“เหมียนเหมียน กองกำลังวอเฟรมที่เธอพูดถึงมันเรียกว่าแดฟเน่ใช่ไหม?” หานเซิ่นดูข้อมูลที่ AI แสดง ซึ่งมันทำให้เขาประหลาดใจ

 

“แดฟเน่? พวกเราควรจะถูกส่งไปที่กองกำลังวอเฟรมส่วนกลางนิ” หวังเหมียนเหมียนมองข้อมูลมี่ปรากฏขึ้นมา และเธอก็ช็อคกับสิ่งที่เห็น

 

ข้อมูลบอกชัดเจนว่าหานเซิ่นถูกส่งไปรับตำแหน่งคนงานในห้องครัวบนยานรบแดฟเน่

“แปลกนะ พวกเขาทำพลาดแบบนี้ได้ยังไง?” หวังเหมียนเหมียนไม่พอใจกับสิ่งที่เห็น เธอรีบใช้คอมของเธอโทรไปหาใครบางคนทันที ไม่นานหลังจากที่คุยเสร็จเธอก็ทำหน้าแปลกๆ

 

“เป็นฝีมือใครงั้นหรอ?” หานเซิ่นถามอย่างสงบ

 

ข้อมูลที่ AI แสดงออกมาค่อนข้างแปลก มันไม่ได้บอกเกี่ยวสถานที่หรือแม้แต่เบอร์โทรของหน่วยงาน ทุกอย่างที่เขารู้คือเขาต้องไปทำงานในห้องครัวบนยานรบแดฟเน่

 

พันตรีที่จบจากโรงเรียนทหารชื่อดังกับถูกส่งไปทำงานในห้องครัว มันยากที่จะเกิดขึ้น จริงๆมันก็พอจะเป็นไปได้ในกรณียานรบระดับท็อปของสหพันธ์ดวงดาว แต่ในจำนวนนั้นหานเซิ่นจำไม่ได้ว่ามีชื่อของแดฟเน่อยู่ด้วย

 

หานเซิ่นไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นหากไม่มีคนเข้ามาแทรกแซง

“ฉันไม่รู้ คนที่ฉันขอให้เขาช่วยจัดการให้ บอกว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะสังกัดของพี่ถูก AI ของส่วนกลางตัดสินมาแล้ว ไม่มีใครจะเปลี่ยนแปลงมันได้ ถ้าไม่ใช่ผู้มีอำนาจระดับแนวหน้าของกองทัพ” หวังเหมียนเหมียนเบิกตากว้าง เธอมองหานเซิ่นและพูดต่อ “พี่หาน พี่ไปขอให้ใครทำเรื่องนี้หรือเปล่า?”

 

“ถ้าฉันเป็นคนทำ ฉันก็คงไม่ถามเธอแต่แรกว่านี่เป็นฝีมือใคร” หานเซิ่นครุ่นคิดและถาม “เป็นไปได้ไหมที่จะหาตัวการเรื่องนี้?”

 

หวังเหมียนเหมียนส่ายหัวและพูด “พวกเราไม่มีอำนาจมากพอที่จะหาคนอยู่เบื้องหลังได้ แต่ยังไงคนที่ทำแบบนี้ได้ก็มีอยู่ไม่มาก”

 

“เป็นไปได้ไหมที่กลุ่มสตาร์รี่้จะอยู่เบื้องหลัง?” หานเซิ่นถามต่อ

 

“ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถึงหนิงจะเป็นตระกูลที่มีอิทธิในกองทัพอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีอำนาจมากขนาดนั้น แม้ฉันจะไม่รู้ว่าใครทำ แต่ฉันมั่นใจว่าไม่ใช่พวกเขา” หวังเหมียนเหมียนพูด

 

“งั้นก็ไม่มีอะไรต้องคิดแล้ว ยังไงจะถูกส่งไปไหนฉันก็ไม่สนอยู่แล้ว ถ้ามีใครต้องการให้ฉันไปที่นั่น ฉันก็จะไปดูหน่อยก็แล้วกัน” หานเซิ่นปล่อยวางเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงเขาก็ไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธคำสั่ง ที่สำคัญเขาเป็นทหารของสหพันธ์ ซึ่งมีกฎหมายคุ้มครองอยู่ เขาไม่กังวลว่าจะมีใครมาปองร้ายเขา

