เฟิงจิ้วหลุนเองก็มีเหตุผลที่เขาชื่นชมหลานของเขามาก เพราะหลานของเขาเป็นนักธนูที่เก่งจริงๆ

 

ฟางเหวินติ้งมีทักษะที่ยอดเยี่ยม และยังมีความสามารถในการสั่งการทีม บุคคลแบบนี้ถือว่าเป็นนักกีฬาระดับท็อป

 

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเหยี่ยวดำมีหานเซิ่นอยู่ในทีมด้วย ฟางเหวินติ้งสามารถนำทีมเอาชนะได้ไม่ยาก

 

“รีบบุกเข้าไปครองพื้นที่สูงๆไว้ก่อน และรอโอกาสในการโจมตีศัตรู” สวี่เทียน กัปตันทีมเหยี่ยวดำสั่งการ

 

“กัปตัน ผมว่านั่นไม่จำเป็น พวกเราถนัดการต่อสู้แบบซึ่งๆหน้ามากกว่า” จางหยางแนะนำ

 

ลู่เหมินเองก็ออกความเห็นเช่นกัน “พวกเรายังไม่ค่อยได้ฝึกซ้อมแบบเป็นทีมกันมากนัก ถ้าพวกเราออกไปสู้กับศัตรูไกลเกินไป ทีมเวิร์คของพวกเราจะเสีย พวกเราควรบุกเข้าไปก่อน หานเซิ่นถนัดลอบโจมตี แค่เขาคนเดียวก็สามารถจัดการสมิธได้หมดแล้ว”

 

“แล้วนายล่ะหานเซิ่น นายคิดว่ายังไง?” สวี่เทียนถาม

 

“อีกฝ่ายแค่สมิธ ยังไงพวกเราก็ชนะ” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

 

ซื่อจื้อคังเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “พวกเรารออะไรกันอยู่? รีบไปตรงนั้นกันดีกว่า”

 

“งั้นก็ไปได้!” สวี่เทียนไม่ค่อยมีความมั่นใจมากนัก เพราะตั้งแต่ลงแข่งมาในฐานะตัวแทนโรงเรียน เขาก็มักจะแพ้ตลอด

 

เมื่อเห็นพวกเด็กปี 1 มีความมั่นใจและกำลังใจเต็มเปี่ยม สวี่เทียนก็รู้สึกดี และไม่ต้องการให้รุ่นน้องเสียกำลังใจ

 

สมาชิกทีมทั้ง 5 ใช้สิ่งกีดขวางเป็นที่กำบัง และรีบบุกเข้าไปในเขตของสมิธทันที โดยที่ไม่มีใครขึ้นไปจองจุดสูงๆหรือจุดซุ่มยิงดีๆเลย

 

“ฮาฮา เหยี่ยวดำลุยเข้าไปตรงๆเลย ดูเหมือนพวกเขาจะไม่เห็นสมิธอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ”

“ยอดไปเลย!”

“แต่ฉันคิดว่าแบบนี้ มันค่อนข้างเสี่ยงไปหน่อยว่าไหม?”

“เสี่ยงยังไง? พวกเขามีหานเซิ่น ยังไงอีกฝ่ายก็แค่สมิธ หานเซิ่นอยู่ระดับเดียวกับจิงจี้อู่”

“ดีมาก ฉันชอบการบุกตรงๆแบบนี้ มัวแต่ดักซุ่มมันเสียเวลา”

 

เมื่อเห็นทีมเหยี่ยวดำรีบบุกเข้าไป พวกผู้ชมก็รู้สึกระทึกใจขึ้นมาทันที ในการแข่งขันธนู สิ่งที่น่าสนใจคือการต่อสู้กันซึ่งๆหน้า การดักซุ่มค่อนข้างน่าเบื่อในสายตาผู้ชม

 

ในตอนแรกเฟิงจิ้วหลุนยังกังวลอยู่ว่าหลานของเขาอาจจะเจองานยาก แต่เมื่อเขาเห็นเหยี่ยวดำบุกเข้าไปแบบนี้ เขาก็รู้สึกว่ามันน่าตลก

“เหมือนว่าผมจะให้เครดิตเหยี่ยวดำมากเกินไป นอกจากพวกเขาจะไม่มีความสามารถแล้ว พวกเขายังขาดการวางกลยุทธ์ที่ดี พวกเขาไม่มีการวางแผนและทำงานเป็นทีม จริงๆแล้วถ้าพวกเขาต้องการบุกแบบนี้แต่แรก ทำไมพวกเขาบางคนถึงเลือกธนูเทคโนโลยีสูงที่ขาดความคล่องแคล่ว? แทนที่ทุกคนน่าจะเลือกธนูดั่งเดิมหรือไม่ก็ธนูขนาดเล็กสำหรับล่าสัตว์ ผมเชื่อว่าสมิธจะเอาชนะได้ง่ายกว่าที่ผมทำนายไว้ซะอีก”

 

เมื่อดูการแข่ง เหวินซิ่วซิ่วก็ขมวดคิ้ว ถ้าวัดจากสิ่งที่เธอศึกษาก่อนมาทำรายการ คำพูดของเฟิงจิ้วหลุนดูเหมือนสมเหตุสมผลมาก

 

กลยุทธ์ของเหยี่ยวดำนั้นขาดความระมัดระวัง โดยทั่วไปแล้วถ้าทีมอยากจะบุกเข้าไปหาศัตรู พวกเขาต้องไปหาที่สูงๆและให้ 1 คนคอยระวังให้ และที่เหลือก็ค่อยๆบุกเข้าไป ถ้าทั้ง 5 คนบุกเข้าไปพร้อมกันแบบนี้ สมาชิกอีกทีมจะง่ายที่จะยิงพวกเขาจากที่ที่พวกเขาซุ่มอยู่

