับหานเซิ่นอีกต่อไป หานเซิ่นบินลงไปที่หน้าประตูเมืองอย่างสงบ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปข้างใน

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเมืองนี้อยู่บนเกาะลอยฟ้า ทำให้มอนสเตอร์ทุกตัวที่อยู่บนเกาะนี้เป็นมอนสเตอร์ประเภทบินได้ทั้งหมด

 

มีนกยักษ์ เสือมีปีก มอนสเตอร์ที่มี 4 ปีก หรือแม้แต่งูยักษ์ที่มีปีกก็ยังมี พวกมันบินไปมาบนท้องฟ้า ราวกับเป็นหลังคาของเมือง