เนื้อหาของภารกิจคือให้คุ้มกันเป้าหมาย เมื่อเป้าหมายไปถึงเมืองสตีลอาเมอร์ และจะต้องคุ้มกันเป้าหมายให้ไปถึงเมืองถัดไปอย่างปลอดภัย

 

ในตอนนี้เป้าหมายอยู่ที่เมืองกลอรี่ และกำลังจะออกเดินทางไปที่เมืองสตีลอาเมอร์ หานเซิ่นตัดสินใจไปพบเป้าหมายก่อนที่ภารกิจจะเริ่มขึ้น

 

เป้าหมายคือศาสตราจารย์ที่ชื่อว่า ซุนหมิงฮว่า ตามโปรไฟล์ เขามีอายุเกือบ 80 ปีแล้ว และมีจีโนพ้อยเต็มทั้ง 4 ชนิดแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเขายังเลือกที่จะอยู่ที่ก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แทนการไปก็อตแซงชัวรี่เขต 2 เพราะเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านพฤกษศาสตร์

 

เขาทำการศึกษาและวิจัยเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 มาเป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว ความจริงถึงซุนหมิงฮว่าจะมีจีโนพ้อยเต็มทั้ง 4 ชนิด แต่เขาก็แทบไม่มีความสามารถในการต่อสู้เลย สิ่งที่เขามีก็แค่ร่างกายที่แข็งแกร่งจากจีโนพ้อยจำนวนมาก ซุนหมิงฮว่าไม่ได้ใช้เวลาในการฝึกซ้อมวิชาไฮเปอร์จีโนหรือทักษะการสู้ต่อสู้อะไรเลย เขาทุ่มเททั้งหมดไปกับการศึกษาเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่เขต 1

 

จีโนพ้อยทั้ง 4 ชนิดที่เขาได้รับมานั้นคือสิ่งที่ทางรัฐบาลให้การสนับสนุน เขาไม่เคยล่าด้วยตัวเอง

 

หานเซิ่นนับถือคนประเภทนี้มาก ถ้าซุนหมิงฮว่าเลือกที่จะอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 อายุของเขาจะไปไวกว่าคนที่วิวัฒนาการ ในอนาคตถึงเขาจะได้รับอายุขัยอีก 100 ปีจากการวิวัฒนาการ แต่ร่างกายของเขาก็จะอยู่ในสภาพชรา ซึ่งมันไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้ เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในสภาพนั้นไปอีกไม่ต่ำกว่า 100 ปี

 

ที่แย่กว่านั้นสภาพร่างกายที่ชราจะทำให้การล่านั้นยากลำบากมาก ถ้าซุนหมิงฮว่าเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่เขต 3 ยากที่เขาจะรอดชีวิตได้

 

ที่สำคัญที่สุดซุนหมิงฮว่าไม่เคยฝึกวิชาไฮเปอร์จีโน สำหรับคนอายุเท่าเขา มันสายเกินไปแล้วที่จะเริ่มฝึก ทางเลือกของเขาก็คือการทำงานวิจัยไปตลอดชีวิต ซึ่งหานเซิ่นไม่สามารถทำแบบเขาได้ ทำให้เขาชื่นชมคนแบบนี้จากใจจริง

 

แต่สิ่งที่หานเซิ่นไม่เข้าใจก็คือซุนหมิงฮว่าทำการวิจัยภายใต้เงื่อนไขที่เทคโนโลยีไม่สามารถนำมาใช้ได้ เครื่องมือต่างๆใช้การในก็อตเเซงชัวรี่ไม่ได้ แล้วซุนหมิงฮว่าทำการวิจัยยังไง?

 

เมื่อพูดถึงเรื่องพืช หานเซิ่นก็นึกถึงเต่า มันขึ้นมาจากทะเลเพื่อกินพืชบนภูเขาทองแดง หานเซิ่นสงสัยว่าพืชอะไรถึงได้มีความหมายต่อเต่าถึงขนาดทำให้มันยอมขึ้นมาจากทะเล

 

หานเซิ่นเดินทางไปตามที่นัดหมายเอาไว้ เพื่อพบซุนหมิงฮว่า

 

เพราะเขามีจีโนพ้อยเต็ม 4 ชนิด ซุนหมิงฮว่าดูไม่เหมือนคนแก่อายุ 80 เท่าไหร่ ดูจากภายนอกเหมือนเขาอายุประมาน 40

 

นอกเหนือศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าแล้ว หานเซิ่นยังเห็นคนอีก 3 คน ซึ่งเป็นสมาชิกของหน่วยพิเศษกอลรี่้ที่ทำหน้าที่รับผิดชอบคุ้มกันศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าไปให้ถึงเมืองสตีลอาเมอร์อย่างปลอดภัย

 

“หานเซิ่นใช่ไหม? ดูเหมือนฉันจะกลายเป็นภาระให้เธอซะแล้ว” ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าทักทายหานเซิ่นอย่างอบอุ่น

 

“ความปลอดภัยของคุณให้เป็นหน้าที่ของผมเอง” หานเซิ่นพูด

 

แต่ทว่าสมาชิกของหน่วยพิเศษกอลรี่ดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับหานเซิ่นเท่าไหร่ เนื่องจากหานเซิ่นอยู่ในเมืองที่พวกเขารับผิดชอบ หานเซิ่นก็เป็นแค่คนแปลกหน้า หานเซิ่นเข้ามาแทรกแซงภารกิจของพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่ค่อยพอใจ

 

หานเซิ่นเข้าใจเรื่องนี้ดี เขาพูดกับหัวหน้าหน่วยพิเศษกอลรี่ จินรื่อเจี๋ย

“โปรดวางใจได้ ผมเพียงแค่ติดตามพวกคุณไปเมืองสตีลอาเมอร์ ก่อนจะถึงที่นั่น ผมยินดีอยู่ใต้คำสั่งของคุณ และจะไม่โต้แย้งอะไร”

