สวี่ยู่เหยียนไม่อยากจะพูดอะไรกับหานเซิ่นอีก เธอรู้สึกเหนื่อยมาก เนื่องจากหานเซิ่นยังไม่เคยเห็นโกสอายแบร์จริงๆ เขาถึงดึงดันเสนอให้ไปล่าพวกมัน ทำให้สวี่ยู่เหยียนรู้สึกหัวเสียมาก

 

ก่อนที่หานเซิ่นจะได้เสนออะไร สวี่ยู่เหยียนก็แสดงอาการไม่พอใจออกมา แต่หานเซิ่นไม่สนใจ ถ้าเขากลับมาพร้อมกับซากโกสอายแบร์ล่ะก็ เขาเชื่อว่าเดี๋ยวเธอก็ต้องมาขอแลกเปลี่ยนกับเขาแน่

 

สวี่ยู่เหยียนมีปัญญาจ้างหน่วยพิเศษทั้งหน่วยมาทำงานให้เธอ แสดงว่าเธอต้องรวยมากๆ หานเซิ่นรู้สึกว่าพระเจ้าจะไม่ให้อภัยเขา ถ้าเขาไม่ใช้โอกาสครั้งนี้ในการแบล็คเมล์เธอ

 

ยิ่งกว่านั้นหานเซิ่นเกลียดทุกคนที่ทำงานให้กลุ่มสตาร์รี่ ซึ่งสวี่ยู่เหยียนเองก็ไม่เป็นข้อยกเว้น

 

“น้องชาย นายน่าจะรู้จักประเมินตัวเอง อย่าไม่ยุ่งกับพวกโกสอายแบร์ จะดีกว่า” หลิวจีลูบไหล่ของหานเซิ่นและพูด

 

เห็นได้ชัดว่าพวกเขา ไม่เชื่อว่าหานเซิ่นมีปัญญาล่าโกสอายแบร์ได้ พวกเขาติดอยู่ที่นี่มานานแล้ว และพวกเขาก็คิดวิธีจะล่ามันมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่สำเร็จ

 

พื้นผิวบนเกาะวายุมันซับซ้อนมาก ด้วยความแข็งแกร่งและคล่องแคล่วของพวกมัน โกสอายแบร์ง่ายที่จะเคลื่อนไหวภายใต้พื้นผิวที่ยากลำบาก ขณะที่โกสอายแบร์เลือดศักดิ์สิทธิมีโกสอายแบร์ระดับกลายพันธ์ค่อยคุ้มกันอยู่ประมาน 10 กว่าตัว ซึ่งถือว่าเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมาก มันยากที่หานเซิ่นจะเข้าไปล่ามันด้วยตัวคนเดียว

 

“ฟู่ซาน คุณสนใจที่จะแลกเปลี่ยนกับผมไหม?” หานเซิ่นไม่ตอบหลิวจี เขาหันไปถามฟู่ซาน ซึ่งเป็นคนที่มีเหตุผลที่สุดแทน

 

“ลองบอกข้อเสนอของนายมาก่อน” ฟู่ซานไม่ได้ปฏิเสธหานเซิ่นทันทีอย่างที่คนอื่นๆคิด

 

“หัวหน้า ยังจะมีอะไรต้องคุยกับหนุ่มคนนี้อีก? ผมว่าคำพูดของเขามันเชื่อถือไม่ได้” หลิวจีรีบพูด

 

สมาชิกคนอื่นๆในทีมก็พยายามจะบอกฟู่ซานเหมือนกัน แต่ฟู่ซานส่งสัญญาบอกให้พวกเขาเงียบ

 

หานเซิ่นยิ้มและพูด “ฟู่ซาน เนื่องจากพวกเราต่างก็อยู่ในหน่วยพิเศษ คุณคิดยังไงถ้าพวกเราไปช่วยกันล่าโกสอายแบร์? พวกเราอาจจะสามารถล่าโกสอายแบร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิเลยก็ได้ แล้วพวกเรามาแบ่งกัน 50/50 คุณคิดว่าไง?”

