ใบของต้นพีชมีสีแดง เมื่อเข้าในป่าแห่งนี้จะรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอย่างน่าประหลาด

 

เมื่อหานเซิ่นเดินเข้าไปในป่าพีช เขาค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจ ต้นพีชแต่ละต้นจะมีแมลงปอบินอยู่รอบๆ ดอกไม้สีชมพูที่ต้นพีชผลิออกมามีขนาดค่อนข้างใหญ่ ตลอดทางที่พวกเขาเดินมา พวกเขาเห็นดอกของต้นพีชล่วงโรยลงมา ซึ่งเป็นภาพที่งดงามมาก

 

กลิ่นหอมจากดอกไม้พวกนี้กระจายไปไกล มันเป็นกลิ่นหอมที่ทำให้คนที่ดมเข้าไปต้องยิ้มออกมา ไม่ว่าใครก็ต้องชอบมันอย่างแน่นอน

 

ช้างเบอร์เซิร์กไม่สนใจอะไรที่ขวางหน้า มันยังคงวิ่งตรงเข้าไปในป่า แต่ทว่าหลังจากที่มันวิ่งเข้ามาในป่าแล้ว มันก็ลดความเร็วลง มันไม่ได้วิ่งอย่างบ้าคลั่งและรุนแรงเหมือนที่ผ่านๆมา การเคลื่อนที่ของมันดูนุ่มนวลขึ้น มันเดินผ่านพวกต้นไม้ไปอย่างระมัดระวัง

 

เมื่อเห็นช้างลดความเร็วลง และพยายามเดินอย่างนุ่มนวลที่สุด หานเซิ่นและหวังอวี่ฮังก็รู้สึกประหลาดใจมาก เท่านั้นยังไม่พอตอนนี้มันเปลี่ยนกลับมาเป็นตัวสีขาวแบบเดิมแล้ว ซึ่งพวกเขายังไม่เคยเห็นมอนสเตอร์ที่สามารถเปลี่ยนกลับมาจากสถานะเบอร์เซิร์กได้มาก่อนเลย

 

“ดูเหมือนช้างตัวนี้จะไม่ได้เข้าโหมดเบอร์เซิร์กจริงๆ มันอาจจะเป็นความสามารถพิเศษอะไรบางอย่างของมัน” หานเซิ่นพูด

 

“ดูเหมือนนายจะพูดถูก แต่พวกเราควรจะตามมันต่อไปดีไหม?”

หลังจากก้าวเข้าป่ามาได้ไม่กี่ก้าว หวังอวีฮังก็ดูไม่อยากที่จะไปไกลกว่านี้แล้ว

 

“เอางี้เป็นยังไง อาเล็กคุณกลับไปรอพวกเราที่เมือง ผมขอเข้าไปสำรวจดูหน่อย” หานเซิ่นพูด เขาเองก็กลัวว่าจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นถ้าไปพร้อมกับหวังอวี่ฮัง

 

“แน่นอน!” หวังอวี่ฮังรีบเห็นด้วย เขาเองก็ไม่อยากเข้าไปอยู่แล้ว เขาหันหลังและเดินทางกลับไปที่เมืองปีศาจทันที หานเซิ่นคิดว่านี่มันดูแปลกๆ เขายังไม่เคยเห็นหวังอวี่ฮังว่าง่ายขนาดนี้มาก่อน แถมเขายังดูรีบร้อนมาก

 

เมื่อลองคิดเกี่ยวกับมันดู หานเซิ่นก็พอจะเข้าใจ หวังอวี่ฮังไปปรากฏตัวที่เมืองปีศาจมาแล้วครั้งหนึ่ง ตาหน้าต่อตาทุกคนราวกับเทพ เขาคงจะกลับไปเพื่อจบการแสดงโชว์ของเขา

 

เมื่อคิดได้แบบนั้นหานเซิ่นก็เอามือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้าผาก ‘ดูเหมือนอาของเหมียนเหมียนจะเป็นผู้ชายที่แปลก คนแบบเขาคงจะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว’

 