 

จินรื่อเจี๋ยรู้สึกดีขึ้นมาก เขาแนะนำลูกน้องของเขาอีก 2 คนให้หานเซิ่นรู้จัก คนหนึ่งชื่อว่าหลู่หมิงต๋า และอีกคนชื่อว่าจินฉิวหลี่

 

หลู่หมิงต๋าเป็นชายที่ค่อนข้างดิบเถื่อนและมีพลังกำลังมาก เขาถือค้อนขนาดใหญ่ ซึ่งมันดูคุ้นตาหานเซิ่นมาก หานเซิ่นครุ่นคิดและจำได้ว่ามันคือเกียร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิ ที่เขาได้มาจากการฆ่ามอนสเตอร์ในทะเลทรายปีศาจ

 

เขาให้ค้อนกับหวงฟูผิงชิงเพื่อให้เธอนำไปออกประมูล และตอนนี้มันก็อยู่ในมือของหลู่หมิงต๋า

 

การที่หลู่หมิงต๋าสามารถใช้ค้อนอันนี้ได้ แสดงว่าเขามีพรสวรรค์ในด้านความแข็งแรง หานเซิ่นเชื่อว่าเขาจะต้องฝึกวิชาไฮเปอร์จีโนที่เพิ่มความแข็งแกร่งของร่ายกายเขาด้วย

 

จินฉิวหลี่คือลูกพี่ลูกน้องของจินรื่อเจี๋ย เขาดูเป็นคนสุภาพและเข้ากับคนง่าย

 

แม้พวกเขาทั้ง 3 จะรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เห็นหานเซิ่นมาเข้าร่วมกับพวกเขาก่อนเวลา แต่พวกเขาก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะหานเซิ่นก็ถือเป็นระดับหัวหน้าหน่วยพิเศษแม้จะอยู่คนละเมือง และที่สำคัญหานเซิ่นได้รับคำสั่งมา การที่เขาจะมาดูเป้าหมายก่อนถึงเมืองก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร

 

แต่การที่หานเซิ่นยอมทำตามพวกเขา และติดตามพวกเขาไปเงียบๆโดยไม่ออกความเห็น ทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

 

ซุนหมิงฮว่าไม่ได้เดินทางไปที่สตีลอาเมอร์โดยทันที แต่เขาต้องการเก็บรวบรวมพันธุ์พืชใกล้ๆเมืองกลอรี่ก่อน ซึ่งมันจะต้องใช้เวลาประมาน 10 วัน

 

มันทำให้หานเซิ่นต้องประหลาดใจ เมื่อซุนหมิงฮว่ามีความคิดที่จะไปเก็บพันธ์พืชที่ภูเขาทองแดง

 

“ศาสตราจารย์ ทำไมคุณถึงต้องศึกษาเกี่ยวกับพืชภายในก็อตแซงชัวรี่ด้วย?” หลังจากรู้จักซุนหมิงฮว่าดีมากขึ้น หานเซิ่นก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดคุยเก่ง ขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารเย็นกินอยู่รอบกองไฟ หานเซิ่นก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

 

ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่ายิ้มและพูด “มันเหมือนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของตระกูลฉัน ปู่และพ่อของฉัน พวกเขาต่างก็เป็นนักวิจัยและศึกษาอยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 มาก่อน พวกเขาศึกษาแทบจะทุกเรื่อง แต่ฉันเลือกพฤกษศาสตร์และศึกษามันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะว่าฉันสนใจมัน”

 

หานเซิ่นครุ่นคิดและไม่พูดอะไร เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มถามยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องที่เขากำลังสงสัย

 

มอนสเตอร์ในก็อตแซงชัวรี่สามารถให้จีโนพ้อยกับมนุษย์ได้ ขณะที่ไม่เคยมีใครได้จีโนพ้อยจากการกินพืชเลย ที่สำคัญพืชส่วนใหญ่ในก็อตเเซงชัวรี่ยังเป็นอันตรายกับมนุษย์

 

มันเหมือนว่าซุนหมิงฮว่าจะรู้ความคิดของหานเซิ่น หรืออาจจะเป็นเพราะคนส่วนมากมักจะถามคำถามนี้กับเขา

 

“เหตุผลที่ฉันศึกษาเกี่ยวกับพืชในก็อตแซงชัวรี่ก็เพื่อสร้างประโยชน์ให้กับมนุษยชาติ” ศาสตราจารย์ซุนหมิงฮว่าพูดและยิ้ม

“มอนสเตอร์ในก็อตแซงชัวรี่สามารถให้จีโนพ้อยกับมนุษย์ได้ แต่พืชกับไม่สามารถให้จีโนพ้อยได้ พวกมันต่างก็เป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน แต่ทำไมพวกมันถึงได้แตกต่างกันมากขนาดนี้?”

หานเซิ่นส่ายหัว เขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้

 

“จริงๆแล้วตระกูลของฉันเคยศึกษาวิชาการแพทย์และการทำยาที่เน้นเกี่ยวกับสมุนไพรโบราณมาก่อน ทั้งปู่และพ่อของฉันต่างก็เชื่อว่าสมุนไพรเกือบทุกชนิดมีคุณค่า พวกเราก็น่าจะใช้ประโยชน์จากพืชในก็อตแซงชัวรี่ได้เช่นกัน ปัจจุบันเรารู้กันมานานแล้วว่าพืชหลายชนิดเป็นอันตรายกับมนุษย์ แต่การวิจัยของฉันทำเพื่อพิสูจน์ว่าพืชเองก็มีคุณค่าเช่นกัน…” ซุนหมิงฮว่าเริ่มอธิบาย