 

ฟู่ซานขมวดคิ้ว ในสายตาของเขาตอนนี้หานเซิ่นเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักประเมินตนเอง แต่เขาก็ยังเชื่อว่าหานเซิ่นต้องมีอะไรที่ไม่ธรรมดาแน่ ไม่งั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ที่หานเซิ่นจะมาที่เกาะนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว แต่กระนั้นคำพูดของหานเซิ่นก็ดูไร้เหตุผล

 

“ไอ้หนุ่ม ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่นายจะมาพูดไร้สาระได้” หลิวจีเริ่มหมดความอดทนกับหานเซิ่นแล้ว

 

“งั้นหรอ?” หานเซิ่นพูด

 

หานเซิ่นไม่ได้คิดว่าโกสอายแบร์น่ากลัวขนาดที่พวกเขาคิด ตอนที่เขามาถึงเกาะนี้ เขาได้เห็นโกสอายแบร์มาบ้างแล้ว โกสอายแบร์ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่มีเฉพาะบนเกาะแห่งนี้ และหานเซิ่นก็เคยเห็นมันมาก่อนหน้านี้

 

ในระหว่างทางที่เขาอยู่บนหลังของสิงโตสีทอง หานเซิ่นเคยเห็นโกสอายแบร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิมาแล้ว ซึ่งมันก็ถูกสิงโตสีทองจับมากินอย่างง่ายดาย ถึงมันจะแข็งแกร่งและรวดเร็วมาก แต่มันก็ไม่มีโอกาสรอดชีวิต เมื่ออยู่ต่อหน้าสิงโตสีทอง ในตอนนั้นหานเซิ่นยังไม่รู้ว่ามันเรียกว่าโกสอายแบร์

 

ก่อนที่มันจะถูกจับมากิน โกสอายแบร์เลือดศักดิ์สิทธิพยายามจะขัดขื่น และหานเซิ่นก็ได้รู้ความสามารถของมันมาบ้างแล้ว

 

ทั้งความแข็งแกร่งและความเร็วของมันสูงจริงๆ แต่ส่วนที่น่ากลัวที่สุดก็คือตาดวงที่ 3 ที่อยู่บนหน้าผากของมัน ซึ่งมีความสามารถคล้ายๆกับตาของแฟรี่ควีน

 

หลังจากที่มันลืมตาที่ 3 ขึ้นมา มันก็สามารถหลบการโจมตีของสิงโตสีทองได้ แต่กระนั้นมันก็ทำได้แค่นั้น จากที่ดูหานเซิ่นไม่ได้คิดว่าโกสอายแบร์แข็งแกร่งกว่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิในทะเลทรายปีศาจเลย

 

แต่ด้วยสภาพแวดล้อมที่ยากลำบาก และจำนวนลูกน้องของมัน ทำให้ยากที่สำหรับหน่วยพิเศษจะต่อกรกับมันได้ แต่สำหรับหานเซิ่น เขามีปีกเลือดศักดิ์สิทธิ และมีความสามารถในการลอบสังหาร เขาสามารถใช้กิ้งก่าเปลี่ยนสีเข้าไปลอบโจมตีมันได้เลย เขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับพวกโกสอายแบร์แบบซึ่งๆหน้า

 

ถ้าหน่วยพิเศษตัดสินใจช่วย หานเซิ่นก็คิดว่าเขาสามารถกวาดล้างพวกมันทั้งฝูงได้เลย แต่ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากพวกเขา หานเซิ่นคนเดียวก็สามารถทำได้ แต่มันต้องใช้เวลานานกว่า

 

ที่หานเซิ่นยอมให้เนื้อครึ่งหนึ่งเป็นข้อเสนอ เพราะตอนนี้เขาต้องการจะจบงานนี้ให้ไวที่สุด เขาจะได้กลับไปที่เมืองไวๆ

