จีเหยียนหรันกำลังเตรียมตัวสำหรับการแข่งสตาร์รี่คัพที่กำลังจะมาถึง เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในแต่ละวันเพื่อฝึกซ้อม เธอไม่ได้หวังว่าจะเจอหานเซิ่นที่นี่อีกครั้ง

 

เธอมองมาที่หานเซิ่นแต่ไม่ได้พูดอะไร เนื่องจากเขาไม่ได้ไปตามนัด นั่นหมายความว่าเขายอมรับแล้วว่าเขาโกงจริง ทำให้เธอไม่ต้องการพูดกับเขาอีก

 

หานเซิ่นนั่งตรงข้ามกับเธอและพูด “ขอโทษที่ผมไม่ได้ไปตามนัด พอดีมีธุระด่วนเข้ามา และคุณก็ไม่ได้ให้เบอร์ผมไว้ ผมเลยไม่รู้จะบอกยังไง”

 

“ทำไมนายชอบมีข้ออ้างเยอะ?” จีเหยียนหรันถาม

 

หานเซิ่นรู้ว่ามันยากที่จะอธิบาย และเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เขาจึงตัดสินใจไม่อธิบายไปน่าจะดีกว่า

 

“พวกเราแข่งกันพรุ่งนี้แทนไหม?” หานเซิ่นคิดอยู่สักพัก และตัดสินใจจะขอพิสูจน์ตัวเอง

 

“ลืมมันไปดีกว่า ฉันไม่อยากเล่นกับนายอีกแล้ว” จีเหยียนตัดสินไปแล้วว่าหานเซิ่นเป็นพวกขี้โกง ซึ่งเธอจะไม่สนใจเขาอีก

 

เมื่อหานเซิ่นต้องการจะอธิบายก็มีเด็กหนุ่มกลุ่มเดินเข้ามา หนึ่งในพวกเขาถามจีเหยียนหรัน

“เหยียนหรัน เขาเป็นใคร?”

 

“เด็กปี 1 ฉันไม่รู้จักชื่อเขาหรอก” จีเหยียนหรันไม่อยากพูดเรื่องหานเซิ่นให้หลี่ยู่เฟิงฟัง เพราะกลัวว่าหลี่ยู่เฟิงอาจจะไปหาเรื่องเขา

 

หลี่ยู่เฟิงพยักหน้าและถามหานเซิ่น “นายอยู่หน่วยไหน?”

 

“ธนู” หานเซิ่นตอบ

 

ชายตัวผอมอีกคนนั่งลงข้างๆหานเซิ่น เขาเอามือจับไปที่ไหล่ของหานเซิ่นและพูด

“น้องชาย ถ้าต้องการหาแฟน นายต้องฉลาดกว่านี้หน่อย ตอนนี้เธอเป็นประธานของพวกเรา นายกล้าดียังไง?”

 

“ทุกคนสามารถไล่ตามผู้หญิงที่ตัวเองชอบได้ แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้?”

หานเซิ่นตอบด้วยท่าทางที่ดูใสซื่อ

 

ชายตัวผอมยิ้ม เขาวางกระดาษที่ถูกปั้นเป็นลูกกลมๆลงบนโต๊ะ และใช้แก้วครอบมันไว้

 

เขาเอาแก้วมาเพิ่มอีก 2 ใบ และวางมันข้างๆแก้วที่ครอบก้อนกระดาษไว้ จากนั้นเขาก็เคลื่อนขยับแก้วทั้ง 3 สลับไปมาอย่างรวดเร็ว ทำให้รู้สึกลายตามาก

 

ชายผอมยิ้ม และพูดกับหานเซิ่น “ถ้านายสามารถบอกได้ว่าก้อนกระดาษอยู่ในแก้วไหนก็แล้วไป แต่ถ้านายเลือกผิด ก็อย่าโผล่หน้ามาให้ประธานของเราเห็นหน้าอีก ไม่งั้นนายเจอดีแน่”

 

จีเหยียนหรันไม่ได้หยุดชายผอม เพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าหานเซิ่นจะตอบยังไง ความเร็วของชายผอมคนนี้ติด 1 ใน 3 ของชมรมหัตถ์พระเจ้า

 

หานเซิ่นมองไปที่ชายผอม และวางมือลงบนแก้วใบหนึ่งพร้อมกับยิ้ม ชายผอมเองก็ยิ้มเช่นเดียวกันเมื่อเห็นหานเซิ่นวางมือบนแก้วใบนั้น

 

หานเซิ่นยิ้มและพูด “ไม่มีอะไรในแก้วใบนี้”

หานเซิ่นยกแก้วขึ้น และก็ไม่มีอะไรอยู่ใต้แก้วใบนั้นจริงๆ

 

หานเซิ่นวางมือลงบนแก้วใบถัดไปและพูด “แก้วนี้ก็ไม่มีอะไร”

หานเซิ่นยกแก้วอีกใบขึ้น และมันก็ไม่มีอะไรอยู่ข้างในจริงๆ

 

จากนั้นเขาก็วางมือลงบนแก้วใบสุดท้ายที่เหลืออยู่ พร้อมกับยิ้ม

“ผมคงไม่ต้องพูดอะไรสำหรับแก้วใบนี้”

 

ชายผอมและคนอื่นๆรู้สึกอับอาย แม้แต่จีเหยียนหรันเองก็ไม่คาดคิดว่าหานเซิ่นจะทายถูก

“วันนี้นายโชคดีไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” ชายตัวผอมพูด

