“ถ้าเธอเอาชนะฉันได้ ฉันจะมีความสุขมาก” ซื่อถูเซียงยิ้มและทำตาแคบลง

“แต่มันไม่ง่ายหรอกนะที่เธอจะเอาชนะฉัน ฉันขอดูฝีมือของเธอหน่อยก็แล้วกัน”

 

ซื่อถูเซียงถือธนูและลูกธนูไปยืนประจำตำแหน่ง ส่วนหานเซิ่นก็เดินไปยืนอยู่อีกจุดหนึ่ง

 

10 เป้าเคลื่อนที่หมายความว่าจะมีเป้ายิงปรากฏขึ้นมาแบบสุ่ม และเคลื่อนไหวมาจากทิศทางที่แตกต่างกัน ใครก็ตามที่ยิงโดนเป้าหมายก่อนถือเป็นผู้ชนะ

 

เป้ายิงแบบเคลื่อนไหวจะต่างจากเป้ายิงปรกติ ตรงกลางเป้าจะไม่มีวงกลม แต่มันจะมีพื้นที่ที่ยิงแล้วได้คะแนน กับพื้นที่ที่ยิงแล้วไม่ได้คะแนน

 

หานเซิ่นลองใช้ธนูยิงดู ธนูที่พวกเขาใช้คือธนูสำหรับฝึกซ้อม 7.0 ดังนั้นธนูที่ใช้ถือว่ายุติธรรม แม้ซื่อถูเซียงจะวิวัฒนาการแล้ว เธอก็ไม่สามารถใช้แรงเพื่อเอาเปลี่ยนหานเซิ่นได้ เมื่อใช้ธนู 7.0

ดังนั้นสิ่งที่ซื่อถูเซียงได้เปรียบก็เหลือแค่วามเร็วกับปฏิกิริยาตอบสนอง

 

“พวกเราจะเริ่มเลยไหม?” ซื่อถูเซียงทดลองธนูของเธอเช่นกัน ถึงเธอจะเป็นผู้ที่วิวัฒนาการแล้ว แต่เธอก็ไม่ประมาทถ้าอยู่ต่อหน้าหานเซิ่น

 

“ครับ” หานเซิ่นพยักหน้า

ซื่อถูเซียงกดเริ่มระบบการฝึกซ้อม และการนับถอยหลังก็เริ่มต้นขึ้น พวกเขาทั้ง 2 คนรั้งสายธนูรอ

 

ทันทีที่เป้ารูปมนุษย์ปรากฏขึ้นมา ลูกธนูทั้ง 2 ก็พุ่งออกจากสายธนูทันที

 

ปัง!

ลูกธนูทั้ง 2 ปักที่เป้าหมาย ซึ่งอยู่ในพื้นที่ที่ได้คะแนน เกือบจะพร้อมๆกัน

 

ติ๊ง!

ผลจากระบบอัตโนมัติบอกว่าซื่อถูเซียงเป็นคนที่ได้คะแนน เพราะว่าเธอเป็นฝ่ายยิงถูกเป้าหมายก่อน

 

“โค้ชก็คือโค้ช” ซื่อถูเซียงรู้สึกพอใจมาก

 

“เยี่ยมมากครับ คุณเกือบจะตอบสนองทันทีที่เป้าหมายปรากฏ” หานเซิ่นก็ยิงออกไปสุดความสามารถเช่นกัน แต่ซื่อถูเซียงเร็วกว่าเขา ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้

 

แม้จะเทียบในระดับผู้วิวัฒนาการด้วยกัน ซื่อถูเซียงก็ถือว่าอยู่ในระดับท็อป

“เธอเองก็ทำได้ค่อนข้างดี เธอคือสุดยอดนักธนูในหมู่ผู้ยังไม่วิวัฒนาการจริงๆ” ซื่อถูเซียงพูดจากใจจริง เขาช้ากว่าเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นความเร็วระดับนี้ในหมู่นักเรียน

 

“ฉันคิดว่าไม่มีเหตุผลที่เราจะต้องแข่งกันต่อแล้ว” ซื่อถูเซียงพูด

 

เธอได้เห็นความสามารถของหานเซิ่นแล้ว และคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะแข่งต่อ เขาไม่มีทางสู้กับเธอที่เป็นผู้วิวัฒนาการแล้วได้ จริงๆมันก็ไม่ยุติธรรมตั้งแต่แรกแล้วที่เธอขอแข่งกับหานเซิ่น

 

“ยังเหลืออีกตั้ง 9 รอบ ผมเชื่อว่าผมจะไม่แพ้” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

 

ถ้าพวกเขาสู้กับในสนามรบ และซื่อถูเซียงใช้ธนูที่เหมาะกับระดับความแข็งแกร่งของเธอ หานเซิ่นจะไม่มีโอกาสที่จะเอาชนะได้ แต่นี่เป็นแค่เกม ซึ่งมันแตกต่างกันมาก

 

