ปัง!

กำแพงสีเขียวไม่ได้หนามาก มันมีความหนาเพียงแค่ 1 นิ้วเท่านั้น ด้วยการฟันของหานเซิ่น รูกว้าง 1 ฟุตปรากฏขึ้นทันที

 

หานเซิ่นมองเข้าไปผ่านในรูที่เปิดขึ้น และเขาก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น มันเหมือนกับเมืองในยามค่ำคืนที่ส่องสว่างด้วยแสงสีเขียว มันเกิดจากคริสตัลสีเขียวที่กำลังส่องแสงอยู่นับล้านๆชิ้น

 

หินสีดำถูกแบ่งเป็นห้องๆอย่างสลับซับซ้อน มันดูเหมือนกับรังของพวกผึ้งหรือแตน ห้องแต่ละห้องเหมือนจะถูกสร้างแบบสุ่ม เพราะมันมีขนาดที่แตกต่างกันมาก

 

หานเซิ่นรู้ดีว่ารังของมอนสเตอร์ เกิดจากห้องเล็กๆพวกนี้ประกอบเข้าด้วยกัน ในแต่ละห้องอาจจะมีมอนสเตอร์อยู่ ถ้าพวกมอนสเตอร์สังเกตเห็นตัวเขาละก็ พวกมันคงจะเข้ามาจู่โจมเขาทันทีโดยแทบไม่ต้องคิด

 

จากที่หานเซิ่นเห็นมันต้องมีมากกว่า 1 หมื่นห้องแน่ ห้องที่มีขนาดเล็กที่สุดมีขนาดพอๆกับฝ่ามือ ในขณะที่ห้องที่ใหญ่ที่สุดมีขนาดๆกับบ้านทั้งหลังเลยที่เดียว ห้องแต่ละห้องเชื่อมต่อกันอย่างแปลกประหลาด

 

“ขอเทพทุกองค์ในจักรวาลนี้ โปรดอวยพรให้ผมด้วย หวังว่าจะไม่มีมอนสเตอร์อยู่ในรังมากเกินไป ขอแค่มีมอนสเตอร์ระดับโบราณก็พอ” หานเซิ่นสวดภาวนา

 

แม้ว่าจะมีพื้นที่ที่กว้างพอที่จะทำให้เขาบินไปถึงรังได้ หานเซิ่นก็ไม่คิดจะใช้ปีกบินเข้าไป เมื่อเขาบินพวกมอนสเตอร์ทั้งหมดจะเห็นตัวเขาทันที และถ้าเกิดมันมีความสามารถบินละก็ เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากทันที และเพดานที่นี่ก็ไม่ได้สูงจากพื้นมากนัก เขาไม่มั่นใจว่าจะหลบการโจมตีจากมอนสเตอร์ได้ ดังนั้นหานเซิ่นจึงตัดสินใจที่จะไม่ใช้ปีก

 

ส่วนที่ยากที่สุดคือช่วงที่ต้องผ่านห้องแต่ละห้องไป สายตาของหานเซิ่นจับจ้องไปที่มัน ถ้ามีอะไรผิดปรกติ เขาจะรีบถอยกลับทันที ไม่นานหานเซิ่นก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาผ่านห้องที่ 1 มาแล้ว แต่ห้องนั้นยังคงเงียบสนิท

 

นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น ห้องที่เกิดจากหินสีดำแต่ละห้องเหมือนกับระเบิดเวลา หานเซิ่นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ห้องแต่ละห้องจะระเบิดขึ้นมา

 

ขณะที่เขากลัวจนเกือบจะหยุดหายใจ เขาก็เดินผ่านห้องมามากกว่า 1 พันห้อง โดยไม่เจอมอนสเตอร์แม้แต่ตัวเดียว

‘หรือว่ารังนี้จะเป็นรังที่ว่างเปล่า มอนสเตอร์ทิ้งรังนี้ไปหมดแล้วหรอ?’หานเซิ่นสงสัย ‘มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ตามที่เราอ่านมา ตราบใดที่ไข่ยังไม่ถูกทำลาย รังก็จะผลิตมอนสเตอร์ตัวใหม่เรื่อยๆ เนื่องจากตอนเข้ามากำแพงสีเขียวยังปิดสนิทอยู่ มันก็น่าจะยังไม่มีใครเข้ามาที่นี่ แล้วทำไมถึงไม่มีมอนสเตอร์อยู่เลย’

 

หานเซิ่นยังไม่กล้าที่จะผ่อนคลาย ถึงตอนนี้ทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี แต่เขาก็ต้องระมัดระวังอยู่ตลอด

 