 

“นายจะจบง่ายๆแบบนี้หรอ?” หานเซิ่นมองไปที่ชายตัวผอม ตอนนี้หานเซิ่นไม่ใช่คนที่จะยอมให้คนอื่นมารังแกอยู่ฝ่ายเดียว

 

“นายต้องการอะไร?” ชายตัวผอมมองมาที่หานเซิ่น

 

หานเซิ่นไม่ได้พูดอะไร เขาวางแก้ว 3 ใบลงข้างหน้าเขา และเขาก็ใส่ก้อนกระดาษเข้าไปใต้แก้วใบหนึ่งเหมือนกับที่ชายตัวผอมทำ จากนั้นเขาก็เริ่มเคลื่อนแก้วสลับไปมา แต่การเคลื่อนเเก้วของเขาดูไม่ค่อยรวดเร็วสักเท่าไหร่

 

จีเหยียนหรัน หลี่ยู่เฟิงและชายตัวผอม มองเห็นการเคลื่อนไหวของแก้วออกทั้งหมด พวกเขาคิดว่าหานเซิ่นเหมือนกำลังสอนปลาให้ว่ายน้ำ

 

ความเร็วของเขาน้อยกว่าชายตัวผอมมาก คนอื่นๆเริ่มมองเขาด้วยสายตาดูถูก

 

หานเซิ่นทำเป็นไม่สนใจ และยังคงเคลื่อนแก้วต่อไป เขามองไปที่คนอื่นๆและพูด

“เหมือนกับที่นายพูด ถ้านายเลือกถูก อยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย แต่ถ้าเลือกไม่ถูกก็ออกไปห่างๆจีเหยียนหรันซะ”

 

ชายตัวผอมหัวเราะออกมา เขายื่นมือออกไปเพื่อจะยกแก้วขึ้นและพูด

“ดูเหมือนนายจะไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเอง”

 

หานเซิ่นปัดมือของเขาออกไป เขาจ้องมาที่หานเซิ่นด้วยความโกรธ “นายจะทำอะไร?”

 

หานเซิ่นหันไปมองคนอื่นๆ และพูด

“พวกนายแน่ใจนะว่าจะให้หมอนี่เป็นตัวแทนของพวกนาย? ถ้าไม่แน่ใจก็ส่งคนที่พอจะเป็นตัวแทนได้ออกมา”

 

ชายตัวผอมหันไปมองหลี่ยู่เฟิง ถึงเขาจะมั่นใจมากว่ามันอยู่ในแก้วใบนั้น แต่เขาไม่รู้ว่าหลี่ยู่เฟิงจะยอมให้เขาเป็นตัวแทนรึเปล่า

 

“ยกมันขึ้นมา” หลี่ยู่เฟิงพูดอย่างมั่นใจ

 

เมื่อได้ยินหลี่ยู่เฟิงพูด ชายตัวผอมก็มั่นใจมากขึ้น เขาพูดกับหานเซิ่น

“เด็กน้อย ฉันจะแสดงให้ดูว่าใครคือของจริง มันอยู่ใต้แก้วนี้”

 

ชายตัวผอมยกแก้วที่อยู่ตรงกลางขึ้นด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม แต่หลังจากที่เขายกแก้วขึ้นมา ทุกคนก็ต้องตกตะลึง เพราะไม่มีอะไรอยู่ใต้แก้วใบนั้น

 

“เป็นไปไม่ได้! นี่เป็นไปไม่ได้!” ชายตัวผอมเบิกตากว้าง และมองเข้าไปในแก้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน

 

จีเหยียนหรันเองก็ตกตะลึง เธอมั่นใจมากว่ามันอยู่ในแก้วใบนั้น มันหายไปได้ยังไง?

 

“ฉันจะให้โอกาสนายเลือกอีกครั้ง”

หานเซิ่นชี้นิ่วไปยังแก้วที่เหลือบนโต๊ะ และพูดกับหลี่ยู่เฟิง

 

หลี่ยู่เฟิงยิ้มและยื่นมือไปวางบนแก้วใบหนึ่ง “แก้วนี้ไม่มีอะไรอยู่”

หลี่ยู่เฟิงเรียนรู้วิธีของหานเซิ่น เนื่องจากก้อนกระดาษไม่ได้อยู่ในแก้วที่ควรจะอยู่ ดังนั้นมันก็ไม่น่าจะอยู่ในแก้วใบไหนเลย เขาคิดว่าหานเซิ่นต้องใช้ทริคบางอย่าง เพื่อซ่อนมันไว้อย่างแน่นอน ดังนั้น 2 แก้วใบนี้ต้องว่างเปล่าอย่างแน่นอน

 

แต่เมื่อหลี่ยู่เฟิงยกแก้วขึ้น เขาก็ต้องช็อค เพราะก้อนกระดาษมันอยู่ใต้แก้วใบนั้น

 

ชายตัวผอมและคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง ถ้าหานเซิ่นเพียงแค่ซ่อนมันไว้พวกเขาจะไม่แปลกใจ แต่นี่มันกลับมาอยู่ในแก้วที่พวงเขาไม่คาดคิด ซึ่งมันทำให้ทุกคนตกตะลึง

 

จีเหยียนหรันมองหานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไง

 

 

---

Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/

ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 490 เเล้วครับ