 

เนื่องจากพวกเขาไม่คิดจะช่วย หานเซิ่นก็ไม่อยากเสียเวลาชวนพวกเขาอีกแล้ว

 

หลังจากที่พักผ่อนในช่วงเวลากลางคืน หานเซิ่นก็ตัดสินใจออกไปล่าโกสอายแบร์ เพื่อโชว์ให้พวกเขาดู โดยเฉพาะสวี่ยู่เหยียนเพื่อที่เขาจะสามารถแบล็คเมล์เธอได้

 

“นายจะออกไปล่าโกสอายแบร์จริงๆหรอ?” สวี่ยู่เหยียนถาม ขณะที่กำลังยืนอยู่หน้าถ้ำ

 

“ถ้าคุณหวังจะกินมันเป็นอาหารกลางวัน งั้นคุณก็ค่อยๆคิดไปว่าคุณจะจ่ายเท่าไหร่” หานเซิ่นพูด และเดินเข้าป่าไป

 

“ฟู่ซาน คุณคิดว่ายังไง?” สวี่ยู่เหยียนหันมามองฟู่ซาน ไม่มีใครคิดว่าหานเซิ่นจะกล้าไปล่าโกสอายแบร์ด้วยตัวคนเดียวจริงๆ

 

“มันก็แค่เด็กเหลือขอ ถ้ามันอยากจะตายนักก็ปล่อยไป ฉันคนหนึ่งละที่ไม่เชื่อว่าคนแบบนี้เป็นสมาชิกของหน่วยพิเศษ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเป็นหัวหน้าเลย” หลิวจีไม่เคยเห็นคนอย่างหานเซิ่นในหน่วยพิเศษมาก่อน

 

สวี่ยู่เหยียนไม่พูดอะไร เธอยังคงเชื่อว่าหานเซิ่นไม่ใช่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ ถึงเธอจะบอกไม่ได้ว่าเขามีอะไรที่พิเศษก็ตาม

 

“ฉันไม่สามารถมองข้ามคนคนนี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่สามารถให้ทีมไปเสี่ยงอันตรายได้” ฟู่ซานครุ่นคิดและพูด เขาเองก็เชื่อว่าหานเซิ่นไม่ใช่ธรรมดา แต่ด้วยการที่เขาเป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษ เขาไม่สามารถให้ลูกน้องไปเสี่ยงพร้อมกับหานเซิ่นได้

 

สวี่ยู่เหยียนพยักหน้า เธอเองก็คิดเหมือนฟู่ซาน เธอไม่ต้องการเสี่ยงกับหานเซิ่น

 

“ฉันแค่หวังว่าเขาจะไม่เอาชีวิตไปทิ้งไว้ในป่า” ฟู่ซานถอนหายใจ แม้เขาจะคิดว่าหานเซิ่นต้องมีฝีมือระดับหนึ่ง แต่มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาแค่คนเดียวจะเอาชีวิตรอดจากฝูงโกสอายแบร์ได้ เมื่อเขาถูกฝูงโกสอายแบร์สังเกตเห็นล่ะก็ ถึงจะวิ่งหนีตอนนั้นก็ไม่ทันแล้ว

 

ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาไปล่ามัน พวกเขาต้องเสียคนไปถึง 10 คนกว่าจะหนีมาได้

 

สวี่ยู่เหยียนมองหานเซิ่นหายเข้าไปในป่าด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่เชื่อว่าหานเซิ่นจะล่าโกสอายแบร์ได้จริงๆ

 

คนอื่นๆคิดว่าหานเซิ่นเสียสติไปแล้วที่คิดจะไปล่าโกสอายแบร์คนเดียว ถ้าหานเซิ่นรอดกลับมาได้ เดี๋ยวเขาก็คงมาขออาหารจากพวกเขาอยู่ดี