ทุกครั้งที่เขาผ่านห้องแต่ละห้องมาได้ หานเซิ่นจะจ้องมองอยู่เสมอเผื่อกรณีที่มีมอนสเตอร์อยู่ เขาจะได้เตรียมตัวรับมือ

 

แต่ทว่าหลังจากที่ผ่านห้องมากว่า 1 หมื่นห้อง เขาก็ยังไม่เห็นมอนสเตอร์เลยสักตัว มันเหมือนกับว่ารังนี้จะว่างเปล่าจริงๆ

 

‘นี่มันแปลกมาก ตามข้อมูลที่ได้มา รังที่เคยถูกค้นพบล้วนแต่ต้องมีมอนสเตอร์อย่างน้อยๆก็หลักร้อยอยู่ภายใน และบางครั้งจะมีถึงหลักพัน แต่รังนี้กับไม่มีอะไรเลย?’

 

ทันใดนั้นหานเซิ่นก็ได้ยินเสียงเหมือนกับหินแตกหัก เขารีบมองไปยังทิศทางนั้นทันที

 

มันคือห้องที่สูงกว่า 9 ฟุต ซึ่งอยู่ห่างจากเขาประมาน 30 ฟุต เกิดรอยแยกขึ้นที่ห้องนั้น และมันก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

 

‘ในที่สุดก็มาแล้วสินะ’ หานเซิ่นไม่ได้กังวลมากนัก เขาเตรียมใจไว้แล้ว เขาเดินถอยหลังมา 3 ก้าว และหาจุดที่มีที่ว่างเยอะๆ ในขณะที่สายตาของเขายังจ้องมองไปที่ห้องนั้นตลอด

 

ปัง!

ขณะที่ห้องนั้นแตกหักอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นห้องนั้นก็ถูกเปิดขึ้นด้วยอะไรบางอย่าง และมีมอนสเตอร์เดินออกมาจากห้องห้องนั้น

 

‘มอนสเตอร์รูปร่างเหมือนมนุษย์งั้นหรอ?’ หลังจากที่เขาเห็นมัน เขาก็กำดาบเพชรในมือแน่น

 

โดยปรกติแล้วมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์มีโอกาสสูงมากที่จะเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ

 

มอนสเตอร์ตัวนี้มีรูปร่างเหมือนกับโครงกระดูกมนุษย์ ซึ่งทำจากหยกสีขาว ระหว่างกระดูกแต่ละชิ้นไม่มีช่องว่างเหมือนโครงกระดูกปรกติ แต่มันเชื่อมต่อกัน แลดูจะมีความยืดหยุ่นที่สูงมาก

 

บนโครงกระดูกสีขาวมีลวดลายสีดำอยู่เป็นจำนวนมาก และในมือของเขาก็ถือมีดคู่สีดำอยู่

 

‘เกียร์เลือดศักดิ์สิทธิ?’ หานเซิ่นประหลาดใจ มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์และยังมีเกียร์เป็นของตัวเอง ซึ่งหมายความว่าคงไม่ง่ายแน่ที่จะสู้กับมัน

 

โครงกระดูกหันหน้ามาทางหานเซิ่น ตาของมันไม่ได้กลวงโบ๋ มันมีลูกตาสีขาวๆอยู่ภายใน ขณะที่จ้องหานเซิ่น โครงกระดูกเดินตรงเข้ามาหาหานเซิ่นอย่างช้าๆ

 

ในตอนแรกมันยังเดินช้าๆ แต่มันก็ค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นทีละนิด หลังจากที่เดินไปได้ 10 ก้าว มันก็หมุนเหมือนกับพายุที่พัดมาตรงหน้าหานเซิ่น หนึ่งในมีดสีดำของมันจออยู่ที่คอของหานเซิ่นในพริบตา

 

ในตอนนั้นหานเซิ่นมั่นใจแล้วว่ามันคือมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิแน่นอน แต่เขาก็ไม่ได้กลัวมัน เขาใช้ดาบเพชรเพื่อหยุดมีดของมัน

 

มีดของมันมีขนาดเล็กและสั้นมาก ทำให้หานเซิ่นมั่นใจว่าจะสามารถฟันมันจนกระเด็นไปได้แน่นอน

 

แต่ทว่าในตอนที่ดาบเพชรของเขาสัมผัสถูกมีด โครงกระดูกก็หมุนตัวในท่าที่แปลกประหลาด และดึงมีดกลับได้อย่างไม่น่าเชื่อ ด้วยกระบวนท่านี้ทำให้มีดอีกเล่มของมันฟันมาที่หานเซิ่น หานเซิ่นรู้สึกได้ถึงความเย็นของมีดผ่านชุดเกราะของเขา