“เธอต้องการกลับหรือว่าจะรอฉันอยู่ที่นี่?” หานเซิ่นหันไปมองซีโร่ ซีโร่ไม่พูดอะไร เธอเดินเข้ามาใกล้หานเซิ่นมากขึ้น เป็นการบ่งบอกว่าเธอจะตามเขาไป

 

หานเซิ่นไม่พูดอะไรอีก เขาเดินเข้าไปในป่าต้นพีชพร้อมกับซีโร่ ด้วยการมีจิ้งจอกสีเงินมาด้วย พวกเขาไม่น่าจะเจอกับอันตราย หรือถ้ามีมอนสเตอร์เข้ามาโจมตีพวกเขาจริง พวกเขาก็แค่วิ่งหนีไปก็ได้

 

ตอนนี้ตัวช้างกลับมาเป็นกระดูกสีขาวทั้งตัวเหมือนกับตอนแรกแล้ว มันเดินช้ามา ราวกับว่ามันกลัวว่าต้นไม้พวกนี้จะได้รับความเสียหาย เนื่องจากมันเดินอย่างเชื่องช้า ทำให้หานเซิ่นกับซีโร่สามารถเดินตามมันได้อย่างสบายๆ

 

ป่าพีชมีพื้นที่กว้างใหญ่มาก เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะรู้ได้ว่าจริงๆแล้วมันใหญ่ขนาดไหน พวกเขาเดินตามช้างไปทั้งวัน แต่สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวพวกเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ดอกไม้สีชมพูยังคงล่วงหล่นลงมาตามทางเดิน ซึ่งเปลี่ยนให้ทางเดินเป็นสีชมพู

 

ช้างยังคงเดินต่อไปอย่างเชื่องช้า ราวกับว่ามันกำลังเดินอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ

 

หานเซิ่นมองไปรอบๆตัวตลอดเวลา แต่สิ่งที่เขาสามารถมองเห็นได้มีแค่ต้นพีช ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นพีช ดูเหมือนป่าต้นพีชนี้จะไม่ได้มีอะไรพิเศษ ซึ่งตลอดทางที่เดินมาเท่าที่ดูพวกเขาก็ยังไม่เจอมอนสเตอร์เลยสักตัว

 

แม้จะมีจิ้งจอกสีเงินอยู่ด้วย แต่พวกเขาก็น่าจะเห็นร่องรอยอะไรบ้าง ตลอดทางที่เดินมาพวกเขาเห็นแต่ป่า ช้างเป็นเพียงมอนสเตอร์ตัวเดียวที่พวกเขาเห็น

 

หานเซิ่นจะปลดล็อคยีนเป็นระยะ เขาใช้สัมผัสอันทรงพลังของเขาเพื่อตรวจดูรอบๆว่าจะมีอันตรายอะไรรึเปล่า แม้เขาจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ยังตรวจไม่พบอะไร

 

จิ้งจอกสีเงินก็ยังมีท่าทางที่สงบเหมือนปรกติ มันนอนอยู่เงียบๆในอ้อมแขนของซีโร่

 

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน ซึ่งมีพระจันทร์ขึ้นบนท้องฟ้า ภายใต้แสงจันทร์ดอกไม้ในป่าลูกพีชก็ดูจะงดงามขึ้น เมื่อมีลมพัดมาดอกไม้ที่ล่วงลงมาก็ดูราวกับกำลังเต้นระบำ มันเป็นภาพที่งดงามเป็นอย่างมาก

 

หานเซิ่นและซีโร่ขึ้นมานั่งบนหลังของโกลเด้นโกรวเลอร์ ขณะที่นั่งอยู่ฉากหลังของชีโร่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ล่วงลงมาราวกับสายฝน ทำให้ใบหน้าที่ดูน่ารักอยู่แล้วของเธอดูจะงดงามขึ้นไปอีก

 

เมื่อเห็นเช่นนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ที่หานเซิ่นจะหยิบดอกไม้มาใส่ไว้ที่ผมของเธอ ตอนนี้เธอดูสมบูรณ์แบบ มันเหมาะกับเธอมาก

 