 

‘แม้แต่คนในครัวยังต้องเป็นระดับพันตรี ชักจะสงสัยแล้วว่าแดฟเน่มันเป็นยานรบแบบไหน?’ หานเซิ่นคิด

 

เขายังมีเวลาอีก 3 เดือน ก่อนจะไปรายงานตัวกับต้นสังกัด ซึ่งก็คือยานรบแดฟเน่ หานเซิ่นวางแผนว่าจะใช้เวลาที่มีในการเก็บจีโนพ้อยขั้นสุดยอดเป็นหลัก มันจะเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบหากเขาวิวัฒนาการก่อนจะไปบรรจุเข้ากองทัพ ยังดีที่ตอนนี้หานเซิ่นขาดจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิอีกแค่ 3 จีโนพ้อย ต้องขอบคุณเนื้อที่หลินเป้ยเฟิงเอามาให้

 

ในช่วง 3 เดือนนี้ หานเซิ่นสามารถเลือกที่จะอยู่ในเหยี่ยวดำหรือกลับไปบ้านก็ได้ รูทเมทของเขาจัดงานเลี้ยงอำลาร่วมกับหวังเหมียนเหมียนและเพื่อนของเธอ

 

“ทุกคน อนาคตของพวกเราพึ่งจะเริ่มต้นขึ้น ในเส้นทางการยึดครองจักรวาล พวกเราจะพบกันอีกครั้ง ในตอนนั้นฉันหวังว่าพวกนายทุกคนจะยังจำหน้าฉันได้ เพราะส่วนอื่นๆของฉันคงจะเต็มไปด้วยเหรียญกล้าหาญมากมาย..” จางหยางกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะและพูด

 

เรื่องราวหลังจากนั้นหานเซิ่นแทบจะจำอะไรไม่ได้ เพราะเขาดื่มไปหนักมากเหมือนกับคนอื่นๆ ในตอนสุดท้ายก่อนจะจากกัน พวกเขาโอบกอดกัน และก็ร้องเพลงที่ชื่อว่า ‘อนาคตของฉันไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป’

 

แม้ว่าเขาจะสามารถเรียกสติกลับมาได้ด้วยการใช้กายหยก แต่หานเซิ่นเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้น บางครั้งเขาคิดว่าการเมาก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย ยังไงเรื่องแบบนี้ก็คงเกิดขึ้นไม่บ่อยในชีวิตเขา

ฉันรู้ว่าอนาคตของฉันไม่ใช่ความฝัน

ฉันต้องใส่ใจกับมันทุกนาที

อนาคตของฉันไม่ใช่ความฝัน

หัวใจของฉันยังคงเต้นต่อไปด้วยความหวัง

ฉันรู้ว่าอนาคตของฉันไม่ใช่ความฝัน

ฉันต้องใส่ใจกับมันทุกนาที

อนาคตของฉันไม่ใช่ความฝัน

หัวใจของฉันยังคงเต้นต่อไปด้วยความหวัง

…

 

เมื่อหานเซิ่นออกจากเหยี่ยวดำ เขาไม่ได้บอกใคร แต่เขาเดินออกที่ประตูโรงเรียนคนเดียว เขาหันกลับไปข้างหลัง เพื่อมองสถานที่ที่เขาเรียนและอยู่อาศัยมา 4 ปี แม้แต่หานเซิ่นก็ยังรู้สึกผูกพันกับมัน

 

ความเศร้าที่ต้องออกจากโรงเรียน และความอยากจะกลับไปอยู่กับครอบครัว มันทำให้หานเซิ่นยากที่จะบอกได้ว่าตอนนี้เขามีความสุขหรือเศร้ากันแน่

 

“ชีวิตของเรามันพึ่งจะเริ่มต้น..” หานเซิ่นหันหลัง และเดินออกไป เขาเดินไปที่สถานียานอวกาศ และก็ขึ้นยานขนส่งอวกาศที่จะพาเขากลับบ้าน

 

‘ไม่มีที่ไหนสุขเท่ากับบ้านอีกแล้ว’ หานเซิ่นรู้สึกว่าคำพูดนี่เป็นเรื่องจริง เพราะหนึ่งวันที่เขาได้พักผ่อนอยู่บ้าน เขารู้สึกสบายทั้งกายและใจมากที่สุดในรอบปีเลย

