หลังจากที่การสอบกลางภาคจบลง หานเซิ่นก็ไปฉลองกับพวกรูทเมท จีเหยียนหรันและฉวี้ลี่ลี่ที่ร้านอาหาร

 

“เซิ่น พวกเราต่างก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่ทำไมความสามารถถึงแตกต่างกันขนาดนี้? ฉันไม่เคยใช้เวลาอย่างสูญเปล่า ฉันทุ่มเทฝึกซ้อมเสมอ แต่ดูผลลัพธ์ที่ฉันได้สิ นายแทบจะไม่เคยโผล่หัวมาเลยด้วยซ้ำ นายเอาแต่ขับวอเฟรม และเล่นอยู่กับแฟนของนายตลอด แต่นายกับได้เกรดS? นั่นมันไม่ยุติธรรม” ซื่อจื้อคังบ่นออกมาเสียงดัง

 

“เอาน่า นายเองก็อยู่ในชมรมวอเฟรมหนักเกือบจะทั้งวันเหมือนกัน” ลู่เหมินพูด

“เหมิน นายอยู่ข้างใครกันแน่?” ซื่อจื้อคังมองลู่เหมิน

“แน่นอนว่าไม่ใช่ข้างนาย” ลู่เหมินหัวเราะ

…

 

หลังจากทานอาหารเย็น พวกเขาก็ไปร้องคาราโอเกะ และเล่นเกมกันต่อจนกระทั่งดึก หานเซิ่นส่งซิกให้ซื่อจื้อคังพาฉวี้ลี่ลี่ไปก่อน เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสอยู่กับแฟนของเขา 2 ต่อ 2

 

“นายเดินตามฉันมาทำไม?” จีเหยียนหรันพูดที่ประตูทางเข้าหอพักของเธอ ตอนนี้หานเซิ่นเตรียมพร้อมที่จะเดินตามเธอขึ้นไปถึงห้อง

 

“ผมจะไปทำให้เตียงของเธออบอุ่นให้เอง” หานเซิ่นยิ้ม

 

“ฉันไม่ต้องการ” จีเหยียนหรันหน้าแดง

 

“คนสวย เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอพึ่งจะให้ผมยืมเงินตั้ง 5 แสนเมื่อไม่กี่วันก่อน? ผมก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ผมจะชดเชยให้คุณเอง ดังนั้นผมจะต้องขึ้นไปทำให้เตียงของเธออบอุ่นให้ได้” หานเซิ่นกระพริบตา

 

“ออกไปนะ ถ้ามีใครมาเห็นจะทำยังไง ฉันจะไม่ให้อภัยนายแน่” จีเหยียนหรันหน้าแดง และกัดริมฝีปากของตัวเอง

 

“งั้นถ้าไม่มีใครมองเห็นผม ผมก็ตามขึ้นไปได้ใช่ไหม?” หานเซิ่นถาม

 

“ใช่ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง? นายกลับไปเถอะ”

 

หานเซิ่นไม่ยอมกลับ เขาเดินไปตรงมุมอับของกล้องวงจรปิด และเรียกวิญญาณอสูรกิ้งก่าเปลี่ยนสีเลือดศักดิ์สิทธิออกมา ทันใดนั้นตัวของเขาก็กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมทันที

 

จีเหยียนหรันเบิกตากว้าง เธอเห็นหานเซิ่นหายไปต่อหน้าต่อตา เธอช็อคมาก เธอไม่เห็นอะไรเลย ทั้งๆที่เมื่อกี้หานเซิ่นยังยืนอยู่ข้างหน้าเธอ

เธอลองสัมผัสตัวเขาดูเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ตรงนั้น

 

“นี่เป็นวิญญาณอสูรอะไรกัน?” จีเหยียนหรันประหลาดใจ

 

“มันเป็นวิญญาณอสูรเปลี่ยนร่างที่สามารถทำให้ร่างกายเปลี่ยนสีได้ ตอนนี้ผมขึ้นไปได้แล้วใช่ไหม?” หานเซิ่นยิ้ม

 

“อยู่ห่างๆฉัน ถ้ามีใครเห็นนายละก็ นายตายแน่” เธอหน้าแดง และรีบเดินขึ้นบันไดไป

 

หานเซิ่นเดินตามเธอไปอย่างช้าๆ โชคดีที่ตอนนี้ดึกมากแล้ว ทำให้ไม่ค่อยมีคนอยู่ ถึงหานเซิ่นจะเดินผ่านจุดที่มีคน มันก็ค่อนข้างมืดจนไม่มีใครมองเห็นเขา เขาตรงไปที่ห้องของจีเหยียนหรันได้อย่างราบลื่น

 

ตอนนี้ฉวี้ลี่ลี่ถูกเพื่อนของเขาพาออกไป หล่อนไม่น่าจะกลับมาในเร็วๆนี้ จีเหยียนหรันเปิดประตูห้อง และมองดูในห้องให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ ก่อนจะให้แฟนของเธอเข้าไป