“ตอนนี้เธอดูน่ารักขึ้นอีก” หานเซิ่นมองซีโร่ที่ดูเป็นหนึ่งเดียวกับดอกไม้มาก หานเซิ่นไม่แน่ใจว่าความงามของดอกไม้ช่วยเพิ่มความงดงามให้กับซีโร่ หรือเป็นเพราะการปรากฏตัวของซีโร่ช่วยเพิ่มความงามให้กับดอกไม้พวกนี้กันแน่

 

ในตอนนี้พวกเขาตามโครงกระดูกช้างมาเป็นเวลา 3 วันแล้ว หานเซิ่นรู้สึกว่าเขาหลงทางอยู่ในป่านี้อย่างสมบูรณ์แล้ว ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นพีชสุดลูกหูลูกตา แต่อยู่ๆเขาก็มองเห็นต้นพีชขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้า ลำต้นของมันมีขนาดใหญ่กว่าต้นอื่นๆ นอกจากนี้มันยังสูงราวกับว่าขึ้นไปถึงสวรรค์ ดอกไม้และใบไม้ที่อยู่บนยอดของมัน ดูเหมือนกับเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า

ซึ่งดูเหมือนโครงกระดูกช้างกำลังมุ่งหน้าไปที่ต้นไม้ต้นนั้น

 

“ต้นพีชแปลกๆนั้นคืออะไร?” เมื่อหานเซิ่นเห็นต้นไม้ต้นนั้น เขาก็ไม่อยากจะเชื่อในความใหญ่โตของมัน

 

จนถึงตอนนี้หานเซิ่นก็ยังสัมผัสถึงอันตรายอะไรไม่ได้เลย จิ้งจอกสีเงินเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีถึงอันตรายอะไร มันเอาแต่จ้องมองไปที่ต้นพีชอย่างสงบ หานเซิ่นก็อยากจะรู้ว่าตอนนี้มันกำลังคิดอะไรอยู่

 

เนื่องจากอุส่าตามมาถึงที่นี่แล้ว หานเซิ่นก็อยากจะดูให้เห็นกับตาว่าช้างต้องการจะทำอะไร หานเซิ่นตามช้างไปในระยะที่ปลอดภัย เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้เกิน

 

โครงกระดูกช้างขนาดใหญ่กำลังมุ่งต้นไปที่ต้นไม้ขนาดมหึมา เมื่อมันเข้าไปใกล้ๆต้นพีชขนาดใหญ่ ขนาดตัวของมันก็ไม่ได้ดูใหญ่อีกต่อไป

 

หลังจากที่ช้างเดินเข้าไปใกล้ๆต้นไม้ยักษ์แล้ว มันก็คุกเข่าลง จากนั้นมันก็มอบคลานเข้าไปใกล้ๆต้นพีช มันก้มหัวต่ำลงราวกับว่ามันกำลังกราบไหว้หรือบูชาต้นพีช

 

หานเซิ่นอึ้ง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะได้เห็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดทำแบบนี้ การที่มอนสเตอร์ที่มีพลังที่ยิ่งใหญ่อย่างช้างตัวนี้กับมากราบไหว้ต้นไม้แบบนี้ ดูไม่น่าเชื่อจริงๆ

 

“ต้นพีชต้นนี้มันยังไงกันแน่? มันเป็นสิ่งที่ทรงพลังยิ่งกว่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดงั้นหรอ? ทำไมช้างถึงได้ดูจะเคารพมันถึงขนาดนั้น?” หานเซิ่นงง เขามองดูช้างที่หมอบอยู่หน้าต้นไม้เป็นเวลานาน

 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นมันน่าตกใจยิ่งกว่าเก่า ภายใต้แสงจันทร์ ช้างมันลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆต้นไม้ในท่าเหมือนกับมนุษย์นั่งขัดสมาธ

 

กระดูกของช้างที่เป็นสีขาว ตอนนี้เริ่มที่จะดูเหมือนกับหยก มันดูมีออร่ามาก

 

ตอนนี้แสงสีแดงๆตรงตาของมันจางหายไปหมดแล้ว ราวกับว่ามันไม่มีจิตใจที่จะคิดฆ่าสิ่งมีชีวิตอีกต่อไป

 

ตอนนี้ช้างดูราวกับพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ

“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” ยิ่งดูเท่าไหร่หานเซิ่นก็ยิ่งงง