 

โอกาสชนะเดียวของเหยี่ยวดำในตอนนี้คือพวกเขาต้องรีบจบเกมทันที โดยไม่ให้คู่ต่อสู้มีโอกาสได้ซุ่มโจมตี

 

แต่ในเมื่อรีบบุกเข้ามาแต่แรก เหยี่ยวดำก็เหมือนพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ มันแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะสมิธทั้งๆแบบนี้

 

เมื่อเห็นพวกเหยี่ยวดำรีบรุกเข้ามา ฟางเหวินติ้งก็ยิ้มเยาะและสั่งการ

“ไปจองจุดสำคัญเอาไว้ก่อน รอให้พวกเขาเข้ามา และเริ่มยิงตามคำสั่ง”

 

“กัปตัน พวกเขาเข้ามาในระยะธนูของผมแล้ว ให้เริ่มยิงเลยไหม?” หนุ่มที่ถือธนูเทคโนโลยีสูงระดับ 14.0 ถาม

 

“รอก่อน รอให้พวกเขาเข้าไปในเขตที่มีต้นไม้เบาบาง พวกเราถึงจะเริ่มกระหน่ำโจมตี” ฟางเหวินติ้งพูด ขณะมองศัตรูที่กำลังบุกเข้ามา

 

นักกีฬาของเหยี่ยวดำบุกเข้ามาตรงๆ แม้ฝ่ายสมิธจะสามารถยิงพวกเขาได้ตั้งแต่ตอนนี้ แต่ก็มีเพียงแค่คนที่ใช้ธนูเทคโนโลยีสูงเท่านั้นที่มีระยะยิงไกลพอจะยิงพวกเขาได้

 

ด้วยระยะห่างขนาดนี้ ธนูแค่คันเดียวไม่สามารถสร้างความแตกต่างได้มาก และมันอาจจะทำให้ศัตรูระวังตัวมากขึ้น ฟางเหวินติ้งปล่อยให้พวกเขาเข้ามาใกล้ๆกว่านี้ก่อนถึงจะเริ่มโจมตี

 

เขตต้นไม้ที่เบาบางนั้นเป็นพื้นที่เปิดโล่งที่สุดในสนามแข่ง แม้แต่พวกผู้ชมก็รู้สึกว่าพวกเหยี่ยวดำกำลังจะเจอกับสถานการที่ยากแล้ว

 

“เกมนี้จะจบในเวลาไม่ถึง 5 นาที…” เฟิงจิ้วหลุนยิ้ม ขณะมองดูพวกเขาบุกเข้าไป

ไม่นานรอยยิ้มของเฟิงจิ้วหลุนก็ต้องหายไป

 

เมื่อหานเซิ่นและทีมของเขาเข้าไปในระยะยิงของฝ่ายสมิธ แต่นั้นก็หมายถึงพวกสมิธเองก็อยู่ในระยะยิงของพวกหานเซิ่นเช่นเดียวกัน

 

เมื่อฟางเหวินติ้งสั่งการให้ยิงธนูออกไป ลูกธนูทั้ง 5 ดอกก็พุ่งมาตรงจุดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ทันที

 

สมาชิกทีม 2 คนของสมิธที่คิดว่าซ่อนตัวดีแล้วถูกยิงจนต้องออกจากเกมไปทันที

 

ถึงฟางเหวินติ้งและอีก 2 คนจะปฏิกิริยาไวหลบลูกธนูได้ พวกเขาก็สูญเสียโอกาสในการโจมตีแล้ว

 

บรรดาผู้ชมต่างก็ตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาช็อคที่หานเซิ่นยิงลูกธนูออกไป 5 ดอกในชั่วพริบตา

แต่ไม่นานเสียงเชียร์ก็ดังกระหึ่มขึ้นมาจากสแตนด์เชียร์

“บ้าไปแล้ว เขารู้ได้ยังไงว่าพวกสมิธทั้ง 5 คนซ่อนตัวอยู่ที่ไหนบ้าง?”

“เร็วมาก! ฉันแทบมองไม่ทันเลย”

“คนคนนี้แข็งแกร่งจริงๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมจิงจี้อู่ถึงยอมรับเขาเป็นคู่แข่ง”

“เขาไม่ใช่เป็นเพียงแค่จักรพรรดิของมวยขาวและดำเท่านั้น แต่เขายังเป็นสุดยอดนักธนูด้วย!”

“ไร้เทียมทาน”

 

สนามแข่งค่อนข้างใหญ่ ถ้าอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ มันยากมากที่จะบอกได้ว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ตรงไหน แต่กระนั้นลูกธนูของหานเซิ่นก็เหมือนกับจรวดมิสไซล์ที่ล็อคเป้าไปที่พวกสมิธได้อย่างแม่นยำ ทันทีที่อีกฝ่ายถูกยิงออกจากสนามไป 2 คน มันก็เหมือนกับการแข่งของเด็กกับผู้ใหญ่ทันที

 

จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องเข้าใจยากสำหรับหานเซิ่น เขาถนัดในการลอบโจมตี และสนามนี้ก็เป็นสนามที่ทุกทีมต้องใช้แข่งกัน หานเซิ่นรู้ว่าในตอนที่พวกเขาไปถึงเขตที่มีต้นไม้เบาบางจะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่ศัตรูจะโจมตี และการบอกว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ตรงจุดไหนก็เป็นความสามรถในการคาดการณ์ของเขาล้วนๆ