 

ได้กินข้าวและพูดคุยกับแม่และน้อง ได้ออกไปเล่นเกมกับซานตันเฟิงบางเป็นบางครั้ง หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขและผ่อนคลายมาก มีแค่ครอบครัวและเพื่อนไม่กี่คนที่เขาจะรู้สึกผูกพัน ถึงจะจากกันไปนานแค่ไหนก็ตาม

 

เดิมทีหานเซิ่นคิดว่าช่วงนี้พวกหนิงน่าจะมาเอาเรื่องเขา แต่กับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หานเซิ่นกำลังใช้อควารีปเปอร์เฝ้าดูหนิงเยวี่ย และก็ได้รู้ได้เห็นสิ่งที่หนิงกำลังทำ หลังจากที่พวกเขารู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของหานเซิ่นและหานจิงจื่อ ตระกูลหนิงก็ประหลาดใจมาก พวกเขาสืบข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้เพิ่มเติม และก็สั่งห้ามทุกคนไปยุ่งวุ่นวายกับคนตระกูลหาน

 

มันทำให้หานเซิ่นอยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าสมัยก่อนหานจิงจื่อเป็นคนยังไงกันแน่ ทำไมหนิงถึงได้เคารพและเกรงกลัวเขาจนถึงทุกวันนี้

 

ผู้วิวัฒนาการ 13 คนไม่ใช่หามาได้ง่ายๆ ถึงจะเป็นกลุ่มธุรกิจใหญ่อย่างกลุ่มสตาร์รี่ พวกเขาก็ต้องใช้เงิน และความพยายามมหาศาล

 

แม้จะสูญเสียนักสู้ฝีมือดีไป 13 คน แต่เรื่องนั้นไม่ได้ทำให้ตระกูลหนิงคิดเอาเรื่องหานเซิ่นเลย พวกเขายังขอให้ทุกคนอย่าไปเอาเรื่องหานเซิ่น ซึ่งมันทำให้เขาประหลาดใจมาก

 

แต่อย่างไรก็ตามมันก็ทำให้เขาสบายใจเรื่องนี้ไปได้ อย่างน้อยๆเขาก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของครอบครัว ในตอนที่เขาไปล่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดในก็อตแซงชัวรี่

 

เป้าหมายลำดับแรกของหานเซิ่นก็คือนกเพลิงที่อาศัยอยู่ในภูเขาหิมะ ก่อนที่จะไปรายงานตัว หานเซิ่นยังต้องเตรียมการอีกมาก เขาต้องเก็บจีโนพ้อยขั้นสุดยอดให้เต็มไวที่สุด ซึ่งหานเซิ่นยังต้องล่ามอนสเตอร์ตัวอื่นนอกจากนกเพลิงด้วย

 

“เจ้านกน้อย ฉันมาหาแกแล้ว” หานเซิ่นขี่โกลเด้นโกรวเลอร์มุ่งหน้าไปยังภูเขาลูกที่มีมอนสเตอร์คล้ายนกฟินิกซ์อาศัยอยู่อย่างตื่นเต้น

 

ขี่ไปได้สักพัก เมื่อหานเซิ่นมองไปรอบๆ และไม่เห็นคนอยู่ใกล้ๆ หานเซิ่นก็สั่งให้โกลเด้นโกรวเลอร์ขยายขนาดให้ใหญ่ที่สุด และวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด หานเซิ่นไม่สามารถบรรยายถึงความเร็วของมันได้ แค่ก้าวเดียวมันก็ไปได้ไกลมากกว่า 15 เมตรแล้ว หานเซิ่นรู้สึกว่าโกลเด้นโกรวเลอร์เหมือนกับพวกสัตว์ในตำนานเทพนิยาย

 

ด้วยโกลเด้นโกรวเลอร์ ทำให้หานเซิ่นมั่นใจว่าเขาสามารถเก็บจีโนพ้อยขั้นสุดยอดได้ภายใน 3 เดือน ถ้าเกิดเขาไม่มีโกลเด้นโกรวเลอร์ เขาจะต้องเสียเวลาในการเดินทางนานมาก