การที่ซื่อถูเซียงใช้เพียงแค่ธนูระดับ 7.0 ทำให้สิ่งที่หานเซิ่นเสียเปรียบอยู่คือปฏิกิริยาตอบสนอง

 

ถ้าพูดกันตามตรง หานเซิ่นต้องแพ้แน่นอน เพราะปฏิกิริยาตอบสนองของเขาช้ากว่าซื่อถูเซียง แต่กระนั้นหานเซิ่นก็คิดว่าเขาพอมีทางเอาชนะได้อยู่

 

“แน่นอน งั้นมาต่อกันเลย” ซื่อถูเซียงคิดไปแล้วว่ายังไงหานเซิ่นก็แพ้แน่นอน เธอเลยไม่อยากจะแข่งต่อ เพราะกลัวว่าจะทำลายความเชื่อมั่นของเขา

 

ขณะที่ทั้ง 2 คนกำลังพูดคุยกัน เกมก็ยังคงดำเนินอยู่ ทันใดนั้นเป้ารูปหมาป่ากระโดดขึ้นมาจากพื้น

 

เป้าหมายทั้งหมดจะปรากฏขึ้นมาแบบสุ่ม และการที่ซื่อถูเซียงมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดีกว่าหานเซิ่น เธอจึงสามารถยิงธนูออกไปได้ก่อน

 

ซื่อถูเซียงยิงลูกธนูออกไปด้วยความมั่นใจ และเห็นว่าหานเซิ่นยิงออกไปช้ากว่าเธอเพียงเล็กน้อย

 

แม้ว่าเธอจะรู้สึกพอใจกับฟอร์มของหานเซิ่น แต่ซื่อถูเซียงก็เชื่อว่าเธอจะเอาชนะได้

 

แต่เมื่อลูกธนูของเธอเกือบจะถูกเป้าหมาย ลูกธนูของหานเซิ่นก็พุ่งเข้ามาชนลูกธนูของเธอ ทำให้ลูกธนูของเธอกระเด็น และลูกธนูของหานเซิ่นก็พุ่งต่อไปที่เป้าหมาย

 

ติ๊ง!

ซื่อถูเซียงอึ้ง หานเซิ่นได้ 1 คะแนน

 

“ตอนนี้ 1 ต่อ 1 แล้วนะครับ เหมือนว่าผมจะดวงดี” หานเซิ่นยิ้มให้ซื่อถูเซียง

 

“มันเป็นแค่โชค?” ซื่อถูเซียงขมวดคิ้ว สถานการณ์แบบนี้จะเกิดเมื่อนักธนูสองคนยิงเป้าหมายเดียวกันจากคนละมุม แต่กระนั้นโอกาสที่จะเกิดขึ้นมันต่ำมากๆ

 

“มันคงจะเป็นแค่โชคเท่านั้น” ซื่อถูเซียงไม่ได้ใส่ใจกับมันมาก เธอคิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ และเตรียมตัวสำหรับรอบที่ 3

 

หลังจากนั้นลูกธนูของเธอก็ไม่สามารถพุ่งไปยังพื้นที่ที่ได้คะแนนอีกเลย ลูกธนูของเธอจะถูกลูกธนูของหานเซิ่นชนจนกระเด็นออกจากเป้าหมายตลอด

 

ไม่นานซื่อถูเซียงก็ต้องช็อค เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ลูกธนูของหานเซิ่นชนลูกธนูของเธอหลุดออกจากเส้นทาง 3 รอบติดต่อกัน

 

ซื่อถูเซียงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก เธอเบิกตากว้าง

“เธอตั้งใจทำใช่ไหม?” เธอไม่ได้แค่สงสัย แต่เธอมั่นใจมาก

 

ถ้าหานเซิ่นตั้งใจทำมันใจจริงๆละก็ ฝีมือด้านธนูของเขาจะเหนือกว่าที่เธอจินตนาการไว้

 

“นอกจากวิธีนี้แล้ว ผมก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนเอาชนะได้” หานเซิ่นยักไหล่และพูด เขาเสียเวลามากเกินไปแล้ว เขาอยากจะไปเจอแฟนของเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

 

เมื่อได้ยินเขายอมรับว่าตั้งใจทำมัน ซื่อถูเซียงก็ถามหานเซิ่นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน “เธอทำได้ยังไง?”

 

“มันไม่ยากที่จะชนลูกธนูของคุณกลางอากาศ ส่วนที่ยากที่สุดก็คือการกะจุดปะทะให้แม่นยำ แต่เนื่องจากพวกเราเล็งเป้าหมายเดียวกัน มันเลยไม่ยากที่จะคาดการณ์…” หานเซิ่นอธิบาย

 

‘ดูเหมือนที่เหยี่ยวดำเองก็มีปีศาจอยู่เช่นเดียวกับโรงเรียนทหารส่วนกลาง’ ซื่อถูเซียงคิด ขณะจ้องมองหานเซิ่น