 

“นายต้องการกินอะไรไหม? ที่ร้านอาหารนายเอาแต่ดื่มเครื่องดื่ม และไม่ค่อยได้กินอะไร” จีเหยียนหรันมองไปที่อาหารในห้อง

 

“เธอกินเลย ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม ขณะนั่งอยู่บนที่นอน

 

“ช่วยจริงจังสักนิดได้ไหม?” จีเหยียนหรันเอาเค้กและน้ำดื่มออกมาให้หานเซิ่น

 

“ผมจริงจังอยู่แล้ว และผมก็เป็นลูกผู้ชายพอ ผมกำลังพยายามจะตอบแทน 5 แสนที่เธอให้ผมมา” หานเซิ่นพูด

 

จีเหยียนหรันมองเขาและก็หัวเราะ “ถ้านายไม่กิน งั้นฉันกินเอง”

เธอตัดเค้กเป็นชิ้นใส่จาน และเริ่มกินมัน

 

หานเซิ่นนั่งอยู่ข้างๆจีเหยียนหรัน และมองเธอกิน

“นายกำลังมองอะไร?” จีเหยียนหรันหน้าแดง

 

“ก็มองเธอไง แก้มของเธอมีเค้กติดอยู่” หานเซิ่นยื่นมือไปที่หน้าของเธอ

 

จีเหยียนหรันคิดว่าเขาคงจะใช้มือหยิบเค้กออกจากหน้าของเธอให้ แต่มือของเขากลับจับอยู่ที่คางของเธอ จากนั้นเขาก็ใช้ลิ้นเลียเค้กออกไปแทน

 

หลังจากที่เขาเลียครีมบนริมฝีปาก เขาก็พูด “อร่อยมาก”

 

ตาของจีเหยียนหรันเป็นประกายขึ้นมา และทันใดนั้นเธอก็เอาเค้กทั้งชิ้นกดไปที่หน้าของหานเซิ่น

 

หานเซิ่นช็อค เธอจับที่ไหล่ของหานเซิ่นและพูด “นายก็มีเค้กติดบนแก้มเหมือนกัน”

 

หานเซิ่นอึ้ง เธอใช้ลิ้นของเธอเลียครีมออกจากหน้าเขา หานเซิ่นหน้าแดง

 

หานเซิ่นรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา เขาจับไปที่เอวของเธอแล้วใช้หน้าของเขาถูไปหน้าของเธอ และลิ้มรสครีมบนผิวเนียนๆของเธอ

ตอนนี้มือของเขาเอื้อมลงมาจับที่ก้นของจีเหยียนหรัน

 

ขณะที่พวกเขาทั้ง 2 คนกำลังสนุกกันอยู่ ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

 

“ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันผิดปรกติ อัจฉริยะ นายเป็นอัจฉริยะด้านการขโมยหัวใจของผู้หญิงด้วยสินะ” ฉวี้ลี่ลี่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยิ้ม

 

จีเหยียนหรันรีบกระโดดออกจากแขนของหานเซิ่นทันที เธอมองที่ไปฉวี้ลี่ลี่แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

 

‘ไอ้บ้าจื้อคัง ฉันไม่น่าไว้ใจนายเลย ทำไมถึงปล่อยให้เธอกลับมาเร็วขนาดนี้?’ หานเซิ่นคิด ในตอนนี้เขาไม่มีหน้าจะอยู่อีกแล้ว

 

เนื่องจากฉวี้ลี่ลี่เข้ามาแล้ว เขาก็ไม่รู้จะต้องยังไง เขาจำใจต้องใช้วิญญาณอสูรเปลี่ยนสีแอบออกมาอย่างขมขื่น

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นคอตกกลับไป ใบหน้าของฉวี้ลี่ลี่ก็เหมือนจะปรากฏความคิดที่ซับซ้อน

 

หานเซิ่นยังไม่ทันจะเดินไปไหนไกล คอมของเขาก็ดังขึ้นมา หานเซิ่นคิดว่าต้องเป็นจีเหยียนหรันแน่ เขาเลยรีบรับสาย แต่กลับเป็นภาพโฮโลแกรมของหวงฟูผิงชิงในสภาพชุดชั้นในสีขาวปรากฏขึ้นมา

 

“น้องหาน ยังจำข้อตกลงของเราได้ไหม? พรุ่งนี้พอมีเวลารึเปล่า?” หวงฟูผิงชิงถามพร้อมกับยิ้ม

 

“แน่นอน คุณต้องการไปที่ไหน?” หานเซิ่นเอามือจับจมูกและพูด

 

ในตอนที่เขาซื้อวิญญาณอสูรฉมวก เขาได้สัญญาไว้ด้วยว่าเขาจะไปล่ามอนสเตอร์กับเธอสักครั้ง ซึ่งเขาจำเป็นต้องรักษาสัญญา

 

 

Facebook Page : https://www.facebook.com/SuperGodGene/

ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอน 737 แล้วครับ